Γράφει ο Μιχάλης Δέλτας
Ο Μουσολίνι ετοιμαζόταν να μπει σε έναν πόλεμο που ήταν καταδικασμένος να τον χάσει ο Άξονας. Η μουσολινική τραγωδία έμπαινε στην δεύτερη πράξη, η πρώτη ήταν το 1936 όταν και θα συμμαχούσε με τον Χίτλερ δημιουργώντας τον Άξονα. Ο Χίτλερ είχε φροντίσει να κάνει όλα εκείνα τα λάθη που θα οδηγούσαν τον Άξονα, με μαθηματική ακρίβεια, σε ένα Βατερλώ. Ακριβώς εκείνες τις ημέρες που ο Μουσολίνι ενθουσιαζόταν για τη μάχη της Φλάνδρας. Επρόκειτο για την πασίγνωστη ιστορία της μάχης της Δουνκέρκης (26 Μαΐου – 5 Ιουνίου 1940).
Υπάρχουν ορισμένοι που εγκολπώνονται ανερυθρίαστα την προπαγάνδα των Ιταλών φασιστών οι οποίοι, μερικές εβδομάδες προ της επιθέσεως εναντίον της Ελλάδας, έλεγαν στο ιταλικό κοινοβούλιο ότι οι Άγγλοι ελέγχουν απόλυτα την ελληνική κυβέρνηση και ότι έχουν προσχωρήσει επί ελληνικού εδάφους πολυάριθμα βρετανικά στρατεύματα, ότι οι Εγγλέζοι ελέγχουν όλα τα λιμάνια της Ελλάδας και άλλα τέτοια φαιδρά. Όλη αυτή η κάλπικη προπαγάνδα αποσκοπούσε στο να πειστεί και να προετοιμαστεί ο ιταλικός λαός, καθώς και οι οπαδοί και μέλη του φασιστικού κόμματος (PNF), για το αναγκαίο της επιθέσεως κατά της χώρας μας.
Την προπαγάνδα των Ιταλών έρχονται και αναπαράγουν σήμερα οι νοσταλγοί των Waffen-SS και του «Φύρερ» τους.
Εφόσον το πρόβλημα ήταν οι Άγγλοι, γιατί οι Γερμανοί δεν τους τελείωσαν στη Δουνκέρκη αλλά τους άφησαν να διαφύγουν με εντολή του ιδίου του Αδόλφου Χίτλερ;
Η μάχη της Δουνκέρκης υπήρξε καθοριστική για την έκβαση του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Αν ο Χίτλερ τελείωνε εκεί τα Συμμαχικά Στρατεύματα, ούτε το Βορειοαφρικανικό μέτωπο θα άνοιγε τρεις ημέρες αργότερα (6 Ιουνίου 1940), ούτε Εγγλέζοι θα υπήρχαν – δήθεν – στην Ελλάδα, ώστε να χρειαστεί κάποια επίθεση από τον Άξονα τέσσερις μήνες αργότερα. Επιπλέον, το Σύμφωνο Φιλίας και μη Επίθεσης με την ΕΣΣΔ ήταν ακόμα σε ισχύ, οπότε η Αμερική δεν θα έμπαινε ποτέ μόνη της στον πόλεμο (Δεκέμβριος του 1941) χωρίς την Αγγλία ως σύμμαχό της. Κοινώς θα είχε τελειώσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος με την ταπεινωτική συνθηκολόγηση τόσο της Γαλλίας όσο και της Αγγλίας, και ο Χίτλερ θα είχε στεφθεί ο απόλυτος επικυρίαρχος στην Ευρώπη.
Αλλά ας δούμε πως εξελίχτηκαν τα γεγονότα ώστε να διαπιστώσουμε το εύρος του φιάσκου. Μετά την κατάληψη της Νορβηγίας, ο Χίτλερ εξαπολύει την επίθεση κατά της Ολλανδίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και της Γαλλίας, με τελικό στόχο το Παρίσι. Στις 14 Μαΐου καταλαμβάνει την Ολλανδία. Ο γαλλικός στρατός παρατάσσεται στην περίφημη «Γραμμή Μαζινό» για να αντικρούσει την επερχόμενη επίθεση των Γερμανών. Η «Γραμμή Μαζινό» ήταν μια σειρά 108 αμυντικών οχυρών που κατασκευάστηκαν την περίοδο 1929-1938 με πρωτοβουλία του Αντρέ Μαζινό (1877- 1932). Η οχυρωματική γραμμή κόστισε τρία δισεκατομμύρια γαλλικά φράγκα και κάλυπτε τα γαλλογερμανικά σύνορα, ανατολικά του Λουξεμβούργου. Ένα μικρό μέρος των γερμανικών στρατευμάτων παρατάχθηκε απέναντι από τη γραμμή Μαζινό, όμως ήταν απλώς ένας αντιπερισπασμός. Ο Χίτλερ παράκαμψε τη γραμμή Μαζινό μπαίνοντας στη Γαλλία διαμέσου του Βελγίου. Ο Γερμανός αρχιστράτηγος Φέντορ φον Μποκ με την ομάδα στρατιών Β’ προχώρησε και κατέλαβε τα βελγικά εδάφη, γεγονός απρόοπτο για τους συμμάχους. Περνώντας μέσα από το δάσος των Αρδεννών, τα γερμανικά τεθωρακισμένα του 19ου σώματος υπό τον Στρατηγό Χάιντς Γκουντέριαν στις 17 Μαΐου εισέρχονται στη Γαλλία. Ταυτόχρονα, η ομάδα στρατιών Β’ του Μποκ συνέχισε την πορεία της από τον Βορρά διαπερνώντας το Βέλγιο. Μόλις πάτησαν οι Γερμανοί το πόδι τους επί γαλλικού εδάφους, το μεγαλύτερο μέρος των γαλλικών στρατευμάτων σπεύδει νοτίως πανικόβλητο να υπερασπιστεί το Παρίσι. Περί τους 340.000 στρατιώτες των Συμμάχων, Γάλλοι, Βέλγοι αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία Εγγλέζοι, βρίσκονται στοιβαγμένοι βορειοδυτικά της Γαλλίας μεταξύ του Καλαί και της Δουνκέρκης και περιμένουν την εκκένωσή τους από το βρετανικό ναυτικό («Επιχείρηση Δυναμό» που ξεκίνησε στις 19 Μαΐου).
Ο Γκουντέριαν με τις τεθωρακισμένες μεραρχίες κινούμενος δυτικά επελαύνει εναντίον τους φτάνοντας 18 χιλιόμετρα έξω από τη Δουνκέρκη. Εκεί έρχεται απρόσμενα η διαταγή αναγκαστικής αναπαύσεως από τον ίδιο το Χίτλερ. Ο Γκουντέριαν παραβλέπει την ανορθολογική και βλακώδη διαταγή και συνεχίζει την επέλαση φτάνοντας στα 12 χιλιόμετρα, μια ανάσα από τα Συμμαχικά Στρατεύματα. Τότε σκάει και δεύτερη εντολή αναγκαστικού σταματήματος:
«Σε περίπτωση που δεν σταματήσετε επιτόπου, θα περάσετε όλοι οι επικεφαλής από εκτελεστικό απόσπασμα με διαταγή του ιδίου του Αδόλφου Χίτλερ». Ο Αδόλφος Χίτλερ έδωσε το φιλί της ζωής στους Εγγλέζους, οι οποίοι μέσα σε τρεις ημέρες σημείωσαν τη μεγαλύτερη εκκένωση στρατεύματος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά την Επιχείρηση Δυναμό, 860 πλοία του βασιλικού βρετανικού πολεμικού ναυτικού εκκένωσαν 338.226 στρατιώτες. Οι βρετανικές εφημερίδες έγραφαν τότε για το «Θαύμα της Δουνκέρκης».
Ποιος ευθύνεται για το μέγα αυτό φιάσκο; Οι ανά τον κόσμο θαυμαστές του Χίτλερ, που πάντα δικαιολογούν και υπερασπίζονται οτιδήποτε είπε ή έπραξε κι αν δεν μπορούν να τον υπερασπιστούν βγάζουν πλαστό οποιοδήποτε ιστορικό ντοκουμέντο καταρρίπτει τα αφηγήματά τους. Σαν άλλος Πάπας διαθέτει το αλάθητο για κάθε νοσταλγό του ναζισμού. Όλοι αυτοί επιρρίπτουν ευθύνες στον Στρατάρχη Γκερντ φον Ρούνστετ και στον Γκαίρινγκ. Αυτοί υποτίθεται ότι ξεγέλασαν τον Χίτλερ και τον έπεισαν να δώσει αυτή την παράλογη και ανορθολογική εντολή. Τον έπεισαν ότι θα ήταν καλύτερα να αναλάβει η Λουφτβάφφε την καταστολή των Βρετανών, ώστε να μην σημειωθούν απώλειες σε τεθωρακισμένα. Αυτό όμως το σενάριο δεν πείθει κανέναν διότι εκείνη την περίοδο, αν και ήταν αρχές καλοκαιριού, υπήρχε πολύ μεγάλη κακοκαιρία στην περιοχή και τα Στούκας του Γκαίρινγκ ήταν λίαν αναποτελεσματικά. Επίσης είχαν να αντικρούσουν τα βρετανικά καταδιωκτικά της ΡΑΦ ερχόμενα από απέναντι, που αν και δεν μπορούσαν να παραμείνουν εν πτήσει για πολύ ώρα στην περιοχή, τη ζημιά τους την έκαναν.
Την πραγματική αλήθεια την παραθέτει ο Sir Basil Henry Liddell Hart στο βιβλίο του «Ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου1», όπου παραθέτει τη μαρτυρία του Επιχειρησιακού Διοικητή του Στρατάρχη Ρούνστετ Μπλούμεντριττ. Στις σελίδες 126-127 διαβάζουμε:
«Ο Γκουντέριαν δήλωσε ότι η διαταγή ήρθε σ’ αυτόν από τον υποδιοικητή Κλάιστ, με τα λόγια: “Η Δουνκέρκη θ’ αφεθεί στη Λουφτβάφφε. Αν η κατάληψη του Καλαί παρουσιάσει δυσκολίες, και αυτό το φρούριο επίσης θ’ αφεθεί στη Λουφτβάφφε”. Ο Γκουντέριαν παρατήρησε: “Νομίζω ότι ήταν η ματαιοδοξία του Γκαίρινγκ εκείνη που προκάλεσε τη μοιραία απόφαση του Χίτλερ”. Τον ίδιο καιρό υπάρχει μαρτυρία ότι ακόμα και η Λουφτβάφφε δεν χρησιμοποιήθηκε πλήρως και με όση ισχύ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί – και μερικοί από τους Αρχηγούς της αεροπορίας λένε ότι ο Χίτλερ έβαλε και εδώ επίσης φρένο. Όλα αυτά έκαναν τους πολιτικούς κύκλους να υποψιασθούν ότι πίσω από τους στρατιωτικούς λόγους του Χίτλερ υπήρχε κάποιο πολιτικό κίνητρο. Ο Μπλούμεντριττ, που ήταν ο Επιχειρησιακός σχεδιαστής του Ρούνστετ, συνέδεσε αυτό με τον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο ο Χίτλερ μίλησε όταν επεσκέφθη το Στρατηγείο τους: “Ο Χίτλερ ήταν σε πολύ καλή διάθεση, παραδέχτηκε ότι η εξέλιξη της εκστρατείας υπήρξε «σίγουρο θαύμα» και μας είπε τη γνώμη του ότι ο πόλεμος θα τελείωνε σε έξι εβδομάδες. Μετά από αυτό ήθελε να συνάψει μια λογική ειρήνη με τη Γαλλία και έπειτα ο δρόμος θα ήταν ελεύθερος για μια συμφωνία με την Βρετανία. Έπειτα μας κατέπληξε μιλώντας με θαυμασμό για τη Βρετανική Αυτοκρατορία, για την ανάγκη της υπάρξεώς της, και για τον πολιτισμό που η Βρετανία έφερε στον κόσμο. Παρατήρησε, με μια ανύψωση των ώμων, ότι η δημιουργία της αυτοκρατορίας είχε επιτευχθεί με μέσα που υπήρξαν πολλές φορές σκληρά, αλλά «όπου πλανίζουν, υπάρχουν ροκανίδια που πετούν στον αέρα». Συνέκρινε τη Βρετανική Αυτοκρατορία με την Καθολική Εκκλησία, λέγοντας ότι και τα δυο ήταν ουσιώδη στοιχεία σταθερότητας στον κόσμο. Είπε ότι εκείνο που ήθελε από τη Βρετανία ήταν να αναγνωρίσει τη θέση της Γερμανίας στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η επιστροφή των χαμένων αποικιών της Γερμανίας ήταν επιθυμητή, αλλά όχι ουσιώδης, και ότι μάλιστα θα προσφερόταν να βοηθήσει τη Βρετανία με στρατεύματα αν θα βρισκόταν μπλεγμένη σε δυσκολίες οπουδήποτε. Παρατήρησε ότι οι αποικίες ήταν κυρίως ζήτημα γοήτρου, δεδομένου ότι δεν μπορούσαν να κρατηθούν σε έναν πόλεμο. Κατέληξε λέγοντας ότι ο σκοπός του ήταν να συνάψει ειρήνη με τη Βρετανία σε μια βάση, που αυτή θα θεωρούσε ότι ταίριαζε με την τιμή της να δεχθεί.»
Ο γερμανικός λαός σκοτωνόταν στο μέτωπο, γινόταν τροφή για κανόνια δείχνοντας αφοσίωση και πίστη στον Φύρερ. Όμως, ο Χίτλερ, πήγαινε ενώπιον των Στρατηγών του, τσακίζοντάς τους ολότελα το ηθικό, να πλέξει το εγκώμιο του εχθρού με τον πιο εξοργιστικό τρόπο. Έδωσε την απίστευτη και απρόσμενη δεύτερη ευκαιρία στους ετοιμόρροπους Εγγλέζους, ώστε αυτοί να ανασυνταχθούν. Ο χάρτης της Ευρώπης δεν ήταν καμβάς και τα όπλα δεν ήταν τα πινέλα στα χέρια του Χίτλερ που θα απέδιδαν την εικόνα που φανταζόταν…
Η μαρτυρία του Μπλούμεντριττ είναι απόλυτα αληθινή διότι μέσα από αυτήν διαφαίνεται μια πολιτική συνέπεια στη σκέψη του Χίτλερ. Εφάρμοζε κατά γράμμα το Mein Kampf και το «Δεύτερο βιβλίο» του. Από το 1924 έβλεπε την Αγγλία ως τον καταλληλότερο δυνητικό του σύμμαχό σε μια εκστρατεία προς Ανατολάς εις βάρος της Ρωσίας.
Ο Όττο Στράσσερ το 1940, στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Χίτλερ και εγώ», παρέθεσε την δική του μαρτυρία για τις φιλοαγγλικές εμμονές του παγγερμανιστή Φύρερ. Σε ένα διάλογο που είχε μαζί του προτού καν το ναζιστικό κόμμα ανέλθει στην εξουσία του ομολόγησε τα σχέδιά του για μια παγκόσμια κυριαρχία της Γερμανίας: «Βεβαίως», συμφώνησε ο Χίτλερ, «το καλό της Γερμανίας πρέπει να έρχεται πρώτο. Γι’ αυτόν το λόγο μια συνεννόηση με την Αγγλία είναι αναγκαία. Πρέπει να εγκαθιδρύσουμε Γερμανο-νορδική κυριαρχία στην Ευρώπη κι έπειτα, με τη συνεργασία της Αμερικής, στον κόσμο… Η γη για ‘μας, οι θάλασσες για την Αγγλία…»
Αυτός ήταν ο αγγλόδουλος Χίτλερ, αυτός που ενώ κατηγορούσε την Αγγλία ως ελεγχόμενη από τους Εβραίους φαντασιωνόταν ότι θα συνθηκολογούσε μαζί του.
Το οξύμωρο της όλης υπόθεσης είναι ότι ο Χίτλερ στις ομιλίες του και στα κείμενα του διατεινόταν ότι συλλήβδην οι δυτικές κυβερνήσεις ελέγχονται και άγονται απόλυτα από τον εβραϊκό παράγοντα. Θα άφηναν οι Εβραίοι την νεοσυσταθείσα κυβέρνηση του Τσώρτσιλ να συνάψει ειρήνη με τη Γερμανία και μάλιστα υπό ευνοϊκούς όρους για εκείνη; Σε τέτοιες περιπτώσεις την ειρήνη την επιβάλλεις με τα όπλα, όπως έκανε ταπεινωτικά με τους Γάλλους και δεν την αφήνεις στην ελεύθερη βούληση της «εβραιοκινούμενης», όπως προπαγάνδιζε ο Χίτλερ, αγγλικής κυβέρνησης. Ο Μεταξάς ήταν «Αγγλόδουλος»; Αν ναι, όχι όσο ο Χίτλερ! Ο Αυστριακός δεκανέας ήταν ένας τσαρλατάνος που παρίστανε τον στρατηγό! Απόδειξη η στρατηγική του στη Δουνκέρκη.
1 Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΕΝΝΟΙΑ».
