Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα»)
Το 1923 οι οπαδοί του Βενιζέλου βεβήλωσαν τη λευκή κολώνα
που είχε παραγγείλει με ποίημά του εις μνήμην του Δραγούμη ο Κωστής Παλαμάς
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος τιμάται ιδιαίτερα από το δημοκρατικό καθεστώς έχοντας σχεδόν σε κάθε περιοχή μια λεωφόρο στο όνομά του, πλατείες με αδριάντες του και το μεγάλο αεροδρόμιο της χώρας φέρει το δικό του ονοματεπώνυμο. Γιατί ένας πολιτικός που μεταχειρίστηκε κάθε βρώμικο μέσο για να κυριαρχήσει πολιτικά τιμάται τόσο πολύ και κανείς δεν ασκεί κριτική στην τυχοδιωκτική πορεία του;
Οι βενιζελικές αμαρτίες
Είναι αρκετή η επιτυχία του στους Βαλκανικούς Πολέμους ώστε να «ξεπλένει» κι όσα έκανε μετά ο ίδιος; Μήπως δε χρεώνεται στο Βενιζέλο η Μικρασιατική Καταστροφή για την οποία προειδοποιούσε ο Ι. Μεταξάς; Μήπως δε χάθηκε η Β. Ήπειρος εξαιτίας του; Μήπως οι Πόντιοι δε σφαγιάστηκαν διότι ο ίδιος αδιαφόρησε και περιφρόνησε την πρότασή τους να εξοπλίσει 20.000 άνδρες του Πόντου για να συμμετάσχουν κι αυτοί στην Μικρασιατική Εκστρατεία; Μήπως δεν χρησιμοποίησε τον κίτρινο Τύπο για να στιγματίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του; Μήπως δε χρησιμοποίησε τις ξένες δυνάμεις για να επιβληθεί πολιτικά; (απόβαση των Γάλλων στον Πειραιά). Μήπως δεν αμφισβήτησε τις εκλογές ιδρύοντας το 1916 το χωριστό κράτος της Θεσσαλονίκης εξορίζοντας εν συνεχεία στην Κορσική 30 πολιτικούς του αντιπάλους, μεταξύ αυτών Δραγούμης και Μεταξά;
Μήπως δεν ήταν εκείνος που ξέχασε τόσο γρήγορα το χυμένο αίμα και τη σφαγή των Μικρασιατών και των Ποντίων. Από το 1923 στη Λωζάνη άρχισε στενές επαφές με τον Ισμέτ Ινονού και τον Κεμάλ προκειμένου να δημιουργηθεί ελληνοτουρκική φιλία. Οι Τούρκοι ήταν πολύ καχύποπτοι γνωρίζοντας πολύ καλά τι είχαν διαπράξει εναντίον των Ελλήνων πριν λίγο καιρό. Εν τέλει ο πολιτικός τυχοδιώκτης ονόματι Βενιζέλος έπεισε τους Τούρκους να συμφωνήσουν για μια «φιλία» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας το 1930, μια φιλία για την οποία είχε μεσολαβήσει κι ο Μουσολίνι, έχοντας ήδη υπογράψει σύμφωνο φιλίας με τον Βενιζέλο από το 1928.
Η χαμένη Ελλάδα εξαιτίας του Βενιζέλου
Ο Βενιζέλος είχε χάσει την Ίμβρο και τη Τένεδο, την Κύπρο, τα Δαρδανέλλια, τα παράλια της Μ. Ασίας, ενώ τα Δωδεκάνησα τα άφησε στην κατοχή των Ιταλών. Όσο για τη Θράκη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δέχτηκε να παραμείνει μουσουλμανικός πληθυσμός στη Δυτικη Θράκη, δίνοντας έτσι το δικαίωμα στους Τούρκους να μιλούν ες αεί για τουρκική μειονότητα διεκδικώντας όλη τη Θράκη!
Αδιαφορία για Δωδεκάνησα και Κύπρο
Η απάντησή του στους κατεχόμενους από την Ιταλία Δωδεκανήσιους όταν υπέγραψε το ελληνο-ιταλικό σύμφωνο με τον Μουσολίνι: «Δεν υπάρχει ζήτημα Δωδεκανήσου μεταξύ Ελλάδος κι Ιταλίας, είναι ζήτημα μεταξύ Δωδεκανησίων και Ιταλίας, όπως και δεν τίθεται ζήτημα κυπριακό μεταξύ Ελλάδος κι Αγγλίας αλλά μόνο μεταξύ Κυπρίων και Αγγλίας». Θα δήλωνε μάλιστα τις ημέρες εκείνες στην τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ» ότι δεν υπήρξε ποτέ εχθρός των Τούρκων! Αυτή ήταν η απάντηση του «μεγαλοϊδεάτη εθνάρχη» για τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο, εκείνου που άφησε άοπλους 20.000 Πόντιους ενώ το 1919 είχε στείλει στην Οδησσό, κατόπιν παραγγελίας των Αγγλογάλλων, τρεις μεραρχίες για να πολεμηθεί ο Λένιν για τα συμφέροντα της Αντάντ!
Πρότεινε τον Κεμάλ για Νόμπελ Ειρήνης
Έχοντας αποτύχει η Μικρασιατική Εκστρατεία κι έχοντας χάσει όλα τα σημαντικά εδάφη και υδάτινα σύνορα από τον Κεμάλ, θα ήταν εκείνος που θα πρότεινε τον «Πατέρα των Τούρκων» για Νόμπελ Ειρήνης το 1934! Στις 20 Δεκεμβρίου του 1930 ο Βενιζέλος θα υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του Κεμάλ για την άρια καταγωγή των Τούρκων κι εκφώνησε τα ακόλουθα λόγια σε ένα λόγο του στη Βουλή: «Οι Τούρκοι υποστηρίζουν και δικαίως νομίζουν ότι είναι Άριοι έχοντες βεβαίως και μέρος αίματος έξωθεν. …εγώ δεν κατά την παρέλασιν, η οποία εγένετο εν Αγκύρα και εις την οποίαν παρέστην, είδον ένα μεγάλον αριθμόν στρατιωτών και προσκόπων με μάτια χρώματος μπλε.»
Ιδού τι άλλο τόλμησε να ξεστομίσει κατά του μαρτυρικού Ελληνισμού: «Όλοι επίσης γνωρίζουν ότι οι Τούρκοι και οι Έλληνες, ιδίως οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, έχουν εις πολύ μεγάλην αναλογίαν κοινόν το αίμα. Εις πόσους ημπορούν να υπολογισθούν οι Τούρκοι, οι οποίοι ήλθον εκ της Κεντρικής εις την Μικράν Ασίαν; Ολίγαι πιθανώς εκατοντάδες χιλιάδων, αίτινες συνεχωνεύθησαν εις εικοσαπλάσιον, ίσως, γηγενή πληθυσμόν, ο οποίος από μακρού είχεν εξελληνισθή και του οποίου μέρος ήδη εξετουρκίσθη.»
Ο Βενιζέλος υπήρξε ο νεκροθάφτης της Μεγάλης Ιδέας κι ως τέτοιον τον αναγνώρισε η τουρκική εφημερίδα Τζουμχουριέτ στις 27 Οκτωβρίου του 1930, δύο μέρες πριν υπογραφεί το ελληνοτουρκικό σύμφωνο φιλίας στην Άγκυρα, με μια γελοιογραφία που απεικόνιζε τον Βενιζέλο αγκαλιασμένο με τον Ισμέτ Ινονού μπροστά στο ικρίωμα με το αιωρούμενο πτώμα της Μεγάλης Ιδέας έχοντας για λεζάντα τη φράση: «Η Μεγάλη Ιδέα με την οποία έζησαν οι ελληνικοί αιώνες στραγγαλίστηκε».
Ο Μεταξάς ως παράγων καταστολής βενιζελικού πραξικοπήματος
Ο Βενιζέλος θα ζήσει τα τελευταία του χρόνια ως θαυμαστής του Μουσολίνι. Τον ολοκληρωτισμό τον ακολούθησε πριν από τον Ιταλό, επιβάλλοντας στην ουσία ένα ημιδημοκρατικό καθεστώς κι εγκαθιδρύοντας ένα πελατειακό κράτος που του εξασφάλιζε οπαδούς αφοσιωμένους χάριν συμφερόντων. Για τη φασιστική Ιταλία απάντησε στον Ν. Πλαστήρα όταν ο τελευταίος του εξεδήλωσε ότι πρέπει να κάνουν ό,τι έκανε κι ο Μουσολίνι στην Ιταλία: «Η Ιταλία επήγαινε καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ». Το Μάρτιο του 1935 επιχείρησε δια πραξικοπήματος να αναλάβει ξανά την ηγεσία της χώρας. Ο Ι. Μεταξάς με τις άμεσες ενέργειές του, ως Υπουργός άνευ Χαρτοφυλακίου στη Κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη. Ο Βενιζέλος διέφυγε στην ιταλοκρατούμενη Δωδεκάνησο κι από εκεί, με την υποστήριξη του Μουσολίνι, πήγε στο Παρίσι για να γλιτώσει τη σύλληψη από το ελληνικό κράτος! Αυτά τα γράφει ο Γρηγόριος Δαφνής στο «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων».
Βενιζέλος και Δραγούμης
Ο μεγαλύτερος επικριτής του Βενιζέλου και ο πιο ικανός πολιτικός του αντίπαλος υπήρξε ο Ίων Δραγούμης. Διαρκούντος των Βαλκανικών Πολέμων διέβλεψε ότι ο τυχοδιωκτισμός του Βενιζέλου του εξασφάλιζε την πρωθυπουργία, καλύπτοντας παράλληλα όλα όσα θα χάνονταν ή κέρδιζαν οι άλλοι βαλκανικοί λαοί. Μαζί με την Ελλάδα μεγάλωναν η Ρουμανία κι η Βουλγαρία και χανόταν η Β. Ήπειρος, θα έγραφε τότε στο «Νουμά» κατά του Βενιζέλου. Δυστυχώς δικαιώθηκε για τη Β. Ήπειρο. «Πάει και η μισή Ήπειρος από τα λάθη του Βενιζέλου. Τέλος και τω Θεώ δόξα», θα γράψει το 1913. Το 1912, όταν οι Ιταλοί έδιωχναν από τη Δωδεκάνησο τους Τούρκους, ο Δραγούμης έστειλε δύο πράκτορες στο Καστελόριζο, τον Σταύρο Λιάτη και τον αξιωματικό πεζικού Αλέξη Γαβαλιά, να οργανώσουν το Δωδεκανησιακό συνέδριο στην Πάτμο. Ο σκοπός ήταν να αυτονομηθεί η Δωδεκάνησος ώστε να μην καταληφθεί από την Ιταλία. Ο Ίων έβαλε τον αδερφό του, Φίλιππο, να ζωγραφίσει το γραμματόσημο της ανεξάρτητης Δωδεκανήσου. Την 1η Ιουνίου του 1912, παρά την προδοσία του συνεδρίου, οι Δωδεκανήσιοι πρόφθασαν ν’ ανακηρύξουν την ανεξαρτησία κι ελληνικότητα των Δωδεκανήσων. Αυτό ακυρώθηκε από τον Βενιζέλο, ο οποίος έθεσε σε αργία τον Δραγούμη για αυτή του την πρωτοβουλία! Μέχρι το 1945 τα Δωδεκάνησα έμειναν υπό ιταλική κατοχή!
Ο Δραγούμης σιχαινόταν την πολιτική ανηθικότητα του Βενιζέλου και το ξεπούλημά του στην Aντάντ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ίων υποστήριξε την ένταξη της Ελλάδας στο πλευρό της Αντάντ στον Α’ ΠΠ αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να γίνει η Ελλάς υποτελής των ξένων: «Ο Βενιζέλος έκαμε έτσι ώστε η Ελλάδα να μην ανήκει πια στον εαυτό της, παρά να γίνει εξάρτημα, παράρτημα, πρακτορείο, υποκατάστημα, προτεκτοράτο της Γαλλίας και της Αγγλίας» (Νοέμβριος 1918)
Το 1915 έγραφε για τη βενιζελική προσωπικότητα: «Ο Βενιζέλος μόνο εγωλατρεία άπειρη έχει, μπορεί για τον εαυτό του να βουλιάξει το έθνος ολόκληρο, για να υψωθεί αυτός, μπορεί να πατήσει απάνω στα ερείπια της Ελλάδας και στα πτώματα των Ελλήνων.» Όπως είδαμε ήδη, ο Δραγούμης δικαιώθηκε για όλα αυτά πολύ μετά το θάνατό του, το 1930.
Έγραφε για τους βενιζελικούς: «Μα οι βενιζελικοί τι απόγιναν με το Βενιζέλο τους; Ρουφιάνοι των ξένων και παραδόπιστοι φαγάδες και υβριστές και ψεύτες και προστυχάνθρωποι». (Μάρτιος 1917)
Το Δεκέμβριο του 1915: «Ο προοδευτικός Βενιζέλος έγινε οπισθοδρομικός αφού ξανάφερε στην Ελλάδα τα παλιά κόμματα, γαλλικόν, αγγλικόν, ρωσικόν και ανάγκασαν τον ερχομό του γερμανικού». Χαρακτήριζε το βενιζελισμό ως θρησκεία και το Βενιζέλο μπράβο ή κομματάρχη των Αγγλογάλλων, τσαρλατάνο, γαλίφη, ραδιούργο, ταχυδακτυλουργό και δημαγωγό που στη θέση του Θεού ύψωνε το λαό για να τον κολακέψει κερδίζοντας την εύνοιά του. Απόσπασμα από το ημερολόγιό του: «Ο βενιζελισμός είναι στήριγμα της κεφαλαιοκρατίας και της αστικής τάξης, του μπουρζουαζισμού. […] Ο βενιζελισμός για να στερεωθεί υποστηρίζει με τα όλα του την υπαλληλία, την αυξάνει στον αριθμό και στους μισθούς, τη φουσκώνει, την πληθαίνει, την πολύνει, την παχαίνει. Έτσι σπαταλά τα χρήματα του δημοσίου ταμείου (χρήματα που τα έδωσε ο λαός) που δεν τα έδωσε ο λαός βέβαια για να παχαίνει μια τάξη (η υπαλληλία) αλλά για να έχει όχι μόνο ασφάλεια ζωής και περιουσίας παρά και καλυτέρεψη ζωής και γενίκεψη εργασίας σε όλους τους Ελληνες και δημιουργία όρων εργασίας για όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Η υπαλληλία έπρεπε να είναι μέσο και έγινε σκοπός. […] Για αυτό αντιπαθώ εγώ το βενιζελισμό, που έφτασε να πουλήσει και την πολιτική ανεξαρτησία του κράτους για κάποιο συμφέρο.» (27 Ιανουαρίου 1919)
Μια πολιτική δολοφονία χωρίς δολοφόνο
Στις 31 Ιουλίου του 1920 ο Δραγούμης δολοφονήθηκε από τα βενιζελικά τάγματα των οποίων ηγείτο ο Κρητικός Μακεδονομάχος Παύλος Γύπαρης. Οι βενιζελικοί είχαν προβεί σε καταστροφές και βιαιότητες κατά των αντιβενιζελικών εξαιτίας της δολοφονικής απόπειρας κατά του Βενιζέλου στη Λυών. Ο Ίων ήταν ο καλύτερος του αντιβενιζελικού συνασπισμού, της ηνωμένης αντιπολίτευσης. Πριν λίγο καιρό ο Γύπαρης είχε ξυλοκοπήσει στη Βουλή τον Μπούσιο, συνεργάτη του Δραγούμη στο περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρηση». Το 1935 ο Γύπαρης θα ομολογούσε ως κατηγορούμενος για το Κίνημα της 1ης Μαρτίου, ότι ο Μπενάκης, πατέρας της Π. Δέλτα, είχε δώσει την εντολή να δολοφονηθεί ο Δραγούμης. Αυτό δεν απεδείχθη ποτέ. Το ήθος της οικογένειας Δραγούμη αποδεικνύεται από την μαρτυρία υπεράσπισης του Μπενάκη από δύο αδελφές του Δραγούμη: Ναταλία Μελά, συζύγου του Παύλου Μελά, και Έφη Καλλέργη. Ο Βενιζέλος δημοσίευσε συλληπητήριο τηλεγράφημα προς την οικογένεια Δραγούμη το οποίο δεν απαντήθηκε ποτέ. Λέγεται ότι ο Βενιζέλος δεν ήθελε τον θάνατο του Δραγούμη, όμως το 1923 οι οπαδοί του βεβήλωσαν τη λευκή κολώνα που είχε παραγγείλει με ποίημά του εις μνήμην του Δραγούμη ο Κωστής Παλαμάς. Πολλά χρόνια αργότερα ο Γύπαρης θα δήλωνε ότι ο φόνος του Δραγούμη ήταν ένα λάθος κι ότι ο ίδιος δεν επιθυμούσε το θάνατό του, γνωρίζονταν άλλωστε από τον Μακεδονικό Αγώνα. Στη Μάχη της Κρήτης το 1941 ο Γύπαρης οργάνωσε τους Κρητικούς και πολέμησε τους Γερμανούς. Μετά την κατάληψη της Κρήτης από τον Άξονα διέφυγε με την ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο.
Γιατί τιμάται ο Βενιζέλος;
Το γιατί ο Βενιζέλος τιμάται μπορούμε να το εντοπίσουμε στη μεταπολίτευση. Ένα από τα μέλη της οικογένειας Μητσοτάκη, Κωνσταντίνος στο όνομα κι αυτός, ίδρυσε στην Κρήτη ένα αγγλόφιλο κόμμα ονόματι «Κόμμα Φιλελευθέρων». Είχε νυμφευθεί την αδελφή του Ελευθερίου Βενιζέλου ονόματι Κατίγκω και το 1898, όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ο Βενιζέλος κληρονόμησε το «Κόμμα Φιλελευθέρων». Ο πατήρ του σημερινού πρωθυπουργού, ίδρυσε τον Σεπτέμβριο του 1977 το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων», το οποίο είχε ως σύμβολο ένα χέρι που κρατούσε τον πυρσό. Το κόμμα θριάμβευσε στην Κρήτη. Το δυνατό χαρτί άλλωστε ήταν το γεγονός, ότι επρόκειτο για ανασύσταση του κόμματος του Ελευθερίου Βενιζέλου. Το 1978 διέλυσε το κόμμα του και προσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία παίρνοντας μαζί του τις δύο έδρες που είχε κερδίσει στην Κρήτη (η άλλη ήταν του Π. Βαρδινογιάννη). Το κόμμα του Καραμανλή το 1979 υιοθέτησε το σύμβολο του κόμματος του Μητσοτάκη.
