Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Μια σειρά βρετανικής παραγωγής του σκηνοθέτη Steven Knight έχει δημιουργήσει λανθασμένες εντυπώσεις για την προσωπικότητα ενός Βρετανού πολιτικού, του Sir Oswald Mosley. Πρόκειται για τη σειρά «Peaky Blinders» στον πέμπτο κύκλο της οποίας εμφανίζεται ο ηγέτης της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών Sir Oswald Mosley. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ρόλο που αλλοιώνει την προσωπικότητα του Mosley παρουσιάζοντάς τον σαν έναν μπεκρή, αλήτη και φανατικό αντισημίτη που κάνει μπίζνες με μαφιόζους. Υπάρχει μια χαρακτηριστική σκηνή που η καρικατούρα Mosley φωνάζει «Θάνατος στους Εβραίους». Πρόκειται περί υπερβολικής και αντιστόρητης παρουσίασης του Mosley, με μόνο στόχο και σκοπό να γίνει απεχθές στο κοινό το ιστορικό πρόσωπο και η πολιτική του δράση. Είναι μια ξεκάθαρα συκοφαντική ενσάρκωση του Mosley. Έχω την τύχη να έχω εκδώσει αρκετά βιβλία του Sir Oswald Mosley, με κορυφαίας σημασίας φυσικά την έκδοση της αυτοβιογραφίας του σε δύο τόμους.
«Δεν ήμασταν φυλετιστές, ούτε αντισημίτες»
Στο βιβλίο «Η κυβέρνηση του αύριο» έχω συμπεριλάβει και μια απομαγνητοφωνημένη συνέντευξή του στην αμερικάνικη τηλεόραση, στον δημοσιογράφο William Buckley (Firing Line, 1972). Στην συνέντευξη αυτή ο Mosley δηλώνει ότι ο αντισημιτισμός ήταν καθαρά γερμανικό φαινόμενο (Mosley, 1972) κι ότι το κίνημά του (BUF) δεν είχε φυλετική πολιτική διότι η Βρετανία τότε ήταν μια αυτοκρατορία, κάτι που καθιστά αδύνατη την φυλετική πολιτική (Mosley, 1972). Η απάντηση που έδωσε για το θέμα αυτό είναι η εξής: «Δεν μπορούμε να διοικήσουμε μια μεγάλη αυτοκρατορία που αποτελείται από κάθε είδους φυλή και να έχουμε φυλετική πολιτική». Ο Mosley διευκρίνισετι πραγματικά συνέβη στο Άλμπερτ Χωλ το 1934 όπου υπήρξαν συγκρούσεις με Εβραίους και κομμουνιστές την ημέρα της ομιλίας του. Ο Mosley υποστήριζε ότι η Βρετανία δεν έπρεπε να μπει στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας κι ότι συγκρούετο με κάποια εβραϊκά συμφέροντα για πολιτικούς λόγους και όχι φυλετικούς ή θρησκευτικούς: «Αποδοκίμασα αυτά τα συγκεκριμένα εβραϊκά συμφέροντα ενώ τόνισα, στην ίδια ομιλία, ότι ως μέλη μιας πολυφυλετικής αυτοκρατορίας, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε αντισημίτες» (Mosley, 1972).
Ο Mosley εναντιωνόταν σε εκείνους τους Εβραίους που υποστήριζαν την είσοδο της Βρετανίας στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας με σκοπό να υπερασπιστούν τον λαό τους που διώκετο στην Γερμανία του Χίτλερ. Στο θέμα αυτό εξηγεί και δικαιολογεί τη στάση του ως εξής: «Ίσως να είχα δίκιο ή ίσως να είχα άδικο, αυτό όμως δεν είναι αντισημιτισμός.Αντισημιτισμός είναι να δηλώνεις, όπως έκανε ο Χίτλερ, «Όλοι οι Εβραίοι», όπως θα έλεγε και ο γερο-Γκάντσντεν, «έχουν διπλή δόση του προπατορικού αμαρτήματος και γι’ αυτό είμαστε ενάντια σε όλους τους Εβραίους». Αυτό, κατά την άποψή μου, είναι ανοησία. Ποτέ μην γενικεύεις για ένα λαό. Είναι παράλογο. Συγκεκριμένα, αυτοί οι δυναμικοί λαοί, όπως οι Εβραίοι, παράγουν τους καλύτερους και τους χειρότερους. Το ίδιο και οι Γερμανοί· το ίδιο και οι Ιάπωνες· είναι παράλογο το να γενικεύεις με τους μεγάλους λαούς» (Mosley, 1972).Ερωτηθείς για το ζήτημα γενοκτονίας των Εβραίων και για το τι στάση τήρησε ο Mosley, απάντησε: «Την καταδίκασα φυσικά, εντελώς και απόλυτα. Ποιος δεν θα το έκανε αυτό; Φυσικά και την καταδίκασα…Μα πριν τον πόλεμο δεν υπήρχε αυτή η μαζική σφαγή – θέλω να πω, κανείς δεν αντιτίθεται σε αυτό».
Ο Mosley έκρινε ως σφάλμα του Φασισμού την περιφρόνηση της ατομικής ελευθερίας, ενώ για την λατρεία του ηγέτη είπε: «Νομίζω ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή. Είναι ένας απ’ τους λόγους για τους οποίους δεν το θέλουμε πια αυτό. Ο Χίτλερ παρεφρόνησε. Ο Στάλιν παρεφρόνησε. Και γι’ αυτό πάντα δηλώνω ότι θα πρέπει να υπόκεισαι στον έλεγχο του Κοινοβουλίου» (Mosley, 1972).
Το Ισλάμ και οι Εβραίοι στη Βρετανία
Στο βιβλίο που κυκλοφόρησε κατά την εποχή του Μεσοπολέμου με τίτλο «100 ερωτήσεις για τον Φασισμό», στο 10ο ερώτημα που αφορά τη στάση του κινήματός του έναντι των θρησκειών, ο Mosley δεν καταφέρεται κατά του Ιουδαϊσμού αλλά μόνο κατά του Ισλάμ: «Εμείς ενδιαφερόμαστε για το έργο του Έθνους, όχι για τα εκκλησιαστικά θέματα. Καμία από τις μεγάλες θρησκείες, εκτός της μουσουλμανικής, δεν διακηρύττει την υποτέλεια του κράτους σε αυτήν και έτσι δεν υπάρχει αντίθεση με τον Φασισμό» (Mosley, 1936).
Για το φυλετικό ζήτημα ο Mosley υποστήριξε στο 93ο ερώτημα ότι είναι υπόθεση εκπαίδευσης αντί νομοθεσίας, ότι η Γερμανία τότε ήθελε την αναγέννηση της γερμανικής φυλής ενωμένης γεωγραφικά σε ένα κράτος (παγγερμανιστική πολιτική) και ότι η αυτοκρατορία των Βρετανών ήταν ένα σημαντικό επίτευγμα της βρετανικής φυλής που σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν ωφέλιμο να στιγματίσει δια νόμου άλλες φυλές εντός της αυτοκρατορίας ως κατώτερες. Η βρετανική φυλετική καθαρότητα όμως θεωρούσε πως έπρεπε να διατηρηθεί κι ότι αν χρειαζόταν νομοθεσία προστασίας της βρετανικής καθαρότητας τότε ως κυβέρνηση θα την εισήγαγε στην κρατική νομοθεσία (Mosley, 1936).
Για τους Εβραίους ξεκαθάρισε ότι κάποιοι εντός της Βρετανίας έθεσαν τα συμφέροντα της φυλής τους υπεράνω του βρετανικού κράτους κι ότι όσοι το έκαναν αυτό θα απελαύνονταν, όμως, όσοι δεν έπραξαν τίποτα τέτοιο κι ήταν έντιμοι πολίτες δεν θα απελαύνονταν ούτε θα δημεύονταν οι περιουσίες τους, ενώ θα απολάμβαναν όλα τα προνόμια που ίσχυαν για τους αλλοδαπούς εντός της Βρετανίας [Πρέπει, όπως κάθε πολίτης, να θέτουν υπεράνω την Βρετανία, αλλιώς θα αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν] (Mosley, 1936). Πάντως, στο 98ο ερώτημα για την υπηκοότητα των Εβραίων και τα δικαιώματά τους έκανε ξεκάθαρο ότι θα τους απέκλειε τα βουλευτικά προνόμια ή θέσεις αξιωματούχων, τονίζοντας ότι μόνο Βρετανοί θα είχαν αυτά τα προνόμια.
Γιατί κατηγορήθηκε για αντισημιτισμό
Η αυτοβιογραφία του Oswald Mosley εκδόθηκε το 1968 με τον τίτλο «My life». Στο βιβλίο αυτό ο Mosley υποστηρίζει επίσης ότι τα χρόνια του Μεσοπολέμου εναντιωνόταν στη συμμετοχή της Βρετανίας στον πόλεμο και ότι συγκρουόταν με εκείνους τους Εβραίους που εντός της βρετανικής πολιτικής υποστήριζαν την έξοδο της Βρετανίας στον πόλεμο εναντίον της χιτλερικής Γερμανίας [ήρθα σε σύγκρουση με διάφορα εβραϊκά συμφέροντα, για τον προφανή αλλά εφήμερο λόγο ότι προσπαθούσα να σταματήσω το ξέσπασμα του B’ Παγκοσμίου Πολέμου]. Κατηγορήθηκε εκείνα τα χρόνια ότι η πρώτη του γυναίκα, η Σύνθια Κάρσον, ήταν εβραϊκής καταγωγής, μια κατηγορία στην οποία απάντησε με τον εξής τρόπο: «Περιττό να πω ότι εάν η Σίμμι ήταν κατά το ήμισυ Εβραία, αυτό δεν θα άλλαζε το παραμικρό στη στάση μου απέναντι σε εκείνη, αλλά ούτε και στην πολιτική δράση μου να έρχομαι αντιμέτωπος με οποιονδήποτε, Εβραίο ή όχι, που κατά την άποψή μου μαχόταν υπέρ του πολέμου» (Mosley, 1968).
Για τον φυλετισμό αναλύει για ακόμα μια φορά πόσο αντίθετος ήταν: «Δεν ήμουν ποτέ φυλετιστής γιατί ποτέ δεν ήμουν υπέρ της κυριαρχίας ενός λαού επάνω σε κάποιον άλλο. Το να φροντίζεις τον λαό σου δεν υποδηλώνει μεγαλύτερη εχθρότητα απέναντι στους άλλους λαούς απ’ το να φροντίζεις την οικογένειά σου» (Mosley, 1968). Υποστήριζε επίσης ότι «είναι ανοησία να μιλάμε για φυλετισμό όταν το πρόβλημα είναι ξεκάθαρα οικονομικής προέλευσης» κι εξηγούσε για ποιους λόγους ήταν καταστροφικός ο πολυπολιτισμός: «Αν αναμείξεις μέσα στην ίδια οικονομική κοινότητα λαούς με εντελώς διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, θα έχεις μια οικονομική εκμετάλλευση που θα είναι καταστροφική τόσο για τους ανεπτυγμένους όσο και για τους υπανάπτυκτους, και ένα σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα με άσπονδες κακίες» (Mosley, 1968). Αυτή η θέση παραμένει διαχρονικά επίκαιρη.
«Eίχα μια διαμάχη χρόνια αργότερα με ορισμένους Εβραίους για πολιτικούς λόγους, αλλά ποτέ δεν ήμουν αντισημίτης», ισχυρίζεται ο Mosley για πολλοστή φορά και αναφέρεται στην πολιτική του φασιστικού κινήματος που είχε ιδρύσει τη δεκαετία του ’30 επαναλαμβάνοντας ξανά τα ίδια επιχειρήματα: «Ο αντισημιτισμός δεν ήταν μέρος της πολιτική μας, γιατί ποτέ δεν επιτέθηκα στους Εβραίους ως λαό. Ποτέ δεν επιτέθηκα σε κάποιον λόγω της φυλής ή της θρησκείας του, ούτε και θα το κάνω ποτέ. Ένα κίνημα που πίστευε σε ένα σπουδαίο μέλλον για την παγκόσμια Αυτοκρατορία της Βρετανίας με την τεράστια ποικιλία φυλών και θρησκειών δεν μπορεί να είναι “φυλετικό”» (Mosley, 1968).
Αναφέρει επίσης ότι υπήρχαν μέλη εβραϊκής καταγωγής στη BUF κι ότι όποιο οργανωμένο μέλος τους πραγματοποιούσε επίθεση κατά Εβραίων αποβάλλετο από το πειθαρχημένο κίνημά τους. «Είναι λάθος να θέλεις να πολεμήσεις μόνο αν διακυβεύονται τα ζωτικά συμφέροντα του λαού σου; Θα πρέπει να πολεμάμε πάντα για να σώσουμε κάποιον επειδή διώκεται;», αναρωτιόταν ο Mosley, εξηγώντας πώς για την εναντίωσή του στον πόλεμο παρεξηγήθηκε το κίνημά του ως αντισημιτικό και φιλοχιτλερικό, ενώ επικαλέστηκε και τον Εβραίο Ντισραέλι για την ίδια πολιτική τακτική ως συμφέρουσα για τη Βρετανία: «Οι αντίπαλοί μου δεν πρέπει να μπερδεύουν αυτό το ζήτημα με τον αντισημιτισμό, αλλιώς θα πέσουν σε βαθιά νερά. Ο Ντισραέλι ήταν ο αρχικός πρωταγωνιστής της άποψης ότι δεν θα πρέπει να τρέχουμε σε όλο τον κόσμο ψάχνοντας να μπλέξουμε σε διενέξεις εκ μέρους μιας διωκόμενης μειονότητας» (Mosley, 1968).
Το ολοκαύτωμα ήταν συνέπεια του πολέμου
Ο Mosley θεωρούσε μάλιστα ότι είχε δίκιο να είναι κατά της εμπλοκής της Βρετανίας στον πόλεμο διότι αυτό ενδεχομένως θα έσωζε πολλές ζωές, και Ευρωπαίων και Εβραίων: «Έχω καταδικάσει απολύτως τις θηριωδίες που διαπράχθηκαν εναντίον των Εβραίων στη Γερμανία, φρικτές πράξεις που δεν θα είχαν συμβεί καθόλου σε τέτοιο βαθμό εν καιρώ ειρήνης· γιατί εκείνοι οι Εβραίοι έχασαν τις ζωές τους ως άμεση συνέπεια του πολέμου, όπως και τα είκοσι πέντε εκατομμύρια Ευρωπαίων που σκοτώθηκαν» (Mosley, 1968).
«Δεν υπάρχει παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία»
Περί παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας ο Mosley παίρνει αντίθετη θέση και επιχειρηματολογεί ως εξής: «Αυτοί (οι αντισημίτες) είναι εκείνοι που πιστεύουν σε μια παγκόσμια συνωμοσία που καθοδηγείται από τους Εβραίους, κάτι που πάντα μου φαίνεται μια απόλυτη ανοησία. Ο βασικός λόγος της δυσπιστίας μου για κάθε τέτοια πιθανότητα προέρχεται απλά απ’ το ότι λόγω μακροχρόνιων εμπειριών ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν είναι τόσο έξυπνοι ή αποφασισμένοι για να οργανώσουν κάτι τέτοιο. Όποιος ξέρει το πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί κάτι μυστικό ανάμεσα σε τρία άτομα – ειδικά αν είναι παντρεμένοι – ξέρει πόσο παράλογη είναι η ιδέα μιας παγκόσμιας μυστικής συνωμοσίας που να ελέγχει συνειδητά την ανθρωπότητα με την οικονομική της δύναμη· με μια πραγματική, καθαρή ανάλυση, σπάνια αυτές οι βαθιές μηχανορραφίες είναι κάτι διαβολικότερο από ένα συνηθισμένο μεγάλο ανακάτωμα» (Mosley, 1968). «Αν οι Εβραίοι ήταν τόσο έξυπνοι, θα ήταν θεοί· και οι άνθρωποι δεν είναι θεοί», του είπε μια φορά ένας γνωστός του Ιταλός. Κάποτε γνώρισε τον Τζέημς ντε Ρόθτσιλτντ κι ο οποίος του εκμηστηρεύτηκε την ακόλουθη ομολογία: «Μην νομίζεις ότι οι Εβραίοι μπορούν να ενεργούν μαζί – προσπαθήσαμε για γενιές να τους οργανώσουμε – είναι άναρχος λαός, άναρχος». Ο Βρετανός πολιτικός σχολίασε ότι «η παρατήρησή του μου φάνηκε πιο κοντά στην αλήθεια από τα πυρετώδη οράματα των αντισημιτών». Τα ακόλουθα επιχειρήματα του Mosley είναι αρκετά βάσιμα και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σημαντικό προβληματισμό: «Οποιοσδήποτε λαός που έχει την ίδια ευστροφία και ευαίσθητη εξυπνάδα με αυτή των Εβραίων τείνει να είναι δύσκολο οργανωθεί για κάποιο συντονισμένο σκοπό· μπορούμε να παρατηρήσουμε το ίδιο πρόβλημα σε μερικούς Λατίνους. Επίσης οι επικεφαλής Εβραίοι ασχολούνται εδώ και αιώνες με τις χρηματοοικονομικές επιχειρήσεις, που παλιότερα ήταν η αποκλειστική ενασχόλησή τους και που γενικά είναι εντελώς ατομικές επιχειρήσεις εξαρτώμενες απ’ την ταχύτητα και την πρωτοβουλία και όχι από τη μαζική συνεργασία. Η πρόσφατη ανανέωση της ικανότητάς τους να συνεργάζονται υπό πιο πρωτόγονες συνθήκες μετά την επιστροφή τους στη γη με το κράτος του Ισραήλ προκαλεί το ευρύτερο γενικό ενδιαφέρον, γιατί ανατρέπει ένα από τα κύρια θέματα του Σπένγκλερ με το οποίο πάντοτε διαφωνούσα αλλά δεν έχω το χώρο να ασχοληθώ περαιτέρω» (Mosley, 1968).
Για τον Mosley κι οι Εβραίοι είναι ένας λαός σαν όλους τους άλλους που ενώπιον μιας απειλής μπορούν να αντιδράσουν συλλογικά από ένστικτο αυτοσυντήρησης, αλλά δεν είναι ικανότεροι των άλλων λαών ώστε να μπορούν να τους ελέγχουν συνωμοτικά: «Αν κυβερνούν τον κόσμο Εβραίοι με ικανότητες που αγγίζουν το θείο, τότε που είναι; Η απάντηση είναι απλή, δεν υπάρχουν. Εντούτοις, όταν πολεμάς για κάποιο λόγο με τους Εβραίους, μπορούν να σου προκαλέσουν πολλά προβλήματα. Όπως όλοι, μπορούν να δράσουν συλλογικά όταν νιώσουν – λανθασμένα στη δική μου περίπτωση αλλά δικαίως στην περίπτωση του Χίτλερ – ότι απειλούνται από κοινού» (Mosley, 1968).
Για το ολοκαύτωμα και τον Χίτλερ
Ο Mosley αναφέρεται επίσης στο ολοκαύτωμα και καταδικάζει την μεταχείριση των Εβραίων από τους Γερμανούς, επιμένοντας και πάλι στη θέση του υπέρ της ειρήνης: «Καταδικάζω δημοσίως τη μεταχείριση που είχαν οι Εβραίοι στην προπολεμική Γερμανία, αλλά δεν το κάνω θέμα που θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο ανάμεσα στις χώρες μας. Εγώ υποστήριζα ότι η ειρήνη είναι το πρώτιστο συμφέρον της χώρας μου και της ανθρωπότητας. Τι συνέβη λοιπόν στο τέλος; Πως έγινε αυτός ο άνδρας (Χίτλερ) υπεύθυνος για ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα της Ιστορίας; Γιατί το να σκοτώσεις κρατουμένους εν ψυχρώ, είτε είναι αυτός Εβραίος, εθνικός ή οτιδήποτε άλλο, είναι ένα άθλιο έγκλημα» (Mosley, 1968).
Υποστήριξε μάλιστα πως ο αριθμός δεν έχει καμία σημασία διότι το έγκλημα είναι έγκλημα ανεξάρτητα από των αριθμό των δολοφονημένων ανθρώπων:
«Δεν επηρεάζει με κανένα τρόπο το μέγεθος του εγκλήματος είτε το ότι θανατώθηκαν 12.000.000 Εβραίοι, όπως ισχυρίζονταν στη Νυρεμβέργη, είτε 6.000.000, όπως δήλωναν αργότερα, είτε ακόμα λιγότεροι, όπως ισχυρίζονται πολλοί Γερμανοί· η εν ψυχρώ εκτέλεση ανυπεράσπιστων κρατουμένων χωρίς κατηγορίες ή δίκη, είναι ένα ειδεχθές έγκλημα. Είναι προφανώς αλήθεια ότι αυτό δεν θα είχε συμβεί αν η πορεία του πολέμου δεν είχε καλύψει το έγκλημα τόσο απ’ τους ίδιους τους Γερμανούς όσο και από την ηθική κριτική της ανθρωπότητας. Αν είχε αποφευχθεί ο πόλεμος, οι ζωές 6.000.000 Εβραίων θα είχαν σωθεί, όπως και οι ζωές των 20.000.000 άλλων Ευρωπαίων. Ο τρόμος αυτού του μεγέθους δεν είναι δυνατόν να διαπραχθεί εν καιρώ ειρήνης. Οι περισσότεροι τρελαίνονται στον πόλεμο, και σ’ αυτή την άποψη ο Χίτλερ τρελάθηκε πάρα πολύ. Δεν υπάρχουν περιορισμοί στο έγκλημα ή στην παραφροσύνη εν καιρώ πολέμου, είτε εσωτερικού είτε εξωτερικού, που να συγκρίνονται με τους περιορισμούς εν καιρώ ειρήνης. Με το που αποδείχθηκαν, καταδίκασα απολύτως αυτά τα εγκλήματα, και συνόψισα την άποψή μου ως ακολούθως: ο Χίτλερ στην τελευταία περίοδο δεν είχε αίσθηση του ηθικού νόμου ή του περιορισμού της θέλησης. Προσπάθησε να επιβάλλει σε έναν ολόκληρο λαό έναν κατακλυσμό της φύσης· σφετερίστηκε μια λειτουργία ανώτερη από αυτή του ανθρώπου. Όλα μπορούν να αναλογιστούν χωρίς δικαιολογία γι’ αυτή την πράξη· η αγωνία της ήττας, η σταθερή πεποίθησή του ότι ευθύνονταν οι Εβραίοι για τον πόλεμο, το γεγονός ότι οι Γερμανοί πέθαιναν και λιμοκτονούσαν και ότι οι Εβραίοι που ήταν ύποπτοι αμείλικτης εχθρότητας απέναντι στο κράτος έπρεπε να φρουρούνται και να ταΐζονται. Κανένα από αυτά τα φοβερά πράγματα δεν δικαιολογεί την παραβίαση του ανώτερου ηθικού νόμου που αντικατοπτρίζεται μέσα στο απλό ένστικτο του γενναίου, ότι δεν μπορείς να σκοτώνεις αβοήθητους αιχμαλώτους που βρίσκονται υπό την εξουσία σου οι οποίοι, ως άτομα, δεν διέπραξαν κανένα έγκλημα. Η ηθική και η φύση του ανδρισμού συνδυάζονται για να το απαγορεύσουν αυτό» (Mosley, 1968).
Αυτές είναι οι πραγματικές πολιτικές θέσεις του Sir Oswald Mosley, αυτός είναι ο αληθινός άνθρωπος και πολιτικός που άκουγε στο όνομα αυτό, ο αριστοκράτης κι όχι ο αλήτης, μπεκρής και μαφιόζος, όπως η καρικατούρα που εμφάνισε ο Steven Knight στη σειρά «Peaky Blinders». Πρόκειται ξεκάθαρα για μια προπαγανδιστική παρουσίαση της ιστορίας του φασιστικού κινήματος του Mosley με μόνο σκοπό να δυσφημιστούν κάποιες αξίες και ιδανικά που ταυτίζονται, δικαίως ή αδίκως, με τον Φασισμό του Μεσοπολέμου.
Δεν ισχύει ο Mosley της σειράς «Peaky Blinders»
Ανακεφαλαιώνοντας, ο Mosley ήταν κατά της βρετανικής εμπλοκής στον πόλεμο, δεν ήταν αντισημίτης για φυλετικούς και θρησκευτικούς λόγους κι απλά εναντιώθηκε για αποκλειστικά πολιτικούς λόγους σε κάποιους Εβραίους εντός της βρετανικής πολιτικής. Επίσης, δεν υποστήριζε καμία φυλετική θεωρία σε βάρος λαών που βρίσκονταν εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και δεν πίστευε σε μια παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία. Η σειρά «Peaky Blinders» απλώς δολοφονεί τον χαρακτήρα του μεγάλου Βρετανού πολιτικού μόνο και μόνο επειδή υπήρξε αρχηγός ενός φασιστικού κινήματος τη δεκαετία του ’30.
Ο Mosley, πρέπει να το τονίσουμε αυτό, υπήρξε η πιο σοβαρή και ολοκληρωμένη πολιτική μορφή των φασιστικών κινημάτων εκείνης της εποχής. Διέθετε εκπληκτικές γνώσεις για τη διοίκηση του κράτους και την οικονομία. Μετά τον πόλεμο υποστήριξε μάλιστα την ενοποίηση της Ευρώπης, με το σύνθημα «Ευρώπη ένα Έθνος», με τη σκέψη ότι αυτό θα ήταν ο μόνος τρόπος για να σωθεί η Ευρώπη και να μην ξαναγίνει τέτοιος φρικιαστικός πόλεμος. Πιθανότατα όμως να μην είχε διανοηθεί πως θα εξελισσόταν αυτή η ενοποίηση, ειδικά με τόσους μουσουλμάνους μέσα στην Ευρώπη σήμερα. Σε κάθε περίπτωση η πολιτική φυσιογνωμία του Mosley χρήζει μελέτης και αξιολόγησης μέσα από τα βιβλία του κι όχι μέσα από μια σειρά που αλλοιώνει τον πραγματικό του χαρακτήρα.
Βιβλιογραφία:
Oswald Mosley, 100 ερωτήσεις για τον Φασισμό, εκδόσεις Θ. Κοσμάς
Oswald Mosley, Η ζωή μου, Α’ και Β’ τόμος, εκδόσεις Νέα Γενεά
Oswald Mosley, Η κυβέρνηση του αύριο, εκδόσεις Νέα Γενεά
