Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» την 12η Φεβρουαρίου του 1937 κι αναφέρεται στην θετική κριτική της γερμανικής εφημερίδας «Volkisher Beobachter» του Γ’ Ράιχ για το Καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
Ο «Λαϊκός Παρατηρητής» του Βερολίνου (η μεγαλυτέρα σήμερον εφημερίς της Γερμανίας) δημοσιεύει εις το φύλλον του, της 9ης Φεβρουαρίου και εις την θέσιν του κυρίου άρθρου ανταπόκρισιν εξ Αθηνών (του ανταποκριτού αυτού κ. Ι. Μπέρντολτ) υπό τον τίτλον «Έξι μήνες ανοικοδομητικής εργασίας εν Ελλάδι». Ο αρθρογράφος απαριθμεί εκτενώς τα κυριώτερα των απειραρίθμων, ως λέγει, και σωτηρίων δια την χώραν έργων της εθνικής Κυβερνήσεως του κ. Ι. Μεταξά και επιλέγει τα εξής:
« Από της 4ης Αυγούστου 1936 ήρχισεν αμέσως μία ανοικοδομητική εργασία, όμοιαν της οποίας ουδέποτε είχε ιδή άλλοτε το εκατονταετές τώρα Βασίλειον. Ήδη, εντός του πρώτου εξαμήνου επετελέσθησαν σπουδαία έργα, διά τα οποία το πρώην κράτος των ατελευτήτων συζητήσεων θα εχρειάζετο δεκαετηρίδας – εάν δεν εματαιούντο εν τέλει από καμμίαν επανάστασιν ή κυβερνητικήν ανατροπήν. Σήμερον τα πάντα συντελούνται άνευ προστριβών, δεν γίνονται πολλαί συζητήσεις ούτε ψηφοφορία, ούτε εκλογαί. Μία ενιαία, σαφής θέλησις διευθύνει, κυβερνά, αποφασίζει.
» Αντί του χάους, το οποίον αποσυνέθετεν ολονέν περισσότερον τον κρατικόν οργανισμόν, επικρατεί τάξις. Αντί οι εργάται να διαμαρτύρωνται διαρκώς και ν’ απεργούν, εργάζονται. Αντί των κομματικών αγώνων, των επαναστάσεων και του εμφυλίου σπαραγμού, υπάρχει σήμερον η εσωτερική ειρήνη, το συναίσθημα της αλληλεγγύης, της ευθύνης έναντι του Έθνους. Και τώρα βλέπει τις αιφνιδίως, ότι όλα αυτά είναι πράγματα δυνατά. Τώρα όχι μόνον ανακαλύπτονται τα κακώς έχοντα και αι ζημίαι, αλλά και θεραπεύονται.
» Όπως όλοι οι πραγματικώς μεγάλοι πολιτικοί άνδρες, έχει ο κ. Μεταξάς το καλόν της ολότητος υπ’ όψει του. Με θάρρος παραμερίζει παλαιάς προλήψεις, κατά τας οποίας έπρεπε να υπάρχουν δύο χωρισταί απ’ αλλήλων κοινωνικαί τάξεις: μία μορφωμένη και κάτοχος όλων των αγαθών, περί την οποίαν να περιστρέφωνται τα πάντα· και μία άλλη, αμόρφωτος, εργαζομένη και μοχθούσα διά την οποίαν να μη φροντίζει κανείς και η οποία, ως εκ τούτου, να ζη υπό τους αθλιεστέρους όρους. Έναντι των αντιλήψεων τούτων, πρεσβεύει ο κ. Μεταξάς την βασικήν αρχήν, ότι είναι το πρώτιστον καθήκον μιας χρηστής και πολιτισμένης κοινωνίας να φροντίζει διά τα μέλη της εκείνα, τα οποία πάσχουν.
» Παν ό,τι επετελέσθη κατά το τελευταίον εξάμηνον υπαγορεύθη άνευ ουδεμίας εξεραίσεως, από την πρόθεσιν να θεωρήται το Έθνος ως εν σύνολον, ως ένας ενιαίος οργανισμός, όστις πρόκειται να θεραπευθή και να προαχθή. Το γενικόν καλόν είναι η πολιτική αρχή του νέου Κράτους. Έχει γίνει τόσον άφθονος εργασία, ώστε μόνον ν’ απαριθμήση τις ημπορεί τα κυριώτερα των επιτελεσθέντων διαφόρων έργων. Αντιλαμβάνεται τις όμως και εκ της συντόμου ταύτης ανασκοπήσεως πόσο είχε παραμεληθή ο λαός αυτός από τας πρώην «φιλελευθέρας» δήθεν κυβερνήσεις του…
» Μεγάλη είναι η δράσις της νέας ταύτης κρατικής Αρχηγίας. Και σχεδόν εις όλα τα επίπεδα παρουσιάζει καινοτομίας. Παραδείγματος χάριν, η σχετική με τον Τύπον πολιτική αποτελεί πλήρη αντίθεσιν προς το παρελθόν. Ο Τύπος ετέθη εις την υπηρεσίαν της ιδέας του Κράτους. Κατέστη εν ηνωμένον Έθνος, του οποίου η πρόοδος είναι οφθαλμοφανής εις κάθε βήμα που κάμνει ο παρατηρητής. Αυτό αναγνωρίζεται ανεπιφυλάκτως και υπ’ αυτού τούτου του λαού, προ παντός δε από τας μεγάλας μάζας αυτού, από τους εργάτας, τους βιοτέχνας και τους επαγγελματίας, οι οποίοι εσχάτως μόλις, εις δημοσίαν συγκέντρωσίν των, ανεκήρυξαν τον κ. Μεταξάν σωτήρα και προστάτην αυτών».
