Γράφει ο Νίκος Βοματίδης
Ο αντισημιτισμός αποτελεί μια προκατάληψη που εδράζεται στην πίστη ότι ένας λαός σημιτικής καταγωγής όπως οι Εβραίοι, όχι μόνο δεν έχει λόγο ύπαρξης αλλά πρέπει και να εξοντωθεί βιολογικά, όπως έγινε πρακτικά με το Ολοκαύτωμα.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όσοι αντιμάχονται τους Εβραίους πολλές φορές υπερασπίζονται άλλους λαούς εξίσου σημιτικής καταγωγής, όπως οι Παλαιστίνιοι, χωρίς να κατανοούν ότι οι δύο αυτοί λαοί μπορεί να διαφέρουν πολιτισμικά και εθνοτικά, αλλά ανήκουν στην ίδια ανθρωπολογική ομάδα.
Τις αντιφάσεις αυτές καθώς και τις γενικότερες ρατσιστικές παρανοήσεις κατάλαβε εις βάθος ο Όττο Στράσσερ, όταν άνηκε ακόμη στο ναζιστικό κόμμα και δεν είχε δημιουργήσει το Μαύρο Μέτωπο, δηλώνοντας ευθύς εξαρχής την αντίθεσή του στον παραλογισμό που άρχισε να επικρατεί τότε εντός του, ενάντια σε έναν λαό όπως ήταν ο Εβραϊκός, τον οποίο εκτιμούσε βαθύτατα, ως αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης.
Παρακάτω θα γίνει αναφορά σε κάποια συγκεκριμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «GermanyTomorrow», το οποίο έγραψε ο Όττο Στράσσερ, για να φανεί ότι υπήρχε ήδη από τότε μια φωνή αντίστασης απέναντι στον παρανοϊκό αντισημιτισμό του ναζισμού και συγκεκριμένα των παρανοϊκών Γιούλιους Στράιχερ και Αδόλφου Χίτλερ.
Όσον αφορά τον αγώνα του κατά του αντισημιτισμού, από την εποχή ακόμη που δεν είχε αποχωρήσει από το ναζιστικό κόμμα γράφει:
«Σε διάφορα τμήματα του (βιβλίου) μου DeutscheRevolution και σε πολυάριθμα άρθρα μου στον διεθνή τύπο έχω εκφράσει την απόλυτη αποδοκιμασία μου για την ντροπιαστική και απάνθρωπη αντι-εβραϊκή εκστρατεία που χαρακτηρίζει το χιτλερικό σύστημα· και ίσως πρέπει να αναφέρω επίσης πως ήδη από το 1928, σε μια περιοδική έκδοση του κόμματος, είχα διαμαρτυρηθεί αρθρογραφώντας κατά του Streicher-ικού τύπου αντισημιτισμό, εκφράζοντας ηχηρά την πολεμική ιαχή, “ο Αντισημιτισμός είναι νεκρός. Ζήτω η ιδέα της Ανθρωπότητας!”
Αυτή η υπεράσπιση της ιδέας της Ανθρωπότητας συνεπάγεται, λογικά, την αποδοκιμασία πάνω σε οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης των ανθρώπων ή των εθνών σε καλά ή κακά, σε καλύτερα ή χειρότερα, από την στιγμή μάλιστα που όλα έχουν ίσα δικαιώματα, ίσες ανάγκες, και ίσα καθήκοντα ευρισκόμενα σε συμφωνία με την θέληση του Δημιουργού (Θεού), ο οποίος έδωσε σε κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά την δική του ειδική κατηγοριοποίηση, την δική του φυσιολογία του και τους δικούς του σκοπούς. Αυτός ο βαθύς σεβασμός για την οργανική ζωή, και την κατανόηση του γεγονότος ότι είναι απαραίτητο για εμάς και μας βαραίνει σαν καθήκον να αναγνωρίσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, συνεπαγάγεται ότι θα αποτελέσει ένα αδιαπραγμάτευτο κομμάτι της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της Νέας Γερμανίας, το να διατηρήσει ακέραια τα ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπινων όντων». (Otto Strasser, Germany Tomorrow, transl.Eden & Cedar Paul, Jonathan Cape, London, 1940, σελ.74).
Πάνω μάλιστα στο ερώτημα για το ποια θα πρέπει να είναι η θέση των Εβραίων μέσα στη Νέα Γερμανία του Στράσσερ, διατυπώνει τρεις κατηγορίες βάσει ιδιοτήτων και καταστάσεων με τις οποίες αυτοί συνδέονται:
«1) Η κατηγοριοποίηση αυτών ως ξένων, προκύπτει από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ένας ευρείας κλίμακας κίνημα που είναι γνωστό ως Σιωνισμός, το οποίο πρέπει να υποστηριχθεί τόσο από όλα τα ‘’εθνικά σκεπτόμενα’’ (μεμονωμένα) άτομα όσο και γενικότερα από όλους τους ανθρώπους (σαν σύνολο), ως μια ευγενής προσπάθεια αναστύλωσης του Ιουδαϊσμού, 2) Η κατηγοριοποίηση αυτών ως τμήμα των εθνικών μειονοτήτων, ανταποκρίνεται στο πολιτικό γεγονός ότι ο Ευρωπαϊκός Εβραϊσμός κατοικεί στην Ευρώπη για αμέτρητους αιώνες, και μέσα σε κάθε ξεχωριστή χώρα δίκαια θεωρεί, για τον εαυτό του, ότι ανήκει στην χώρα αυτή, αν και δεν επιθυμεί να απαρνηθεί την δικιά του προσωπική εθνική θρησκεία και τις δικές τους εθνικές ιδιαιτερότητες, 3) Η κατηγοριοποίησή τους στο πλαίσιο των εν δυνάμει αφομοιώσιμων, αποτελεί ωστόσο (παρ’ όλη την αρνητική παρεμβολή του Hitler και της υλιστικής φυλετικής θεωρίας του), ένα γεγονός για τους Εβραίους τόσο στην Γερμανία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, σε συνταίριασμα μάλιστα με το αποδεχόμενο ανθρωπιστικό δόγμα πως κάθε ανθρώπινο όν έχει δικαίωμα στην ελευθερία και στον αυτοκαθορισμό – ένα δόγμα το οποίο στη Νέα Γερμανία θα είναι απόλυτα αποδεχτό χωρίς κανένα δισταγμό. Παρ’ όλο που δεν αρνιόμαστε την βιολογική υπαγωγή μας στους παράγοντες του αίματος, της φυλής και της εθνικότητας, πρέπει εμφατικά να διακηρύξουμε ότι το ανθρώπινο πνεύμα είναι προικισμένο και ικανό ώστε να υπερβεί αυτή την υπαγωγή και, στο πλαίσιο της συνειδητής γνώσης και επιλογής, μπορεί να επιλέξει το να υιοθετήσει τόσο τις παρούσες όσο και παρόμοιες με αυτές μελλοντικές θέσεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα» (GermanyTomorrow, σελ.76-77).
Όσον αφορά τώρα την πολιτική εκπροσώπηση των εθνικών μειονοτήτων και συγκεκριμένα των Εβραίων, προτείνει: «Αποφασιστικής σημασίας που αφορά το ερώτημα περί της πολιτικής μεταχείρισης των μειονοτήτων (συμπεριλαμβανομένων και των Εβραίων) είναι γεγονός ότι πρέπει να εγκαθιδρυθεί ένα Υπουργείο Εθνικών Μειονοτήτων, του οποίου ο υπεύθυνος θα πρέπει να είναι μέλος της Κυβέρνησης και θα πρέπει να γίνεται αυτομάτως εκπρόσωπος όλων των εθνικών μειονοτήτων της χώρας του στην Κοινωνία των Εθνών (και όταν έρθει η ώρα στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία). Δεδομένου επίσης του ότι θα επιλέγεται από την πολυπληθέστερη εθνική μειονότητα της Γερμανίας, αυτός ο Υπουργός θα μπορούσε, προφανώς, να είναι εβραϊκής καταγωγής – ένα γεγονός το οποίο θα ήταν ικανό να αποδείξει την ορθότητα της προτεινόμενης λύσης (στο εβραϊκό ζήτημα) καθώς επίσης και να επιφέρει ένα έξοχο αποτέλεσμα, τόσο εντός όσο και εκτός (της χώρας)». (GermanyTomorrow, σελ.77-78).
Τέλος είναι γεγονός ότι ο Στράσσερ είχε επαφές, ήδη από πολύ πρώιμη εποχή, με τον αμφιλεγόμενο… Κουντενχόβε Καλλέργη τον γνωστό θεωρητικό της «Πανευρώπης» από τον οποίο επηρεάστηκε καίρια στην δόμηση της δικής του θεώρησης περί «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας», η οποία βέβαια απέρριπτε τον Παγγερμανισμό του Χίτλερ και των Ναζί, κατά πως λέει και ο ίδιος: «Για αιώνες ποιητές και οραματικοί συγγραφείς, ανήκοντες σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, είχαν ονειρευτεί αυτή την (ευρωπαϊκή) ενότητα. Οι καλύτεροι στοχαστές έχουν συνδράμει σε αυτήν την ιδέα και κατά την διάρκεια των φρικτών χρόνων, από το 1920 μέχρι το 1940, ακόμη και οι οικονομολόγοι είχαν αναγκαστεί να παραδεχτούν, ξανά και ξανά, ότι οι οικονομικοί σχεδιασμοί τους θα παραμείνουν άκαρποι όσο η ‘’Ευρώπη’’ (σαν ενιαία οντότητα) δεν καθίσταται μια απτή πραγματικότητα.
Αξιοσημείωτες προσωπικότητες, ανάμεσα σε αυτές ο AristideBriand και ο CountCoudenhove–Kalergi, στους οποίους κάνουμε ειδική ονομαστική μνεία, έχουν επιτελέσει αξιοθαύμαστες προσπάθειες πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση, σημειώνοντας κάποιες αρκετά σημαντικές πρώτες προόδους, αλλά οι (ευρωπαϊκοί) λαοί στέκονται ακόμη αρκετά πίσω σε σύγκριση με αυτούς τους τολμηρούς πρωτοπόρους» (GermanyTomorrow, σελ.100).
Ως συμπέρασμα είναι εμφανές πλέον από όσα παραθέσαμε παραπάνω ότι ο Όττο Στράσσερ πίστευε σ’ έναν τελείως διαφορετικό εθνικοσοσιαλισμό από εκείνον του Χίτλερ. Ο Χίτλερ βασιζόταν στον Παγγερμανισμό και στην μιλιταριστική ιμπεριαλιστική πολιτική, αλλά και στην θεωρία των εκκαθαρίσεων μέσω γενοκτονιών, μια θεωρία βιολογικού δικαίου την οποία οι Γερμανοί είχαν διδάξει στους Νεότουρκους και στον Κεμάλ. Αυτή η θεωρία βιολογικού δικαίου ήταν που στοίχισε την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων ποντιακής, μικρασιατικής και αρμενικής καταγωγής και οι γενοκτονίες αυτές είχαν ως ηθικό αυτουργό τη Γερμανία. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι η μέθοδος των εκκαθαρίσεων, της βιολογικής εξόντωσης δηλαδή, εφαρμόστηκε κι εντός Γερμανίας μέσα στο ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ και θύματα ήταν τα SA και ο αδερφός του Όττο Στράσσερ, ο Γκρέγκορ Στράσσερ.
