Σπαρακτικός κλαυσίγελως λόγος, απο τον Χ. Γούδη [με αφορμή το: “Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη”]

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους…

[Η Σατραπεία – Κ. Καβαφη]

Ημέρα Πολυτεχνείου σήμερα, ημέρα της μεγαλυτερης φάρσας που παίχτηκε ποτέ σε μαζικό επίπεδο – ημέρα κλαυσίγελου, λοιπον.

Στοιχηματίζω ότι επιτηδες διάλεξε αυτή την ημέρα ο καθηγητής Χρίστος Γουδης, για να μου στείλει τον δικο του κλαυσίγελω λόγο, ωστε να γελάσετε και να κλάψετε με το χάλι της Ισλαμογρεκίας. Μόνο που το παρόν κείμενο, έχει και μια ακόμα διάσταση, που για μένα τουλάχιστον, έχει τον χαρακτήρα του “δύσκολου και ανεκτίμητου εύγε, του έπαινου του Δήμου και των σοφιστών…“

Διότι ο παρών λόγος του κ. Γούδη στηρίζεται και εμπνέεται απο το βιβλίο μου: “Ο Χριστός σταματησε στου Γκυζη”

Ομολογώ ότι δεν μου έχουν ξανακάνει μια τόσο απολαυστική, πνευματώδη και ταυτόχρονα πικρή, ίσως και πεσιμιστική κριτική, που ωστόσο αποδίδει μετά αμείλικτης ακριβείας, τα όσα συμβαίνουν σήμερα στο Ρωμεικο και τα όσα επιχειρεί να αποκαλύψει αυτο το βιβλιο, στις ημιθανείς μάζες των Ελλήνων, που μια δράκα καλοπληρωμένων εργολάβων της Πλανητικής Παν-εξουσίας, τους κατάντησαν παρίες στον ίδιο τους τον τόπο. 

Σε ενα λιτό, άριστα ισορροπημένο κείμενο, με τίτλο: “Αναστάση, κάνε στάση. Μπας και προλάβουμε την Ανάσταση!” ο Χρίστος Γούδης δίδει τη δική του μαρτυρια, για την “εθνοφυλετική αποδόμηση” που έχει κιόλας υποστεί το γένος των Ελλήνων, όπως τη βίωσε στην “παραισθησιογόνο ρουφήχτρα” ενός μυθοπλαστικού έργου, με “έντονο λογοτεχικο μαγνητισμό”

Το κατ’ εμέ, δεν εχω παρά να υποκλιθω στη γραφίδα του καθηγητη και να τον ευχαριστησω ως συναδελφος, πασχων Ελληνας λογοτέχνης… 

Αναστάση, κάνε στάση. Μπας και προλάβουμε την Ανάσταση!

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις «Έκτωρ», ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο βιβλίο με τίτλο «Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη», ιδιαίτερα επικίνδυνο λόγω του έντονου λογοτεχνικού μαγνητισμού που εξασκεί στον αναγνώστη, ο οποίος, παρά την προειδοποίηση του συγγραφέα (Λευτέρης Πανούσης) ότι πρόκειται περί μυθοπλασίας, παρασύρεται σε μια παραισθησιογόνο ρουφήχτρα που τον κάνει να πιστεύει ότι όλα όσα διαδραματίζονται είναι γεγονότα μιας τρισάθλιας καθημερινής πραγματικότητας.

Μια παραδοσιακή αθηναϊκή συνοικία, του Γκύζη, και σταδιακά πολλές παλιές συνοικίες των Αθηνών, βυθίζονται σε ένα παρακμιακό τέλμα εθνοφυλετικής αποδόμησης, όπου το πάνω χέρι, και όχι μόνον αυτό το μέρος του ανθρωπίνου σώματος, το έχουν οι αλβανοί, αφγανοί , πακιστανοί, αφροκογκολέζοι και γενικώς τα συνήθη σκιάχτρα των παρ’ ημίν ρατσιστών, τα οποία σε συνδυασμό με μια κάστα γραβατοφορεμένων υπηρετών και λακέδων πολιτικών μιας σκοτεινής παγκοσμιοποιημένης άρχουσας τάξης καταστρέφουν τις μικρές επιχειρήσεις, εξανδραποδίζουν τον τίμιο Έλληνα, οδηγούν τις ελληνίδες στην πορνεία και μεταποιούν, άκουσον, άκουσον, την Ελλάδα μας σε Ισλαμογρεκία!!! Τι πρόκληση! Μέγας είσαι Κύριε, Αλλάχ-ου- Άκμπαρ, όπως το λέμε τώρα στα μεταμοντέρνα νεοελληνικά.

Παρά τις εμφανείς αποκλίσεις από την πραγματικότητα, το λογοτεχνικά όντως εμπνευσμένο αυτό έργο, γραμμένο στα ίχνη του Ντοστογιέφσκι, μας κάνει να πιστέψουμε ότι οι Έλληνες δεν είναι πλέον κύριοι της χώρας τους και των σπιτιών τους, αλλά «Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι» όπως οι αντι-ήρωες του   ομώνυμου έργου του μεγάλου ρώσου μυθιστοριογράφου και ψυχαναλυτή. Δεν είναι φυσικά παρά ένα δυστοπικό σενάριο που ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί στην υπερήφανη πατρίδα μας.

Όλοι μας ξέρουμε ότι η χώρα μας είναι χώρα και όχι χώρος. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για να υπάρχουν αλβανοί, αφγανοί, πακιστανοί, αφροκογκολέζοι και λοιποί αλλόφυλοι και αλλόθρησκοι, παρά μόνο για δείγμα (κυρίως στα γραφεία των διπλωματικών τους αποστολών, προξενείων, πρεσβειών και των αντίστοιχων εθνοτικών πολιτιστικών τους συλλόγων), γιατί εδώ δεν είναι «παίξε γέλασε», εδώ είναι η Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει.

Άλλωστε αυτό φάνηκε πρόσφατα, όταν εν μέσω καραντίνας κορωνοϊού, η προσπάθεια των κυβερνώντων να αναβάλει τις παρελάσεις και εκδηλώσεις των εθνικών μας εορτών, της 25^ης Μαρτίου και 28^ης Οκτωβρίου, συνετρίβη επάνω στο σφριγηλό τείχος των μαζικών διαδηλώσεων των Ελλήνων πατριωτών που ως λαοθάλασσες, πραγματικά γιγαντιαία τσουνάμι, κραδαίνοντας αναπεπταμένες τις ελληνικές σημαίες, πρόβαλαν τα στήθη τους ενάντια στην κυβερνητική πρόκληση που προσπαθούσε, κατά τη γνώμη τους, να σβήσει τις ιερές μνήμες του έθνους μας.  

Έτσι και οι παρελάσεις έγιναν, και ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους να χειροκροτήσει τα στρατευμένα νιάτα μας, και ακόμα πιο εντυπωσιακά, όταν ο Τούρκος προσπάθησε να μπει στις θάλασσές μας, τον τρέψαμε σε άτακτη φυγή, και όπου φύγει-φύγει με την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Και αυτό το τελευταίο φυσικά πιστώνεται στον Μητσο-τάκη, στον Μυτα-ράκη, στον Γεωργι-άδη (τον υπουργό, όχι τον άλλο από την Κέρκυρα) και στην ευημερούσα κρατική οικονομία μας όπως την κούνησε για τα καλά ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, ο Πατέλης (όχι ο χρυσαυγίτης καλέε, ο άλλος), και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι όπως ο Χαρβαλιάς, ένας άλλος σε –εας, δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομά του, κάτι σαν Αρκουδέας αλλά όχι ο Αρκουδέας, αυτός ήτανε επί Πασόκ, αλλά και οι διαπρεπείς υπουργοί των εξωτερικών του Μητσο-τάκη, ο Κοτζιάς και ο Κατρούγκαλος, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και να αποδίδουμε τα εύσημα σε όσους τους πρέπει.

Φτου να μην αβασκαθούν όλοι τους. Έκτακτοι είναι. Όχι φτου ξελευθερία καλέ, τι είναι αυτά που λέτε, τον παραληρηματικό Σολωμό θυμηθήκατε; Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, και τα συναφή; Για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα; Η μάνα του ως γνωστόν ήταν Μανιάτισσα, κι από πατέρα τρελοζακυνθινός. Τί περιμένετε από κουζουλούς;

Όσο για τον Χριστό, η αλήθεια είναι (διδάσκαλε τι εστί αλήθεια; και ο διδάσκαλος εσιώπησε) ότι ποτέ δεν μπόρεσε να σταματήσει στου Γκύζη. Το λεωφορείο της γραμμής ήταν τόσο απελπιστικά γεμάτο, που δεν πρόλαβε να κατεβεί στη στάση. Πάντως μάσκα φορούσε, κι ας μην ήτανε Ζορό!!!

ΠΗΓΗ: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ