Η 28η Οκτωβρίου του 1940 είναι μια ημέρα Τιμής και Δόξας του Ελληνικού Έθνους. Αυτή την ημέρα την χρωστάμε στον Ιωάννη Μεταξά. Μετά την ανακοίνωση περί ακύρωσης των παρελάσεων λόγω πανδημίας, δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την ημέρα αυτή να περάσει χωρίς το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, να ακολουθήσουμε δηλαδή το παράγγελμα «ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ».
Η αρχική μας σκέψη ήταν να στεφανώσουμε το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Το καθεστώς φοβήθηκε την πανδημία «Δάφνες-28η». Έτσι λοιπόν στραφήκαμε προς το μνήμα του πατέρα του μεγάλου «ΟΧΙ», αλλά και της περήφανης Ιδέας μας.
Λιτά και ταπεινά τιμήσαμε τον Ιωάννη Μεταξά και κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή για τους πεσόντες στα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Ας δώσει ο Θεός να φανούμε μια μέρα αντάξιοι του πολιτικού μεγέθους ενός Μεταξά. Ως τότε, λίγα λόγια, πολύς σεβασμός και σκληρή εργασία για το Έθνος!
Ζήτω ο Ιωάννης Μεταξάς!
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!
Δόξα και Τιμή στους Πεσόντες!
Στίχοι του Αχιλλέα Παράσχου για τον Άγνωστο Στρατιώτη:
Γνωρίζουν ότι άγνωστοι θα πέσωσι, γνωρίζουν
ότι της λήθης η ψυχρά τους αναμένει κλίνη,
Και όμως εις τον θάνατον ατάραχοι βαδίζουν.
Δεν πολεμούν υπέρ αυτών ουδέποτε Εκείνοι!
Αυτοί την πείναν, τας πληγάς, το μνήμα, την σκοτίαν,
και άλλοι, άλλοι εις το φως κ’ εις την αθανασίαν!
Ω ήρωες αγνώριστοι, πεσόντες εις τα σκότη!
Εάν η μνήμη λησμονή την έξοχον θυσίαν,
εκεί επάνω του Θεού το βλέμμα δεν υπνώττει
Βλέπει τα έργα, και ποτέ, ποτέ την ιστορίαν…
Ω ήρωες αγνώριστοι, πεσόντες εις τα σκότη,
αν ήσθε κάτω έσχατοι, επάνω είσθε πρώτοι!
(Εις τας σκιάς Αγνώστων Ηρώων)
Το ίδιο θέμα συναντούμε και σε άλλο ποίημα του Παράσχου με τίτλο «Ο Λέων Καλλέργης», απόσπασμα του οποίου ακολουθεί:
Πατέρων κοιμητήριον διέρχομ’ επισήμων
Λειψάνων βλέπω σάβανα βαμμένα εις το αίμα
Είναι το κενοτάφιον ηρώων ανωνύμωνΗρώων δίχως θρίαμβον, μαρτύρων δίχως στέμμα.Α. πως λατρεύει μάρτυρας τοιούτους η ψυχή μουΑυτοί είναι η Μούσα μου, αυτοί και η ωδή μου !
Το ν’ αποθάνη τις ζητών την δάφνην του αγώνος
οπίσω του αφίνων φως και μνήμης ευωδίαν
Το ν’ αποθάνη ένθους τις επί του προμαχώνος
ελπίζων νίκην ευγενή εις μάχης τρικυμίαν
Δεν λέγω, είναι ιερόν, αλλ’ ο τοιούτος ήρως
Λαμβάνει γέρας άφθιτον την δόξαν του Σωτήρος.
Αλλ’ είναι άλλο, άλλο τι το μάχεσθαι αιωνίως
Υπό το σκότος, έρημος, νεκρός κ’ εις την ελπίδα
να ην’ η δάφνη άοσμος δι’ άγνωστον πατρίδα…
Α, εις τοιαύτην ύπαρξιν κουράζονται τα στήθη
Είναι πολύ αχάριστος και ασεβής η λήθη!
Ολίγα άνθη δότε μοι ευώδη, Πατριώται
τον ύπνον των αγνώστων μου ηρώων να τιμήσω
Ολίγην δρόσον δι’ αυτούς τα δάκρυά σας δότε
Της ξηραμένης δάφνης των τα φύλλα να ραντίσω.
