Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Ναι Μίκη, την ακούγαμε όλοι την μουσική σου. Γιατί η μουσική και η ποίηση δεν είναι για τους φανατικούς. Λατρέψαμε το «Άξιον εστί», απολαύσαμε τον «Ζορμπά» και το «Σέρπικο».
Σωπάτε, όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες… Αυτό το χώμα Μίκη είναι δικό σου και δικό μας, το ξέρεις καλύτερα απ’ όλους μας εσύ… Κάποτε κάποιος μου είχε πει ότι το τραγούδι «Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» θα μπορούσε να είναι ο εθνικός μας ύμνος. Παραξενεύτηκα. Αν κάποιος όμως μελετήσει τους στίχους θα βρει μέσα όλη την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. Οι στίχοι ήταν του Ελύτη άλλωστε, ενός ποιητή που βραβεύτηκε με το Νόμπελ και είχε στην ψυχή του μέσα όλο τον Ελληνισμό…
Οι παρακάτω στίχοι του Ρίτσου που μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη θυμίζουν βαθύτατα το μπαρρεσικό δόγμα «γη και νεκροί»:
«Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτω απ’ το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σχοινί, προσμένουνε την ώρα,
προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει»
Ο Μίκης Θεοδωράκης κατά δήλωσή του έμαθε να αγαπάει την Ελλάδα στην νεολαία του Ιωάννη Μεταξά, στην οποία μάλιστα είχε πάει εθελοντικά παρότι ο πατέρας του ήταν βενιζελικός. Ο πατέρας του επίσης είχε πολεμήσει στους Βαλκανικούς Πολέμους. Συγκεκριμένα είχε πει: «Η Ελλάδα ήταν ο απώτερος σκοπός μου, αυτή γυναίκα ζει μέσα μου πάντα. Αυτό αγάπησα εγώ, αν δεις τη ζωή μου πως είναι, τη ζωή που διψούσα για να πάω ας πούμε να πολεμήσω εναντίον των Ιταλών, ο Μεταξάς είπε «όχι», η κυβέρνηση είπε «όχι». Μαζί κι εγώ». Ανήκει ο ίδιος και το έργο του σε όλη την Ελλάδα και σε όλους τους Έλληνες… Ας μη γίνει το λάθος να χαριστεί εξ ολοκλήρου στην αριστερά, όπως έγινε για χρόνια με τον Νίκο Καζαντζάκη.
