Τα λόγια του Λιαντίνη για τον καισαροπαπισμό και τη διαστροφή του μηνύματος του Ιησού έχουν ντοστογιεφσκική έμπνευση κι επιρροή. Από το έργο «Αδελφοί Καραμαζόφ» το γνωστό τμήμα του έργου με τον τίτλο «Ο Μέγας Ιεροεξεταστής». Ο «Εκείνος» είναι ο άλλος, είναι ο διάβολος, όχι ο Ιησούς. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι η πραγματικότητα που επικράτησε μετά τον Χριστό:
«Διορθώσαμε τον ἂθλο σου και τον στηρίξαμε στὸ θαῦμα, στὸ
μυστήριο καὶ στο κύρος. Κι οἱ ἄνθρωποι χάρηκαν πού τους
κατεύθυνανε ἐκ νέου σὰν κοπάδι καὶ πού ἒφυγε ἐπιτέλους ἀπό τις
καρδιές τους το τόσο τρομαχτικό βάρος ἐνός δώρου πού τους ἐφερε
τόσα βάσανα. Κάναμε σωστά κηρύσσοντας και πράττοντας ἒτσι; Για
πές! Μήπως δεν ἀγαπούσαμε την ἀνθρωπότητα, συνειδητοποιώντας
τόσο ταπεινά την ἀδυναμία της, ἐλαφραίνοντας με ἀγάπη τὸ φορτίο
της και ἐπιτρέποντας τήν ἀδύναμη φύση τής ἀκόμη και τήν ἁμαρτία,
ἀλλά μὲ τὴν ἄδειά μας; Γιατί λοιπὸν ἦρθες τώρα να μάς ἐνοχλήσεις;
Και τι με κοιτάς σιωπηλὸς καὶ διεισδυτικά με το πράο βλέμμα σου;
Θύμωσε δὲν τὴ θέλω τὴν ἀγάπη σου, γιατί οὔτε ἐγὼ σ᾿ ἀγαπῶ. Τι
ἐχω νὰ σού κρύψω; Ἢ μήπως δἐν ξέρω σὲ ποιὸν μιλάω; Ὃσα ἒχω
να σοῦ πῶ, σοῦ εἶναι ἢδη γνωστά, τὸ διαβάζω στὰ μάτια σου αὐτό.
Μήπως θά κρύψω ἀπό σένα τὸ μυστικό μας;
«Ἴσως τελικά να θέλεις νὰ τό ἀκούσεις ἀπ᾿ τὸ στόμα μου, ἂκου
λοιπόν: δεν εἲμαστε με ἐσένα ἀλλὰ μ᾿ Ἐκεῖνον, να το μυστικό μας!
Καιρό τώρα δεν εἲμαστε μέ σένα ἀλλά μ’ Ἐκεῖνον, ὀκτώ αἰῶνες
τώρα. Πᾶνε ἀκριβώς ὀκτώ αἰῶνες ποὺ πήραμε ἀπ᾿ Αὐτὸν εἰκεῖνο
πού ἐσύ ἀπερριψες ἀγανακτισμένος, το τελευταῖο τοῦτο δῶρο, ποὺ
σοῦ πρότεινε, δείχνοντας σου ὃλα τὰ ἐπίγεια βασίλεια: πήραμε
ἀπ’ Αὐτόν τὴ Ρώμη καὶ τὸ ξίφος τοῦ Καίσαρα, και ἀνακυρήξαμε
τους εύτούς μας ἐπίγειους καίσαρες, μοναδικούς καίσαρες, παρότι
μέχρι τώρα δὲν ἒχουμε προλάβει να ὀλοκληρώσουμε πλήρως το
ἒργο μας. Ποιος εὐθύνεται ὃμως; Ὤ! Το πράγμα εἷναι ἀκόμα στὴν
ἀρχή του, ἀλλά ἒχει ἀρχίσει. Θα περιμένουμε ἀκόμα πολύ μέχρι
να ὀλοκληρωθεῖ, και θα ὑποφέρει ἀκόμα πολύ ἡ γῆ, ἀλλὰ θὰ τά
καταφέρουμε, θὰ γίνουμε Καίσαρες καὶ τότε θὰ συλλογιστοῦμε καὶ
τὴν παγκόσμια εὐτυχία. Κί ὡστόσο θὰ μποροῦσες ἀκόμα τότε νἆχες
πάρει τὸ σπαθὶ τοῦ Καίσαρα. Γιατί ἀπέρριψες αὐτὸ τὸ τελευταῖο
δῶρο; Δεχόμενος τὴν τρίτη συμβουλὴ τοῦ παντοδύναμου Πνεύματος,
θὰ εἶχες ἐκπληρώσει ὃλα ὃσα ἀναζητεῖ ὁ ἂνθρωπος στη γῆ, δηλαδή:
ποιόν να προσκυνήσει, σε ποιόν να ἀποθέσει τη συνείδηση του και με
ποιόν τρόπο θα συμβληθοῦν ὃλοι σε μια ἀδιαμφισβήτητη, κοινή και
εἰρηνική μυρμηγκοφωλιά, καθότι ἡ ἀνάγκη παγκόσμιας ἕνωσης
εἶναι τὸ τρίτο καὶ τελευταῖο μαρτύριο τῶν ἀνθρώπων.
«Στο σύνολο της, ἡ ἀνθρωπότητα ἐτεινε πάντα νὰ ὀργανώνεται σὲ
παγκόσμια κλίμακα, ἀνυπερθέτως. Υπῆρξαν πολλοί μεγάλοι λαοί
με μεγάλη ἱστορία, ἀλλά ὃσο πιο ψηλά ἧταν οἱ λαοί με μεγάλη
ἱστορία τόσο πιο δυστυχισμένοι ἧταν, διότι συνειδητοποιοῦσαν
τὴν ἀνάγκη τῆς παγκοσμιότητας στην ἑνωση τῶν ἀνθρώπων. Οἱ
μεγάλοι καταχτητές, οἱ Τιμούρ και οἱ Τσέγκις Χάν, ἐφόρμησαν
σαν λαίλαπες πάνω στην γῆ, πασχίζοντας να καταχτήσουν την
ὑφήλιο, μά κι αὐτοί, ἒστω και άσυνείδητα, ἐξέφρασαν την ἲδια
μεγάλη ἀνάγκη τῆς ἀνρθωπότητας για παγκόσμια και γενική
συνένωση. Ἂποδεχόμενος τον κόσμο και τὴν πορφύρα τοῦ
Καίσαρα, θὰ θεμελίωνες το παγκόσμιο βασίλειο και θα πρόσφερες
καὶ την παγκόσμια ἠρεμία. Καθότι ποιὸς θα ἐξουσιάσει τους
ἀνθρώπους ἂν ὂχι ἐκεῖνοι πού ἐξουσιάζουν τὴ συνείδησή τους κι
ἐκεῖνοι ἀπό τους ὁποίους ἐξαρτᾶται το ψωμί τους; Ἐμεῖς πήραμε
τὸ ξίφος τοῦ Καίσαρα, καὶ παίρνοντας τὸ, βεβαίως, σε ἀρνηθήκαμε
καί ἀκολουθήσαμε Ἐκεῖνον.»
Ρένος Αποστολίδης: Ο Σταυρός της επ – Αναστάσεως https://youtu.be/EURRHaMaGfI
Δόξα στον Πόνο!
Σ’αυτόν η αγάπη προσφέρει
το ποτήρι του αίματος μας.
Σ’αυτόν το πνεύμα σωριάζει
τα άστρα που τρύγησε απο
τους ουράνιους κήπους.
Γι’αυτόν ανοίγει τα φτερά της
η πεταλούδα της ωραίας μας στιγμής.
Γι’αυτόν ανθίζουν οι κρίνοι των κυμμάτων
στο αλέτρι της πλώρης.
Δόξα στον Πόνο.!
Γι’αυτόν απ’το δέντρο της ζωής μας
πέφτουν αργά αργά τα χρυσά φύλλα
της πείρας και της υποταγής.
Τον Ήλιο σκλαβώνουν
οι ζωγράφοι και διηγούνται τα έργα του.
Στα χιόνια των μαρμάρων κατοικούν
οι ευγενικές του μορφές.
Στη Σιωπή ανθίζουν οι αιώνιες ιδέες του.
Δόξα στον Πόνο που σε σπάραξε
Μητέρα των θλιμμένων.
Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Στίχοι: Κώστας Βάρναλης –
Μουσική: Λουκάς Θάνου –
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης ~
Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.
Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ’ άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.
Συ θα’χεις μάτια γαλανά
θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό
Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις
Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν
