Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από κείμενα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου που δείχνουν καθαρά ότι στην Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρχε…ρατσισμός!
«Διότι κάθε έθνος που έχει διάφορα έθιμα και αλλοιώτικους νόμους και θεσμούς, οφείλει τα δικά του να σταθεροποιή και μέσα στο ίδιο έθνος να γίνωνται και να ενεργούνται οι επικοινωνίες για την συντήρηση της ζωής. Δηλαδή, όπως κάθε ζώο με τα όμοιά του έρχεται σε επιμειξία, έτσι και κάθε έθνος όχι με αλλοφύλους και αλλογλώσσους, αλλά με συμπατριώτες κι ομογλώσσους είναι σωστά να κάνη συνοικέσια γάμων. Διότι απ’ αυτό το πράγμα εκ φύσεως προέρχεται η μεταξύ του ομοφροσύνη και επικοινωνία, καθώς και η φιλική συναναστροφή και συμβίωση τα δε αλλότρια έθιμα και οι διαφορετικοί νόμοι αποστροφές μάλλον και συγκρούσεις και μίση και διαφωνίες γεννούν συνήθως πράγματα που δεν δημιουργούν φιλία και επικοινωνία, αλλά έχθρες και διαστάσεις».
Επίσης δεν πρέπει τις κακές πράξεις των άλλων, που έγιναν από αμάθεια ή αυθάδεια, να μιμούνται και να αντιγράφουν όσοι θέλουν σύμφωνα με το νόμο ν άρχουν, αλλ’ αντίθετα, πρέπει να έχουν τις ένδοξες πράξεις των συμφώνων προς τον νόμον και δικαίων βασιλέων σαν αγαθά πρότυπα και παράδειγμα προς μίμηση και σύμφωνα μ’ εκείνες να προσπαθούν κι οι ίδιοι να προσαρμόζουν τις ενέργειές τους όλες (σύγκρινε το αρχαίο κείμενο με τον Ισοκράτη, προς Δημόνικον, 4Β), όμως και το τέλος που βρήκε αυτόν που έκαμε τέτοιες στενοκέφαλες πράξεις, εννοώ τον κύρι Ρωμανό, είναι αρκετό παράδειγμα προς σωφρονισμό όποιου θα ήθελε να μιμηθή τις κακές πράξεις εκείνου.»
ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΡΩΜΑΝΟΝ, 13–29
«Εάν ποτέ κανένα έθνος απ’ τα άπιστα τούτα και άτιμα βόρεια φύλα ζητήση να συμπεθεριάση με τον βασιλέα των Ρωμαίων και ή να κάμουν νύφη την θυγατέρα του ή να δώσουν δικιά τους θυγατέρα για να γίνη γυναίκα του βασιλέως ή του διαδόχου, πρέπει με τέτοια λόγια σύ και τούτη την παράλογη αξίωσή τους να αποκρούσης, λέγοντας ότι: «Και γι’ αυτή την υπόθεση παραγγελία και διαταγή φοβερή και ξεκάθαρη του μεγάλου και αγίου Κωνσταντίνου έχει γραφή στην ιερή τράπεζα της οικουμενικής των Χριστιανών εκκλησίας της Αγίας Σοφίας, να μη συμπεθεριάση ποτέ ο βασιλεύς των Ρωμαίων με έθνος που διατηρεί διαφορετικά και ξένα έθιμα από τον Ρωμαϊκό χαρακτήρα και μάλιστα με αλλόπιστο και αβάπτιστο, παρά μόνο με τους Φράγκους, διότι μονάχα αυτούς εξαίρεσε ο μέγας εκείνος άνδρας, ο άγιος Κωνσταντίνος, γιατί κι αυτός από την γέννησή του βαστούσε από κείνα τα μέρη, εξ αιτίας του ότι υπήρχε μεγάλη συγγένεια και επιμιξία ανάμεσα στους Φράγκους και στους Ρωμαίους. Και γιατί προέτρεψε μόνο μ’ αυτούς να κάνουν ανταλλαγές γάμων οι βασιλείς των Ρωμαίων; Εξ αιτίας της προγονικής λαμπρότητος και ευγενείας των μερών και φυλών εκείνων. Με οποιοδήποτε δε άλλο έθνος να μη μπορούν να κάμουν τούτο, αλλά κείνος που θα τολμούσε να το κάμη να κρίνεται άγνωστος στις Χριστιανικές τάξεις και να παραδίδεται στο ανάθεμα, σαν παραβάτης των πατρικών εντολών και βασιλικών θεσμών.»
