Γράφει ο Νίκος Μετοχίτης
Το παρόν μας κείμενο αποτελεί μία δήλωση, και έκκληση συνάμα, προς το απανταχού κοινό των Ελλήνων φασιστών. Επανειλημμένως, μέσα από τα άρθρα μας, έχουμε δείξει την στήριξη και προσωπική μας αφοσίωση στην Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Υποστηρίζουμε την Ορθόδοξη θρησκεία όχι μόνο επειδή είναι η επικρατούσα θρησκεία των Ελλήνων, αλλά και για βαθύτερους προσωπικούς λόγους. Αυτό, όμως δεν σημαίνει πως έχουμε την απαίτηση από όλους τους εθνικιστές και φασιστές να έχουν την ίδια με εμάς πρόσληψη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν ζητάμε από όσους μας στηρίζουν να είναι προσωπικοί πιστοί της Εκκλησίας, διότι κάτι τέτοιο αντιτίθεται προς την χριστιανική αποδοχή της προσωπικής ελευθερίας, και επιπλέον διότι δεν έχουμε σκοπό να συγκροτήσουμε ένα κίνημα θρησκευτικό, αλλά ιδεολογικό. Θέλουμε την οικοδόμηση μίας ιδεολογίας ταυτόχρονα ελληνικής, χριστιανικής, και φασιστικής.
Ως εκ τούτου, δεν επιβάλλουμε σε όλους τους εθνικιστές την θρησκευτική μας πίστη. Ζητάμε, όμως, και απαιτούμε το εξής: την αναγνώριση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως της εθνικής θρησκείας των Ελλήνων, ως την πατρώα παράδοση τους, και τον επακόλουθο σεβασμό προς τις αρχές και τους πιστούς της. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτή που συνδέθηκε επί 1800 και πλέον χρόνια με τις ιστορικές τύχες του έθνους. Είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτή που διατήρησε την ακεραιότητα της ελληνικής γλώσσας, την προστασία της από τον γλωσσικό εκφυλισμό και τον εκβαρβαρισμό. Είναι οι Ορθόδοξοι μοναχοί και ιεράρχες που διατήρησαν ζωντανά τα μεγάλα έργα της αρχαίας γραμματείας, με την συνεχή μελέτη τους και την δημιουργία χιλιάδων αντιγράφων. Είναι η Ορθόδοξη εκκλησία, που στις δύσκολες ώρες ανέλαβε, εκτός από την πνευματική, και την εθνική καθοδήγηση των Ελλήνων, όταν μετά το 1453 έγινε Εθναρχία και ανέλαβε την πολιτική και νομική προστασία των υποδούλων από την εξουσιαστική αυθαιρεσία των Οθωμανών. Είναι η Ορθόδοξη εκκλησία που είπε «Όχι» στην δήθεν ένωση, αλλά στην πραγματικότητα υποταγή και εξάρτηση, του Ελληνικού έθνους από τον Πάπα και τους Φράγκους. Και ήταν άνδρες του κλήρου και του μοναχισμού, αυτοί που πρωτοστάτησαν σε όλες τις εξεγέρσεις των Ελλήνων, ανάμεσα στο 1453 και το 1821. Όλα αυτά, αποδεικνύουν πως η Εκκλησία, όχι μόνο δεν έβλαψε τάχα τον Ελληνισμό όπως υποστηρίζουν φανατικά οι σύγχρονοι «Υπερ-Έλληνες» εχθροί της, αλλά που στις δύσκολες ώρες βρέθηκε δίπλα του και τον στήριξε.
Εάν κάποιοι νομίζουν πως η απαίτηση μας αυτή είναι υπερβολική, σφάλλουν. Διότι, και στην ιστορία του Νεώτερου Ελληνισμού, βλέπουμε προσωπικότητες οι οποίες, παρόλο που δύσκολα θα χαρακτηρίζονταν συνειδητοί χριστιανοί, και που κάποιες φορές εναντιώθηκαν κιόλας σε πτυχές του εκκλησιαστικούς βίου, δεν έπαψαν να διακηρύττουν πάντα πως η Ορθοδοξία είναι ο βασικός στυλοβάτης του Έθνους, και ως εκ τούτου πρέπει να χαίρει σεβασμού και αναγνώρισης, ασχέτως τις όποιες προσωπικές διαφωνίες. Τέτοιος ήταν ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο μεγάλος ελληνολάτρης και κήρυκας της Ελληνικής Αναγέννησης. Τέτοιος και ο Ίων Δραγούμης, ο θεωρητικός του κοινοτικού εθνικισμού και αγωνιστής της ενώσεως της Μακεδονίας με την μητέρα πατρίδα. Τέτοιος ακόμα, και ο μεγάλος ποιητής Άγγελος Σικελιανός, ο μέγας θαυμαστής του πνεύματος των Δελφών και των Ελευσινίων. Στα βήματα αυτών βροντοφωνάζουμε «ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΤΙΜΑΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΕΙ, ΠΟΛΕΜΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ». Όποιος μιλάει για «αναβίωση της αρχαίας θρησκείας» και πολεμάει εμφανώς και με μένος την Ορθοδοξία, δεν έχει θέση στις τάξεις μας. Διότι αυτό, πλην των άλλων, συμβάλλει και στην διάσπαση και τον διχασμό των Ελλήνων, σε εποχές που μόνο αυτό δεν χρειάζεται. Δεν σημαίνει όμως αυτό, πως θα επιβάλλουμε την ορθόδοξη πίστη σε όλους, δεν είναι αυτός ο σκοπός μας.
Σε όσους όμως θέλουν να έλθουν μαζί μας, αλλά δεν πιστεύουν, για τους δικούς τους λόγους, στην Ορθοδοξία, απαιτούμε να σέβονται τουλάχιστον αυτήν ως εθνική θρησκεία και εκκλησία του Ελληνικού Έθνους και να μην την πολεμούν, ούτε να την υπονομεύουν με διάφορους τρόπους. Σε τελική ανάλυση, όπως προείπαμε, ο δικός μας φασισμός είναι χριστιανικός, οπότε δεν μπορεί να αποδέχεται όσους μιλάνε εναντίον του Χριστιανισμού με σκοπό να προκαλέσουν διάσπαση και σύγχυση στον κόσμο. Ας παραδειγματιστούμε δε από την συνεργασία, του περασμένου αιώνα, των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών με τους Ρουμάνους Λεγεωνάριους.
Οι μεν δίχως ενιαία θρησκευτική συνείδηση, με πολλούς άθρησκους ή και πολεμίους της Εκκλησίας στις τάξεις τους και οι δε απόλυτα αφοσιωμένοι στην Ορθοδοξία και τις αρχές της. Και όμως, συνεργάστηκαν για το καλό και των δύο χωρών τους, ενάντια στον κοινό εχθρό που εκπροσωπούσε ο μπολσεβικισμός και ο δυτικός φιλελευθερισμός. Η δική μας περίπτωση είναι, φυσικά, εγγύτερα στο ρουμανικό παράδειγμα. Για αυτό, παρόλο που είμαστε χριστιανοί και πιστεύουμε ειλικρινά σε Εκείνον, δεν αρνούμαστε την συνεργασία με μη χριστιανούς εθνικιστές, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα πολεμούν την Εκκλησία και την πίστη μας, και εμείς παράλληλα δεν θα επιβάλλουμε τις περί Θεού απόψεις μας σε αυτούς. Ευχόμεθα στον Θεό, όπως να φωτίσει όλους μας, για το καλό της Πατρίδας…
