Επικροτώντας την δράση άγνωστων σε εμάς εθνικιστών σε ανδριάντα του Ελευθέριου Βενιζέλου στην περιοχή της Καλλιθέας θα αιτιολογήσουμε με ένα άρθρο το γιατί. Δεν είναι μόνο η πίστη μας στις ιδέες του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά, αλλά και η απέχθειά μας για το πρόσωπο-σύμβολο του φιλελευθερισμού, του κοινοβουλευτισμού και της προδοτικής Νέας Δημοκρατίας. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποτελεί το σύμβολο του καθεστώτος που καταστρέφει τον ελληνισμό από τον περασμένο αιώνα με εκπληκτική συνέπεια.
Από την ιστοσελίδα ONEMAN δημοσιεύουμε απόσπασμα από συνέντευξη ενός μασόνου με τον τίτλο «”Δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα”: Συνέντευξη με ένα μασόνο»
Όσον αφορά τα γνωστά ονόματα του τεκτονισμού εδώ όπως ο Βενιζέλος ή ο Καζαντζάκης και άλλοι, πώς προκύπτουν;
Λέγεται ότι ο Καζαντζάκης ήταν στη στοά του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο Βενιζέλος ήταν σεβάσμιός του. Όταν μπήκαν οι Γερμανοί μέσα, ο ναζισμός δεν έβλεπε καλά τον τεκτονισμό. Έκαψε τη Μεγάλη Στοά και άρα έκαψε πολλά τεκμήρια. Αν ψάξεις όμως γραφολογικά τις υπογραφές του Καποδίστρια ας πούμε, βλέπεις τεκτονικά στοιχεία. Για κάποιους άλλους, πολλούς, υπάρχει το τεκμήριο εισδοχής σου. Δεν υπάρχει κάτι δυνατότερο από αυτό. Αλλά ο Κολοκοτρώνης, ας πούμε, ήταν σίγουρα μέσα και δεν υπάρχει η εισδοχή του. Το ξέρουμε όμως από περιγραφές συγχρόνων του. Ο Καζαντζάκης δεν το έκρυψε και ποτέ.
Η επίσημη ιστοσελίδα της «Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος» παρουσιάζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως μέλος της μασονίας ο οποίος ανήκε στην στοά «Αθηνά».
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα την ημέρα του συμφώνου φιλίας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας στις 29 Οκτωβρίου του 1930.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν εκείνος που ξεκίνησε τη συμμαχία με την Τουρκία, κι όχι ο Ιωάννης Μεταξάς ο οποίος απλά τη διατήρησε, και μάλιστα πρότεινε αυτός ο εθνικός ολετήρας και εμπνευστής της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού, τον Κεμάλ Ατατούρκ για το νόμπελ ειρήνης. Ας δούμε την επιστολή του:
«Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική. Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες, έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή. Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση
Ε. Κ. Βενιζέλος
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον Οκτώβριο του 1930 καταδίκασε την εξέγερση των Κυπρίων, τα λεγόμενα «Οκτωβριανά» κατά των αποικιοκρατών Εγγλέζων για να μη δυσαρεστήσει τους «φίλους» συμμάχους». Ιδεολογικός πολιτικός πρόγονος της Νέας Δημοκρατίας, ο προφήτης του «η Κύπρος κείται μακράν» κι ο Κωστάκης Καραμανλής έγραψε βιβλίο για αυτόν. Εξάλλου στενές συγγενικές σχέσεις του Λευτεράκη με την οικογένεια Μητσοτάκη η οποία προωθούσε τα βρετανικά συμφέροντα στην Κρήτη την εποχή που οι Κρητικοί αγωνίζονταν για ελευθερία. Το «Κόμμα Φιλελευθέρων» άλλωστε το κληρονόμησε από το θείο του, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ο οποίος είχε παντρευτεί την αδερφή του και ήταν κι ο ιδρυτής του κόμματος.
Πάντως τα ευτράπελα του βενιζελισμού δεν έχουν τελειωμό. Στις 20 Δεκεμβρίου του 1930 ο Βενιζέλος θα υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του Κεμάλ για την άρια καταγωγή των Τούρκων η οποία τόνιζε πως ήταν κοινή με των Ελλήνων. Συγκεκριμένα εκφώνησε τα ακόλουθα λόγια σε ένα λόγο του στη Βουλή: «Οι Τούρκοι υποστηρίζουν και δικαίως νομίζουν ότι είναι Άριοι έχοντες βεβαίως και μέρος αίματος έξωθεν. …εγώ δεν κατά την παρέλασιν, η οποία εγένετο εν Αγκύρα και εις την οποίαν παρέστην, είδον ένα μεγάλον αριθμόν στρατιωτών και προσκόπων με μάτια χρώματος μπλε.»
Τίποτα δεν είναι παράξενο, ο Κώστας Καραμανλής άλλωστε έγινε κουμπάρος του Ερντογάν. ‘Αλλωστε τι χωρίζει Έλληνες και Τούρκους για τον ιδεολογικό πρόγονο της Νέας Δημοκρατίας; Τίποτα:
«Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι οι Τούρκοι και οι Έλληνες, ιδίως οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, έχουν εις πολύ μεγάλην αναλογίαν κοινόν το αίμα. Εις πόσους ημπορούν να υπολογισθούν οι Τούρκοι, οι οποίοι ήλθον εκ της Κεντρικής εις την Μικράν Ασίαν; Ολίγαι πιθανώς εκατοντάδες χιλιάδων, αίτινες συνεχωνεύθησαν εις εικοσαπλάσιον, ίσως, γηγενή πληθυσμόν, ο οποίος από μακρού είχεν εξελληνισθή και του οποίου μέρος ήδη εξετουρκίσθη.»
Ο Βενιζέλος υπήρξε ο νεκροθάφτης της Μεγάλης Ιδέας κι ως τέτοιον τον αναγνώρισε η τουρκική εφημερίδα Τζουμχουριέτ στις 27 Οκτωβρίου του 1930, δύο μέρες πριν υπογραφεί το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας στην Άγκυρα, με μια γελοιογραφία που απεικόνιζε τον Βενιζέλο αγκαλιασμένο με τον Ισμέτ Ινονού μπροστά στο ικρίωμα με το αιωρούμενο πτώμα της Μεγάλης Ιδέας έχοντας για λεζάντα τη φράση: «Η Μεγάλη Ιδέα με την οποία έζησαν οι ελληνικοί αιώνες στραγγαλίστηκε».
Κι όμως, δεν τελειώσαμε με την ολέθρια πολιτική περσόνα των καθεστωτικών πρακτόρων του εθνικιστικού χώρου που μάχονται με συκοφαντίες τα θύματα του βενιζελισμού, τα αληθή σύμβολα του εθνικισμού!
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Δραγούμης είχε δίκιο:
«Ο Βενιζέλος έκαμε έτσι ώστε η Ελλάδα να μην ανήκει πια στον εαυτό της, παρά να γίνει εξάρτημα, παράρτημα, πρακτορείο, υποκατάστημα, προτεκτοράτο της Γαλλίας και της Αγγλίας» (Νοέμβριος 1918)
Το πελατειακό κράτος του Βενιζέλου σιχαινόταν ο Δραγούμης. Για αυτό γεμίσαμε άλλωστε λεωφόρους και ανδριάντες του Βενιζέλου στην Ελλάδα, υπήρξε ο άνθρωπος που έδειξε πως πρέπει να λειτουργεί το κοινοβουλευτικό σύστημα και πως κερδίζονται οι ψήφοι:
«Ο βενιζελισμός είναι στήριγμα της κεφαλαιοκρατίας και της αστικής τάξης, του μπουρζουαζισμού. […] Ο βενιζελισμός για να στερεωθεί υποστηρίζει με τα όλα του την υπαλληλία, την αυξάνει στον αριθμό και στους μισθούς, τη φουσκώνει, την πληθαίνει, την πολύνει, την παχαίνει. Έτσι σπαταλά τα χρήματα του δημοσίου ταμείου (χρήματα που τα έδωσε ο λαός) που δεν τα έδωσε ο λαός βέβαια για να παχαίνει μια τάξη (η υπαλληλία) αλλά για να έχει όχι μόνο ασφάλεια ζωής και περιουσίας παρά και καλυτέρεψη ζωής και γενίκεψη εργασίας σε όλους τους Ελληνες και δημιουργία όρων εργασίας για όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Η υπαλληλία έπρεπε να είναι μέσο και έγινε σκοπός. […] Για αυτό αντιπαθώ εγώ το βενιζελισμό, που έφτασε να πουλήσει και την πολιτική ανεξαρτησία του κράτους για κάποιο συμφέρο.» (27 Ιανουαρίου 1919)
Ο Δραγούμης έλεγε την αλήθεια και πολεμούσε το βενιζελικό καθεστώς. Κι οι βενιζελικοί τον έβγαλαν από την μέση όπως κάνουν όλοι οι δημοκράτες σε κάθε γωνιά της γης. Δεν τελειώσαμε όμως με τον Βενιζέλο… Αυτόν που τον Ιανουάριο του 1920 αδιαφορούσε για το αίτημα των Ποντίων για εξοπλισμό 20.000 ανδρών που ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν υποστηρίζοντας έτσι τον πόλεμο στην Μικρά Ασία. Το αποτέλεσμα ήταν η γενοκτονία τους από τον Κεμάλ τον οποίο πρότεινε, χωρίς ίχνος ντροπής και τύψεων, για νόμπελ ειρήνης. Ιδού και το υπόμνημα των Ποντίων προς τον «μεγαλοϊδεάτη εθνάρχη»:
«Προς τον Εξοχώτατον Πρόεδρον της Ελληνικής Κυβερνήσεως κ. Ελευθέριον Βενιζέλον, εις Παρισίους.
Εξοχώτατε, εθεωρήσαμεν σκόπιμον να υποβάλωμεν Υμίν συνημμένως υπόμνημα, όπερ η Επιτροπεία των εν Ελλάδι Ποντίων απέστειλεν εις το Γενικόν Επιτελείον.
Προέλασις δυνάμεως είκοσι χιλιάδων ανδρών ως εκείνης την οποίαν, κατά μετρίους υπολογισμούς είναι εις θέσιν καλώς εφοδιαζόμενος και εξοπλιζόμενος να παρατάξη εις πρώτην στιγμήν ο Πόντος δύναται να απασχολήση σοβαρώς τον εις Σεβάστειαν συγκεντρούμενον στρατόν του Κεμάλ
Είναι γνωστόν ότι η Σεβάστεια αποτελεί σπουδαίαν δράσιν του κεμαλισμού. Η από Αμισόν εις Σεβάστειαν αμαξιτή οδός είναι εις την διάθεσιν ημών, δεδομένου ότι ο Κεμάλ απέσυρε τελευταίως πάσας τας δυνάμεις αυτού εκ της περιφερίας ταύτης. Επιτυχής προέλασις προς την διεύθυνσιν ταύτην αποκόπτει τπν υποχώρησιν του πρός δυσμάς δρώντος στρατού. Πάντα ταύτα θα επέφερον ευθύς αμέσως σοβαρόν αντιπερισπασμόν εις τας δυνάμεις του Κεμάλ εξ ού προφανές ότι θα επωφεληθή ο ημέτερος στρατός…
Το υπόμνημα τούτο αποστέλλομεν Υμίν διά του κ. Ι Θιάκη, εντεταλμένου να υποβάλη Υμίν και προφορικώς τας επί τούτω ιδέας ημών.
Αθήναι24/1/1920
Ο Πρόεδρος Χ. Καλαντίδης
Ο Γραμματεύς Κ. Κανσήζ»
Τελικά ο Ιωάννης Μεταξάς είχε επίσης δίκιο όταν αρνείτο την αρχιστρατηγία της μικρασιατικής εκστρατείας επιχειρηματολογώντας για την βέβαιη καταστροφή που θα ακολουθούσε. Κι όταν ο Πρωτοπαπαδάκης του είπε να εξαπατήσουν τον λαό με ψεύτικες εγγυήσεις περί νίκης σε μια περίοδο που υπήρχαν ανησυχίες στον λαό τότε ο Μεταξάς απάντησε: «Μα εγώ δεν εννοώ επ’ ουδενί λόγω να εξαπατήσω τους Έλληνας». Αλλά ο Βενιζέλος υπηρετούσε τη Δύση και όχι τον ελληνισμό. Δυστυχώς για την Ελλάδα Μεταξάς και Δραγούμης είχαν δίκιο. Καιρός να διορθώσουμε την ιστορία, την εθνική και την εθνικιστική…
Αλέξανδρος Καρράς
