Γράφει ο Νίκος Βοματίδης
Η Ρωσία αποτελεί μία χώρα με πλούσια πνευματική ζωή, η οποία συχνά υποτιμάται για χάρη της Δυτικής Ευρώπης και του πολιτισμού που αυτή παρήγαγε. Αν και είναι γεγονός ότι η Δύση δημιούργησε τις βάσεις για πολλά υλικά και πνευματικά αγαθά από τα οποία εξαρτόμαστε σήμερα, στέρησε, άλλοτε ηθελημένα κι άλλοτε αθέλητα, σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, κυρίως στο Ανατολικό τμήμα της, την ισότιμη εκπροσώπηση εντός της.
Μία διάθεση σχεδόν ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική, κατάλοιπο προηγούμενων εποχών, όταν οι τότε μεγάλες δυνάμεις της δυτικής και κεντρικής Ευρώπης είχαν μετατρέψει σε σκλάβους τους τους κατοίκους του μισού γνωστού κόσμου.
Η Ελλάδα, λόγω αυτής της δυτικοκεντρικής τάσης, όπως ακριβώς η Ρωσία, υποτιμήθηκε και δεν αναγνωρίστηκαν τόσο η αρχαία όσο και η βυζαντινή κληρονομιά της, και θεωρήθηκε λανθασμένα ότι η νεοελληνική πραγματικότητα δομήθηκε γενικά και αόριστα πάνω σε εξωγενείς παράγοντες, με κλασικό θεωρούμενο παράδειγμα τον δυτικό Διαφωτισμό.
Η αλήθεια είναι όμως ότι οι οργανωτικοί φορείς, που προετοίμασαν διανοητικά και πρακτικά την επανάσταση του 1821, από τον Ρήγα Φεραίο, τους Φιλικούς, και τον Αδαμάντιο Κοραή μέχρι τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Γεώργιο Καραϊσκάκη και τον Ιωάννη Καποδίστρια ήταν όλοι εκφραστές των ιδιαίτερων συνθηκών μέσα στις οποίες και γεννήθηκαν και λιγότερο της Εσπερίας. Εξάλλου, κύριος σκοπός τους ήταν η δημιουργία μίας νέας και ανεξάρτητης Ελλάδας, ισάξιας της αρχαίας και βυζαντινής κληρονομιάς της και όχι μίας δυτικοευρωπαϊκής αποικίας.
Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν στοχαζόμενος πάνω σε αυτή τη συνθήκη για λογαριασμό της ιδιαίτερης πατρίδας του Ρωσίας, θέλησε να προσπεράσει το αποτελματωμένο μετασοβιετικό τοπίο, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και να στοχαστεί πάνω σε μία νέα κατάσταση που θα ενδυνάμωνε τη χώρα του.
Κύριο μέλημά του ήταν να αποφύγει την ενσωμάτωση της Ρωσίας στη «νέα ανθρωπότητα» που ήθελε να δομήσει η δυτική παγκοσμιοποίηση, μέσα στο πλαίσιο της οποίας θεωρείται «πολιτισμός» αυτό που θεωρεί η Αμερική ως πολιτισμό, ως νέος ατλαντικός ταγός της Δύσης μετά την αποδυνάμωση της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Γερμανίας μετά τον Β’ Π.Π.
Βασικό θεμέλιο του αμερικάνικου αυτού πολιτισμού και εχθρός ενός πολυπολικού κόσμου και έτερων μορφών πολιτισμού είναι ο φιλελευθερισμός και ο οικονομικός καπιταλισμός.
Στόχος του Ντούγκιν είναι να ενώσει στοιχεία της δεύτερης και τρίτης πολιτικής θεωρίας, δηλαδή τις σοσιαλιστικές και «φασιστικές» ιδέες, και να δομήσει μία νέα θεωρία την τέταρτη πολιτική θεωρία, η οποία θα συνδυάσει όλες τις αντικαπιταλιστικές και αντιφιλελεύθερες θεωρήσεις, όπως και τις παραδοσιακές θρησκευτικές παραδόσεις, σε έναν κοινό αγώνα κατά του κοινού εχθρού.
Αυτό δικαιολογεί και τη θέλησή του να συναντήσει τόσο εκπρόσωπους της Χρυσής Αυγής όσο και του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα (αλλά όχι της ΝΔ), θεωρώντας τους εξίσου κοινούς εχθρούς του φιλελευθερισμού και εν δυνάμει συμμάχους της Ρωσίας.
Τέλος, αν και αναφέραμε περιληπτικά τα όσα γράφει ο Ντούγκιν σε αυτό το εισαγωγικό άρθρο, χωρίς να κάνουμε μνεία στο ζήτημα της Ευρασίας στην οποία μπορεί ίσως αναφερθούμε στο μέλλον – εξετάζοντας ταυτόχρονα και τις απόψεις του πρόσφατα εκλιπόντος καθηγητή Δημήτρη Κιτσίκη πάνω στο ζήτημα αυτό, γίνεται κατανοητό ότι οι πνευματικοί άνθρωποι πίσω από τον Πούτιν δεν είναι απλά ανδρείκελα, όπως οι αντίστοιχοι της Δύσης και κάθε άλλο παρά απλό είναι το ζήτημα του τι θέλει πραγματικά η Ρωσία σήμερα. Μέλλει λοιπόν να δούμε τι θα φέρει το εγγύς μέλλον..
