Από το βιβλίο του Σαράντου Καργάκου με τίτλο «Παγκοσμιοποίηση: Προς ένα παγκόσμιο ολοκληρωτικό σύστημα εξουσίας» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κάκτος το 2001.
«…όμως πιο πολύ έπρεπε να μας ενδιαφέρει το ποιοι βάζουν τους «κάποιους» να σφάζουν τους άλλους «κάποιους». Η θρησκεία είναι ένα βολικό πρόσχημα που κρύβει τη βαθύτερη αιτία. Ωστόσο, συμφέρει στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας να προβάλλεται η θρησκεία ως η πάντων των κακών αιτία. Και φυσικά ως άλλη αιτία δεινών να προβάλλεται ο εθνικισμός για να μη φαίνεται ο πανταχού παρών καπιταλισμός των αοράτων εταιρειών και συμπαιγνιών. Ειλικρινά, το παγκόσμιο παιχνίδι που παίζεται με αμερικανική σκηνοθεσία μου θυμίζει την παλιά κινηματογραφική επιτυχία του Σέρτζιο Λεόνε «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» όπου εδώ κακός είναι ο εθνικισμός, ο άσχημος η θρησκεία και καλός -φυσικά- ο αμερικανικός καπιταλισμός.»
«Στη Νέα Τάξη πραγμάτων δεν θ’ αναγνωρίζονται πια εθνικά δικαιώματα. Μόνο τα δήθεν ατομικά. Οι άνθρωποι θα «απαλλαγούν» από εθνικά και θρησκευτικά δεσμά. Το άτομο θα τοποθετείται πάνω από το εθνικό ή το θρησκευτικό σύνολο. Έτσι θα ζει σε ένα πλαίσιο τάχα ευρύτερης ελευθερίας. Όμως, αυτά που οι κήρυκες της παγκοσμιοποίησης ονομάζουν δεσμά, δεν είναι τίποτε άλλο από δεσμοί. Δεσμοί καταγωγής, δεσμοί θρησκευτικοί, γλωσσικοί, πολιτιστικοί, ιστορικοί. Δεσμοί κοινών τρόπων ζωής, κοινών αγώνων, κοινών πόνων και θυσιών, κοινών ελπίδων».
