«Ακριβώς τούτο είναι η ουσία του Μονάρχου: το να στηρίζεται επί της θελήσεώς και της αποφασιστικότητος της Μοναρχίας και όχι επί της πειθούς διά των εν τη Βουλή συζητήσεων».
Ιωάννης Μεταξάς
«Η Βασιλική Μοναρχία δίνει στην πολιτική τα πλεονεκτήματα της ανθρώπινης προσωπικότητας: συνείδηση, μνήμη, λογική, θέληση»
Σαρλ Μωρράς
«Πρὸς Μουσσολίνι, Μιλάνο.
Ἡ Αὐτοῦ Μεγαλειότης ὁ Βασιλεύς σᾶς ζητᾷ νὰ ἔρθετε ἀμέσως στὴ Ρώμη διότι ἐπιθυμεῖ νὰ σᾶς προσφέρει τὴν εὐθύνη τοῦ σχηματισμοῦ κυβερνήσεως. Μὲ σεβασμό,
Στρατηγὸς Τσιτταντίνι.»
Η αυτοβιογραφία μου, Μπενίτο Μουσσολίνι, εκδόσεις Νέα Γενεά
«Λειτουργία τοῦ πολιτεύματος. Τὸ συνταγματικὸν πολίτευμα εἶναι πολὺ σύμφωνον μὲ τὰς φιλελευθέρους καὶ βασιλικὰς συγχρόνως ἀντιλήψεις τοῦ ἔθνους. Ἡ ἔννοια «Βασιλεὺς» εἶναι βαθειὰ χαραγμένη, κατὰ παλαιοτάτην παράδοσιν, εἰς τὴν ψυχὴν τὴν Ἑλληνικήν, ἀλλὰ καὶ ἡ λαϊκὴ ἀντιπροσωπεία εἶναι ἐπίσης Ἑλληνικώτατον προϊόν. Ἐκλογαὶ ἐγίνοντο ἀνέκαθεν τῶν κοινοτικῶν ἀρχῶν, καὶ ἐπὶ Τουρκοκρατίας ἀκόμη. Ἔχω τὴν πεποίθησιν ὅτι οἱ θεσμοὶ δυσκόλως κινδυνεύουν εἰς τὴν Ἑλλάδα. Τὸ πολίτευμα νὰ ἐφαρμόζεται σύμφωνα, ὄχι μόνον μὲ τὸ γράμμα τοῦ συντάγματος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ πνεῦμα του.
Ὅπως τὴν ἐσωτερικὴν οὕτω καὶ τὴν ἐξωτερικὴν πολιτικὴν τοῦ κράτους τὴν διαχειρίζεται, ἐννοεῖται, ἡ ὑπεύθυνος κυβέρνησις. Ἐξ αὐτοῦ ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἐξαχθῇ καὶ τὸ συμπέρασμα ὅτι τὸν Βασιλέα τὸν θέλομεν, οἱ Ἕλληνες, ἁπλῆν σκιὰν ἤ ἐντελῶς τυπικὸν ἐπικυρωτὴν τῆς πολιτειακῆς τάξεως. Ὁ Βασιλεύς, ὡς εἷς ἐκ τῶν συνταγματικῶς ἀνεγνωρισμένων πολιτειακῶν παραγόντων, καὶ γνώμην δικαιοῦται καὶ ὑποχρεοῦται νὰ ἔχῃ δι’ ὅλα τὰ ζητήματα τοῦ τόπου, καὶ νὰ τὴν ἐκφέρῃ πρὸς τὴν ὑπεύθυνον κυβέρνησιν, προσπαθῶν νὰ τὴν πείσῃ ἤ νὰ πεισθῇ ἀπὸ τὴν ἐνδεχομένην ἀντίθετον αὐτῆς γνώμην.
Ὅπου δὲ σύμπτωσις γνωμῶν, ἐπὶ θεμελιωδῶν ζητημάτων, δὲν εἰμπορεῖ νὰ ἐπιτευχθῇ, ἔχει τὸ δικαίωμα τὸ Στέμμα νὰ διαφωνήσῃ πρὸς τὴν ὑπεύθυνον κυβέρνησιν, ἀλλά τότε θὰ προκηρύξῃ νέας ἐκλογάς, διαλῦον τὴν ὑφισταμένην Βουλήν, ἐκ τῆς πλειοψηφίας τῆς ὁποίας ἀπορρέει ἡ κυβέρνησις. Τὸ προνόμιον δὲ τῆς διαλύσεως τῆς Βουλῆς δὲν εἰμπορεῖ νὰ εἶναι περιωρισμένον καὶ νὰ ἐξαντλῆται μὲ τὴν ἐνάσκησίν του μίαν καὶ μόνην φοράν, φθάνει νὰ παρεμπίπτουν, μεταξὺ τῆς πρώτης καὶ τῆς δευτέρας διαλύσεως, νέα περιστατικά, δικαιολογοῦντα ἐπαρκῶς νέαν διαφωνίαν πρὸς τοὺς ἐπανειλημμένως ὑποδεδειγμένους ὑπὸ τῆς λαϊκῆς ἐτυμηγορίας κυβερνήντας του. Μόνον κομματικὴν πολιτικὴν δὲν ἐνδεικνύεται οὐδὲ συμφέρει εἰς τὸ Στέμμα νὰ διεξάγῃ.»
Ίων Δραγούμης, Προγραμματικοί πολιτικοί στοχασμοί, 1916
