Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Είναι γνωστό ότι στο παρελθόν έχω αναδείξει πολλάκις το ζήτημα της διαχρονικής τουρκόφιλης γεωπολιτικής των Γερμανών, η οποία φυσικά δεν είναι κάτι άγνωστο σε όσους μελετούν την ιστορία χωρίς ιδεοληψία. Είναι ανέφικτο να δραπετεύσουμε από τον χάρτη, όπως έλεγε κι ο Tim Marshall. Για τον λόγο αυτό οι συμμαχίες των εθνών-κρατών δύσκολα αλλάζουν, αφού ο χάρτης υποδεικνύει εχθρούς και φίλους.
Έτσι λοιπόν, οι Γερμανοί, από την εποχή του Α’ ΠΠ ακόμα τα είχαν καλά με τους Νεότουρκους, εκπαίδευσαν τον στρατό των Τούρκων και πρότειναν την γενοκτονία Ελλήνων, Ποντίων και Αρμενίων. Είναι αποδεδειγμένο ότι ο Χίτλερ και οι Γερμανοί θαύμαζαν τον Κεμάλ και το έργο του. Στον Β’ ΠΠ επιχείρησαν να τους προσεγγίσουν αλλά απέτυχαν επειδή οι Τούρκοι φοβούνταν την εμπλοκή και ήταν σύμμαχοι με Αγγλία, Γαλλία και Ελλάδα, φοβούμενοι τον ρεβανσισμό της Βουλγαρίας αλλά και την ιμπεριαλιστική Ιταλία του Μουσολίνι, η οποία κατείχε τα Δωδεκάνησα. Σήμερα όμως Γερμανία, Βουλγαρία και Τουρκία έχουν άριστες σχέσεις ενάντια στα συμφέροντα της Ελλάδας.
Έφτασε η στιγμή να αναδείξουμε και τον θαυμασμό των Γερμανών για το Ισλάμ. Ο Χίτλερ είχε επηρεαστεί από τον φιλόσοφο Νίτσε κι αυτό είναι εμφανέστατο πολλές φορές. Προκαλεί μεγάλη εντύπωση το ότι χρησιμοποιούνται άπειρα αντιχριστιανικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο Αντίχριστος» από πολλούς αντιχριστιανούς, αλλά παραβλέπουν ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό απόσπασμα, το οποίο γεννά ποικίλες αντιδράσεις και περίεργα συναισθήματα. Παραθέτω:
«Αν το Ισλάμ περιφρονεί τον Χριστιανισμό, έχει χίλιες φορές το δικαίωμα να το κάνει: Το Ισλάμ τουλάχιστον υποθέτει ότι έχει να κάνει με άντρες… Ο Χριστιανισμός κατέστρεψε για εμάς όλη την καλλιέργεια του αρχαίου πολιτισμού, και αργότερα κατέστρεψε για εμάς ολόκληρη την καλλιέργεια του Μωαμεθανικού πολιτισμού. Η υπέροχη κουλτούρα των Μαυριτανών στην Ισπανία, η οποία ήταν ουσιαστικά πιο κοντά μας και απήλαυε περισσότερο τις αισθήσεις και τα γούστα μας παρά εκείνη της Ρώμης και της Ελλάδας, καταπατήθηκε (—Δεν λέω με τι είδους πόδια—) Γιατί; Επειδή έπρεπε να ευχαριστήσει ευγενή και ανδρικά ένστικτα για την καταγωγή του—γιατί είπε ναι στη ζωή, ακόμη και στη σπάνια και εκλεπτυσμένη πολυτέλεια της μαυριτανικής ζωής!… Οι σταυροφόροι αργότερα έκαναν πόλεμο σε κάτι πριν από το οποίο θα ήταν πιο κατάλληλο για να έχουν βουτήξει στη σκόνη—ένας πολιτισμός δίπλα στον οποίο ακόμη και αυτός του δέκατου ένατου αιώνα φαίνεται πολύ φτωχός και πολύ «γεροντικός».—Αυτό που ήθελαν, φυσικά, ήταν λεία: η Ανατολή ήταν πλούσια… Ας βάλουμε πέρα από τις προκαταλήψεις μας! Οι σταυροφορίες ήταν μια ανώτερη μορφή πειρατείας, τίποτα περισσότερο! Η γερμανική αριστοκρατία, η οποία είναι βασικά μια αριστοκρατία των Βίκινγκ, ήταν στο στοιχείο της εκεί: η εκκλησία ήξερε πολύ καλά πώς έπρεπε να κερδίσει τη γερμανική αριστοκρατία …. Ο Γερμανός ευγενής, πάντα η «ελβετική φρουρά» της εκκλησίας, πάντα στην υπηρεσία κάθε κακού ενστίκτου της εκκλησίας — αλλά καλοπληρωμένη …. Σκεφτείτε το γεγονός ότι είναι ακριβώς η βοήθεια των γερμανικών σπαθιών και του γερμανικού αίματος και ανδρείας που επέτρεψε στην εκκλησία να συνεχίσει τον πόλεμο της μέχρι θανάτου πάνω σε όλα ευγενής στη γη! Σε αυτό το σημείο μια σειρά από επώδυνες ερωτήσεις προτείνονται. Η γερμανική αριστοκρατία βρίσκεται έξω από την ιστορία του ανώτερου πολιτισμού: ο λόγος είναι προφανής… Χριστιανισμός, αλκοόλ – τα δύο μεγάλα μέσα διαφθοράς… Ουσιαστικά δεν πρέπει να δίνεται άλλη επιλογή μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού από ό,τι μεταξύ ενός Άραβα και ενός Εβραίου. Η απόφαση έχει ήδη ληφθεί. κανείς δεν μένει ελεύθερος να επιλέξει εδώ. Ή ένας άντρας είναι Chandala ή δεν είναι… «Πόλεμος στο μαχαίρι με τη Ρώμη! Ειρήνη και φιλία με το Ισλάμ!»: αυτό ήταν το συναίσθημα, αυτή ήταν η πράξη, εκείνου του μεγάλου ελεύθερου πνεύματος, εκείνης της ιδιοφυΐας μεταξύ των Γερμανών αυτοκρατόρων, ο Φρειδερίκος Β’. Τι! Πρέπει πρώτα ένας Γερμανός να είναι μια ιδιοφυΐα, ένα ελεύθερο πνεύμα, για να μπορέσει να νιώσει αξιοπρεπώς; Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας Γερμανός θα μπορούσε ποτέ να νιώσει Χριστιανός…» (Νίτσε, Ο Αντίχριστος, 1888)
O Φρειδερίκος ο Β’ εννοούσε πόλεμο με την ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ενώ ο Πάπας τον είχε χαρακτηρίσει αντίχριστο. O Χίτλερ είχε ενστερνιστεί τη νιτσεϊκή άποψη περί χριστιανισμού και Ισλάμ, όπου λόγω του πρώτου οι Γερμανοί έχασαν τον αρχαίο κόσμο: «Χωρίς τον Χριστιανισμό, δεν θα έπρεπε να είχαμε Ισλάμ. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, υπό τη γερμανική επιρροή, θα είχε αναπτυχθεί προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας κυριαρχίας και η ανθρωπότητα δεν θα είχε σβήσει δεκαπέντε αιώνες πολιτισμού με μια μόνο κίνηση». (Ιούλιος 1941)
Τον Απρίλιο του 1942 ο Αδόλφος Χίτλερ θα θυμηθεί και πάλι τις απόψεις του Νίτσε, αλλά και όσα υποστήριζε στο Mein Kampf περί πνευματικής τρομοκρατίας του Χριστιανισμού: «Το γεγονός ότι οι Ιάπωνες διατήρησαν την πολιτική τους φιλοσοφία, που είναι ένας από τους βασικούς λόγους για τις επιτυχίες τους, οφείλεται στο ότι έχουν σωθεί έγκαιρα από τις απόψεις του Χριστιανισμού. Όπως και στο Ισλάμ, δεν υπάρχει κανένα είδος τρομοκρατίας στη θρησκεία του ιαπωνικού κράτους, αλλά, αντίθετα, μια υπόσχεση ευτυχίας. Αυτή η τρομοκρατία στη θρησκεία είναι προϊόν, για να το θέσω εν συντομία, ενός εβραϊκού δόγματος, το οποίο ο Χριστιανισμός κατέστησε οικουμενικό και του οποίου το αποτέλεσμα είναι να σπέρνει προβλήματα και σύγχυση στο μυαλό των ανθρώπων».
Ο Albert Speer, ο Υπουργός Εξοπλισμών του Γ Ράιχ, μας δίνει κάποιες ακόμα πληροφορίες για τις σκέψεις του Χίτλερ γύρω από το Ισλάμ: «Βλέπετε, ήταν η ατυχία μας να έχουμε λάθος θρησκεία. Γιατί δεν είχαμε τη θρησκεία των Ιαπώνων, που θεωρούν τη θυσία για την πατρίδα ως το ύψιστο αγαθό; (ΣΑΜΟΥΡΑΪ) Η θρησκεία του Μωάμεθ θα ήταν επίσης πολύ πιο συμβατή με εμάς από τον Χριστιανισμό. Γιατί έπρεπε να είναι ο Χριστιανισμός με την πραότητα και την μαλθακότητά του;» Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με μια αντιπροσωπεία διακεκριμένων προσωπικοτήτων της Αραβίας, ο Χίτλερ έμαθε πώς το Ισλάμ παρακίνησε το Χαλιφάτο των Ομαγιάδων κατά τη διάρκεια της ισλαμικής εισβολής στη Γαλατία. Σύμφωνα με τον Υπουργό Εξοπλισμών και Πολεμικής Παραγωγής, Άλμπερτ Σπέερ, ο Χίτλερ ευχόταν το Χαλιφάτο να είχε κερδίσει τη Μάχη του Τουρ (ή μάχη του Πουατιέ) εναντίον των Φράγκων το 732: «Η μωαμεθανική θρησκεία θα ήταν πολύ πιο συμβατή με εμάς από τον Χριστιανισμό. Γιατί έπρεπε να επικρατήσει ο Χριστιανισμός με την πραότητα και την πλαδαρότητά του;» Σύμφωνα με τον Speer, ο Χίτλερ ήταν πεπεισμένος ότι αν το Ισλάμ είχε ριζώσει στην κεντρική Ευρώπη εκείνη την εποχή, ο γερμανικός λαός θα είχε γίνει «κληρονόμος αυτής της θρησκείας» με το Ισλάμ να «ταιριάζει απόλυτα στη γερμανική ιδιοσυγκρασία». Έλεγε συγκεκριμένα: «Είχαμε τον Κάρολο Μαρτέλο και νικήσαμε στο Πουατιέ – ήδη, βλέπετε, ο κόσμος είχε πέσει στα χέρια των Εβραίων, τόσο ανόητο πράγμα ήταν ο Χριστιανισμός! – τότε κατά πάσα πιθανότητα θα έπρεπε να έχουμε μεταστραφεί στον Μωαμεθανισμό, αυτή τη λατρεία που εξυμνεί τον ηρωισμό και που ανοίγει τον έβδομο Παράδεισο μόνο στον τολμηρό πολεμιστή. Τότε οι γερμανικές φυλές θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο. Μόνο ο Χριστιανισμός τους εμπόδισε να το κάνουν».
Ο Χίτλερ λοιπόν πίστευε ότι οι Άραβες, λόγω της «φυλετικής κατωτερότητάς τους», δεν θα μπορούσαν να χειριστούν το σκληρό κλίμα και τις συνθήκες της Κεντρικής Ευρώπης, άρα, αφού δεν θα κατάφερναν να υποτάξουν τον ντόπιο λαό οι εξισλαμισμένοι Γερμανοί θα «στέκονταν επικεφαλής αυτής της Μωαμεθανικής Αυτοκρατορίας». Ακόμα κι ο Χίμμλερ, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του γιατρού του, του Φέλιξ Κέρστεν, δεν είχε αντίθετη άποψη: «Οι αποτυχημένες ισλαμικές εισβολές στέρησαν την Ευρώπη από το ακμάζον πνευματικό φως και τον πολιτισμό του Ισλάμ». Ο Κέρστεν είχε αφιερώσει ολόκληρο κεφάλαιο για τον ενθουσιασμό του Χίμμλερ για το Ισλάμ.
Το Ισλάμ για τον Χίτλερ ήταν η «θρησκεία που πίστευε στη διάδοση της πίστης με το ξίφος και στην υποταγή όλων των εθνών σε αυτήν την πίστη».
Ο Αγιατολλάχ Χομεϊνί, σαν άλλος Χίτλερ, είπε πριν μερικά χρόνια: «Ό,τι καλό υπάρχει στον κόσμο, υπάρχει χάριν στο ξίφος και την σκιάν του! Ο μόνος τρόπος να υπακούουν οι άνθρωποι είναι το ξίφος. Το ξίφος είναι το κλειδί του παραδείσου, ο οποίος δεν ανοίγει παρά μόνο στους μαχητές της τζιχάντ». (Αγιατολλάχ Χομέινη: Η Αποκάλυψις, βλ. ένθ’αν., μτφρ. από τον γράφοντα, La Terreur Sacrée, ένθ’αν.).
Η αλήθεια είναι ότι δεν διαφωνούμε στη δύναμη του ξίφους, αφού κι ο δικός μας Περικλής Γιαννόπουλος έλεγε ότι «η μόνη δικαιοσύνη είναι το σπαθί».
Ο Φέλιξ Κέρστεν μας πληροφορεί για το πως αντιλαμβανόταν ο Χίμμλερ το Ισλάμ και την θρησκεία που δημιούργησε ο προφήτης της:
«Ο Μωάμεθ ήξερε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τρομερά δειλοί και ανόητοι. Γι’ αυτό υποσχέθηκε σε κάθε πολεμιστή που πολεμά με θάρρος και πέφτει στη μάχη δύο όμορφες γυναίκες. … Αυτό είναι το είδος της γλώσσας που καταλαβαίνει ένας στρατιώτης. Όταν πιστεύει ότι θα τον καλωσορίσουν με αυτόν τον τρόπο στη μετά θάνατον ζωή, θα είναι πρόθυμος να δώσει τη ζωή του. θα είναι ενθουσιώδης για να πάει στη μάχη και δεν θα φοβάται τον θάνατο. Μπορείτε να το αποκαλέσετε αυτό πρωτόγονο και να γελάσετε με αυτό… αλλά βασίζεται σε βαθύτερη σοφία. Μια θρησκεία πρέπει να μιλάει τη γλώσσα του ανθρώπου.»
Σχετικά λοιπόν με τις ανταμοιβές που θα έχει ο πιστός πεθαίνοντας στην μάχη ο Χίμμλερ είπε, ξεφυσώντας, στον μουφτή της Ιερουσαλήμ, τον Χουσεϊνί: «Αυτό είναι το είδος της γλώσσας που καταλαβαίνει ένας στρατιώτης». Είναι εμφανές ότι στο σημείο αυτό ο Χίμμλερ ταυτιζόταν με την ιδέα της Βαλχάλλα και τις Βαλκυρίες από την αρχαια γερμανική παράδοσηγια την τιμή του να πεθάνεις στη μάχη και τις απολαβές στην άλλη ζωή. Το 1944 μιλώντας στη μεραρχία των Waffen-SS που αποτελείτο αποκλειστικά από μουσουλμάνους ανέφερε τα κάτωθι:
«Τι υπάρχει για να χωρίσει τους μουσουλμάνους στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο από εμάς τους Γερμανούς; Έχουμε κοινούς στόχους. Δεν υπάρχει πιο σταθερή βάση για συνεργασία από κοινούς στόχους και κοινά ιδανικά. Για 200 χρόνια, η Γερμανία δεν είχε την παραμικρή σύγκρουση με το Ισλάμ. Ο Θεός — «λέτε Αλλάχ, το ίδιο είναι» — έχει στείλει τον Φύρερ, ο οποίος θα ελευθερώσει πρώτα την Ευρώπη και μετά ολόκληρο τον κόσμο από τους Εβραίους». Όρισε μάλιστα και τους κοινούς εχθρούς: «τους Μπολσεβίκους, την Αγγλία, την Αμερική, όλοι συνεχώς καθοδηγούμενοι από τον Εβραίο».
Για τους λόγους αυτούς θεωρούσε το Ισλάμ «μια πρακτική και ελκυστική θρησκεία για τους στρατιώτες», όπως χαρακτηριστικά έλεγε.
Ο Johann Jakob von Leers ήταν επίτιμος Sturmbannführer στα Waffen-SS με ειδίκευση στην αντισημιτική πολεμική. Είχε γράψει το βιβλίο «Δυνάμεις γύρω απ’ τον Ρούζβελτ». Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ιδεολόγους του Τρίτου Ράιχ, υπηρετώντας ως υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου προπαγάνδας. Αργότερα υπηρέτησε στο Αιγυπτιακό Τμήμα Πληροφοριών, καθώς και σύμβουλος του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Μετά τον πόλεμο ασπάστηκε το Ισλάμ και άλλαξε το όνομά του σε Ομάρ Αμίν. Είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο στο περιοδικό «Ιουδαϊσμός και Ισλάμ ως αντίθετα», όπου υποστήριξε: «Ως θρησκεία, το Ισλάμ πραγματοποίησε πράγματι μια αιώνια υπηρεσία στον κόσμο: απέτρεψε την επαπειλούμενη κατάκτηση της Αραβίας από τους Εβραίους και νίκησε τη φρικτή διδασκαλία του Ιεχωβά από μια αγνή θρησκεία, η οποία εκείνη την εποχή άνοιξε το δρόμο για έναν ανώτερο πολιτισμό για πολλούς λαούς». Ο Χουσεϊνί τον τίμησε για την πίστη του στον αραβικό εθνικισμό.
Υπήρχε όμως πολύ νωρίτερα και η άποψη του παγγερμανιστή και θεωρητικού του φυλετισμού Hοuston Stewart Chamberlain, όπου θεωρούσε τους Άραβες απειλή: «Δεν είμαστε ακόμη απαλλαγμένοι από τον κίνδυνο από τους Άραβες, που από καιρό απειλούσαν σοβαρά την ύπαρξή μας, και το δημιούργημά τους, ο Μωαμεθανισμός, είναι το μεγαλύτερο από όλα τα εμπόδια σε κάθε πρόοδο του πολιτισμού, που κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τον αργά και επίπονα αναπτυσσόμενο πολιτισμό μας στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική» (Τα θεμέλια του 19ου αιώνα, 1897).
Στο δέκατο κεφάλαιο του Α’ τόμου του Mein Kampf, ο Χίτλερ, παρατηρούσε ότι το Ισλάμ κέρδιζε συνεχώς πιστούς σε αντίθεση με τις ιεραποστολές των προτεσταντών και των καθολικών. Λίγα χρόνια αργότερα ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ στον Μύθο του 20ού αιώνα θα έδινε κάποια στατιστικά στοιχεία για την εξάπλωση του Ισλάμ την εποχή εκείνη: «Η Αφρική σήμερα αριθμεί σχεδόν δύο εκατομμύρια Μουσουλμάνους μεταξύ 16 εκατομμυρίων κατοίκων. Το μισό του Τόγκο είναι μουσουλμανικό και η Νιγηρία είναι τα δύο τρίτα μουσουλμανική. Οι Ολλανδικές Ινδίες έχουν 36 εκατομμύρια Μωαμεθανούς σε έναν πληθυσμό 50 εκατομμυρίων. Παντού όπου γίνονται φυλετικές αναμείξεις στις ευρωπαϊκές αποικίες, το Ισλάμ βρίσκει ενθουσιώδεις οπαδούς μεταξύ των μικτών στοιχείων. Ταυτόχρονα υποσχέθηκε στους Μαύρους την ελευθερία τους μέσα από έναν κοινό αγώνα ενάντια στην Ευρώπη.»
Όλα αυτά δεν θα έπρεπε να μένουν κρυφά, ούτε να αποσιωπούνται. Ο Μουάμαρ Καντάφι το 2010 στην Ρώμη μιλώντας σε 500 γυναίκες είπε ότι η Ευρώπη πρέπει να ασπαστεί το Ισλάμ. Το προηγούμενο έτος πάλι απευθυνόμενος σε 200 γυναίκες της Ιταλίας παρότρυνε να ασπαστούν το Ισλάμ. Επίσης, καλούσε την ΕΕ να του προσφέρει 5 δις ευρώ για να σταματήσει την παράνομη μετανάστευση. Ο ιταλικός Τύπος αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν κάποιος Ευρωπαίος ηγέτης πήγαινε σε κάποια χώρα της Ανατολής και έπραττε το ίδιο. Πριν από αυτές τις δηλώσεις του Καντάφι εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου είχε προηγηθεί η ομιλία του στο Τιμπουκτού τον Απρίλιο του 2006, όπου προέβλεπε ότι η Ευρώπη θα εξισλαμιστεί σύντομα κι απαριθμούσε τους μουσουλμάνους για κάθε ευρωπαϊκό κράτος.
Ίσως ο Καντάφι να τα έβρισκε με τον Νίτσε, τον Χίτλερ και τον Χίμμλερ, ακόμα και με τον Γκαίτε που στο βιβλίο «Δοκίμια και σκέψεις» έγραφε με ενθουσιασμό για το Κοράνι: «Διαβάζοντας το Κοράνι, στην αρχή…μας απωθεί. Αλλά ξαφνικά μας γοητεύει, μας εκπλήσσει και τελικά επιβάλλει το σεβασμό μας. Το ύφος του, σε αρμονία με το περιεχόμενο και τον αντικειμενικό του σκοπό, είναι αυστηρό, μεγαλοπρεπές, τρομερό, αιώνια υπέροχο…Γι’ αυτό οι αληθινοί πιστοί το χαρακτηρίζουν άκτιστο, αιώνιο μαζί με τον Θεό. Το βιβλίο αυτό θα συνεχίσει να ασκεί ισχυρή επιρροή στους καιρούς που έρχονται».
Γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι οι Γερμανοί είναι οι πρώτοι εχθροί της Ευρώπης. Ήταν πάντα άλλωστε κι είναι το κράτος που όχι μόνο υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Τουρκίας μέσα στην Ευρώπη, αλλά τα προωθεί κιόλας. Ο Καντάφι είχε πει ότι «ο Αλλάχ βάζει το μουσουλμανικό έθνος της Τουρκίας στην ΕΕ κι αυτά θα είναι άλλα 50 εκατομμύρια μουσουλμάνοι που θα την μετατρέψουν σε μουσουλμανική ήπειρο». Προσοχή στους Γερμανούς!
