Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Η ιστορία του ονόματος «Δοξούλα» έχει ένα πολύ περίεργο ιστορικό παρασκήνιο, το οποίο οφείλουμε να μελετήσουμε.
Το 1958 κυβερνούσε τη χώρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η Δυτική Γερμανία επιθυμούσε να σταματήσουν οι διώξεις Γερμανών εγκληματιών πολέμου και να αφεθούν ελεύθεροι όσοι είχαν συλληφθεί και κρατούνταν στις ελληνικές φυλακές. Το αντάλλαγμα ήταν 200.000.000 μάρκα με επιτόκιο 6% και είσοδος των γερμανικών εταιρειών (SIEMENS) στην Ελλάδα. Το γερμανικό κεφάλαιο επέστρεφε στην Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο.
Το 1959 ο Καραμανλής έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το νομοσχέδιο «περί αναστολής διώξεως των εγκληματιών πολέμου». Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και όλοι οι Γερμανοί κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι με εξαίρεση τον Μαξ Μέρτεν. Ο Μαξ Μέρτεν, ο οποίος επί Κατοχής ήταν αξιωματικός των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων, δικάστηκε τον Φεβρουάριο του 1979. Η δίκη του κράτησε 20 μέρες. Καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκιση για διάφορα εγκλήματα κατά του εβραϊκού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης, αλλά και κατά Ελλήνων που είχε κλείσει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο Μαξ Μέρτεν είχε αποκαλύψει από τη φυλακή πως η Δοξούλα Λεοντίδου ήταν η γραμματέας του και μια εκ των πληροφοριοδοτών του, ρουφιάνα δηλαδή, κατά την Κατοχή. Επρόκειτο για τη σύζυγο του Υπουργού Εσωτερικών Δημήτρη (Τάκου) Μακρή. Η περίφημη Δοξούλα Λεοντίδου, η οποία ήταν συνεργάτης των Γερμανών επί Κατοχής, ήταν η ανιψιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή! Στις 5 Νοεμβρίου του 1959 ο Καραμανλής έκανε τροποποίηση του νόμου και ο Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος να επιστρέψει στη Γερμανία. Εκεί εν τέλει μετά από λίγους μήνες αφέθηκε οριστικά ελεύθερος για όσα είχε καταδικαστεί. Με την τροποποίηση αυτή Νόμου 4016, ΦΕΚ Α237 (3.11.1959) ανεστάλησαν όλες οι διώξεις των Γερμανών υπηκόων και 800 δικογραφίες εστάλησαν στη Γερμανία. Το 1975 δόθηκε εντολή από τον υπουργό Δικαιοσύνης του Καραμανλή να πολτοποιηθεί όλο το αρχείο του Ελληνικού Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου.
Η CIA γράφει:
«Αυτό έγινε εφικτό με την προσκόμιση από τον Merten μιας φωτογραφίας, ως αποδεικτικό στοιχείο, η οποία απεικόνιζε τον Merten, την γραμματέα του Δοξούλα Λεοντίδου, τον αρραβωνιαστικό της Δημήτριο, και τον θείο της Κωνσταντίνο σε μια εκδρομή. Ο Merten διευκρίνισε πως αυτοί οι τρεις είχαν λάβει μια αποθήκη μέταξας η οποία περιείχε μετάξι αξίας 15 χιλιάδων λιρών Αγγλίας, αποθήκη η οποία αρχικά ανήκε σε Εβραίο έμπορο. Το Spiegel συνεχίζει αναφέροντας «Ο Max Merten δεν είχε κανέναν ενδοιασμό στο να υποδείξει την επωνυμία των τριών αποδεκτών της Εβραϊκής περιουσίας:
- Θείος: Κωνσταντίνος Καραμανλής, Βασιλικός Πρωθυπουργός της Ελλάδος, κάτοικος Αθηνών.
- Αρραβωνιαστικός: Δημήτριος Μακρής, Βασιλικός Υπουργός Εσωτερικών, κάτοικος Αθηνών
- Γραμματέας: Δοξούλα Μακρή, νυν σύζυγος του Δημητρίου Μακρή με τον οποίο διαμοιράζεται την οικία των Αθηνών.
Αυτοί οι τρεις άνθρωποι παρείχαν, όπως αρκετοί ακόμη Έλληνες συμπολίτες τους, πληροφορίες στον Γερμανό Διοικητή της Διοίκησης Θεσσαλονίκης-Αιγαίου. Εφόσον ως Έλληνες δεν κάνουν ποτέ κάτι δίχως αντάλλαγμα, τους παρασχέθηκε περιουσία Εβραίων, καθιστώντας έτσι εφικτή την παραμονή της περιουσίας αυτής στην Ελλάδα».
Tα αρχεία της CIA αναφέρουν και το συνολικό προφίλ της Δοξούλας Λεοντίδου:
«Ευδοξία Μακρή, του γένους Λεοντίδου
Γραμματέας του Merten και ερωμένη του.
Η Ευδοξία είναι η θυγατέρα ενός προπολεμικού φιλελεύθερου βουλευτή από την Θεσσαλονίκη. Ο Merten ισχυρίζεται πως κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν μία από τους πληροφοριοδότες του, η οποία Μακρή και ο Καραμανλής αμείφθηκαν με την μεταβίβαση σε αυτούς μιας κατασχεμένης αποθήκης ενός Εβραίου εμπόρου, η οποία περιείχε μετάξι αξίας $15.000. Φημολογείται πως ο Merten κατάφερε να αποκρύψει μια πολύ μεγαλύτερη ποσότητα από «λάφυρα» στην περιοχή της Μεγαλο-Καραμπουρνού, και αυτά εικάζεται πως προσπαθούσε να συλλέξει όταν επέστρεψε το 1957 και συνελήφθη. Καμία απόδειξη.
Όπως θα μπορούσε να ήταν αναμενόμενο, κατά τη σύλληψη του Merten, το 1957, ο Μακρής παρενέβη στον Εισαγγελέα Θεσσαλονίκης, και αργότερα, αφού η δίκη του Merten θα ενέπλεκε και την Ευδοξία, και στον Υπουργό Δικαιοσύνης, Παπακωνσταντίνου. Προσπάθησε επίσης να έχει την εκδίκαση της υπόθεσης και σε βιντεοσκοπημένη μορφή και ίσως φέρει μέρος της ευθύνης για την έκδοση του Merten στην Γερμανία.
Η Ευδοξία ήταν στην δυσχερέστερη θέση ανάμεσα στους Έλληνες που ενεπλέκοντο, καθώς κατέθεσε ότι μίλησε με τον Merten μόλις δύο φορές κατά την περίοδο της Κατοχής. Ο Μέρτεν δε, θα μπορούσε κάλλιστα να παρουσιάσει τεκμηριωμένα στοιχεία βάσει των οποίων θα φαινόταν ότι ήταν η γραμματέας του.»
Η προδοτική Δεξιά που κυνηγάει τους εθνικιστές, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι είχε πάντοτε στενές συνεργασίες με τους Γερμανούς χιτλερικούς κατακτητές. Αυτή τους η σχέση φαίνεται ακόμα και σήμερα με έμμεσους τρόπους αλλά και με τις πράξεις των ανθρώπων που δουλεύουν για αυτούς πολεμώντας εκ των έσω τον εθνικιστικό χώρο. Ελευθέριος Βενιζέλος (συγγενής της οικογένειας Μητσοτάκη, έμβλημα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας και πατέρας της ελληνοτουρκικής φιλίας), Κωνσταντίνος Καραμανλής, Μαξ Μέρτεν, Δοξούλα Λεοντίδου (ανιψιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή) και Παύλος Γύπαρης (εκτελεστής του μεγάλου εθνικιστή Ίωνος Δραγούμη) είναι μερικά από τα ινδάλματά τους ενάντια σε Μέγα Αλέξανδρο, Ίωνα Δραγούμη, Ιωάννη Μεταξά, Περικλή Γιαννόπουλο και Παύλο Μελά.
Ένας άλλος αγαπημένος τους είναι ο Αντώνιος Δάγκουλας, πρώην μέλος του ΕΛΑΣ που μετά συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και ήταν υπεύθυνος για πολλές εκτελέσεις Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Ο δικός μας αγαπημένος βέβαια είναι ο Γεώργιος Γρίβας με την Οργάνωση «Χ», ο οποίος δε συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές, τους πολέμησε και υπήρξε καταζητούμενος των Γερμανών. Οι Γερμανοί τον ήθελαν νεκρό ή ζωντανό.
Έχουν γνώση οι Εθνικιστές.
