Το παρελθόν μιλάει πάντα όπως ένα μαντείο: Μόνον ως αρχιτέκτονες του μέλλοντος, ως γνώστες του παρόντος θα κατανοήσετε τον χρησμό του. Η εξήγηση που δίνεται σήμερα για την εξαιρετικά βαθειά και πλατειά επίδραση των Δελφών, είναι ιδίως το ότι οι δελφικοί ιερείς είχαν ακριβή γνώση του παρελθόντος, καλό είναι τώρα να γνωρίζουμε ότι μόνον όποιος χτίζει το μέλλον έχει δικαίωμα να δικάζει το παρελθόν. Κοιτάζοντας μπροστά, θέτοντας στον εαυτό σας ένα μεγάλο σκοπό, δαμάζετε ταυτόχρονα μέσα σας εκείνη την πληθωρική τάση προς την ανάλυση που σας ληστεύει τώρα το παρόν και κάνει σχεδόν αδύνατη για σας την γαλήνη, την ήρεμη ανάπτυξη και ωρίμανση.
Από το βιβλίο «Το πάθος για την αλήθεια» των εκδόσεων Gutenberg:
«Να κ’ η περίπτωση του Ηράκλειτου, που αποτραβήχτηκε στις ελεύθερες εκτάσεις και στα περιστύλια του τεράστιου ναού της Αρτέμιδος: τούτη η «έρημος» ήταν, οπωσδήποτε, πιο άξια – τ’ ομολογώ! Γιατί να μην υπάρχουν και για μας τέτοιοι ναοί; (…Χμ, Ίσως και να υπάρχουν. Να, μου έρχεται τώρα δα στο νου τ’ ωραιότερο δωμάτιο εργασίας που είχα ποτέ, στην Piazza di San Marco, άνοιξη, δέκα με δώδεκα το πρωί…) Ωστόσο, κι ο Ηράκλειτος απέφευγε αυτό που κ’ εμείς αποφεύγουμε σήμερα: το θόρυβο και τη φλυαρία των Εφεσίων, τη δημοκρατία τους, τις πολιτικές αθλιότητές τους, τα νεώτερα κατορθώματα της «αυτοκρατορίας» (της περσικής – με εννοείτε…), όλη τη βρομερή πραμάτεια του «σήμερα»,.. γιατί εμείς οι φιλόσοφοι χρειαζόμαστε πάνω απ’ όλα μια συγκεκριμένη ησυχία: χρειαζόμαστε ανάπαυση απ’ το “σήμερα”.»
