Γράφει ο Μιχάλης Δέλτας
«Ειδικότερα η διδασκαλία της ιστορίας
δεν πρέπει να παραγνωρίζει την αρχαία
περίοδο. Αν κατέχουμε έστω και σε χοντρές
γραμμές την Ρωμαϊκή ιστορία, θα μας γίνει
ο καλύτερος οδηγός για τα σημερινά χρόνια,
αλλά και για όλες τις εποχές»
A. Hitler, Mein Kampf, Β’ Τόμος, 485
Μεταπολεμικά οι Δημοκρατίες έπεισαν τους λαούς της Ευρώπης ότι δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση (πρώτα ΕΟΚ) και το ευρώ (ΟΝΕ) για να διευκολύνουν το αναμεταξύ τους εμπόριο και για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος νέων πολέμων στην Ευρώπη. Μάλιστα πριν την ΟΝΕ (Οικονομική και Νομισματική Ένωση) είχε προηγηθεί το σύστημα ERM (European Exchange Rate Mecchanism), ένα σύστημα σταθερών ισοτιμιών μεταξύ των εθνικών νομισμάτων των χωρών μελών. Σε αυτό το σύστημα σταθερών ισοτιμιών ήταν και η Αγγλία η οποία ήταν στα σχέδια να εισέλθει και αυτή στο ευρώ, όμως άλλαξε γνώμη μετά από μια κερδοσκοπική επίθεση που σημειώθηκε το 1992 κατά της λίρας στερλίνας από τον George Soros και την ομάδα του. Εικάζεται ότι από αυτή την κερδοσκοπική νομισματική επίθεση ο γνωστός επενδυτής έβγαλε το πρώτο του δισεκατομμύριο $ .
Τελικά την ιστορία μας την έμαθαν στραβά. Δεν ήταν οι μεταπολεμικοί Ευρωπαίοι Δημοκράτες οι πρωτοπόροι και καινοτόμοι που έθεσαν στο τραπέζι τη δημιουργία μιας ενιαίας πολιτικά και οικονομικά Ευρώπης αλλά οι Γερμανοί ήδη από τον 19ο αιώνα. Οι πρώτοι που θεμελίωσαν την ιδέα μιας «παν-ηπειρωτικής οικονομίας καθοδηγούμενη από τη Γερμανία» ήταν οι Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, ο Άνταμ Μίλερ και ο Φρίντριχ Λιστ (Payne, 1995). Και ο πρώτος που προσπάθησε να την υλοποιήσει ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ. Το διάστημα 1939-1941, όταν ο Άξονας κέρδιζε τον πόλεμο και η Γερμανία σάρωνε τη μία χώρα μετά την άλλη, γινόντουσαν πάμπολλες συζητήσεις μέσα στο γερμανικό κοινοβούλιο (Reichstag) από τους υπουργούς της Εθνικοσοσιαλιστικής κυβέρνησης για τη διαχείριση της επόμενης μέρας μετά τη νίκη.
Ο Νίκος Παπαγεωργίου στην εισαγωγή του βιβλίου «Η οικονομία στη Νέα Ευρώπη» (εκδόσεις ΛΟΓΧΗ) στις σελίδες 32-36 αναφέρει τα εξής:
«Ιδέες όπως «Ευρωπαϊκή Ένωση», «Ευρωπαϊκή Κοινότητα», «Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία», «Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία», «Τελωνιακή Ένωση», δεν ήταν ιδέες των δημοκρατικών ηγετών αλλά των ηγετών του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος και των συνεργαζομένων με αυτό Εθνικιστών. Ο Χίτλερ σε ομιλία του στο Reichstag αναφέρει: «οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιπροσωπεύουν μια οικογένεια σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι πολύ ευφυές να φαντασθούμε ότι σε έναν κατακερματισμένο σπίτι όπως αυτό της Ευρώπης, μια κοινότητα λαών μπορεί να διατηρεί επί μακρόν διαφορετικά νομικά συστήματα και αντιλήψεις δικαίου».
Στις 22/06/1940 ο Γκαίρινγκ διέταξε την εκπόνηση ενός σχεδίου για μια μεγάλης κλίμακας ενοποίηση της Ευρώπης. Στις 09/07/1940 υπεβλήθη στην Καγκελαρία όπου αναφέρονται ρητά: α) η καθιέρωση της σταθερής ισοτιμίας μεταξύ του γερμανικού μάρκου και των λοιπών εθνικών νομισμάτων.
β) την κατάργηση των τελωνειακών φραγμών και την καθιέρωση μιας αδασμολόγητης περιοχής της αγοράς.
Από το 1940 ο εθνικοσοσιαλιστής οικονομολόγος Walther Funk μιλούσε για «Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα» και περιέγραφε την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ).
Πιο κάτω αναφέρονται τα εξής: «Είστε ήδη μέλη ενός μεγάλου Ράιχ που προετοιμάζεται να επανοργανώσει την Ευρώπη, γκρεμίζοντας τα σύνορα που χωρίζουν ακόμα τους ευρωπαϊκούς λαούς. Είμαι πεπεισμένος ότι σε πενήντα χρόνια ο κόσμος δεν θα σκέπτεται πλέον με όρους χωρών» (Γιόζεφ Γκαίμπελς Das Europa der zukunft -1940).
Πάντως ούτε ο Χίτλερ ούτε οι προαναφερθέντες Γερμανοί του 19ου αιώνα καινοτόμησαν. Η πρώτη «Ευρωπαϊκή Ένωση» και η πρώτη «ΟΝΕ» στην ιστορία ήταν αντίστοιχα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και το ρωμαϊκό χρήμα. Μπορεί οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ να είχαν σε πολύ μεγάλη υπόληψη την Αρχαία Σπάρτη και τον πλατωνισμό, όμως κατά νου είχαν την Αρχαία Ρώμη κι όχι τη Σπάρτη. Ο Χίτλερ έπαιζε σε αυτοκρατορικό επίπεδο και το Γ’ Ράιχ θα ήταν η μεταπολεμική ΕΕ και εκείνος ο νέος Καίσαρας.
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Όττο Στράσερ στο βιβλίο του «ο Χίτλερ και εγώ»: «Ο Χίτλερ απέρριψε τους ασαφείς επαναστατικούς σκοπούς για την χειροπιαστή πραγματικότητα του Παγγερμανισμού, του Πρωσσισμού, και των ιμπεριαλιστικών σκοπών τους. Ο Παγγερμανισμός αυτός στόχευε στην κυριαρχία επί της Ευρώπης, με οικονομικοπολιτικές ρίζες στον 19 αιώνα (Hitler and I, σελ.204-207).
Αλλά ας δούμε την περίπτωση της Αρχαίας Ρώμης την οποία αντέγραφε ο Χίτλερ. Στην ακμή της η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επεκτεινόταν, πέρα από τη σύγχρονη Ευρώπη, από τον Περσικό Κόλπο και την Κασπία Θάλασσα στα ανατολικά, μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό στα δυτικά και στα νότια μέχρι τη Σαχάρα της Αφρικής. Σε όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας όλα τα εθνικά νομίσματα εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από το ρωμαϊκό χρήμα το οποίο αποτελούνταν από τα εξής νομίσματα:
1) Το Aureus, χρυσό νόμισμα το οποίο αντικαταστάθηκε από το solidus επί Διοκλητιανού το 300μχ.
2) Το Δηνάριο, ασημένιο νόμισμα με ισοτιμία 1 aureus= 25 Δηνάρια.
3) Ο Σηστέρτιος, ορειχάλκινο αλλά και ασημένιο νόμισμα, πολύ εύχρηστο στο εμπόριο.
4) Ο Δουπόνδιος, μπρούτζινο νόμισμα.
5) Το Ασσάριο, ορειχάλκινο νόμισμα.
Μάλιστα κάποιοι Αυτοκράτορες της Ρώμης δημιούργησαν τα δικά τους νομίσματα, όπως το «Αντωνινιανό» του Αντωνίνου Καρακάλλα με ισοτιμία 1 Αντωνινιανό= 2 Δηνάρια.
Το χρήμα στην αρχαιότητα είχε τη μορφή του «χρήματος- αγαθού» (Commodity money) δηλαδή νόμισμα το οποίο αυτό καθ` αυτό είχε εσωτερική αξία, εφόσον εμπεριείχε ποσότητα χρυσού, ασημιού και άλλων ορυκτών μετάλλων τα οποία είχαν πολλαπλές χρήσεις πέραν εκείνης του μέσου συναλλαγών (πχ κάποιος θα μπορούσε να λιώσει το χρυσό και το ασήμι και να τα χρησιμοποιήσει στην κοσμηματοποιία ή στην αισθητική χώρου). Το σημερινό χρήμα λέγεται «υποχρεωτικό νόμισμα ή παραστατικό χρήμα» (FIAT Money) και βασίζει την αξία του στο γεγονός ότι καθίσταται βάσει νόμου υποχρεωτικό για όλους και το μοναδικό νόμισμα που επιτρέπεται σε ένα κράτος. Η δε ποινική νομοθεσία διώκει αυστηρά τους παραχαράκτες.
Έτσι για την ιστορία, να αναφέρουμε και πως κατέρρευσε το ρωμαϊκό νόμισμα. Μετά το 350μχ, όταν έχανε εδάφη η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και συρρικνώθηκε, έχασε την πρόσβαση και σε κοιτάσματα ορυκτών μετάλλων που ήταν εξαιρετικά χρήσιμα στην νομισματοκοπεία. Τότε οι Αυτοκράτορες για να αυξήσουν την προσφορά του κυκλοφορούντος νομίσματος ξεκίνησαν να νοθεύουν το νόμισμα, δηλαδή αυτά ήταν μειωμένης περιεκτικότητας σε χρυσό και ασήμι. Αυτή ήταν η πρώτη νομισματική υποτίμηση της ιστορίας. Οι έμποροι, τόσο στην επικράτεια της Αυτοκρατορίας όσο και έξω από αυτήν, αντέδρασαν σε αυτή τη διολίσθηση του νομίσματος αυξάνοντας τις τιμές. Επικράτησε υπερπληθωρισμός και οι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν το ρωμαϊκό νόμισμα και στράφηκαν στον Αντιπραγματισμό (ανταλλακτική οικονομία).
Η Γερμανία, λοιπόν, ανέκαθεν ήθελε κοινό νόμισμα διότι γνώριζε ότι αυτό βολεύει τα μάλιστα τις ισχυρές βιομηχανικές χώρες. Με το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα ως «σκληρό νόμισμα» θα είναι πάμφθηνη η αγορά παραγωγικών εισροών από τρίτες μη ευρωπαϊκές χώρες (πρώτες ύλες, καύσιμα, ημικατεργασμένα προϊόντα κτλ). Από την άλλη θα δύναται να εξάγει τα προϊόντα της στις χώρες της Ευρώπης χωρίς να υπόκειται σε περιορισμούς του διεθνούς εμπορίου όπως δασμούς, ποσοστώσεις στις εισαγωγές κτλ. Επιπλέον δεν θα υφίσταται το κόστος μετατροπής των εθνικών νομισμάτων στις εμπορικές συναλλαγές (τραπεζική προμήθεια) και θα εξαλειφθεί η αβεβαιότητα στο εμπόριο από τις συχνές διαταράξεις στις συναλλαγματικές ισοτιμίες. Το 75% των εξαγωγών της Γερμανίας διενεργούνται εντός των χωρών της ΕΕ. Υπόψη ότι στις πολιτικές και νομισματικές ενώσεις τον έλεγχο και την ηγετική θέση κατέχει πάντα η χώρα με το υψηλότερο ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Η Γερμανία με συγκριτικό πλεονέκτημα στη μεταποίηση και με ένα ΑΕΠ στα 3,5 τρισεκατομμύρια ευρώ ελέγχει απόλυτα την ΕΕ και την ΕΚΤ. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) κατά την άσκηση της κοινής νομισματικής πολιτικής εισακούει τα κελεύσματα και τις επιταγές της Γερμανίας, κι όχι, επί παραδείγματι, τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας που είναι προτεκτοράτο της. Με εταιρικούς όρους, η ΕΕ είναι ένας «όμιλος επιχειρήσεων» όπου η Γερμανία είναι η μητρική εταιρία (Holding A.E.) και οι χώρες μέλη οι θυγατρικές εταιρίες (subsidiaries) που απαρτίζουν το χαρτοφυλάκιο (portfolio) της.
Η ΕΕ όπως την έχουμε σήμερα είναι έκφανση πολιτικού Παγγερμανισμού και η ΟΝΕ έκφανση οικονομικού Παγγερμανισμού. Είναι η κυριαρχία της Γερμανίας επί της ευρωπαϊκής ηπείρου σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Η ΕΕ είναι το Δ’ Ράιχ της Γερμανίας!
Πηγές και βιβλιογραφία:
1) Otto Strasser, Hitler and I, 1940
2) Η οικονομία στη Νέα Ευρώπη, συλλογικό, Εκδόσεις Λόγχη.
3) Gregory Mankiw, Αρχές οικονομικής θεωρίας με αναφορά στις ευρωπαϊκές οικονομίες. Κεφ.36: Ζώνες κοινού νομίσματος και η Ευρωπαϊκή νομισματική ένωση.
4) Stanley Payne, «Η ιστορία του Φασισμού 1914-1945», 2000, Φιλίστωρ.
