Γράφει ο Μιχάλης Δέλτας
Το παρόν μακροσκελές άρθρο-μελέτη γράφτηκε επειδή ένας φίλος που μας παρακολουθεί (Red Byron) μου ζήτησε να απαντήσω στις προτάσεις του άρθρου Εθνικός Αντικαπιταλισμός: Από την Θεωρία στην Πράξη!
Οι εγχώριοι οπαδοί του στρασσερισμού διέπονται από μια καταφανέστατη μαρξιστική επιρροή ομιλώντας περί της ατομικής ιδιοκτησίας. Δεν μιλάμε φυσικά για την ιδιοκτησία σε ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία που δεν παράγουν εισόδημα (ιδιόκτητα σπίτια, αυτοκίνητα ΙΧ κτλ) αλλά για την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, δηλαδή στο υλικό κεφάλαιο (κτίρια, εγκαταστάσεις, μηχανήματα και μηχανολογικός εξοπλισμός) και σε γαίες. Μεταφέρω το ερώτημα του αναρχικού Γερμανού Ούβε Τιμ, όπως αυτός το θέτει στο πόνημα του «τι είναι πραγματικά φασισμός»: «Από πού κι ως που η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αποτελεί τη ρίζα του κακού;»
Ακόμα και η ιδιοκτησία σε μη μέσα παραγωγής τους ενοχλεί, εφόσον οι πισίνες και τα σπίτια είναι αποκύημα «αντεργατικής πολιτικής». Δηλαδή αυτά τα ακίνητα δεν δημιουργήθηκαν μισθώνοντας εργάτες, καταβάλλοντας μισθούς ασφαλιστικές εισφορές, ΦΠΑ και λοιπούς φόρους στο κράτος; Μας ενοχλεί και πως ξοδεύουν τις αποταμιεύσεις τους οι προκομμένοι που ανέλαβαν ρίσκα επενδύοντας ίδια κεφάλαια (από αποταμιεύσεις ή δανειακά κεφάλαια) σε οικονομικές δραστηριότητες προσφέροντας ψωμί στους εργαζόμενους και τεχνογνωσία στο οικονομικό σύστημα;
Οι Στρασσεριστές στην Ελλάδα έχουν μείνει στα οικονομικά του Μαρξ της Β’ Οικονομικής Επανάστασης (1840) όπου ο φιλελευθερισμός είχε εκτροχιαστεί και η Ανώνυμη Εταιρεία (ΑΕ) ήταν ακόμα στα σπάργανα. Οι ΑΕ εκείνη την εποχή ιδρύονταν με βασιλικό ή προεδρικό διάταγμα και ήταν ως επί το πλείστον μεγάλες αποικιοκρατικές πολυεθνικές εταιρείες, όπως η «Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών». Τότε λοιπόν που δομήθηκαν αυτές οι θεωρίες υπήρχαν «αφεντικά», που ήταν κεφαλαιοκράτες και φαμίλιες μεγαλοαστών, εργοστασιάρχες με μια λιτή οργανωτική δομή ολίγων διοικητικών επιπέδων, χωρίς δυνατότητα ανέλιξης στην εταιρική ιεραρχία για τους εργαζομένους προλετάριους. Σήμερα οι σύγχρονες ΑΕ έχουν πολυσύνθετα οργανογράμματα που προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες καριέρας στα στελέχη (υπάρχει ολόκληρο εταιρικό τμήμα διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων) και το μετοχικό κεφάλαιο είναι κατακερματισμένο σε επενδυτές από όλο τον κόσμο εξαιτίας της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης.
Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις τραπεζικές αποταμιεύσεις σας και να αγοράσετε μετοχές (τίτλοι ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής) εισηγμένων εταιριών σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. Η ενοποίηση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος διασφαλίζει την ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και ειδικές πλατφόρμες ηλεκτρονικής αγοραπωλησίας χρηματοπιστωτικών τίτλων, τύπου «e-toro», σας το επιτρέπουν. Ποιοι είναι τα «αφεντικά» εδώ; Την εποχή του Μαρξ ήταν ορθό να γραφούν τέτοιες θεωρίες διότι δεν υπήρχε το Εργατικό Δίκαιο που υπάρχει σήμερα και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και η Β’ Οικονομική επανάσταση (επανάσταση της ηλεκτρικής ενέργειας και της φάμπρικας) ήταν στο στάδιο της εκκίνησης. Οπότε υπήρχε τεράστια εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και ακόμα και γυναικόπαιδα εργαζόντουσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας (εξοντωτικά ωράρια, επικίνδυνες δομές εργασίας, χαμηλά ωρομίσθια, εξαιρετικά χαμηλή μεταβλητότητα στους μισθούς). Δεδομένα τα πάγια κόστη των επιχειρήσεων, προσπαθούσαν μανιωδώς να αυξήσουν την παραγωγή για να επιτύχουν οικονομίες κλίμακας (μείωση του μέσου κόστους παραγωγής) και ένα εκ των κυριοτέρων στοιχείων της δομής του κόστους ήταν το εργασιακό κόστος. Οπότε όντως υπήρχε «ξεζούμισμα» της εργατικής τάξης με τις ευλογίες των ξεπουλημένων κυβερνήσεων.
Σήμερα, πάντως, το να προσπαθεί κάποιος να εξηγήσει την σύγχρονη Εταιρική, εν μέσω ακραιφνούς οικονομικής παγκοσμιοποίησης, με τα δόγματα του μεσοπολέμου και του Μαρξ, είναι σαν να ανοίξει κάποιος φροντιστήριο πληροφορικής και να τους διδάσκει MS-DOS.
Πιστεύουν μάλιστα ότι το Εθνικό-Κράτος πρέπει να θεσπίσει ανώτατο όριο στο ύψος του μετοχικού πακέτου που κάποιος επενδυτής δύναται να κατέχει σε μια εταιρία. Και μάλιστα προτείνει μεικτά μετοχικά σχήματα, με συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο των εργαζομένων, του Κράτους και των ιδιωτών (με πλαφόν ώστε να μην υπάρχουν μεγαλομέτοχοι). Ένα κομμάτι των καθαρών κερδών θα προορίζεται σε ειδικό αποθεματικό με σκοπό την επανεπένδυση στην εταιρία (αυτοχρηματοδότηση) με σκοπό τη μεγέθυνση των δομών της ώστε να προσλάβει περισσότερους εργαζομένους και να μειωθεί η ανεργία. Αυτά από μόνα τους συνιστούν ωμή παρέμβαση στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, ωμή παρέμβαση στη Διοίκηση των εταιριών και οπότε αντικίνητρο για κάθε επενδυτή, εντός και εκτός της χώρας. Το αν μια επιχείρηση θελήσει να εκχωρήσει μετοχές στα στελέχη της, θα το αποφασίσει η ίδια. Πράγματι πολλές εταιρίες πληρώνουν τα στελέχη σε είδος, χορηγώντας τους, πέρα από το μισθό τους, μετοχές της ίδιας της επιχείρησης με σκοπό να μεγιστοποιήσουν τη δέσμευση και την προσπάθεια που καταβάλλουν, και οπότε την αποδοτικότητα τους. Άλλες εταιρίες (πχ Starbucks) προσφέρουν μισθούς κατά πολύ πιο υψηλούς από το επίπεδο του αγοραίου μισθού με σκοπό την αύξηση της αποδοτικότητας του εργατικού δυναμικού και για να μειώσουν τα κόστη του συνεχούς ελέγχου των εργαζομένων (efficiency wages). Στα διοικητικά στελέχη που επιτυγχάνουν τους ποσοτικούς και ποιοτικούς στόχους εξασφαλίζουν πλουσιοπάροχα bonus. Όλα αυτά θα τα αποφασίσει το ΔΣ του οργανισμού και όχι ο κάθε σεχταριστής μπλόγκερ που δηλώνει στρασσεριστής.
Δεν φτάνει που οι εταιρίες στην Ελλάδα πληρώνουν 24% εταιρικό φόρο (τώρα έπεσε στο 22% γιατί πάμε σε εκλογές το Φθινόπωρο, και τη δεκαετία του ‘80 ο φορολογικός συντελεστής ήταν στο 49%), με προκαταβολή φόρου στο 55% ( ήταν στο 75% προ ολίγου καιρού και στο 100% επί του ολετήρα Τσίπρα), καταβάλλουν ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές, έχουν πληρώσει προμηθευτές και τους μισθούς των υπαλλήλων, έχουν πουλήσει επί πιστώσει ….αν τους απομείνει κάποιο καθαρό κέρδος, τότε μας προτείνουν: ένα κομμάτι του θα τοποθετηθεί σε ειδικό αποθεματικό για επανεπένδυση και το υπόλοιπο θα διανεμηθεί στους μετόχους. Οι μέτοχοι θα είναι οι εργαζόμενοι βάσει νόμου, το ίδιο το Κράτος (ημικρατικές εταιρίες) και ιδιώτες, φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Το ανώτατο όριο του μετοχικού πακέτου του «μεγαλομετόχου» δεν μας το προσδιορίζουν, αλλά δύναμαι να το ερμηνεύσω. Δεν θα μπορεί να ελέγχει απόλυτα την εταιρία οπότε το μετοχικό του χαρτοφυλάκιο θα είναι κάτω του 51%. Αν δε το μετοχικό κεφάλαιο είναι κατακερματισμένο, ο βασικός μέτοχος μπορεί να ελέγξει την εταιρία και με μικρότερο ποσοστό, πάνω κάτω με ένα 30% ή και λιγότερο. Οπότε ας το τοποθετήσουμε στο 20%. Δηλαδή ζητάμε από τους εγχώριους και διεθνείς αποταμιευτές να επενδύσουν στη χώρα μας, μπας και μειωθεί η ανεργία, χωρίς να ασκούν διόλου τη διοίκηση των επιχειρηματικών μονάδων στις οποίες θα επενδύσουν και χωρίς να δύνανται να εκταμιεύσουν πάνω από το 20% των διανεμόμενων κερδών. Επιπλέον αν θέλουν να ξεφορτωθούν το μετοχικό τους πακέτο, η μεταπώληση των τίτλων θα πρέπει να γίνει υπό προϋποθέσεις.
Προτείνω στους θιασώτες αυτών των ξεπερασμένων οικονομικών πολιτικών να μεταβούν τάχιστα στην Τουρκία και να συμβουλεύσουν το Υπουργείο Οικονομικών του Ερντογάν. Σε 3 μήνες η Τουρκία από τους G20 θα γίνει Τρίτος Κόσμος! Η εκροή κεφαλαίου που θα σημειωθεί στη χώρα θα είναι χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Όλοι οι επενδυτές θα προχωρήσουν σε αποεπένδυση και έξοδο του κεφαλαίου από τη χώρα. Οι τραπεζικές καταθέσεις λόγω του επερχόμενου bank run θα στερέψουν και το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει. Το νόμισμα της χώρας θα υποτιμηθεί εξαιρετικά, πράγμα που θα πλήξει τα νοικοκυριά ανεπανόρθωτα (εισαγόμενος πληθωρισμός που θα ρημάξει την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, ελλείψεις στα ράφια των σουπερμάρκετ). Όλες οι εγχώριες εταιρίες (και δη οι μικρές και μικρομεσαίες με εθνική-τοπική δράση) που χρησιμοποιούν στην παραγωγή τους εισαγόμενες εισροές (πρώτες ύλες, εξαρτήματα, ημικατεργασμένα προϊόντα) θα χρεοκοπήσουν λόγω εκτίναξης του κόστους παραγωγής και αδυναμίας χρηματοδότησης από εξωτερικές πηγές. Θα διασωθούν μόνο οι εξωστρεφείς εταιρίες που θα ήταν προετοιμασμένες για το οικονομικό σοκ και θα είχαν στοκάρει στις αποθήκες προϊόντα τα οποία θα είναι περισσότερο ανταγωνιστικά λόγω της ακραιφνούς διολίσθησης του εθνικού νομίσματος. Το κράτος θα κόβει νόμισμα με ιλιγγιώδεις ρυθμούς για να ανασυντάξει την οικονομία, πράγμα που θα φέρει μεγαλύτερη διολίσθηση του νομίσματος και πληθωρισμό. Μας διασαφηνίζουν ότι το νόμισμα θα είναι FIAT MONEY: υποχρεωτικό νόμισμα βάσει νόμου για όλους, θα εκδίδεται από μια εκδότρια Αρχή και δεν θα είναι συνδεδεμένο με εμπράγματες αξίες (χρυσό, υδρογονάνθρακες). Σε μια τέτοια κατάσταση, η αύξηση της ποσότητας του κυκλοφορούντος νομίσματος θα επιφέρει τρομακτική υποτίμηση και πληθωρισμό.
Οι τιμές των μετοχών των εισηγμένων εταιριών της χώρας θα καταρρεύσουν εν μία νυκτί και τα επιτόκια στα κρατικά ομόλογα θα χτυπήσουν διψήφιο νούμερο. Η αποσύνθεση του υλικού κεφαλαίου θα είναι τέτοια ώστε η παραγωγικότητα της εργασίας θα μειωθεί εξαιρετικά και οπότε και η δυνητική ικανότητα της οικονομίας να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας για τα επόμενα τουλάχιστον 30 χρόνια (δυνητικό ΑΕΠ). Για να μην τα πολυλογώ, στην πρώτη περίοδο της μετάβασης κατά την οποία θα εφαρμοστεί αυτό το σύστημα, η όποια χώρα το εφαρμόσει θα βιώσει τον υπερπληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης του 1921-1923. Αν ο κόσμος επιβιώσει από την ακαριαία φτωχοποίηση και οι κυβερνώντες «στρασσεριστές» δεν δολοφονηθούν αγρίως από τα εξεγερμένα πλήθη, τότε η χώρα του θα μετατραπεί σε μια «Βενεζουέλα» στο διηνεκές. Η φτωχοποίηση θα εντείνει την μετανάστευση των νέων στο εξωτερικό, πράγμα που θα επιφέρει τη μείωση του ανθρωπίνου κεφαλαίου που είναι πυλώνας της μακροπρόθεσμης οικονομικής μεγέθυνσης.
Όντας άσσοι στην «Οικονομική της ανοικτής αγοράς», καταπιάνονται με το ζήτημα της Αυτάρκειας, δηλαδή της Οικονομικής του προστατευτισμού. Η Αυτάρκεια είναι εξαιρετικά εύηχη όταν ξεστομίζεται, αλλά εξαιρετικά δύσκολη στην πράξη. Φαντάζονται πολύ υψηλά επίπεδα Αυτάρκειας σε τέσσερα είδη, τροφή, ενέργεια, φάρμακα, οπλικά συστήματα. Αυτό ήταν στρατηγικό σχέδιο όλων των εθνικιστικών καθεστώτων του Μεσοπολέμου, πρώτος που το εφήρμοσε ήταν ο Μουσολίνι. Κανένα καθεστώς δεν πέτυχε ικανοποιητικά ποσοστά Αυτάρκειας και εγκατέλειψαν άπαντες το εγχείρημα λίγο πριν την έναρξη του Β` ΠΠ. Τα τέσσερα είδη που ανέφερε αντιστοιχούν σε καμιά πενηνταριά οικονομικούς κλάδους και για να επιτευχθεί η Αυτάρκεια θα πρέπει το εγχώριο οικονομικό σύστημα να δύναται να εκτελέσει όλες τις, κάθετες μεταξύ τους, δραστηριότητες της αλυσίδας αξίας, χωρίς να εξαρτάται από εισαγωγές από το εξωτερικό: από την παραγωγή των βασικών εισροών (inputs) μέχρι την παραγωγή των τελικών προϊόντων (outputs) και τη διανομή τους στους τελικούς χρήστες (distribution). Παραδείγματος χάριν, αν θέλουμε να έχουμε Αυτάρκεια στο ελαιόλαδο θα πρέπει να παράγουμε εγχωρίως λιπάσματα, δίχτυα μάζωξης του καρπού, κλαδευτήρια, αρδευτικά συστήματα, παρασιτοκτόνα για το δάκο, μεταφορικά μέσα, ενέργεια, επαρκή ύδρευση κτλ. Στη φάση της μεταποίησης, στο ελαιουργείο, χρειαζόμαστε μηχανολογικό εξοπλισμό, σιδηρομεταλλεύματα, ηλεκτρική ενέργεια, διαλυτικά μέτρησης της οξύτητας του λαδιού, πυρηνόξυλο ως καύσιμο υλικό, χοάνες αλουμινίου, δεξαμενές, βαρέλια, γκαζοτενεκέδες και συσκευασίες λαδιού κτλ. Έπειτα θα πρέπει εσωτερικά να παράγουμε ότι χρειάζεται ώστε το έτοιμο προϊόν να δρομολογηθεί στα σημεία λιανικής πώλησης του εσωτερικού και του εξωτερικού.
Κάντε το παραπάνω παράδειγμα αναγωγή σε όλα τα προϊόντα γεωργικού και κτηνοτροφικού τομέα, καθώς και στα υπόλοιπα τρία είδη (φάρμακα, όπλα, ενέργεια), για να διαπιστώσετε το εύρος της δυσκολίας του εγχειρήματος. Ανακούφιση προσφέρει μόνο το γεγονός ότι πολλές παραγωγικές εισροές (πχ λιπάσματα) είναι κοινές σε πολλές διαφορετικές παραγωγές (κοινές για όλα τα προϊόντα πρωτογενούς τομέα) και έτσι αυξάνεται η αξιοποίηση-απορρόφηση τους και επιτυγχάνονται «οικονομίες φάσματος ή εύρους».
Θα προστατεύσουμε τους εγχώριους παραγωγούς από το διεθνή ανταγωνισμό, μας λένε, βάζοντας δασμούς και ποσοστώσεις στα εισαγόμενα προϊόντα, καθώς και απαγορεύσεις εισόδου σε κάποια άλλα. Αυτά είναι εργαλεία της Οικονομικής του Προστατευτισμού για να στηρίξεις τον τζίρο των εγχώριων παραγωγών. Στην ουσία δίνεις τη δυνατότητα στους εγχώριους παραγωγούς να διατηρήσουν την υψηλή τιμή των προϊόντων τους χωρίς να φοβούνται τον ανταγωνισμό από τα πιο φθηνά εισαγόμενα. Το ίδιο αποτέλεσμα θα μπορούσες να επιτύχεις εστιάζοντας σε κινήσεις μείωσης στοιχείων της δομής του κόστους των παραγωγών. Άλλωστε αυτό που σε τελική ανάλυση ενδιαφέρει τον παραγωγό είναι το κέρδος.
Κέρδος= τζίρος- ολικό κόστος = (τιμή Χ ποσότητα)-(κόστος ανά τεμάχιο Χ ποσότητα)
Αντί δηλαδή να στηρίξεις την τιμή του εγχώριου προϊόντος με δασμούς και ποσοστώσεις στα ξένα προϊόντα, μειώνεις το μέσο κόστος παραγωγής (κόστος ανά τεμάχιο ή αλλιώς μοναδιαίο κόστος παραγωγής) και το κάνεις με: φορολογικές απαλλαγές, μείωση φορολογικών συντελεστών και κατάργηση φόρων στους παραγωγούς, διαγραφή χρεών, τσάκισμα των καρτέλ των μεσαζόντων, μείωση στις τιμές προμήθειας των εισροών (πχ μείωση τιμής νερού και ενέργειας που παράγονται από ΔΕΚΟ), επιδοτήσεις, ποσοστιαία συμμετοχή του κράτους στη δαπάνη αγοράς εισροών κτλ. Παρέχεις στον εγχώριο παραγωγό κοστολογικά πλεονεκτήματα έναντι των ξένων παραγωγών, και έτσι ο πρώτος επιτυγχάνει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των δεύτερων. Μην ξεχνάμε ότι αν κάνεις οικονομικό πόλεμο σε ξένες χώρες θεσπίζοντας δασμούς ποσοστώσεις και απαγορεύσεις στα προϊόντα τους, θα σου κάνουν και αυτοί αντίποινα θεσπίζοντας παρόμοια μέτρα για τα δικά σου προϊόντα (για τα ίδια προϊόντα ή για το σύνολο των προϊόντων σου). Οικονομικά αντίποινα θα σου κάνουν τόσο οι άμεσα θιγόμενες ξένες χώρες όσο και οι σύμμαχοι τους. Επιπλέον, θα σου ρίξουν γιγαντιαία πρόστιμα από τον ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) ο οποίος αντιμάχεται λυσσαλέα τις πρακτικές περιορισμού του διεθνούς εμπορίου. Ο ΠΟΕ πολύ δύσκολα θα κινηθεί εναντίον σου αν εσύ εστιάσεις στην μείωση του κόστους των παραγωγών. Η συμμετοχή της χώρας στον ΠΟΕ, με ότι αυτή η συμμετοχή σηματοδοτεί στους παγκόσμιους δρώντες του εμπορίου, είναι βαρυσήμαντη για την ανάπτυξη της χώρας (είναι ένας εκ των λόγων που η Κίνα αναπτύσσεται επί τριάντα συναπτά έτη με μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 8% ). Κατά των δασμών, ποσοστώσεων κτλ, τάσσεται αναφανδόν και η ΕΕ. Η ΕΕ και η λεγόμενη «Κοινή Αγροτική Πολιτική», όπως και η συμμετοχή μας στην ΟΝΕ, αποτελούν την απόλυτη καταστροφή του πρωτογενούς μας τομέα (το αγροτικό προϊόν αποτελεί μόλις το 4% του ΑΕΠ) και της μεταποίησης (13% του ΑΕΠ).
Όσοι υποστηρίζουν τέτοιες μπολσεβίκικες ανοησίες θέλουν ο λαός μας να βασίζεται στην αγροτική οικονομία και να εργάζεται σε μικρά αγροτεμάχια. Αρχικά ο Εθνικοσοσιαλισμός εστίασε στην αγροτική οικονομία («Αίμα και γη») αλλά εν τέλει διέπρεψε στη βιομηχανία. Μια χώρα είναι ισχυρή οικονομικά όταν εστιάζει κυρίως στη μεταποίηση, ενώ η αγροτική οικονομία πρέπει να είναι συμπληρωματική της πρώτης, το ίδιο και ο τουρισμός. Η αγροτική οικονομία στηρίζει με τρόφιμα τους εργάτες των εργοστασίων και ο τουρισμός εξασφαλίζει συναλλαγματικά αποθέματα στη χώρα ώστε οι βιομηχανίες να κάνουν τις απαραίτητες εισαγωγές εισροών. Η μεταποίηση πρέπει να είναι εξωστρεφής (εξαγωγές και άμεσες ξένες επενδύσεις στο εξωτερικό). Τα προϊόντα του πρωτογενούς τομέα είναι φύσει χαμηλής προστιθέμενης αξίας (ισχνή διαφοροποίηση-commodities) ενώ του δευτερογενούς τομέα υψηλής προστιθέμενης αξίας (προσφέρουν πολυάριθμες πηγές διαφοροποίησης).
Ο ψευτοφιλελληνας Χίτλερ και η παρέα του, οι οποίοι μας «θαύμαζαν» καθώς μας έσφαζαν, αν κέρδιζαν τον πόλεμο η κατάσταση θα είχε ως εξής: θα δημιουργείτο μια Εθνικοσοσιαλιστική ΕΕ με ένα εθνικοσοσιαλιστικό ευρώ, η βασική εμπορική πολιτική των χωρών μελών θα διεξαγόταν βάσει του αναποτελεσματικού κλήρινγκ (ανταλλακτική οικονομία σε επίπεδο χωρών) και η προκαθορισμένη θέση της Ελλάδας θα ήταν μια ακρωτηριασμένη εδαφικά και φτωχή αγροτική χώρα, «εξάρτημα» της Γερμανίας. Η σημερινή ΕΕ είναι το γερμανικό «Δ’ Ράιχ»,επιτευχθέν με οικονομικά μέσα αυτή τη φορά, και η Ελλάδα ένα πανάθλιο προτεκτοράτο της Γερμανίας.
Αν η γεωργική δραστηριότητα διεξάγεται σε αγροτεμάχια μικρών διαστάσεων, τότε ο αγροτικός τομέας είναι μη ανταγωνιστικός, διότι, δεδομένα τα πάγια κόστη παραγωγής, η μικρού μεγέθους παραγωγή δεν βοηθάει στην επίτευξη οικονομιών κλίμακας (πυλώνας συγκριτικού πλεονεκτήματος). Δηλαδή, τα σταθερά και μεταβλητά κόστη παραγωγής επιμερίζονται σε μικρό αριθμό παραχθέντων προϊόντων και έτσι το μέσο κόστος είναι υψηλό. Με υψηλό μέσο κόστος παραγωγής, μια επιχείρηση θα δυσκολεύεται να τιμολογήσει ανταγωνιστικά. Η μικρή συσσώρευση της παραγωγής, προϊόντος του χρόνου, δεν βοηθάει στην εξειδίκευση και στην επίτευξη «οικονομιών μάθησης-εμπειρίας» (περαιτέρω μείωση του μέσου κόστους παραγωγής που οφείλεται στην εμπειρία που αποκτάται προϊόντος του χρόνου, οπότε η μεγάλη κλίμακα παραγωγής είναι απαραίτητη για τη χρόνια συσσώρευση). Μια επιχείρηση που δραστηριοποιείται για 20 χρόνια και έχει παραγάγει σωρευτικά 10.000 τόνους είναι πιο έμπειρη, και οπότε παράγει σε χαμηλότερο κόστος, από μια που στο ίδιο διάστημα παρήγαγε 1500 τόνους.
Τον μεγαλοτσιφλικά δεν τον συμφέρει να έχει τις γαίες του ανεκμετάλλευτες. Μπορείς να τον πιέσεις να καλλιεργήσει αποτελεσματικά τα χωράφια του αυξάνοντας εξαιρετικά τον ΕΝΦΙΑ, για κάθε αγροτεμάχιο το οποίο δεν καλλιεργείται. Τότε είτε θα το σπείρει ο ίδιος, είτε θα το εκμισθώσει σε τρίτους αγρότες, είτε θα το πουλήσει. Καταργείς πλήρως τον ανθελληνικό φόρο ΕΝΦΙΑ, πλην των αγροτεμαχίων τα οποία παραμένουν αναιτίως ακαλλιέργητα. Εκεί θα τον αυξήσεις επί 100! Σε ενδιαφέρει το ύψος της συνολικής παραγωγής για να θρέψεις το έθνος ή σε ενδιαφέρει να δημιουργήσεις στρατιές αγροτών αναδιαρθρώνοντας εκ βάθρων την κοινωνία; Οι άνθρωποι δρουν βάσει κινήτρων. Χρησιμοποίησε τους φορολογικούς μηχανισμούς αντί να αναστατώσεις πλήρως την κοινωνία. Και συνεχίζει: Αν δε, αποφασίσεις ως κράτος την αναγκαστική απαλλοτρίωση των γαιών του «αγροτοκαπιταλιστή», ίσως θυμηθείς να τον αποζημιώσεις; Ίσως; Και αν τον αποζημιώσεις θα το κάνεις εκχωρώντας του φοροαπαλλαγές και μεταβιβάζοντας του χρεόγραφα του τριτοκοσμικού «Στρασσερικού» Κράτους; Δηλαδή θα του επιφέρεις σήμερα μια άμεση τεράστια ζημιά Χ την οποία θα αποσβέσει σε 30-50 χρόνια;
Την αύξηση του αγροτικού πληθυσμού θα την καταφέρεις καταπολεμώντας την αστυφιλία, δημιουργώντας θαρραλέα κίνητρα υπέρ της αποκέντρωσης (εξασφάλιση πολλών και ευνοϊκών πηγών χρηματοδότησης, δωρεάν εμπειρογνωμοσύνη, φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις κτλ). Επίσης, μπορείς να χρησιμοποιήσεις την κρατική πολιτική προπαγάνδα σε όλα τα ΜΜΕ για να υπερθεματίσεις τα οφέλη του αγροτικού βίου (οικονομικά και μη). Με την Κρατική εστιασμένη προπαγάνδα μπορείς να προσδώσεις διαφοροποίηση στα ελληνικά προϊόντα, ακόμα και αν αυτά είναι σχετικά ομοιογενή (commodities) με τα ξένα. Η προπαγάνδα δεν θα βασιστεί στο «επιμένων ελληνικά» (καταναλώνουμε ελληνικά προϊόντα μόνο και μόνο για να στηρίξουμε το εισόδημα των εγχώριων παραγωγών) αλλά στο «τα ελληνικά προϊόντα είναι τα πιο θρεπτικά». Το δεύτερο σλόγκαν εστιάζει στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των προϊόντων και τους προσδίδει διαφοροποίηση έναντι των ξένων, κι οπότε συνεχίζουν να είναι ανταγωνιστικά ακόμα και με υψηλότερη τιμή.
Πάμε τώρα στο σκέλος της ενέργειας και στους εφοπλιστές. Η Ελλάδα διατηρεί συγκριτικό πλεονέκτημα στο εφοπλιστικό κεφάλαιο και όμως δεν το αξιοποιεί διότι τη χώρα την κυβερνούν μισέλληνες και Μπολσεβίκοι. Η χώρα γεωγραφικά αποτελεί εμπορικό σταυροδρόμι τριών ηπείρων και θα μπορούσε να αποτελέσει παγκόσμιο διαμετακομιστικό κόμβο, δηλαδή παγκόσμιο κέντρο διανομής τόσο των εγχωρίων όσο και των ξένων προϊόντων. Οι Έλληνες εφοπλιστές θα μπορούσαν να αποτελέσουν τους διανομείς μέσα σε ένα κεντρικά σχεδιασμένο, και άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένο, σύστημα Logistics. Κράτος και Έλληνες εφοπλιστές σε αγαστή συνεργασία θα σχεδίαζαν κεντρικά το όλο σύστημα εφοδιαστικής αλυσίδας (Logistics). Θα μείωνες εξαιρετικά τα φορολογικά και γραφειοκρατικά κόστη ώστε να προσελκύσεις τους Έλληνες εφοπλιστές και ως μοναδική προϋπόθεση θα έθετες το πλήρωμα στα καράβια τους να απαρτίζεται εξ ολοκλήρου από Έλληνες. Το ΑΕΠ της χώρας θα ακολουθούσε τροχιά Κίνας. Από Διαχείριση Εφοδιαστικής Αλυσίδας (Global supply chain management) έχουν μαύρα μεσάνυχτα και κάτι οι νοσταλγοί του στρασσερισμού.
Έχουν την φαεινή ιδέα να κάνουν εξωτερική ανάθεση (outsourcing) την εξόρυξη υδρογονανθράκων σε πολυεθνικές εταιρίες χωρών οι οποίες θα επιλεγούν βάσει γεωπολιτικών κριτηρίων. Λόγω του τεράστιου βάθους στο οποίο βρίσκονται τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, το κόστος εξόρυξης εκτινάσσεται στα ύψη. Δεδομένες οι σημερινές χαμηλές τιμές του αργού πετρελαίου (δεν προσδοκάται αύξηση τους στο προσεχές μέλλον) και το τεράστιο κόστος εξόρυξης, οι εταιρίες είτε θα αρνούνταν να συμμετάσχουν, ή θα ζητούσαν πολύ μεγάλο αντίτιμο (πχ το 80% των κερδών). Από την άλλη, η εξόρυξη υδρογονανθράκων αποτελεί πυλώνα της μακροπρόθεσμης οικονομικής μεγέθυνσης της χώρας και της ευημερίας των πολιτών. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν κάνεις ποτέ των ποτών εξωτερική ανάθεση αλλά καθετοποίηση (vertical integration) της εν λόγω δραστηριότητας. Καθετοποίηση σημαίνει: την εκτελείς εσύ ο ίδιος εσωτερικά, μέσω ενός 100% κρατικού φορέα (ΔΕΚΟ υδρογονανθράκων). Δηλαδή κάνεις επενδύσεις από μηδενική βάση σε έναν αμιγώς κρατικό φορέα, χωρίς συμμετοχή ιδιωτών στο μετοχικό κεφάλαιο, και καρπώνεσαι μακροπρόθεσμα όλα τα οφέλη της επένδυσης (κάλυψη των εγχώριων αναγκών ενέργειας συν εξαγωγές). Η ΔΕΚΟ θα εκπονήσει μακρόπνοο στρατηγικό σχεδιασμό εξόρυξης, θα αναπτύξει τις απαραίτητες διακριτές ικανότητες σε όλα τα πεδία, προσλαμβάνοντας τους καλύτερους επαγγελματίες ανά τον κόσμο και διαθέτοντας τους απαραίτητους χρηματοοικονομικούς και υλικούς πόρους. Από Διοίκηση Επιχειρήσεων και Εταιρική Στρατηγική (corporate strategy) και εκεί μεσάνυχτα και κάτι έχουν οι φαντασιόπληκτοι νοσταλγοί του γερμανικού εθνικισμού.
Να θυμίσουμε εδώ και τη δήλωση του «υπερπατριώτη» Νίκου Δένδια, λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη με τον Τσαβούσογλου, απευθυνόμενος στους Σαουδάραβες, σχετικά με τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες: «Η Ελλάδα δεν προτίθεται να προβεί σε εξόρυξη υδρογονανθράκων (οπότε λογικά ούτε στην ανακήρυξη της ΑΟΖ) διότι δεν θέλει να μεταβάλλει το Αιγαίο σε νέο κόλπο του Μεξικού». Δηλαδή για να «γλείψει» ο δικηγόρος των Ρότσιλντ τους Σαουδάραβες και να τους εντάξει ως γεωπολιτικό εταίρο της Ελλάδας στη διαμάχη με τους Τούρκους, καθιστά την Ελλάδα εσαεί χώρα εισαγωγών ενέργειας. Αιώνιοι πελάτες – αγοραστές, ποτέ χώρα παραγωγός! Να τους χαίρεστε εσείς οι Δεξιούληδες αυτούς που ψηφίζετε!
Όσων αφορά την ΕΕ και την ΟΝΕ (ευρώ- Οικονομική και Νομισματική Ένωση) έχουμε πάνω κάτω πλήρη ταύτιση απόψεων. Η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την ΕΕ διότι ανάπτυξη όπως την θέλουμε δεν γίνεται με τόσες δικλείδες που έχει θέσει η ΕΕ (ο μεγαλύτερος γραφειοκρατικός οργανισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας, πολύ μεγαλύτερος και από την ΕΣΣΔ). Στο εθνικό νόμισμα πρέπει να επιστρέψουμε για να δυνάμεθα να αντιμετωπίζουμε τις οικονομικές υφέσεις ασκώντας ελεύθερη νομισματική αναπτυξιακή πολιτική. Σε αυτού του είδους τις ενώσεις, ΕΕ και ΟΝΕ, κουμάντο κάνουν τα κράτη με το υψηλότερο ΑΕΠ. Η ΕΕ και το ευρώ είναι καθαρά γερμανική υπόθεση.
Οι τράπεζες δεν χρειάζονται να ανήκουν στο κράτος, αρκεί να υπάγονται και να ελέγχονται απόλυτα από το Υπουργείο Οικονομικών και να συμμορφώνονται στις νομικές διατάξεις του. Μέχρι το 1933 η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» είχε κρατικοποιήσει το 70% του γερμανικού τραπεζικού συστήματος για να το διασώσει από τον υπερπληθωρισμό και την οικονομική ύφεση (η αμερικάνική κρίση – Great Depression 1929-1933 – μετεξελίχθη σε ένα γερμανικό τραπεζικό κραχ το 1931). Ο Χίτλερ στο διάστημα 1934-1937 ιδιωτικοποίησε όλες τις τράπεζες με επικεφαλής τον Χιάλμαρ Σαχτ.
Ο Στρασσερισμός βασίστηκε αρκετά στις θεωρίες του Γκότφριντ Φέντερ, Γερμανός πολιτικός μηχανικός και μελετητής των Οικονομικών. Έγραψε ένα πόνημα «το Μανιφέστο της κατάργησης της δουλείας του τόκου». Ο Χίτλερ αναφέρει στο Mein Kampf το πόσο θαύμαζε τον Φέντερ και παρακολουθούσε όλες του τις οικονομικές διαλέξεις. Όλοι περίμεναν λοιπόν ότι το 1933 που εξελέγη Καγκελάριος θα έχριζε τον Φέντερ Κεντρικό Τραπεζίτη ή Υπουργό Οικονομικών. Το 1933 κεντρικός τραπεζίτης έγινε ο Σαχτ, ο διασημότερος οικονομολόγος της Ευρώπης που έσωσε τη Γερμανία από τον Υπερπληθωρισμό. Τον Φέντερ τον έκανε Γ.Γ. στο Υπουργείο Οικονομικών. Το 1934 ο Σαχτ μετέβη στο Υπουργείο Οικονομικών και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απολύσει τον Φέντερ. Το καλοκαίρι του 1934 ο Σαχτ σύστησε μια ειδική επιτροπή με σκοπό την ολική αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, μέσα από ένα σύστημα εκτεταμένων ιδιωτικοποιήσεων. Τότε στη συνεδρίαση μπούκαραν μανιασμένοι κάποιοι Στρασερικοί οπαδοί του Φέντερ και αξίωσαν την άμεση απομάκρυνση του Σαχτ και την επιστροφή του κόμματος στις προγραμματικές δηλώσεις της δεκαετίας του `20. Στις αρχές του 21ου αιώνα οι οικονομολόγοι θέλησαν να δουν ποιο κράτος και ποιας περιόδου του 20ου αιώνα έκανε τις σημαντικότερες ιδιωτικοποιήσεις , με όρους αύξησης των Δημοσίων εσόδων. Μετατρέποντας τα γερμανικά μάρκα του 1930 σε δολάρια του 2000, διαπίστωσαν εμβρόντητοι ότι ο Χίτλερ έκανε τις σπουδαιότερες ιδιωτικοποιήσεις στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Σήμερα η «Τράπεζα της Ελλάδας» (ΤΤΕ) είναι μια ιδιωτική εταιρία αλλά αυτό δεν παίζει απολύτως κανέναν ρόλο, μιας και αυτή υπάγεται και ελέγχεται απόλυτα από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Ασκεί παθητικά τη νομισματική πολιτική που της υπαγορεύεται από την ΕΚΤ και σχεδόν τίποτα δεν εμπεριέχεται στη διακριτική της ευχέρεια. Και το 100% των μετοχών να ήλεγχε το ελληνικό κράτος πάλι δεν θα άλλαζε η πολιτική της ΤΤΕ. Στην περίπτωση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, η ΤΤΕ παύει να είναι δεξιός βραχίονας της ΕΚΤ και το ελληνικό κράτος επανακτά την νομισματική του κυριαρχία. Θα πρέπει να απαγορεύονται στις τράπεζες οι επικίνδυνες κερδοσκοπικές πρακτικές, όπως οι τιτλοποιήσεις στοιχείων του ενεργητικού και τα «Σύνθετα Δομημένα Ομόλογα», πρακτικές που οδήγησαν στις ΗΠΑ στην ύφεση του 2007-2009. Αυτά ήταν τα περίφημα «Τοξικά ομόλογα» που οδήγησαν στην κατάρρευση πάνω από 2000 τραπεζικά ιδρύματα στις ΗΠΑ με διασημότερη την Lehman Brothers. Το Κράτος πρέπει να κατέχει μια τράπεζα που να στηρίζει την επιχειρηματικότητα και τη μητρότητα. Η Κρατική Τράπεζα θα αναλαμβάνει κοινωνικούς στόχους που θα υπερτερούν της μεγιστοποίησης του κέρδους.
Το χρηματιστήριο σαφώς και ΔΕΝ πρέπει να αλλάξει τη σημερινή του μορφή αλλά να θεσπιστούν κανόνες από μια αυστηρή «Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς» που να αποτρέπει κάποιες κερδοσκοπικές πρακτικές (όπως πχ το «σορτάρισμα» των μετοχών- shortselling, τις κερδοσκοπικές επιθέσεις στις τιμές των μετοχών μέσω διασποράς ψευδών ειδήσεων κτλ). Αντί οι συναλλαγές χρηματοοικονομικών στοιχείων να αφορούν μόνο μεγάλους θεσμικούς επενδυτές, όπως διατείνεται οι υποστηρικτές του στρασσερισμού, θα πρέπει να ενθαρρυνθεί η είσοδος και μικρών εταιριών στο χρηματιστήριο αξιών, κυρίως νεοφυών επιχειρήσεων (startups). Οι εισηγμένες εταιρίες στο χρηματιστήριο έχουν πλεονέκτημα έναντι των μη εισηγμένων, εφόσον δύνανται να αντλήσουν κεφάλαια από τους επενδυτές και να στηρίξουν τις στρατηγικές ανάπτυξής τους. Είναι δε μείζονος σημασίας η είσοδος στο χρηματιστήριο για τις «born-global firms»: επιχειρήσεις μικρής κεφαλαιοποίησης που καταφέρνουν να διεθνοποιηθούν έντονα στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης τους και για να το πράξουν χρειάζονται άφθονες πηγές χρηματοδότησης( χρηματιστήριο, venture capitalists). Πρόκειται για επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας που από τα γεννοφάσκια τους διεισδύουν επιθετικά στις ξένες αγορές και δεν ακολουθούν συντηρητικά μοντέλα σταδιακής διεθνοποίησης. Το Κράτος δεν πρέπει επίσης να τους θέτει γραφειοκρατικά εμπόδια στις πατέντες (κατοχύρωση διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας). Με τους υποστηρικτές του στρασσερισμού τέτοιες επιχειρήσεις δεν θα γεννιούνταν ποτέ!
Στη Βιομηχανία δεν πρέπει να γίνει καμία μερική ή ολική Εθνικοποίηση, εν αντιθέσει των όσων υποστηρίζουν οιστρασσεριστές. Ξαναθέτουμε το αρχικό ερώτημα του αναρχικού Ούβε Τιμ στο οποίο καλούνται να απαντήσουν κομμουνιστές και Παγγερμανιστές: από πού κι ως που η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αποτελεί τη ρίζα του κακού;
Το οικονομικό σύστημα εν τω συνόλω θα πρέπει να λογίζεται ως μια τεράστια Δεξαμενή Τεχνογνωσίας και οι ιδιωτικές εταιρίες ως φορείς γνώσης. Το Κράτος και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν πρέπει να ασχολούνται με την οικονομική δραστηριότητα γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν να το κάνουν και δεν είναι και δουλειά τους. Το κράτος θα πρέπει να ελέγχει μόνο τις βασικές ΔΕΚΟ (πχ ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ) διότι τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που παράγουν αυτές αποτελούν βασικές παραγωγικές εισροές (inputs) για τη βιομηχανία στο σύνολό της. Το κράτος ελέγχοντας αυτές τις ΔΕΚΟ δύναται να ασκήσει αναπτυξιακή οικονομική πολιτική. Πχ οι 100% κρατικές ΔΕΗ & ΕΥΔΑΠ μειώνουν εξαιρετικά τις τιμές στο νερό και την ηλεκτρική ενέργεια στους αγρότες και κτηνοτρόφους. Οι αγρότες και κτηνοτρόφοι αποκτούν κοστολογικά πλεονεκτήματα έναντι των ανταγωνιστών του εξωτερικού και αυξάνεται η κερδοφορία τους. Σε περίπτωση που προκύψει πρόβλημα στον προϋπολογισμό των ΔΕΚΟ, τότε η μείωση των εσόδων θα αντισταθμίζεται με κεντρική επιδότηση από το Κράτος (lump sum transfer) και με ειδικές εκδόσεις Ομολογιών ΔΕΚΟ. Αν οι εν λόγω ΔΕΚΟ ιδιωτικοποιηθούν, ο ιδιώτης επιχειρηματίας που θα κατέχει το μονοπώλιο θα αρνηθεί να μειώσει τις τιμές όσο χρειάζεται, ή θα μειώσει αισθητά την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών. Το κράτος θα πρέπει να ελέγχει απόλυτα μόνο τα Φυσικά Μονοπώλια: όταν μια και μόνο επιχείρηση δύναται, παράγοντας σε υψηλή κλίμακα, να καλύψει όλη τη ζήτηση και σε ένα κόστος πιο χαμηλό από αυτό που θα αντιμετώπιζαν περισσότερες εταιρίες σε καθεστώς ανταγωνισμού. Τότε το μόνο που πρέπει να αποφασιστεί είναι αν ο μοναδικός αυτός φορέας θα ανήκει στο κράτος ή σε ιδιώτες. Εφόσον πρόκειται περί Μονοπωλίου, και δεν είναι εφικτό κάποιο «άνοιγμα αγοράς», το σώφρον είναι να ανήκει στο Κράτος! Όλες οι υπόλοιπες οικονομικές δραστηριότητες θα επαφίενται αποκλειστικά σε ιδιώτες. Όταν εθνικοποιείς μια Βιομηχανία τότε αδειάζεις τη Δεξαμενή Τεχνογνωσίας και καταστρέφεις γνώση. Όταν θέτεις ιδεοληπτικούς περιορισμούς στο μετοχικό πακέτο που δύνανται να κατέχουν οι «μεγαλομέτοχοι», τότε δημιουργείς εκροή κεφαλαίου από τη χώρα, άδειασμα της δεξαμενής τεχνογνωσίας και καταστροφή γνώσης. Αυτό που θα πρέπει να κάνεις είναι το αντίστροφο: να δημιουργήσεις, μέσω φορολογικών και γραφειοκρατικών μεταρρυθμίσεων, ένα ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον ώστε να αυξηθούν οι εγχώριες και ξένες επενδύσεις, να αυξήσεις έτσι τη στάθμη της Δεξαμενής Τεχνογνωσίας και έπειτα να φροντίσεις να γίνει Διασπορά Γνώσης (Knowledge dispersion) σε όλους τους παρεμφερείς οικονομικούς κλάδους . Με αυτό τον τρόπο αναπτύχθηκαν η Ελλάδα του Παπαδόπουλου, η Κίνα από το 1992 και εντεύθεν, η Τουρκία του Ερντογάν και η Ιρλανδία από τη δεκαετία του `70 (μέσο ετήσιο εισόδημα του Ιρλανδού 80.000 ευρώ, το υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο! ).
Από Διοίκηση Γνώσης (Knowledge management) οι Στρασσεριστές και οι Παγγερμανιστές δεν ξέρουν την τύφλα τους. Μόνο να βρίζουν τον Δραγούμη, τον Γιαννόπουλο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τις προσωπικότητες που αφορούν τον Ελληνισμό ξέρουν οι υποτακτικοί της Γερμανίας.
Στα εργασιακά επικρατεί «πνευματικός οργασμός». Προτείνουν κατώτατο μισθό κατοχυρωμένο βάσει νόμου στα 1200 ευρώ. Γιατί 1200 «σύντροφε» και όχι 1000; Γιατί να μην το στρογγυλεύσουμε προς τα πάνω στα 1500; Εγώ είμαι πιο χουβαρντάς και προτείνω 2000 ευρώ ακατέβατα! Είναι τέτοιο το στραπάτσο που υπέστησαν οι ελληνικές επιχειρήσεις από την «Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία», τη φορολαίλαπα των μνημονίων από το 2010 και εντεύθεν και την οικονομική κρίση του Covid-19 , ώστε ένας βασικός μισθός στα 1200 ευρώ θα πετούσε εκτός αγοράς όλες τις επιχειρήσεις. Ένας τόσο υψηλός βασικός μισθός, πιο πάνω από όσα σηκώνει ο εταιρικός προϋπολογισμός και το επίπεδο της αγοράς εργασίας, θα προξενούσε διαρθρωτική ανεργία. Ένας τέτοιος μισθός αυξάνει την ανεργία κυρίως των ανειδίκευτων εργατών (μικροοικονομικά αποκαλείται «δεσμευτικός»). Πολύ απλά δεν θα προσλαμβάνονται από τις εταιρίες και πολλοί από τους ήδη προσληφθέντες θα κινδυνεύουν με απόλυση. Οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι δεν επηρεάζονται από τον βασικό μισθό γιατί αμείβονται με αρκετά υψηλότερους μισθούς (για αυτούς ο κατώτατος μισθός δεν είναι δεσμευτικός).
Οι στρασσεριστές θεωρούν ότι οι αποδοχές δεν πρέπει να συνδέονται απαραίτητα με τις σπουδές, αφού οι χειρώνακτες κάνουν μια πιο βαριά εργασία, ενώ όσοι σπουδάζουν, μας λένε, ανταμείβονται με μια λιγότερο κοπιαστική εργασία. Αν οι σπουδαγμένοι και οι μη σπουδαγμένοι αμείβονται σχετικά το ίδιο, τότε δημιουργείται αντικίνητρο για την πανεπιστημιακή μόρφωση. Το κόστος ευκαιρίας ενός σπουδαστή είναι το χαμένο εισόδημα που θυσιάζεται σήμερα καθώς αυτός αφοσιώνεται στη μελέτη για πολλά χρόνια. Αυτό το κόστος αποσβένεται με τη δυνατότητα του φοιτητή να βρει μια καλύτερα αμειβόμενη εργασία στο μέλλον. Αν δεν μπορεί να το κάνει, γιατί όλοι αμείβονται το ίδιο, τότε δεν έχει κίνητρο να εγγραφεί στο πανεπιστήμιο. Το ανθρώπινο κεφάλαιο και η Τεχνολογία, ως συντελεστές της συνάρτησης παραγωγής, θα καταρρεύσουν. Η μείωση του πνευματικού κεφαλαίου στη χώρα θα δημιουργήσει «αρνητικές εξωτερικότητες» (negative externalities) σε όλο το οικονομικό σύστημα: οι επιχειρήσεις δεν θα βρίσκουν εξειδικευμένα στελέχη υψηλής μόρφωσης και κατάρτισης. Τις ίδιες πομφόλυγες εφάρμοσε και ο Μάο Τσε Τουνγκ κατά την «πολιτισμική επανάσταση» και κατέστρεψε το ανθρώπινο κεφάλαιο της Κίνας, και είναι ένας από τους βασικότερους λόγους κατά τους οποίους το κινεζικό μαοϊκό σύστημα ήταν πιο καθυστερημένο από το μεταγενέστερο σημερινό. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω μεταρρυθμίσεων στο εργασιακό: φτώχεια στο διηνεκές!
Οι Στρασσερικοί και οι Παγγερμανιστές έχουν μαύρα μεσάνυχτα από Μικροοικονομική.
Επίλογος
Ο Μάλθους, ο Μαρξ, τα αδέρφια Στράσσερ, ο Κέυνς, του οποίου την οικονομική πολιτική ακολουθούσε ο Όσβαλντ Μόσλι, ο Σαχτ, όλοι ήταν εξαιρετικοί οικονομολόγοι που κλήθηκαν να δώσουν λύσεις σε μείζονα προβλήματα της εποχής τους. Οι οικονομικές λύσεις που προτείνονται σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο συνάδουν με το μακροπεριβάλλον της εποχής εκείνης, αυτό δεν σημαίνει ότι αποτελούν πανάκεια και δύνανται να χρησιμοποιηθούν σε μεταγενέστερες περιόδους. Δεν μπορείς να εφαρμόσεις παρελθοντικές συνταγές στις κουζίνες του μέλλοντος, έλεγε πολύ σωστά ο Καρλ Μαρξ.
Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν αναμφισβήτητα η σημαντικότερη προσωπικότητα του NSDAP. Ήταν ο μάνατζερ του κόμματος, όλα περνούσαν από το χέρι του. Αν δεν ήταν αυτός και ο Ερνστ Ρεμ ο Χίτλερ δεν θα γινόταν ποτέ του Καγκελάριος. Το ευχαριστώ του μακιαβελικού Χίτλερ ήταν να τους δολοφονήσει κατά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».
Τον δε Ρεμ τον «βάπτισε» ομοφυλόφιλο για να δικαιολογήσει τη δολοφονία του μιας και ήταν εξαιρετικά αρεστός στα τάγματα εφόδου (SA).Τα SA κατά τα 2/3 απαρτίζονταν από κομμουνιστές του «Ερυθρού Μετώπου» που δεν ήταν ικανοποιημένοι από τη στάση του Σοσιαλδημοκρατικού και κομμουνιστικού κόμματος και μεταπήδησαν στο NSDAP πειθόμενοι από τον Ερνστ Ρεμ. Οι θέσεις του Στράσσερ επηρεάστηκαν από το κλίμα της εποχής. Ο λαός της Γερμανίας είχε ταλαιπωρηθεί από τον Α’ ΠΠ, την ισπανική γρίπη, τον υπερπληθωρισμό και την δημοσιονομική κρίση που επέφερε η ατιμωτική Συνθήκη των Βερσαλλιών. Εκείνη την περίοδο ήταν πολύ δημοφιλής η πρόσφατη Οκτωβριανή Επανάσταση και οι περισσότερες οικονομίες της Δύσης ήταν «σχετικά κλειστές», με εμφανή εμπόδια στο διεθνές εμπόριο και στη μετακίνηση των κεφαλαίων, ενώ η τεχνολογία στις τηλεπικοινωνίες και στις μεταφορές ήταν σε εμβρυακό στάδιο εν συγκρίσει με σήμερα (εξ ου και η σημερινή έξαρση της Παγκοσμιοποίησης). Τα οικονομικά εργαλεία μιας περιόδου ίσως είναι άχρηστα σε άλλες περιόδους. Οι ίδιοι οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές που δόμησαν τέτοιες οικονομικές θεωρίες τις απέρριψαν στην πράξη όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν. Παρόμοια μοντέλα οικονομικής διακυβέρνησης δόμησαν οι Κινέζοι και τα απέρριψαν από το 1990 και εντεύθεν, διότι διαπίστωσαν ότι αποτελούσαν τροχοπέδη για την ανάπτυξή τους.
Αυτά που οι ξένοι δόμησαν και απέρριψαν για τον εαυτό τους, κάποιοι Έλληνες σήμερα θέλουν να τα εφαρμόσουν με το στανιό στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Αν διαφωνούμε με τις πομφόλυγες και την ημιμάθειά τους, τότε, κατά τους στρασσερικούς είμαστε: «ακροδεξιά φιλοκαπιταλιστικά στοιχεία ταγμένα στην υπηρεσία του κεφαλαίου».
Πηγές και βιβλιογραφία:
- Gerry Johnson- Βασικές αρχές στρατηγικής των επιχειρήσεων, κεφ.6-7
2) Βασίλης Παπαδάκης- Στρατηγική των επιχειρήσεων, τόμος Α, κεφ.6 και 9
3) Paul Krugman- Μακροοικονομική, κεφ.8,16,19
4)Gregory Mankiw- Αρχές Οικονομικής θεωρίας με αναφορά στις ευρωπαϊκές οικονομίες, κεφ 9,10,20,25,30,31,32
5) Γ.Κώττης- Σύγχρονη Μικροοικονομική, κεφ.15
6)Adam Toose- the wages of destruction
7) Germa Bell- Privatizzations in nazi Germany
8) Η οικονομία στη Νέα Ευρώπη, συλλογικό εκδόσεις Λόγχη
9) Βασίλης Βιλιάρδος- Εθνικοσοσιαλισμός η οικονομική πλευρά
10) Νίκος Βεργίδης- Χίτλερ και Εθνικοσοσιαλισμός
11) Δημοσθένης Στεφανίδης –Το κοινωνικό ζήτημα υπό το φως του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού
12) Ούβε Τιμ- τι είναι πραγματικά φασισμός
