Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Η κριτική και οι αφορισμοί ήταν, είναι και θα είναι πάντα το πιο εύκολο πράγμα. Είτε μιλάμε για ζωντανούς, είτε μιλάμε για νεκρούς. Είναι πολύ εύκολο να παριστάνεις τον προπονητή της εξέδρας την ώρα που ο χρόνος δε σε πιέζει. Είναι ακόμα πιο εύκολο να σκοράρεις εκεί που δε σκόραρε ο ποδοσφαιριστής που βρισκόταν υπό πίεση, έχοντας ήδη κάμποσα χιλιόμετρα στα πόδια του και πολλές κλοτσιές στα καλάμια του.
Είναι πολύ εύκολο να κρίνεις όλους εκείνους που έδρασαν σ’ εποχές και σε συνθήκες που δε μπορείς να κατανοήσεις, γιατί δεν τις έζησες και γιατί δεν έχεις το γνώθι σαυτόν.
Πόσο άνετα μπορείς να κλείνεις συμμαχίες και συμφωνίες με άλλες χώρες, όταν το κεφάλι το δικό σου, αλλά κι ενός ολόκληρου λαού, δεν παίζεται στην πραγματικότητα, ούτε φυσικά σε πραγματικό χρόνο, αφού είναι κούφια λόγια και θεωρίες εκ του ασφαλούς…
Το ακόμα ευκολότερο είναι να ψάχνεις μανιωδώς να βρεις ένα και μόνο ιστορικό στοιχείο, μια δήλωση, μια φράση διφορούμενη ή μια πράξη στιγμιαία, ώστε να την αναγάγεις σε αιτία ικανή να ρίξει στο πυρ της κολάσεως μια για πάντα ένα πρόσωπο της ιστορίας.
Όλοι αυτοί που κατηγορούν προσωπικότητες του παρελθόντος ή του παρόντος δε βρίσκουν ούτε ένα θετικό να πουν για αυτές, τις διαγράφουν με μια μονοκονδυλιά. Είπαν εκείνο, άρα απορρίπτονται. Έγραψαν το άλλο, άρα είναι κάλπικοι. Δεν έκαναν εκείνο που έτσι νομίζετε, άρα πρέπει να αφοριστούν, να τους καταραστούμε και να βγάλουμε τα κόκκαλά τους από την ελληνική γη, επειδή έτσι θέλουν να μας πείσουν κάποιοι αμφιβόλων κινήτρων. Σίγουρα όμως, αν δεν πρόκειται περί ψυχολογικών προβλημάτων, θα υπάρχουν σκοτεινοί λόγοι.
Είναι αδιανόητο να μη μπορούν να βρούν 5-10 θετικά πράγματα ανάμεσα σε τόσες και τόσες πράξεις και ιδέες κάποιων ανθρώπων. Είναι εξαιρετικό δείγμα προκατάληψης και εμπάθειας το με πόση ευκολία παρουσιάζουν το ένα ή τα δυο-τρία αρνητικά – ενίοτε δεν είναι, αλλά χρησιμοποιούνται διαστρεβλωμένα – προκειμένου να πείσουν τους εαυτούς τους πρώτα κι έπειτα τους άλλους, ότι όλοι αυτοί ήταν για τα σκουπίδια. Και μπερδεύουν και συγχύζουν και διχάζουν. Και χάνουμε τον χρόνο μας.
Είναι επίσης αξιοπερίεργο, και φυσικά ύποπτο, το να μην μπορείς ν’ ακούσεις θετικά πράγματα για πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στον εθνικισμό του σήμερα. Είναι αδύνατο να μην έχουν ο καθένας τα προτερήματά του μαζί με τα μειονεκτήματά του. Κι είναι να τρελαίνεται κανείς με το πόσο εύκολα ξεστομίζει ο κάθε αρνητικός άνθρωπος κριτική αφορισμού γι’ ανθρώπους που εκτίθενται σήμερα. Πολλοί μάλιστα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είτε έχουν στοχοποιηθεί και διωχθεί, είτε έχουν φυλακιστεί ή ζημιωθεί οικονομικώς ή απειλήθηκαν και χτυπήθηκαν.
Φαίνεται ότι όλοι αυτοί οι «καλοπροαίρετοι» αναζητούν έναν Θεό ή έναν Πάπα. Ο Θεός όμως δεν πρόκειται να έρθει γι’ αυτούς και, αν ερχόταν, θα Τον σταύρωναν ξανά. Ο δε Πάπας έχει αποδειχθεί ότι αλάθητο δεν έχει.
Είναι αποδεδειγμένο, ότι ως «Τρίτος Δρόμος» ο στόχος μας ήταν πάντα να βρίσκουμε οτιδήποτε θετικό σε διάφορες προσωπικότητες της ελληνικής διανόησης, του ελληνικού πολιτισμού και της ιστορίας της Ελλάδος. Ουδέποτε συκοφαντήσαμε επιφανή πρόσωπα του παρόντος στον εθνικιστικό χώρο, ακόμα κι αν διαφωνήσαμε μαζί τους ή συγκρουστήκαμε σε κάποια κακιά στιγμή. Κι έχουμε δώσει ξανά τα χέρια σε πλείστες περιπτώσεις και μάλιστα με κάποιους που μπορεί να συγκρουστήκαμε στο παρελθόν. Ποτέ δε μηδενίσαμε το έργο τους.
Δεν αγιοποιούμε κανέναν ούτε δαιμονοποιούμε. Κατηγορούμαστε, επειδή είμαστε θετικοί και καλοπροαίρετοι, επειδή θέλουμε μόνο ελληνικά πρότυπα για τον εθνικισμό – τι εθνικισμός θα είναι άλλωστε με κουλτούρα άλλου έθνους; – κι επειδή δε συζητάμε απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε.
Δεν πρόκειται μόνο γι’ απόψεις με τις οποίες διαφωνούμε, αλλά και για κακοπροαίρετες ερμηνείες ιστορικών προσώπων, γεγονότων και αποσπασμάτων. Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει και να βλέπει και να ακούει ό,τι θέλει. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει δικαίωμα να «δολοφονεί» χαρακτήρες ζώντων και νεκρών και να ζητάει, ή μάλλον ν’ απαιτεί, διάλογο και σεβασμό.
Προσωπικά συζητώ με πάρα πολύ κόσμο που έχει διαφορετικές ιδέες από μένα, είτε ιδεολογικές, είτε πολιτικές που αφορούν το σήμερα. Πρόκειται όμως για περιπτώσεις ανθρώπων, με τους οποίους, ακόμα κι αν δεν συμφωνήσεις σε τίποτα, στο τέλος της συζήτησης θα έχεις κερδίσει κάτι και η επικοινωνία αυτή θα σ’ έχει βοηθήσει να σκεφτείς κάτι που δεν είχες φανταστεί ή θα σε παρακινήσει να εξερευνήσεις κάποιες λεπτομέρειες ιστορικές, ιδεολογικές, οικονομικές και φιλοσοφικές, οι οποίες θα σε βοηθήσουν να εξελίξεις τη σκέψη σου και τις γνώσεις σου. Κι αυτές οι συζητήσεις γίνονται με αυτιά ανοιχτά, νου ανοιχτό και με αλληλοσεβασμό. Αυτές είναι συζητήσεις που δεν έχουν ως μοναδικό στόχο την κόντρα, τον τσακωμό, τον αφορισμό και την πρόκληση.
Δεν θα συζητήσουμε ποτέ με ανθρώπους κακοπροαίρετους, που σκοπό έχουν μόνο να προκαλέσουν και να ιντριγκάρουν, χωρίς ποτέ να παραδεχτούν έστω ένα θετικό για οτιδήποτε κατηγορούν. Ας τα λένε μεταξύ τους ή με τους μαρξιστές. Ούτε μπορούμε να χάνουμε τον χρόνο μας μαζί τους. Πολύ χρόνο τους έχουμε αφιερώσει κι αυτό τις περισσότερες φορές μας ζητήθηκε να το κάνουμε. Οι διάφοροι «Τζόκερ» δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας. Το μακιγιάζ τους είναι η λέξη «κριτική», την οποία κάνουν με χαιρέκακο χαμόγελο.
Δεδομένου λοιπόν ότι Θεός δεν πρόκειται να έρθει στα πολιτικά πράγματα, κι αφού κανείς μας δεν έζησε στους δύσκολους καιρούς που έζησαν άλλοι, περιμένουμε από όλους αυτούς τους δικαστές της ιστορίας, τους αφοριστές ζωντανών και νεκρών να μας πουν τις προτάσεις τους. Περιμένουμε επίσης να δούμε τις θετικές και ωφέλιμες πράξεις τους, τις δημιουργικές, εκείνες που θα μείνουν ως προϊόντα σύνθεσης και όχι αποσύνθεσης.
Ως τότε εμείς δε θα περιμένουμε θεούς και ήρωες με σταυρωμένα χέρια. Κι όταν λέω εμείς εννοώ όλους τους εθνικιστές κι όχι μόνο τον «Τρίτο Δρόμο».
Και κάτι αισιόδοξο για το τέλος: Εκεί έξω υπάρχουν και πολλοί θετικοί άνθρωποι, απλά ποτέ οι καλοπροαίρετοι δεν κάνουν φασαρία, δεν ακούγονται, δε φωνάζουν, δε προκαλούν. Παρατηρούν, συλλογίζονται, συνομιλούν κι εργάζονται. Αποτελούν την αληθινή αριστοκρατία του έθνους μας, κρύβουν την μελαγχολία, αλλά στους άλλους προσφέρουν απλόχερα αισιοδοξία. Αυτή είναι μια μορφή ηρωισμού.
Κι οι αρνητικοί χρειάζονται όμως, δίνουν εκείνη την ώθηση που χρειάζονται οι άνθρωποι αυτοί για να μένουν ζωντανοί, να δοκιμάζεται η ενέργειά τους, η πίστη τους κι η θέλησή τους. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Αλλά να μη χάνουμε το μέτρο.
