Γράφει ο Φίλιππος Μπουράτογλου
Στην πλατεία Μαϊντάν το 2013-1014 υπήρξε μια ιστορική καμπή. Με την άμεση και ανοιχτή υποστήριξη της Δύσης, έγινε ένα πραξικόπημα , που βασίστηκε στην ρωσοφοβία . Μια συμμαχία νεοναζί και φιλελεύθερων που κατέλαβε την εξουσία, δημιουργόντας νέα κυβέρνηση.
Οι φιλελεύθεροι ολιγάρχες Poroshenko και Kolomoisky βοήθησαν να μετατραπεί η Ουκρανία σε ένα τέλειο ευροναζιστικό κράτος. Η Δύση απαίτησε την αντιρωσική στροφή και το Κίεβο ακολούθησε αυστηρά αυτό το σχέδιο.
Ακολούθησε η αντίδραση της Ρωσίας με την επανένωση της Κριμαίας και την εξέγερση του φιλορωσικού Ντονμπάς. Η Ρωσική παρουσία είχε σκοπό να διαχωρίσει την Δυτική Ουκρανία και την Νοβορόσια σύμφωνα με τις γραμμές των δύο λαών και των δύο ταυτοτήτων που είχαν δημιουργηθεί, αλλά στο σχέδιο αυτό δεν ευοδώθηκε. Έτσι δόθηκε η ευκαιρία στο Κίεβο να ξεκινήσει την ναζιστικοποίηση των ανατολικών εδαφών. Η γενοκτονία της Ανατολικής Ουκρανίας ξεκίνησε εκ νέου όχι μόνο ενάντια στο Donbass, αλλά εναντίον όλων των περιοχών της Νοβορωσίας , τόσο των κατεχόμενων περιοχών του Ντόνετσκ και του Λούγκανσκ όσο και όλων των άλλων.
Έτσι ο Φιλελεύθερος-Ναζισμός ως πραγματιστική ιδεολογία της Ουκρανίας έγινε αναγκαστικά αποδεκτός από την ίδια τη Δύση. Εξ ου και η πολιτική των παγκόσμιων δικτύων για την υποστήριξη των Ουκρανών ναζί και την ακύρωση όλων των εναλλακτικών φωνών σε κάθε πλατφόρμα ενημέρωσης όπως το Youtube, το facebook, τ0 twitter, το Instagram, το Google και ούτω καθεξής.
Η Δύση όχι απλώς έκανε τα στραβά μάτια σε αυτό, αλλά το προώθησε με κάθε δυνατό τρόπο. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι η Δύση συμβιβάστηκε με τις αξίες της για χάρη των συμφερόντων της. Η γεωπολιτική της προσέγγιση αυτή τη φορά έτυχε να είναι πιο σημαντική από τον φιλελευθερισμό.
