Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Τα τελευταία χρόνια στις παρελάσεις βλέπουμε εικόνες ασύμβατες με την ιστορία του ελληνικού έθνους και της σημαίας που φέρει επάνω της το σταυρό. Παρατηρούμες μουσουλμανικές μαντήλες να στέκονται πίσω από την σημαία με τον χριστιανικό σταυρό ή παιδιά από την Αφρική να παρελαύνουν κρατώντας το σύμβολο της θυσίας των Ελλήνων. Να θυμίσουμε ότι οι εννέα λωρίδες συμβολίζουν το σύνθημα του αγώνα του 1821 «Ελευθερία ή Θάνατος». Αυτά τα παιδιά από την Αφρική είναι συμπαθέστατα αλλά δεν είναι Έλληνες. Οι πρόγονοί τους ανήκουν σε άλλη γη και άλλη ήπειρο, δεν πολέμησαν για την ελευθερία των Ελλήνων. Κι όμως, ένα ολόκληρο σύστημα από τα ΜΜΕ ως την κυβέρνηση και τα λοιπά κόμματα επιχειρούν να μας πείσουν ότι Έλληνας γίνεσαι με μια υπογραφή, απλά επειδή πηγαίνεις στο ελληνικό σχολείο έχεις δικαίωμα να συμμετέχεις στις τιμές των Ελλήνων που έδωσαν το αίμα τους για την πατρίδα τους. Ναι, είναι ζήτημα αίματος οι παρελάσεις και οι τιμές στους αγώνες των Ελλήνων που πολέμησαν για την ελευθερία τους. Είναι ζήτημα χυμένου αίματος, μαρτυρικών θανάτων κι αυτοθυσίας. Οι παρελάσεις είναι ζήτημα κληρονομιάς των αγώνων των προγόνων μας και ουδείς ξένος έχει δικαίωμα συμμετοχής. Όταν ο ξένος είναι και μουσουλμάνος, τότε προσβάλλεται και το σύνθημα των Αγωνιστών: «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Ίσως κάποιος να σπεύσει να αντικρούσει αυτούς τους ισχυρισμούς με τους στίχους του Ρήγα:
Σ΄ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, καὶ Νότον καὶ Βοριά,
Γιὰ τὴν Πατρίδα ὅλοι, νάχωμεν μία καρδιά.
Στὴν πίστιν τοῦ καθ΄ ἕνας, ἐλεύθερος νὰ ζῆ,
Στὴν δόξαν τοῦ πολέμου, νὰ τρέξωμεν μαζύ.
Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί,
Ἀράπιδες, καὶ ἄσπροι, μὲ μία κοινὴ ὁρμή.
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί,
Πῶς εἶμασθ΄ ἀντρειωμένοι, παντοῦ νὰ ξακουσθῇ.
Ο Ρήγας όμως έγραψε τον Θούριο το 1797 και εννοούσε τους Αιγύπτιους. Όμως το 1798 η Αίγυπτος απελευθερώθηκε από τους Τούρκους μετά την επέμβαση των Γάλλων. Το 1805 ο Μεχμέτ Αλή Πασάς ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής του οθωμανικού στρατού στην Αίγυπτο. Σύμβολο είχαν την κόκκινη σημαία με την ημισέληνο. Ο Ιμπραήμ Πασάς πολεμούσε εναντίον των Ελλήνων επαναστατών στους Μύλους της Αργολίδας, το 1826 κατέλαβε το Μεσολόγγι και είχε κυριεύσει το Ναυαρίνο. Στην Πελοπόννησο καλούσε τον ελληνικό λαό να προσκυνήσει, κατέστρεφε σοδειές κι έκαιγε ολόκληρους οικισμούς. «Ο Μπραϊμης μπήκε στην Πελοπόννησο και την έκαμε γη Μαδιάμ», γράφει ο Μακρυγιάννης. Αυτά τα γράφει και ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του. Μάλιστα ο Ιμπραήμ, γράφει ο Γέρος του Μωριά, του είχε στείλει ένα μήνυμα που τον απειλούσε ότι θα καταστρέψει τα πάντα στην Πελοπόννησο. Ο Γέρος απάντησε: «Αὐτὸ ὁποὺ μᾶς φοβερίζεις, νὰ μᾶς κόψεις καὶ κάψεις τὰ καρποφόρα δένδρα μας, δὲν εἶναι τῆς πολεμικῆς ἔργον, διατὶ τὰ ἄψυχα δένδρα δὲν ἐναντιώνονται εἰς κανένα, μόνον οἱ ἄνθρωποι ὁποὺ ἐναντιώνονται ἔχουνε στρατεύματα καὶ σκλαβώνεις· καὶ ἔτζι εἶναι τὸ δίκαιον τοῦ πολέμου· μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τὰ ἄψυχα δένδρα· ὄχι τὰ κλαριὰ νὰ μᾶς κόψεις, ὄχι τὰ δένδρα, ὄχι τὰ σπίτια ποὺ μᾶς ἔκαψες, μόνον πέτρα ἀπάνω στὴν πέτρα νὰ μὴν μείνει, ἡμεῖς δὲν προσκυνοῦμε. Τί, τὰ δένδρα μας ἂν τὰ κόψεις καὶ τὰ κάψεις, τὴν γῆν δὲν θέλει τὴν σηκώσεις καὶ ἡ ἴδια ἡ γῆς ποὺ τὰ ἔθρεψε, αὐτὴ ἡ ἴδια γῆ μένει δική μας καὶ τὰ ματακάνει. Μόνον ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνει, πάντα θὰ πολεμοῦμε καὶ μὴν ἐλπίζεις πὼς τὴν γῆν μας θὰ τὴν κάμεις δική σου, βγάλτο ἀπὸ τὸ νοῦ σου». O Κολοκοτρώνης χαρακτήριζε τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ αραπάδες, πράγμα που σήμερα δεν είναι πολιτικώς ορθό: «Καὶ ἂν ἐκάμναμεν καὶ ἕνα γενικὸν πόλεμον καὶ ἐχάνοντο 4 ἢ 5 χιλιάδες, ἦτον ἀδύνατον νὰ ματαμαζεύσω στράτευμα, ἐνῶ, ἐὰν ἐχάνοντο καὶ δέκα – δεκαπέντε χιλιάδες παλιαραπάδες, ἔφερνεν ἄλλους ὁ Ἰμπραΐμης». Όσο για το προσκύνημα έλεγε ότι ήταν το μόνο που φοβήθηκε εκείνα τα χρόνια. Είχε πει στον λαό το εξής: «Δώστε μου τα προσκυνοχάρτια του Μπραίμη να σας δώσω του έθνους. Από το ένα μέρος θα βγαίνουν οι αραπάδες, από το άλλο θα μπαίνω εγώ και θα ρημάζω». Εναντίον του Ιμπραήμ Πασά πολέμησε κι ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι τον Μάιο του 1825, όπου και σκοτώθηκε στη μάχη με 300 μόνο άνδρες σαν άλλος Λεωνίδας. Εν τέλει η επέλαση του Ιμπραήμ και του στρατού του οδήγησε στην ανάγκη αποφυλακίσεως του Κολοκοτρώνη. Όταν έφτασε ο Γέρος στο Ναύπλιο είπε στους κατοίκους ότι όσα άδικα έγιναν τα ξέχασε και τα πέταξε στην θάλασσα θέλοντας να συμφιλιώσει τους Έλληες κι έδειξε τον δρόμο: «Ένας πρέπει τώρα να είναι ο σκοπός όλων μας. Το πώς θα διώξουμε τους αραπάδες που πλημμύρισαν τον τόπο και κοιτάνε να μας σκλαβώσουνε ξανά». Ένα ακόμα απόσπασμα από τα όσα κατέγραψε για τους αγώνες του ο Γέρος του Μωριά δηλώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τι τρόμο είχε προκαλέσει ο αιγυπτιακός στρατός στην Πελοπόννησο και πόσο κινδύνευε η Επανάσταση κι η ελευθερία των Ελλήνων από τον Ιμπραήμ: «Οἱ Ἀργίτες εἰς τὸ Ναύπλιον, οἱ Τριπολιτζῶται εἰς τὸ Ἄργος· τοὺς ἔλεγα: «Τρέξατε, ἀδέλφια μου, νὰ μὴ μᾶς πάρουν σκλάβους οἱ Ἀραπάδες, δὲν ἔχομεν βοήθειαν εἰμὴ ἀπὸ τὰ ἄρματά μας». – Δοξολογίες εἰς τὸν ὕψιστον ἄνδρες καὶ γυναῖκες. – Ἔστειλα διαταγὴν εἰς ὅλας τὰς ἐπαρχίας καὶ ἐσυνάχθησαν διὰ τρεῖς ἡμέρες 8.000».
Άραγε ο Κολοκοτρώνης κι ο Μακρυγιάννης φαντάστηκαν ποτέ ότι μόλις δύο αιώνες μετά τους αγώνες τους και τις θυσίες τους εναντίον των μουσουλμάνων και των αραπάδων, θα ερχόταν μια εποχή που θα παρελαύνουν με την σημαία του ελληνικού έθνους Αφρικανοί και μουσουλμάνες με μαντήλες; Σίγουρα δε φαντάστηκαν ποτέ έναν πρωθυπουργό του νεοελληνικού κράτους να λέει μέσα στην Βουλή τα ακόλουθα λόγια:
«Και βεβαίως οι πρόσφυγες οι οποίο τελικά θα επιλέξουν να κάνουν τη χώρα μας τη δεύτερη πατρίδα, τα παιδιά τους πρέπει να αισθάνονται και θα αισθάνονται Έλληνες. Αυτό είναι το σωστό. Και θα πάνε σε Ελληνικό σχολείο και εάν είναι άριστοι μαθητές, να σηκώσουν την Ελληνική σημαία. Αυτό είναι το σωστό. Μακριά από εμάς οποιαδήποτε ξενοφοβία ή οποιοσδήποτε ρατσισμός. Είμαι υπερήφανος όταν πηγαίνω σε παρελάσεις και βλέπω μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική σιγά – σιγά. Δεν αμφισβητείται η εθνική μας ακεραιότητα με αυτό τον τρόπο».
Τεράστιες οι προσπάθειες που κάνουν οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης και της αποδόμησης των εθνών για να μας επιβάλλουν το νέο πρότυπο Έλληνα, εκείνο που καμία σχέση δεν έχει με αυτούς που πολέμησαν για την ελευθερία μας το 1821 και το 1940. Μετά από κάθε εθνική επέτειο και μαθητική παρέλαση προβάλλουν πλήθος φωτογραφιών με ξένους να κρατούν ελληνικές σημαίες ή να είναι ντυμένοι τσολιάδες. Προσπάθησαν να μας περάσουν το πρότυπο αυτό με τον Αντετοκούμπο, αλλά ο συμπαθής καλαθοσφαιριστής τους άδειασε δηλώνοντας τον Μάρτιο του 2019: «Προφανώς πολλοί δεν γνωρίζουν από πού κατάγομαι. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου προέρχονται από την Ελλάδα, όμως όχι. Οι δύο γονείς μου είναι μαύροι. Και οι δύο γονείς μου κατάγονται από τη Νιγηρία. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι νιγηριανό… Γεννήθηκα στην Ελλάδα και πήγα στο σχολείο στην Ελλάδα. Αλλά στο τέλος της ημέρας, όταν πήγαινα σπίτι, δεν υπήρχε ελληνική κουλτούρα, αλλά νιγηριανή κουλτούρα. Έχει να κάνει με την πειθαρχία, τον σεβασμό στους προγόνους και τις αρχές τους».
Ο Αντετοκούμπο είναι άξιος σεβασμού γιατί δεν λησμόνησε την εθνική του συνείδηση, ούτε την φυλετική του καταγωγή. Την διαφύλαξε μέσα στο σπίτι του και ακόμα και τώρα που κολυμπάει στο χρήμα κι απολαμβάνει την δόξα στο NBA, αλλά και την ώρα που νιώθει ότι προκαλείται, εκείνος δηλώνει: «Είμαι Αφρικανός, αν έρθεις εναντίον μου, θα έρθω εναντίον σου». Πολλοί μάλιστα, λέει ο ίδιος, του λένε «δεν είσαι Αφρικανός, είσαι Έλληνας», αλλά αυτός απαντάει: «Δεν με ενδιαφέρει! Κατά βάθος ξέρω ποιος είμαι κι από που προέρχομαι».
Κι αν σεβόμαστε τον Αντετοκούμπο για όλα αυτά και για τον τρόπο με τον οποίο αδειάζει τους αντινατιβιστές, σαν τον Μητσοτάκη, δε μπορούμε να μη θυμηθούμε και τον θρύλο της πυγμαχίας, τον Μοχάμεντ Άλι, που είχε δηλώσει στην αμερικανική τηλεόραση ότι ήθελε το παιδί του να του μοιάζει κι υποστήριζε την διατήρηση της διαφορετικότητας των φυλών με παραδείγματα από το ζωικό βασίλειο.
Με τον Μακρυγιάννη και τον Κολοκοτρώνη δείξαμε τι πίστευαν οι Έλληνες για τους ξένους, τους αλλόθρησκους και τους αλλόφυλους. Ο Τερτσέτης όμως που έλεγε ότι η Επανάσταση ήταν φυλετική; Ιδού τι γράφει στα «Προλεγόμενα στη Διήγηση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη», ο άνθρωπος που έσωσε την ζωή του Γέρου: «Στενή συγγένεια αίματος ή πνεύματος δεν δένει τους νέους Έλληνας με τους λαούς της Ευρώπης; Δεν είναι η Ευρώπη μεστή από Ελληνικήν σοφίαν; Ο χριστιανισμός φωτίζει τα έθνη της αλλ’ η φιλοσοφία των προγόνων προετοίμασε το πνεύμα τους να την δεχθούν».
Αντετοκούμπο και Μοχάμεντ Άλι συμφωνούν περισσότερο με τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη και τον Τερτσέτη σε θέματα καταγωγής και σύνδεσης με τους προγόνους. Σίγουρα όμως οι αγωνιστές του 1821 δεν θα συμφωνούσαν με την σημερινή εικόνα των παρελάσεων γιατί δεν πολέμησαν για μια κοινωνία πολυπολιτισμική και πολυφυλετική, αλλά για ένα κράτος χριστιανικό και μάλιστα αποκλειστικώς ορθόδοξο. Να θυμηθούμε και πάλι την παρακαταθήκη του στρατηγού Μακρυγιάννη και τον λόγο για τον οποίο έγραψε τα απομνημονεύματά του:
«…δια-να χρησιμεύουν αυτά όλα εις τους μεταγενεστέρους και να μάθουν να θυσιάζουν δια την πατρίδα τους και θρησκεία τους περισσότερη αρετή, να ζήσουν ως ανθρώποι ᾿σ αυτήν την πατρίδα και μ᾿ αυτήν την θρησκείαν. Χωρίς αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους έθνη δεν υπάρχουν».
Εμείς είμαστε εδώ, πιστοί στους αγώνες τους και την παρακαταθήκη τους, Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος! Κι όσο για τον χαρακτηρισμό «αραπάδες», ας μην τρέξουν να δικαιολογήσουν το μακρινό παρελθόν. Υπάρχουν κι οι στίχοι του Καββαδία που τους τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1979:
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα παλιό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι
όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι αραπάδες
που από έναν γέρο έμπορο αγόρασα στ’ Αλγέρι.
