Γράφει ο Αναστάσιος Άρχος
Ακούμε και βλέπουμε συνέχεια, με μορφή χιονοστιβάδας, τους πολιτικούς αντιπάλους
των Ελλήνων εθνικιστών να εκτοξεύουν εναντίον μας τους χιλιοειπωμένους πλέον όρους
«ναζί», «φασίστας», «νεοναζί». Τι πραγματικά ισχύει; Oι κάτωθι απαντήσεις είναι βασισμένες
αυστηρώς σε δεδομένα περί των πολιτικών ιδεολογιών.
Ο ναζισμός ήταν ο γερμανικός εθνικισμός του Μεσοπολέμου. Είχε ως βασικές ιδέες την
λατρεία του Ηγέτη, την επικέντρωση στον αρχαίο κόσμο, τον μυστικισμό, τον παγανισμό,
τον παγγερμανισμό (ένωση όλων των Γερμανών υπό μία ενιαία μεγάλη επικράτεια, κατά
τις ονειρώξεις περί μεγάλου Γερμανικού ζωτικού χώρου του Αδόλφου Χίτλερ), την φυλετική
ανωτερότητα των Γερμανών (θεωρίες μάλιστα οι οποίες είχαν ενδυθεί έναν ψευδοεπιστημονικό μανδύα και διδάσκονταν ως επίσημο αξίωμα σε όλες τις βαθμίδες της
εκπαίδευσης) και φυσικά τον επιθετικό αντιεβραϊσμό (συλλήβδην και χωρίς να διακρίνει
ανάμεσα στους πράγματι επιζήμιους για το σύνολο ενεργούντες και στους φιλήσυχους Εβραίους πολίτες).
Οι θεωρίες αυτές ήταν ευθαρσώς ανθελληνικές, εφόσον διέδιδαν ότι οι Έλληνες κάποτε ήταν Άριοι και κατόπιν αναμείχθηκαν με άλλους λαούς, με αποτέλεσμα να επέλθει φυλετικός εκπεσμός. Επιπλέον, οι Εθνικοσοσιαλιστές ακολουθούσαν το γεωοικονομικό δόγμα που είχε εμφανισθεί στην προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανία, σύμφωνα με το οποίο, ο χώρος της Κεντρικής Ευρώπης έπρεπε, κατά τους γερμανικούς σχεδιασμούς, να είναι ο βασικός οικονομικός χώρος και ο χώρος της Χερσονήσου του Αίμου, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, να είναι ο συμπληρωματικός γεωοικονομικός γερμανικός χώρος, ο οποίος θα ήταν απολύτως εξαρτημένος από την ηγέτιδα οικονομικά δύναμη Γερμανία.
Ο νεοναζισμός υιοθετεί αρκετά προτάγματα του ιστορικού ναζισμού, όσα μπορούν να μεταφερθούν στο σημερινό διεθνές γίγνεσθαι, πλην όμως παραμένει ιδεολογία σαφώς γερμανοκεντρική, επομένως ουδείς μη Γερμανός μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι νεοναζί, σε διαφορετική περίπτωση είναι προδότης του Έθνους του. Όλες αυτές οι θεωρήσεις σαφώς και ήταν βλαπτικές για τα Ελληνικά εθνικά συμφέροντα και ουδείς Έλλην πραγματικός εθνικιστής ήταν δυνατόν ποτέ να τις υιοθετήσει. Τα παραπάνω ισχύουν φυσικά αντίστοιχα και για τους όρους φασισμός, νεοφασισμός.
Κάθε εθνικισμός έχει συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο εφαρμογής και δεν μπορεί να
μεταφυτευτεί αυτούσιος σε άλλο Έθνος και χρονικό σημείο. Κατά την δεκαετία του 80,
στον τότε ακόμη στα πολιτικά σπάργανα εθνικιστικό χώρο, όντως συνέβησαν περιστατικά
που συνιστούσαν μία απολύτως στηλιτευτεα προσπάθεια έκφρασης του ελληνικού
εθνικισμού μέσω του γερμανικού του μεσοπολέμου, ενέργειες οι οποίες, πρώτον δεν
συνιστούσαν πραγματικές πολιτικές πράξεις με επιπτώσεις στα Εθνικά συμφέροντα,
δεύτερον ήταν απότοκο ιδεολογικής ανωριμότητας και έχουν αποκηρυχθεί εδώ και πολλά
χρόνια. Οι Έλληνες εθνικιστές δεν έχουμε καμία σχέση με τους Εθνικοσοσιαλιστές
Γερμανούς του Μεσοπολέμου. Εκεί, μεταξύ άλλων, βασίσθηκαν οι πολιτικοί αντίπαλοι και
συνεχίζουν να εξαπολύουν ασταμάτητα τις χιλιοειπωμένες προπαγανδιστικές κενολογίες με
σκοπό την διαλεκτική εξουδετέρωση του συνομιλητή, απαλλασσόμενοι της υποχρέωσης
εισφοράς επιχειρημάτων στον δημόσιο διάλογο. Απλώς στιγματίζουν τον αντίπαλό τους
ως ναζί και ξεμπερδεύουν.
Ας δούμε όμως τι είναι πραγματικά ο Ελληνικός εθνικισμός και γιατί ο πατριωτισμός μπορεί να εκφραστεί πολιτικά μόνο μέσω του εθνικισμού.
Ο εθνικισμός είναι η ενεργητική κατάφαση της ιδέας του έθνους, ήτοι αγαπώ το Έθνος μου
και μάχομαι γι’αυτό σε όλα τα πεδία άσκησης πολιτικής (Δημήτριος Βεζανης, Ελληνικός
Εθνικισμός, εκδ. Πελασγός). Είναι η τυποποίηση σε πολιτικό δόγμα της νοοτροπίας και της
ψυχοσύνθεσης που μας μεταλαμπάδευσαν οι ηρωϊκώς ζώντες πρόγονοί μας, ήτοι το
αενάως, ανυποχωρήτως, απαρασαλεύτως και αλυγίστως μάχεσθαι υπέρ των Εθνικών
συμφερόντων, μία ιδιοσυγκρασία η οποία μεταφέρεται σε όλους τους τομείς διενέργειας
πολιτικών πράξεων (οικονομία, Εθνικά θέματα, Εθνική Άμυνα, δημογραφική πολιτική,
εσωτερική ασφάλεια κτλ). Ως μη διεθνιστική ιδεολογία, δεν λαμβάνει εντολές από κάποιο
κεντρικό υπερεθνικό διευθυντήριο, όπως κάνουν οι νεοφιλελεύθεροι με την ΕΕ (την οποία
αντί να εργαλειοποιούν, προς όφελος των Ελληνικών συμφερόντων, υπακούν τυφλά εις
βάρος των τελευταίων, αποκορύφωμα η γνωστή δήλωση της κ. Ψαρούδα-Μπενάκη στον
κ. Παπούλια) και οι κομμουνιστές παλαιότερα με την Κομιντέρν και την ΕΣΣΔ, η οποία, σε
έναν βαθμό που ποίκιλε, ανάλογα με το εκάστοτε κομμουνιστικό κράτος-δορυφόρο,
καθόριζε την πολιτική των κομμουνιστικών της προτεκτοράτων, ακριβώς όπως κάνει η ΕΕ
σήμερα, που εν πολλοίς καθορίζει τις εθνικές μας πολιτικές.
Ο εθνικιστής δεν θα διστάσει να συντρίψει τον ξένο ομοϊδεάτη, του οποίου η δράση απειλεί τα εθνικά συμφέροντα. Ακριβώς όπως έκανε ο Μεταξάς, ο οποίος παρ’ ότι αναγνώρισε διαρρήδην την ιδεολογική συγγένεια της 4ης Αυγούστου με Ιταλία και Γερμανία (βλ. Ιζαμπέλας Παλάσκα, Άγγελος ή δαίμονας, σελ. 99), εν τούτοις συνεκρούσθη με τον Μουσολίνι, του οποίου οι επιδιώξεις ήταν σαφώς ανθελληνικές. Οι εθνικισμοί διαφέρουν τόσο, όσο και τα έθνη της γης. Γι’ αυτό, από την σκοπιά των Ελλήνων, ο Ελληνικός εθνικισμός είναι ωφέλιμος για το Έθνος μας, ο τουρκικός βλαπτικός γι’ αυτό. Η ιδεολογία προσαρμόζεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ιδιοσυγκρασία, ιστορικά βιώματα, ψυχοσύνθεση και επιδιώξεις εκάστου έθνους. Άλλος ο εθνικισμός σε μία αφρικανική χώρα με επιδιώξεις οικονομικής απεξάρτησης από την οικονομική κατοχή και την δουλεία των δυτικών κρατών και των μεγάλων εταιρειών και άλλος στην Ελλάδα. Ο εθνικισμός δεν μισεί κανέναν λαό, εκτός από τους διαχρονικώς εχθρούς των Ελλήνων, όπως οι Τούρκοι ή οι Σκοπιανοί σήμερα.
Ο πατριωτισμός περιέχει στο σημαίνον του την έννοια πατέρας, που έχει απολύτως
βιολογικό και πολιτισμικό περιεχόμενο. Ο πατριωτισμός είναι συναίσθημα που περιέχεται
στο πολιτικό δόγμα του εθνικισμού και αναλύεται σε δύο επίπεδα. Πρώτον, στο φλογερό
συναίσθημα που προκύπτει εντός της ψυχής, απορρέον από το χρέος να παραδώσω στις
επόμενες γενιές την χώρα ολοένα μεγαλύτερη και ενδοξότερη.
Δεύτερον, είναι η προστασία της βιολογικής και πολιτισμικής προγονικής παρακαταθήκης. Κάθε ενέργεια λοιπόν, η οποία αποκλίνει ουσιωδώς από τη κληροδοτηθείσα προγονική παρακαταθήκη, συνιστά ασέβεια προς τους προπάτορές μας, και φυσικά ο διαπράττων αυτήν, δεν μπορεί να νοείται πατριώτης. Φερ’ ειπείν οι διενεργούντες πολιτικές πράξεις, που ενθαρρύνουν την μόνιμη εγκατάσταση μεγάλων μαζών αλλοεθνών και αλλοθρήσκων εν Ελλάδι είναι προδότες της προγονικής κληροδοσίας, το ίδιο και όσοι φορούν μία φουστανέλα, ενώ απορρίπτουν τα όσα αυτή συμβολίζει. Οι πρόγονοί μας μας κληροδότησαν τον λευκό
φαινότυπο, την Ορθοδοξία (η οποία συμπορεύεται με τον Ελληνισμό για πάνω από 18 αιώνες,
έχοντας, όπως στην περίπτωση του κρυφού σχολειού, αλλά και του ηρωϊκού κλήρου,
κυριολεκτικώς διασώσει την Εθνική μας συνείδηση), ενεργητικότητα, μαχητικότητα, ηρωϊκό
πνεύμα, ελληνική γλώσσα και όχι τους, σεβασμό της βιολογικής ταυτότητας και πυρηνική
παραδοσιακή οικογένεια, σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Δεν μας κληροδότησαν
ομοφυλοφιλία, αθεϊα, δογματικό ειρηνισμό (ακόμη και όταν ο τελευταίος βλάπτει τα εθνικά
συμφέροντα), μαύρο φαινότυπο και κακόηχους διαρκώς παρεισφρέοντες στην γλώσσα
μας ξενισμούς. Έχει κάθε δικαίωμα ο οποιοσδήποτε να αποκλίνει από τα προτάγματα των
προγόνων και να υιοθετεί όλα τα παραδοσιοδιαλυτικά και εθνοκατασταλτικά θεωρήματα
της νεωτερικότητας. Όχι όμως και να αυτοαποκαλείται πατριώτης. Πατριωτισμός ίσον
σεβασμός στην κληροδοτηθείσα φυσική και πολιτισμική προγονική παρακαταθήκη αυτών
που καλούνται Έλληνες. Οποιαδήποτε ενέργεια παρεκκλίνει από αυτό και συμβάλλει
στην εθνολογική και πολιτισμική-αξιακή αλλοίωση, όπως οι ενέργειες της ΝΔ, δεν μπορεί
να νοηθεί πατριωτισμός. Πατριωτισμός και ανοικτά σύνορα για εισροή μεταναστών,
προώθηση ομοφυλοφιλίας, ανοχή στις καθημερινές τουρκικές παραβιάσεις κτλ είναι
μεταβλητές απολύτως αντίθετες.
Περί ακραίων και ρατσιστών. Ακόμη δύο κοινότοπες, επικοινωνιακές και ανοηματικες
πομφολυγες. Η λέξη ακραίος είναι ουδέτερη αξιολογικά και φορτίζεται θετικά ή αρνητικά,
ανάλογα με το ουσιαστικό στο οποίο αναφέρεται, πχ τα στρατιωτικά έγγραφα
χαρακτηρίζονται άκρως απόρρητα, λέμε χαίρω άκρας υγείας και ότι ένα αντικείμενο είναι
άκρως απαραίτητο. Ο ρατσισμός εμπεριέχει, ως εννοιολογική συνιστώσα, τον όρο φυλή
και δεν σημαίνει ούτε εκμετάλλευση, ούτε καταπίεση. Αυτά τα κάνουν οι νεοφιλελεύθεροι
και σοσιαλδημοκράτες κοινοβουλευτικοί, οι οποίοι λεηλατούν τους πλουτοπαραγωγικούς
πόρους των φτωχών χωρών και στη συνέχεια εξαναγκάζουν τους γηγενείς σε μαζική
μετανάστευση στην Ευρώπη, δημιουργώντας μια εκρηκτική κατάσταση μηδενικής
κοινωνικής εμπιστοσύνης και αυξημένης περιχαράκωσης στην ατομικότητα, όπου δεν
ωφελούνται ούτε οι επήλυδες, ούτε οι γηγενείς Ευρωπαίοι. Ωφελούνται μόνο τα μεγάλα
επιχειρηματικά συμφέροντα, λόγω της μείωσης των μισθών και των εργασιακών
δικαιωμάτων.
Άλλωστε, όπως και ο ίδιος ο Μαρξ έγραφε, σε επιστολή του προς τον Ζόργκε, η μαζική μετανάστευση προκαλεί ακύρωση των εργασιακών αιτημάτων των γηγενών, αναγωγή του εισοδήματος στο επίπεδο των μεταναστών, ενώ το συνολικό βιοτικό επίπεδο υποβαθμίζεται στο επίπεδο ενός δουλοπάροικου. Οι εθνικιστές θέλουμε τα ιδιαίτερα υποσύνολα ανθρώπων να ζουν ξεχωριστά, σε διακριτές εθνικές κοινότητες για να μην συνθλίβονται οι εθνότητες, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συνεργασία προς
αποκόμιση αμοιβαίων οφελών. Αυτό είναι ρατσισμός.
Και κάτι τελευταίο. Εφόσον καταδικάζουμε τον ιστορικό ναζισμό, λόγω των εγκλημάτων
που διέπραξε, και ορθώς, με βάση την ίδια λογική πρέπει να καταδικάσουμε και την
κοινοβουλευτικη δημοκρατία για όλες τις επιθέσεις των ΗΠΑ μετά τον Β’ ΠΠ (Ιράκ, Αφγανιστάν κτλ), για τον βομβαρδισμό με ατομικές βόμβες αμάχων στην Ιαπωνία, για τις εκτελέσεις μέχρι και 7χρονων παιδιών στην Κύπρο από τους Άγγλους (Δημητράκης Δημητριάδης) κτλ. Αλλά εκεί, επιλεκτικά και δόλια, αποσυνδέεται το έγκλημα από το πολίτευμα και την ιδεολογία. Εκεί τα εγκλήματα τα έκαναν Άγγλοι και Αμερικανοί, όχι δημοκράτες. Αιδώς Αργείοι!
