Γράφει ο blogger Φιλαλήθης, https://philalithia.blogspot.com/
| Στο ενδιαφέρον αυτό βιβλίο, ο πηγαίος και ασυμβίβαστος λόγος του Αλέξανδρου Καρρά αναβλύζει μια ειλικρίνεια που δεν μπορεί να μην εγείρει δημιουργικούς προβληματισμούς στον αναγνώστη, αφού φωτίζει με συνέπεια κάθε στοχαστικό σταθμό της εθνοκεντρικής ιδεολογικής του διαδρομής. Επιπλέον, είναι λόγος επιμελημένος, στρωτός και προσιτός σε όλους, χωρίς όμως να δέχεται εκπτώσεις στο νόημα και το περιεχόμενό του. Το βιβλίο, με ένα πνεύμα ρομαντικού ιδεαλισμού, θέτει τα πιο επικίνδυνα προβλήματα των καιρών μας στην πραγματική βάση τους. Έτσι αναλύει τα αίτια και την φύση της μεταπολιτευτικής θολοκουλτούρας, της υπογεννητικότητας, της αστυφιλίας, της αδιαφορίας του «εθνικού χώρου» για κοινωνικά ζητήματα, της αριστεροκρατούμενης παιδείας κ.α. Θα ήθελα να δώσω έμφαση στο θέμα της παιδείας, όπου ο συγγραφέας κάνει μια διαπίστωση που λίγοι τολμούν. Το καταναγκαστικό σχολείο, όπως διαμορφώθηκε από τα προτάγματα της βιομηχανικής επανάστασης για να παράγει εξειδικευμένους υπαλλήλους-εργάτες με τυποποιημένη σκέψη, στην υπηρεσία του σημερινού καθεστώτος κομίζει περισσότερες ασχήμιες παρά ωφέλειες. Η ουσιαστική καλλιέργεια και οι κώδικες αξιών δύνανται να αφομοιωθούν μόνον εντός του κοινωνικού κυττάρου της οικογένειας. | |
| Ιδιαιτέρως θετική εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν επιδίδεται σε πνευματική τυμβωρυχία για την θεμελίωση της πατριδολατρίας του. Δεν υποκρίνεται ότι ανακαλύπτει καινά δαιμόνια, αλλά για τις περισσότερες αναπτυσσόμενες ιδέες παραθέτει σημαντικές ρήσεις διαχρονικών κολοσσών της ελληνικής διανοήσεως. Η επιστροφή στις ρίζες, στην παράδοσή μας, αποτελεί μονόδρομο προκειμένου το τρίπτυχο Ελλάδα-Ορθοδοξία-Οικογένεια να αποκτήσει ξανά ζώσα κοινωνική και πολιτισμική υπόσταση. Για τον σκοπό αυτόν, ο Αλέξανδρος Καρράς ασκεί ορθοτομούσα κριτική στους (ευτυχώς λίγους) εμμονικούς που απαξιώνουν ελληνικά πρότυπα υπέρ της νηπιακής προσκολλήσεως σε ξενικά συστήματα, ασύμβατα με την ιδιοσυγκρασία και την «φυλετική ψυχή» των Ελλήνων. Όταν οι Έλληνες, ακόμη και στη φάση της μέγιστης παρακμής τους, βγάζουν ήρωες σαν τον εθνομάρτυρα Κωνσταντίνο Κατσίφα, δεν χρειάζεται να αναζητήσουν αλλού παραδείγματα. Εν κατακλείδι, το παρόν πόνημα απορελεί ένα σημαντικό βήμα για την επέκταση των ζυμώσεων που συντελούνται στον «χώρο», ο οποίος πρέπει να ανανεωθεί το συντομότερο δυνατόν με νέο, υγιές αίμα. Και θα ανανεωθεί. |
