Γράφει ο Νίκος Βοματίδης
Ο μεσοπόλεμος υπήρξε μια εποχή έντονων συγκρούσεων καθώς και πολιτικών και ιδεολογικών ανακατατάξεων. Μια εποχή όπου οι απεγνωσμένοι άνθρωποι και οι δρόμοι τους άλλοτε αλληλοσυμπλέκονταν και άλλοτε συγκρούονταν.
Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι επέλεξαν τις πιο απάνθρωπες ιδέες τελικά άλλαξαν στάση. Είναι τα πάθη που πολλές φορές διδάσκουν τον φανατισμό και αναδεικνύουν ψυχοπαθή άτομα στην εξουσία με συμπλέγματα όπως ο Αδόλφος Χίτλερ και ο Ιωσήφ Στάλιν. Τότε ήταν που ιδέες και αντιλήψεις ποδοπατήθηκαν και μαζί με αυτές οι εκφραστές τους, αφού για τέτοιου είδους δικτάτορες το μόνο που είχε σημασία ήταν το να διατηρήσουν το απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό καθεστώς τους και σε καμία περίπτωση το να διορθώσουν τα πράγματα.
Θύματα της συγκεντρωτικής εξουσίας αυτής ήταν και τα αδέρφια Γκρέγκορ και Όττο Στράσσερ, με τον πρώτο να δολοφονείται από το χιτλερικό καθεστώς και τον δεύτερο να τον καταδιώκουν αναγκάζοντας τον να φύγει στις Η.Π.Α., όπως έκανε ο Τρότσκι διαφεύγοντας στο Μεξικό.
Παρακάτω, παίρνοντας κυρίως αποσπάσματα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Όττο Στράσσερ, Hitler and I θα γίνει προσπάθεια να δείξουμε στους αναγνώστες την πραγματική φύση του Χιτλερισμού, αλλά και του Ναζισμού και του Φασισμού γενικότερα σαν ολοκληρωτικές ιδεολογίες.
Όταν πρωτοσυνάντησε, λοιπόν, ο Όττο τον Χίτλερ αυτός ο τελευταίος δεν είχε εμφανίσει ακόμη τα έντονα χαρακτηριστικά που θα είχε αργότερα αλλά γενικότερα «η χλωμάδα του υποδείκνυε έλλειψη φρέσκου αέρα και φυσικής άσκησης» (Otto Strasser, Hitler and I, transl.Gwenda David–Eric Mosbacher, Houston Mifflin Company, Boston, 1940, σελ. 4-5). Αυτός ο ασθενικός άνθρωπος βέβαια δεν ήταν αθώος, αντιθέτως όταν γινόντουσαν συγκρούσεις στο εσωτερικό της Γερμανίας αυτός «δεν ήταν μέλος των ένοπλων δυνάμεων του Στρατηγού von Epp, οι οποίες κατέλυσαν την «κόκκινη δικτατορία» του Kurt Eisner το 1919, ούτε ήταν μέλος αντίστοιχα στις δυνάμεις του von der Goltz. Όταν αιματηρές μάχες ξέσπασαν στην Άνω Σιλεσία, όπου τα γερμανικά Freikorps υπερασπίστηκαν τα σύνορα της Γερμανίας κατά των Πολωνών, ο Hitler, απευθυνόμενος σε ένα τσούρμο από Αυστριακούς εθελοντές, έβαλε τα δυνατά του για να τους αποτρέψει από το να λάβουν μέρος στις μάχες. Η ευφράδεια του λόγου του, όμως, δεν τους έπεισε ούτε τους απέτρεψε, και έτσι έμεινε στο σπίτι του, στοχαζόμενος τα διαβολικά του σχέδια τα οποία, παρ’ όλην την εμφαινόμενη προδοσία και διπροσωπία του, επρόκειτο να τον οδηγήσουν στην εξουσία» (Hitler and I, σελ.19).
Αργότερα στο Mein Kampf θα φτάσει στο σημείο να ..υπερασπιστεί έμμεσα στην στάση του αυτή, λέγοντας ότι «ο θάνατος του Eisner δεν ωφέλησε σε τίποτα άλλο παρά στο να επιταχύνει την εξέλιξή της και να οδηγήσει τελικά σε μια δικτατορία των Σοβιέτ, ή καλύτερα σε μια πρόσκαιρη επικράτηση των Εβραίων» (Adolf Hitler, Ο Αγών μου, μετ.Α.Πάγκαλος, Δίδυμοι, Αθήνα, 2006, σελ.229). Βέβαια, δεν μας επεξηγεί τι θα γινόταν αν ακολουθούσαν την δικιά του φιλοκομμουνιστική γραμμή, την οποία συγκαλύπτει πίσω από τον συνωμοσιολογικό αντι-σημιτισμό του.
Προφυλάσσεται βέβαια από την κατηγορία αυτή αναφέροντας ότι πήγαν «να με συλλάβουν» αριστεροί, μάλλον λόγω του διπλού ρόλου του αφού μετά τα γεγονότα αυτά, όπως λέει και ο ίδιος «ορίσθηκα να συμμετάσχω στην Επιτροπή που ήταν επιφορτισμένη με τα επαναστατικά γεγονότα» (Αγών μου. σελ.230), και αυτό έλαβε χώρα παρ’ όλη την αμφιλεγόμενη στάση του και παρ’ όλες τις προσπάθειες του να συστήσει μαζί με «συντρόφους» του κίνηση με τον τίτλο «Σοσιαλεπαναστατικό Κόμμα, κι αυτό γιατί οι σοσιαλιστικές ιδέες αυτού του νέου κινήματος, είχαν πραγματικά επαναστατικό χαρακτήρα» (Αγών μου, σελ.230-1). Όλα αυτά ενώ ήταν μέλος της «αντικομμουνιστικής επιτροπής», η οποία του όρισε να παρακολουθήσει και τους μετέπειτα συντρόφους του στο τότε DAP (αργότερα NSDAP), όπως γράφει ο ίδιος «μια μέρα έλαβα εντολή από τους ανωτέρους μου να εξετάσω ποιές ήταν οι προθέσεις, από πολιτικής απόψεως, μιας οργάνωσης που κάτω απ’ την επωνυμία «γερμανικό εργατικό κόμμα» (Αγών μου, σελ.239). Μερικές λεπτομέρειες που κατά περίεργο τρόπο δεν αναφέρει ή αποκρύβει ο Στράσσερ, ενώ είχε μελετήσει την «Βίβλο» των χιτλερικών..
Η αλαζονεία του ατόμου αυτού που είχε σκοτεινές διασυνδέσεις με τις κρατικές υπηρεσίες και άλλαζε στρατόπεδα κατά το δοκούν, εκφράστηκε και όταν περιέγραφε τον εαυτό του. Το Τρίτο Ράιχ του Moller van der Bruck, το έβλεπε με τον εξής τρόπο, «το πρώτο Ράιχ ήταν αυτό του Bismarck, το δεύτερο ήταν της Δημοκρατίας των Βερσαλλιών και το τρίτο ο εαυτός μου» (Hitler and I, σελ.27).
Ο νορδικιστής Ρόζενμπεργκ επίσης δεν ήταν ένας τυχαίος συνεργάτης του, αλλά αντιθέτως στενός σύντροφος του Χίτλερ, με τα λόγια του Στράσσερ, «ήταν ένας εμιγκρές από την Βαλτική που είχε ξεφύγει από του Μπολσεβίκους. Η πολιτική του επιρροή πάνω στον Hitler, τον οποίον επισκεπτόταν στο Landsberg κάθε μέρα, γινόταν όλο και πιο ισχυρή. Το Μόναχο ήταν τότε το κέντρο της μεταναστευτικής ροής των «Λευκών Ρώσων». Ο Rosenberg προσπάθησε να μετατρέψει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα σε εκφραστή των συμφερόντων των συμπατριωτών του από την Βαλτική» (Ηitler and I, σελ.54-55). Στο Αγών μου φαίνονται και ιδεολογικές επιρροές του στον Χίτλερ, «αποσπάσματα που φέρνουν στο νου τον Houston Chamberlain και τον Lagarde, δυο συγγραφείς των οποίων οι ιδέες πέρασαν στην σκέψη του Hitler από τον καημένο τον Dietrich Eckhart, με διασπαρμένα εντός τους τα αντισημιτικά παραληρήματα του Streicher, συμπεριλαμβανομένων των απόψεων του τελευταίου για τις εβραϊκές σεξουαλικές κραιπάλες, και τις ιδιοφυείς απόψεις του Rosenberg για την εξωτερική πολιτική» (Ηitler and Ι, σελ.57). Εξάλλου για τον Χίτλερ «η ιδεολογία του Rosenberg είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Εθνικοσοσιαλισμού» (Hitler and I, σελ.96).
Ο Hitler εκπροσωπούσε την «περίοδο της καταστροφής» για τον Στράσσερ, αφού για αυτόν μετράει «πρώτα η δύναμη» θεωρώντας τον εαυτό του σαν νέο Καίσαρα – Φύρερ, στον οποίο «έκαστο μέλος του κόμματος έπρεπε να δείχνει υπακοή» (Hitler and I, σελ.62-63, 104). Επίσης σαν κτηνώδης άνθρωπος «ο Hitler φοβόταν την λογική. Σαν γυναίκα, απέφευγε ένα τιθέμενο ζήτημα, και τελείωνε (μια συζήτηση) πετώντας στα μούτρα σου ένα αντεπιχείρημα εντελώς εκτός της θεματικής αυτού που συζητάγατε» (Hitler and I, σελ.76). Αργότερα έδειξε μάλιστα το πραγματικό του πρόσωπο, όταν «απέρριψε τους ασαφείς επαναστατικούς σκοπούς για την χειροπιαστή πραγματικότητα του Παγγερμανισμού, του Πρωσσισμού, και των ιμπεριαλιστικών σκοπών τους» (Hitler and I, σελ.204). Ο «Παγγερμανισμός αυτός στόχευε στην κυριαρχία επί της Ευρώπης», με οικονομικοπολιτικές ρίζες στον 19 αιώνα (Hitler and I, σελ.207).
Ο Στράσσερ σε αυτό το σημείο είναι ειλικρινής. Πράγματι, η ιδέα μιας Ευρώπης υποταγμένης μέσω της οικονομίας στη Γερμανία έχει τις ρίζες της στον Φίχτε κι αξίζει να δούμε όσα μας πληροφορεί ο Stanley Payne στο βιβλίο «Η ιστορία του φασισμού»:
«Ένα μάλλον ιδιαίτερο γνώρισμα της γερμανικής σκέψης ήταν η ύπαρξη μίας διακριτής «γερμανικής σχολής» στην οικονομική θεωρία, που μερικές φορές αποκαλούνταν επίσης ιστορική, ρομαντική ή κρατιστική σχολή. Τόνιζε την ανάγκη για ένα οργανικό, εν μέρει αυταρχικό, κρατικό σύστημα που θα παρεμβαίνει άμεσα στην οικονομία, προωθώντας την ανάπτυξη και ρυθμίζοντας τις δυσλειτουργίες, σε αντίθεσή με τα κυρίαρχα δυτικοευρωπαϊκά δόγματα του ατομικισμού της ελεύθερης αγοράς του 19ου αιώνα. Αυτή η σχολή ξεκίνησε από τον φιλόσοφο Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, που συχνά θεωρείται ο πατέρας του γερμανικού εθνικισμού, με το βιβλίο του Der geschlossene Handelstaat (Το Κλειστό Εμπορικό Κράτος, 1800). Ακολουθήθηκε από άλλους θεωρητικούς, όπως ο δεξιός ρομαντικός Άνταμ Μίλερ, και ιδιαίτερα από τον Φρίντριχ Λιστ, του οποίου το βιβλίο Das nationale System der politischen Okonomie (To Εθνικό Σύστημα Πολιτικής Οικονομίας, 1841) έγινε η κύρια θεωρητική κατάθεση μιας αντίληψης που συνάρθρωνε την εθνική οικονομία σε μια «παν-ηπειρωτική οικονομία» καθοδηγούμενη από τη Γερμανία.»
Ο Στράσσερ ήθελε ενάντια σε όλα αυτά μια πιο πατριωτική και δημοκρατική πολιτική. Τα μέλη του Μαύρου Μετώπου, το οποίο είχε δημιουργήσει μόνος του, χωρίς τον αδερφό του Γκρέγκορ, όταν έφυγε από το ναζιστικό κόμμα, είχε σαν επίσημο χαιρετισμό το «Ζήτω η Γερμανία» και όχι το «Ζήτω ο Fuhrer» (Hitler and I, σελ.122).
Επίσης ήταν κατά της γερμανικής κυριαρχίας πάνω στην Ευρώπη και των ρατσιστικών θέσεων του χιτλερισμού, για αυτόν εξάλλου «Ευρωπαίος είναι κάθε ανθρώπινο ον που είναι συνειδητά μέρος της κοινής χριστιανικής μας κληρονομιάς, του κοινού μας πολιτισμικού πλαισίου, και της αδιαιρετότητας της οικονομικής ζωής μας» (Hitler and I, σελ.227). Δεν χρειαζόταν ο γερμανικός λαός στην τελική τυράννους αλλά «ελευθερία στο σπίτι του, αυτό που μπορεί να λεχθεί, δημοκρατική αυτοδιοίκηση» (Hitler and I, σελ.228).
