Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Τις τελευταίες δεκαετίες συναντάμε συνεχώς την προπαγάνδα ότι ο Χριστιανισμός, και πιο συγκεκριμένα η Ελληνορθοδοξία, είναι ανθελληνικός και φιλοεβραϊκός. Συκοφαντίες, ύβρεις και χλεύη είναι αυτά που συναντά κάθε Έλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός από άτομα που υποκρίνονται τους γνήσιους «Έλληνες» κατηγορώντας τους Ορθοδόξους ως «Ιουδαιοχριστιανούς», «ανθέλληνες» και «Εβραίους». Είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο ήταν ανθελληνικό κι ότι οι Βυζαντινοί ήταν κατακτητές που δίωξαν την «ελληνική» θρησκεία. Ως ηγέτη τους παρουσιάζουν τον Ιουλιανό και εξαπολύουν μύδρους, εξεμώντας μίσος κατά του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των Πατέρων της Εκκλησίας, παρουσιάζοντάς τους ως ανθέλληνες ή εγκληματίες. Μας παρουσιάζουν από την άλλη συνεχώς τον Θεοδοσιανό και Ιουστινιάνειο Κώδικα για να αποδείξουν τον ανθελληνισμό του «ανθελληνικού» Βυζαντίου.
Το ψέμα πάντως έχει κοντά ποδάρια κι ήρθε η ώρα πλέον να μιλήσουμε ανοιχτά. Όλα αυτά είναι ψεύδη και με βασικές γνώσεις ιστορίας καταρρίπτονται σε πέντε λεπτά. Στο παρόν άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε το βιβλίο του Εβραίου Bernard Lazare με τίτλο «Αντιεβραϊσμός» (εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις) και το βιβλίο του Eduard Flannery με τίτλο «Η αγωνία των Εβραίων, 2.500 χρόνια αντισημιτισμού» (εκδόσεις Νησίδες). Ο Εβραίος Lazare μας ομολογεί ξεκάθαρα ότι οι Εθνικοί που γινόντουσαν Χριστιανοί έφερναν μαζί τους το μίσος κατά των Εβραίων: «Και από τις δυο πλευρές λοιπόν η εχθρότητα ήταν ζωηρή και την ημέρα που μετά το 131, η Εκκλησία της Ιερουσαλήμ έγινε ελληνοχριστιανική η ρήξις κατέστη οριστική: χριστιανοί και Εβραίοι έγιναν επί αιώνες εχθροί. Οι Εθνικοί εισερχόμενοι στην χριστιανοσύνη έφερναν μαζί τους όλα τα μίση και τις προκαταλήψεις των Ελλήνων και των Ρωμαίων εναντίον των Εβραίων.» Ας δούμε αρχικά τι λένε και οι δύο συγγραφείς όμως για τον Ιουλιανό και τη σχέση του με τους Εβραίους:
Lazare: «Όταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, που είχε καταργήσει τους περιοριστικούς νόμους του Κωνσταντίνου και του Κωνστάντιου εναντίον των Εβραίων, θέλησε να ανοικοδομήσει τον ναό της Ιερουσαλήμ, οι Ισραηλιτικές κοινότητες έξω από την Παλαιστίνη, εκώφευσαν στην αυτοκρατορική έκκληση. Είχαν αποσπασθεί από την εθνική υπόθεση τουλάχιστον από τον άμεσο σύνδεσμο τους με αυτήν. Για όλους τους Εβραίους η ανόρθωση του βασιλείου του Ιούδα ισοδυναμούσε με την έλευση του Μεσσία και δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε έναν εστεμμένο φιλάνθρωπο.»
Flannery: «Στην διάρκεια της ολιγόχρονης βασιλείας του Ιουλιανού οι Εβραίοι βοήθησαν την παγανιστική εναντίωση κατά του Χριστιανισμού και κατηγορήθηκαν για εμπρησμό αρκετών εκκλησιών.»
Ο Eduard Flannery παραθέτει μερικούς νόμους κατά των Εβραίων που περιλαμβάνονται στον Ιουστινιάνειο και Θεοδοσιανό Κώδικα.
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ: «Αφαιρώντας από τον Εβραϊσμό την ρητή νομιμότητα, ο Ιουστινιανός άνοιξε την πόρτα σε καταχρήσεις όπως αυτή που συνέβη στο Βόριον της Βόρειας Αφρικής το 535 όπου ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία κηρύχτηκε παράνομη, οι συναγωγές κλείστηκαν και οι Εβραίοι υποχρεώθηκαν να βαπτιστούν. Αν και εξαίρεση, αυτή η πράξη έκανε μια δυσοίωνη αρχή, και, με τον νέο Κώδικα ο Εβραίος βρισκόταν χωρίς καθόλου νομική υποστήριξη. Η απαγόρευση της Μισνά επιπρόσθετα προανάγγελε το κάψιμο του Ταλμούδ που άρχισε σε μεταγενέστερους χρόνους. Σε όλους σχεδόν τους τομείς της Εβραϊκής ζωής ο Κώδικας επέφερε περισσότερες δυσκολίες. Οι νόμοι για την δουλεία σκλήρυναν, ένας Εβραίος απαγορευόταν να έχει χριστιανό δούλο ( CJ 1-3-54 ,1-10-2 ), τα περιουσιακά δικαιώματα περιορίστηκαν ( CJ 1-5-13 Novella 131) oι Εβραίοι αποκλείονταν από δημόσια λειτουργήματα και επίσης από την δικηγορία ( CJ 1-5-12 του 527 μ.Χ.). Απαγορευόταν να είναι μάρτυρες εναντίον Χριστιανών ( CJ 1-5-21). Η Συναγωγή δεν έπρεπε να γιορτάζει το Πάσχα πριν το χριστιανικό Πάσχα.»
ΘΕΟΔΟΣΙΑΝΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ: «Άλλες απαγορευτικές νομοθετικές ρυθμίσεις,γνωστές σαν privilegia odiosa ,υποβάθμισαν την πολιτική θέση των Εβραίων. Αποκλείστηκαν από δημόσια λειτουργήματα, όπως ο στρατός, διοικητικές θέσεις (CT 16-8-24) και κατά καιρούς από τα νομικά επαγγέλματα. Οι γάμοι με Εβραίους θεωρήθηκαν επαίσχυντες ενώσεις μοιχείας και απαγορεύτηκαν με θέσπιση θανατικής ποινής για τους παραβάτες. ( CT 16-8-6,3-7-2) Ένας νόμος του 397 αρνήθηκε στους Εβραίους το δικαίωμα του ασύλου που παραχωρούσε η Εκκλησία ( CT 8-45-2). Toν επόμενο χρόνο τα εβραϊκά δικαστήρια που μέχρι τότε ήταν αρμόδια για όλες τις εβραϊκές υποθέσεις θεωρήθηκαν άκυρα για όλα τα θέματα εκτός από θέματα θρησκείας ( CT 2-1-10). Το 425 όταν καταργήθηκε το Συνέδριο, ο φόρος που δινόταν σε αυτό δεν καταργήθηκε αλλά απλά προστέθηκε στους φόρους που πλήρωναν οι Εβραίοι στην αυτοκρατορία. (CT 16-8-25). Οι πολλές εχθρικές και δυσφημιστικές αναφορές στους Εβραίους και στον Ιουδαϊσμό που υπάρχουν στον Κώδικα υπερβαίνουν τον νομικό χαρακτήρα και απηχούν την ανάλογη φρασεολογία των εκκλησιαστικών κανόνων. Μερικές φορές στον Κώδικα ο Ιουδαϊσμός αναφέρεται ως ”διεστραμμένη αίρεση”, ”δεισιδαιμονία”, η Συναγωγή ως ”ιερόσυλη σύναξη” και οι Εβραίοι ως ”βδελυκτοί”.»
Ο Bernard Lazare καταγράφει τι συνέβη κατά των Εβραίων επί ηγεμονίας Νικηφόρου Φωκά: «Επί βασιλείας του Φωκά, οι Εβραίοι της Αντιόχειας κουρασμένοι από τις διώξεις, τις ταπεινώσεις και τις σφαγές, όρμησαν μια μέρα εναντίον των χριστιανών και έσφαξαν τον πατριάρχη Αναστάσιο τον Σιναϊτη και έγιναν κύριοι της πόλεως. Ο Φωκάς έστειλε εναντίον τους μια στρατιά με διοικητή τον Κότυ, οι Εβραίοι απέκρουσαν αρχικώς τις αυτοκρατορικές λεγεώνες, αλλά αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τον πολυαριθμότερο εχθρό αναγκάστηκαν να υποταχθούν με αποτέλεσμα να σφαγούν, να ακρωτηριασθούν ή να εξορισθούν.»
Και ο Flannery καταγράφει τι συνέβη κατά των Εβραίων στην Αλεξάνδρεια την εποχή του Κυρίλλου: «Μια Εβραϊκή εξέγερση στην Αλεξάνδρεια, όταν πατριάρχης ήταν ο Κύριλλος έφερε την μεγαλύτερη συμφορά πάνω τους. Οι Εβραίοι είχαν ξεσηκωθεί εναντίον ενός Χριστιανού δασκάλου σχολείου και επειδή απειλήθηκαν από τον Κύριλλο έκαναν επιθέσεις εναντίον χριστιανών και σκότωσαν πολλούς. Την επόμενη μέρα οι χριστιανοί ενθαρυμμένοι από τον Κύριλλο επιτέθηκαν στις συναγωγές και σκότωσαν όσους Εβραίους βρήκαν. Όσοι Εβραίοι απόμειναν από την γενική σφαγή έφυγαν από την Αλεξάνδρεια τερματίζοντας έτσι την πανάρχαιη εβραϊκή αποικία.»
Ας δούμε και τα γεγονότα κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Ζήνωνα. Στην Αντιόχεια συνέβησαν τα εξής: «Στην διάρκεια της αυτοκρατορίας του Ζήνωνα έγιναν σφαγές Εβραίων, και η συναγωγή στην Δάφνη κάηκε μαζί με τα οστά των νεκρών, μια πράξη που έκανε τον αυτοκράτορα να παρατηρήσει πως θα ήταν καλύτερα να έκαιγαν τους ζωντανούς Εβραίους παρά τους νεκρούς.»
Πολύ σημαντικά είναι και όλα τα γεγονότα κατά την εποχή του Μεγάλου Ηράκλειου όπου οι σχέσεις των Εβραίων με τους Μουσουλμάνους ήταν στενότατες κι απόλυτα εχθρικές προς τους Χριστιανούς της Ανατολικής Αυτοκρατορίας των Ελλήνων. Ο Flannery είναι κατατοπιστικότατος:
«Σοβαρότερη υπήρξε η Εβραϊκή ανάμειξη στις περσικές εισβολές του Χοσρόη Β’ (590-628) επί βασιλείας Ηράκλειου (610-641) στις αρχές του 7ου αιώνα. Υποφέροντας από τις καταπιεστικές συνθήκες του Ιουστινιάνειου Κώδικα και ελπίζοντας να αποκτήσουν τον έλεγχο της Αγίας Πόλης, οι Εβραίοι της Παλαιστίνης οργανώθηκαν υπό τον Βενιαμίν της Τιβεριάδας για να συμμαχήσουν με τον Πέρση εισβολέα. Τον βοήθησαν να καταστρέψει σπίτια και εκκλησίες Χριστιανών και να καταλάβει την Ιερουσαλήμ. Λέγεται ότι 30.000 χριστιανοί χάθηκαν και αναμφισβήτητα βοήθησαν στην σφαγή τους οι Εβραίοι. Μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι περιέτρεξαν όλη την Παλαιστίνη κάνοντας επιθέσεις σε χριστιανούς και εκκλησίες. Μετά από έκκληση των Εβραίων κατοίκων της Τύρου, Εβραϊκός στρατός πολιόρκησε την πόλη και κατέστρεψε πολλές εκκλησίες. Οι πολιορκημένοι χριστιανοί ανταπάντησαν αποκεφαλίζοντας 100 Εβραίους για κάθε εκκλησία που είχε καταστραφεί. Η Ιερουσαλήμ παρέμεινε σε Περσικά και Εβραϊκά χέρια επί 14 έτη μέχρις ότου την ανακατέλαβε ο Ηράκλειος το 628».
Στη Χρονογραφία του Θεοφάνους βρίσκουμε την εξής πληροφορία: «613-614 μ.Χ. Το έτος αυτό οι Πέρσες κατέλαβαν την Ιορδανία, την Παλαιστίνη και την αγία Πόλη με πόλεμο και πολλούς εσκότωσαν εκεί με τη συμμετοχή των Ιουδαίων και μερικοί λένε ότι ήταν ενενήντα χιλιάδες. Διότι οι Εβραίοι αγόραζαν τους Χριστιανούς, ο καθένας με τα μέσα που διέθετε, και τους σκότωναν.»
Ο Flannery εν συνεχεία παρουσιάζει την δίωξη των Εβραίων από τον Ηράκλειο και την άριστη σχέση των Εβραίων με το Ισλάμ και το πως υποδέχτηκαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης: «Το 632 ο Ηράκλειος εξέδωσε διάταγμα για το υποχρεωτικό βάπτισμα όλων των Εβραίων. Αυτή η πρωτοφανής ενέργεια που αποσκοπούσε στην ενοποίηση της αυτοκρατορίας με εξαναγκασμένες μεταστροφές στην χριστιανική πίστη, έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα: όταν, μερικά χρόνια αργότερα, τα στρατεύματα του Ισλάμ προέλαυναν στην Ανατολή, οι Εβραίοι, βαπτισμένοι και μη, υποδέχτηκαν τους Μουσουλμάνους ως ελευθερωτές.»
Όλα αυτά δείχνουν ότι το μένος των «ελληνολατρών» κατά της Ελληνορθοδοξίας και του Βυζαντινού μας πολιτισμού κρύβει από πίσω αυτό για το οποίο μας κατηγορούν: φιλοεβραϊσμό! Ο Εβραίος συγγραφέας Bernard Lazare ομολογεί ξεκάθαρα στο βιβλίο του τα παρακάτω:
«Ο Εβραίος είναι η ζωντανή μαρτυρία της εξαφανίσεως του κράτους που είχε στις βάσεις του θεολογικές αρχές και που οι χριστιανοί αντισημίτες ονειρεύονται να παλινορθώσουν. Την ημέρα που ο Εβραίος κατέλαβε ένα δημόσιο λειτούργημα, το χριστιανικό κράτος μπήκε σε κίνδυνο, αυτό είναι ορθό και οι αντισημίτες που λένε ότι οι Εβραίοι κατέστρεψαν την έννοια του κράτους, το χριστιανικό κράτος εννοούν.»
Θα ήθελα για το τέλος να παραθέσω ορισμένα σημαντικά στοιχεία για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Σύμφωνα με τον Bernard Lazare, ο Κωνσταντίνος απαγόρευσε στους Εβραίους να περιτέμνουν τους δούλους τους, τους απαγόρευσε την είσοδο στην Ιερουσαλήμ επιτρέποντας να εισέρχονται μόνο κατά την ημέρα της επετείου της καταστροφής της πληρώνοντας ένα χρηματικό τέλος κι επίσης θέσπισε νόμο όπου καταδίκαζε σε πυράς θάνατο όσους Εβραίους καταδίωκαν δια λιθοβολισμού συγγενείς τους επειδή είχαν εκχριστιανισθεί. Σχετικά με τον κλήρο ο Lazare γράφει ότι επηρέαζε τους νομοθέτες κι ότι οι ιερείς υπό την καθοδήγησή τους ξεσήκωναν τον όχλο εναντίον των συναγωγών βάζοντας το δίλημμα: σφαγή ή βάπτισμα! Αντίθετα λοιπόν με τον χριστιανικό κλήρο που καταδίωκε τους Εβραίους και τις συναγωγές τους, ο Ιουλιανός, ο ηγέτης των νεοπαγανιστών σήμερα, τους απέδωσε ξανά όλες τις θρησκευτικές ελευθερίες και συμμάχησε μαζί τους εναντίον του χριστιανισμού, επιχειρώντας μάλιστα να ανοικοδομήσει τον ναό του Σολομώντα.
Έτσι λοιπόν φαίνεται ξεκάθαρα ότι το μένος κατά της Ελληνορθοδοξίας κρύβει άλλα πράγματα πέρα από την ημιμάθεια κάποιων που έχουν εξαπατηθεί. Δυστυχώς το νεοπαγανιστικό αντιχριστιανικό αφήγημα έχει εισχωρήσει και στις τάξεις του Εθνικισμού δημιουργώντας έριδες και διασπάσεις. Συνεπώς, Περικλής Γιαννόπουλος και Ναπολέων Βοναπάρτης αντίστοιχα μας λένε την αλήθεια:
«Ἐνῷ τὸ γεγονὸς εἶνε ὅτι ὅπως εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις καὶ ἄνθησις καὶ ἐπικράτησις Χριστιανισμοῦ, ἄνευ τῆς ὑπάρξεως τρισμεγίστου Πανανθισμένου Ἑλληνισμοῦ, ἄλλον τόσον εἶνε ἀδύνατον νὰ νοηθῇ ἐξάπλωσις Ρώμης ἄνευ Κολοσσαιοτάτου Ἑλληνισμοῦ τελειότατα ὀργανισμένου. Διότι ὅση εἶνε ἡ δύναμις τοῦ Χριστιανισμοῦ ἄνευ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἄλλη τόση εἶνε καὶ ἡ τοῦ Ρωμαϊσμοῦ. Καὶ εἶνε γελοιοδέστερον τοῦ γελοίου νὰ γίνεται λόγος περὶ Ρωμαϊκότητος ἠμῶν ὅσον καὶ περὶ Χριστιανικότητος, ἀφοῦ μόνον Ἐλληνοποίησις καὶ τῶν δύο Ξενισμῶν ἔγινε.»
«Το ελληνικό πνεύμα με ένα υπέροχο τρόπο ανανεώθηκε από τον Χριστιανισμό όταν ο ρωμαϊκός πολιτισμός παρήκμαζε. Πόσο επιδέξια τακτική είχαν ακολουθήσει οι Έλληνες, όταν η Ελλάς υποταγμένη στο ρωμαϊκό σπαθί, βρήκε έναν τρόπο να ξαναποκτήσει την πνευματική της κυριαρχία πάνω στον κόσμο.»
Βλέπουμε πάντως πως οι Κωνσταντίνος, Κύριλλος, Χρυσόστομος, Ιουστινιανός, Θεοδόσιος και πολλοί άλλοι άγιοι ή αυτοκράτορες που έχουν συκοφαντηθεί και μισηθεί, ήταν άνθρωποι που πολέμησαν τους Εβραίους, σε αντίθεση με τον Ιουλιανό που τους απελευθέρωσε και τους ευεργέτησε, ή τουλάχιστον αποπειράθηκε να τους ευνοήσει σχετικά με το ναό του Σολομώντα.
