Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα»)
Ο ανασχηματισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη προκάλεσε αντιδράσεις και αγανάκτηση. Η απόφαση του Πρωθυπουργού να προσφέρει υπουργική θέση στον Ευάγγελο Αποστολάκη επέφερε σύγχυση. Ο κύριος Αποστολάκης συνέδεσε το όνομά του με την συμφωνία των Πρεσπών, ενώ είχε υπουργοποιηθεί όταν ήταν ακόμη εν ενεργεία αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και Αρχηγός ΓΕΕΘΑ. Ο Μητσοτάκης τότε είχε ασκήσει επιθετική κριτική στον Αλέξη Τσίπρα μνημονεύοντας την ανάθεση υπουργικής θέσης σε εν ενεργεία αξιωματικό με την αντίστοιχη περίπτωση του Σπαντιδάκη επί 21ης Απριλίου, θέλοντας να δημιουργήσει συνειρμούς.
Πολλοί λένε ότι πλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται για συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εν τέλει, η αντίδραση ΣΥΡΙΖΑ και η άρνηση του Αποστολάκη να αναλάβει υπουργείο δείχνουν το αντίθετο.
Προσωπικά επιθυμώ διακαώς μια κυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώνουμε και με αυτούς μια για πάντα.
Φαίνεται όμως ότι το σενάριο αυτό δεν παίζει να έχει μεγάλες πιθανότητες κι αυτό είναι πολύ κακό για το πολιτικό μέλλον της χώρας.
Η μεγάλη πολιτική αλλαγή θα μπορούσε να επέλθει μετά από μια κυβέρνηση συνεργασίας των δύο ελεεινών κομμάτων ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά όμως προσέχει πάντα για να έχει, δεν είναι δειλή και ξεφτιλισμένη σα τους νεοδημοκράτες. Άλλωστε κι η απλή αναλογική των επόμενων εκλογών δεν επιτρέπει ρίσκα για την αντιπολίτευση, άρα μένει να δούμε τι θα προκύψει μετά τις εκλογές κι αν όλα αυτά είναι απλώς μια στρατηγική του Τσίπρα για να διατηρήσει τα ποσοστά του κόμματός του ή και να τα αυξήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτέθηκε ανεπανόρθωτα με την ανάθεση υπουργείου στον Αποστολάκη.
Από την άλλη πλευρά, η υπουργοποίηση του Θάνου Πλεύρη κλείνει έναν κύκλο του παλιού ακροδεξιού χώρου. Μένει να δούμε στο μέλλον αν ο Κυριάκος Βελόπουλος αποτελέσει στήριγμα της Νέας Δημοκρατίας, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κι εκείνος είχε ακολουθήσει το μπλοκ Άδωνις-Βορίδης-Πλεύρης από το ΛΑΟΣ στη Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά, αποτυγχάνοντας πάντως να εκλεγεί βουλευτής.
Για τον χώρο των εθνικιστών ανοίγεται ένας πλατύς χώρος πλέον στο πολιτικό σκηνικό. Η παλιά ακροδεξιά έχει απορροφηθεί στη Νέα Δημοκρατία, ενώ πολλά παλιά στελέχη του εθνικιστικού χώρου είναι υπέργηροι. Η Νέα Δημοκρατία ενδέχεται να μη μπορεί να πείθει για καιρό με τις πατριωτικές και συντηρητικές κορώνες του Μπογδάνου και της γοητευτικής Λατινοπούλου, άλλωστε δεν διαθέτουν το απαραίτητο εκτόπισμα για το ρόλο που τους έχει ανατεθεί.
Ο Πάνος Καμμένος πολιτικά τελείωσε για τον πατριωτικό χώρο από τη στιγμή που συγκυβέρνησε με τον Τσίπρα κι αναμένεται να συμβεί το ίδιο και με τον Κυριάκο Βελόπουλο στο άμεσο μέλλον μόλις παρουσιαστεί η ανάγκη.
Ο εθνικιστικός χώρος δε διαθέτει στελέχη, αλλά απεγκλωβίζεται πλέον από όλα εκείνα τα βαρίδια του παρελθόντος του. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αντώνης Σαμαράς χτύπησαν με εκπληκτική επιτυχία τον ακροδεξιό χώρο, αλλά η ιστορία δε γράφτηκε ακόμα. Το μέλλον θα αργήσει να βγάλει Γεωργιάδηδες, Πλεύρηδες και Βορίδηδες και οι Μπογδάνοι δε δύνανται να εξελιχθούν σε Πανοκαμμένοι. Ο δε Καρατζαφέρης έχει αναλάβει τον ρόλο πολιτικού σχολιαστή. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Θάνος Τζήμερος παρότι το παλεύουν αξιοπρεπέστατα δε φαίνεται να πείθουν προς το παρόν.
Η Νέα Δημοκρατία όμως είναι μια παράταξη που δύσκολα θα εξαφανιστεί, διότι, διαθέτει το πλεονέκτημα να εναλλάσσει πρόσωπα και τάσεις στην ηγεσία της. Για τον λόγο αυτό είναι δύσκολο να έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ. Η συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ όμως μπορεί να την πλήξει βαθύτατα και να προσφέρει τεράστια ευκαιρία για μια πραγματική εθνική πολιτική, η οποία θα αναδειχθεί από μια νέα παράταξη ανεξάρτητη από τον παλαιοκομματισμό κι απαλλαγμένη από τις παθογένειες του παλιού ακροδεξιού χώρου. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τη δήλωση του πατέρα Μητσοτάκη: «Όταν εγώ έγινα πρωθυπουργός δεξιά της Νέας Δημοκρατίας δεν υπήρχε κανένα κόμμα, τους είχα απορροφήσει όλους. Και ήμουν και φιλελεύθερο κόμμα, δεν ήμουν ποτέ δεξιός εγώ, εγώ ήμουν και μένω φιλελεύθερος. Αυτό σημαίνει ένα πράγμα, ότι ακροδεξιοί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν, τους φτιάχνει το πολιτικό μας σύστημα».
Μια πραγματική εθνική πολιτική θα έχει κομμένο τον ομφάλιο λώρο και με τη Νέα Δημοκρατία και με την περιθωριακή ακροδεξιά της συνωμοσιολογίας, της πεφωτισμένης δεσποτείας, της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής και της χιτλερολαγνικής ιδεοληψίας.
