Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Ο άνθρωπος που ο Χίτλερ θα ήθελε για γιο, ο Leon Degrelle, ο ηγέτης του φασιστικού κινήματος REX, στο βιβλίο του με τίτλο «Χίτλερ για χίλια χρόνια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νέα Γενεά» δίνει πολύ σημαντικές πληροφορίες για τον ίδιο αλλά και για την ιστορία της εποχής στην οποία έδρασε. Ο Βαλλόνος δεν διστάζει καθόλου να ομολογήσει ότι στο REX είχε μέλη εβραϊκής καταγωγής κι ότι το κίνημά του δεν ήταν αντισημιτικό. Ας δούμε λοιπόν το επίμαχο απόσπασμα από το βιβλίο του Degrelle:
«Το ζήτημα των Εβραίων όμως είναι ολότελα διαφορετικό. Πριν τον πόλεμο, ουδέποτε το REX υπήρξε αληθινά αντισημιτικό. Οι δημαγωγικές κινήσεις των Εβραίων με εκνεύριζαν, είναι αλήθεια. Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι δεν τους είχα και ιδιαίτερα στην καρδιά μου. Δεν μου κάθονταν καλά στο ταπεραμέντο μου. Όμως τους άφηνα στην ησυχία τους. Μπορούσαν να είναι μέλη του REX όπως και οποιοσδήποτε άλλος. Ο αρχηγός του REX των Βρυξελλών, μετά από την εκλογική μας νίκη του 1936, ήταν Εβραίος. Ακόμα και το 1942, εν τω μέσω της γερμανικής κατοχής, ο γραμματέας του αντικαταστάτη μου, του Βικτόρ Ματτίς, ήταν Εβραίος. Τον έλεγαν Κχαν και αυτό τα λέει όλα!»
Λίγο παρακάτω ο Degrelle αναφέρει ότι μεταπολεμικά κάποιοι Εβραίοι του είχαν στήσει ενέδρα για να τον δολοφονήσουν. Πώς γλίτωσε εν τέλει από αυτή την ενέδρα ο Degrelle; Τον έσωσε μια γυναίκα εβραϊκής καταγωγής! Το βιβλίο του Degrelle δημοσιεύτηκε κατά την περίοδο που ο ίδιος βρισκόταν εν ζωή, το 1969. Συνεπώς, αυτό που μας πληροφορεί ο ίδιος ο Degrelle δεν χωρά αμφισβήτηση ούτε μπορεί να σταθεί μια κατηγορία εναντίον της πηγής αυτής ως πλαστογράφημα. Ας απολαύσουμε λοιπόν την μαρτυρία του:
«Μια Εβραία ενημέρωσε την αδερφή μου για τα σχέδιά τους, θέλοντας να με ευχαριστήσει, όπως της είπε, που της έσωσα τη ζωή κατά τη διάρκεια του πολέμου. Εκείνον τον καιρό ήμουν, όπως άλλωστε θα έκανε όλος ο κόσμος, αποφασισμένος να σώσω όλους τους ανθρώπους που γνώριζαν και είχαν κάποιο πρόβλημα. Δεν κράτησα όμως λίστα με τα ονόματά τους για μετά τον πόλεμο! Ως εκ τούτου, δεν θυμάμαι καθόλου αυτή την Εβραία που έσωσα και, στη συνέχεια, εκείνη έσωσε εμένα!»
Το 1936 ο Degrelle δήλωνε στον Γάλλο διανοούμενο, λογοτέχνη και δημοσιογράφο Robert Brasillach ότι δεν ήταν γερμανόφιλος, καταδίκαζε τις χιτλερικές υπερβολές και δεν αποδεχόταν την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού. Ας δούμε τι γράφει ακριβώς ο Brasillach στο βιβλίο «O Leon Degrelle και το μέλλον του REX», το οποίο επίσης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Νέα Γενεά»:
«Γνωρίζουμε, πως στην πραγματικότητα ο Léon Degrelle θεωρείται γαλλοφοβικός και γερμανόφιλος. Όταν του μιλούν για την εξωτερική πολιτική της χώρας του, εκείνος απαντά πως θα την οδηγήσει σε μια πολιτική ελεύθερου κράτους. Δηλώνει πως καταδικάζει τις υπερβολές του Χίτλερ, δεν αποδέχεται την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, αλλά θεωρεί εξαιρετικά τα μέτρα που θέσπισε ο Φύρερ για την εργατική τάξη κι επιθυμεί να ζήσει ειρηνικά με όλον τον κόσμο».
Ο Degrelle στο βιβλίο «Χίτλερ για χίλια χρόνια» δεν έχει αντίθετη στάση απ’ όσα δήλωσε το 1936 στον Brasillach. Δηλαδή, από το 1936 μέχρι και το 1969 ο Degrelle στέκεται κριτικά απέναντι στον Χίτλερ εις ό,τι αφορά τη δική του πολιτική εντός του Βελγίου. Μάλιστα δηλώνει ότι τον εκνεύριζε ακόμα μετά από τόσα χρόνια το ότι εξαιτίας του Χίτλερ δεν μπόρεσε να πάρει την κυβέρνηση της χώρας του. Συγκεκριμένα:
«Εκείνο που με εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι αν δεν μπόρεσα να πάρω εγκαίρως και με
σιγουριά την εξουσία, την οποία ουδέποτε θα είχα αφήσει να ξεγλιστρίσει μέσα απ’ τα χέρια
μου, αυτό οφείλεται στον ίδιο τον Χίτλερ. Οι ξαφνικές παρεμβάσεις του στην Αυστρία, στην
οροσειρά των Σουδετών, στην Τσεχία κι έπειτα η έναρξη του πολέμου στην Πολωνία φόβιζαν το βελγικό λαό και υπονόμευαν την άνοδό μου. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν τους εμπόδιζε απ’ το να με απεικονίζουν χιλιάδες φορές εκείνη την εποχή ως όργανο και παίγνιο του Χίτλερ. Δεν υπήρξα ποτέ παίγνιο κανενός, ούτε του Χίτλερ ούτε κανενός άλλου, ούτε καν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν μαχόμουν στο πλευρό του γερμανικού στρατού στο Ανατολικό Μέτωπο. Τα πλέον μυστικά αρχεία του Γ’ Ράιχ μπορούν να το επιβεβαιώσουν.»
Στον Brasillach είχε δηλώσει ότι ήταν γαλλόφιλος λόγω της καταγωγής της συζύγου του. Στο «Χίτλερ για χίλια χρόνια» ο Degrelle επανέρχεται στο θέμα και δηλώνει πως ως ηγέτης του REX είχε φιλογαλλική πολιτική: «H φυσική ροπή μου ήταν φιλογαλλική. Η οικογένειά μου ήταν από εκεί. Η σύζυγός μου ήταν από εκεί και είχε διατηρήσει την ιθαγένειά της. Τα παιδιά μου θα μπορούσαν να επιλέξουν μία ημέρα σε ποια από τις δύο χώρες θα ήθελαν ν’ ανήκουν. Και όλα τους, τελικά, επέλεξαν τη Γαλλία».
Ας δούμε όμως και τη δήλωσή του στον Brasillach: «Όσον αφορά για το αν είναι γαλλοφοβικός, απαντά: «Πώς θα μπορούσα; Έχω γαλλική καταγωγή, επισκέπτομαι συνέχεια την Γαλλία, η γυναίκα μου είναι Γαλλίδα!»
Ο Degrelle δίνει μια σημαντική πληροφορία για το πως η εξωτερική πολιτική του Χίτλερ τρόμαζε τους ψηφοφόρους άλλων χωρών. Η εξωτερική πολιτική του Φύρερ του Γ’ Ράιχ έστελνε τους ψηφοφόρους άλλων χωρών στην αγκαλιά δεξιών και συντηρητικών, λέει ο Degrelle. Τονίζει για ακόμα μία φορά ότι εξαιτίας του Χίτλερ δεν κατάφερε να κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη των συμπατριωτών του. Ας δούμε όμως τι έγραψε ακριβώς:
«Το ότι απέτυχα μια ανάσα απ’ το σκοπό μου, θα το επαναλάβω, οφείλεται στον Χίτλερ, ο οποίος είχε περάσει απ’ την εποχή την ανάκτησης του Ράιχ στην εποχή των διεθνών του απαιτήσεων, ξεσηκώνοντας σε όλες μας τις χώρες έναν πανικό ανάμεσα στους ψηφοφόρους οι οποίοι άρχισαν να τρέχουν σαν τρελοί κάτω από τις ομπρέλες των παλαιών συντηρητικών
καθεστώτων».
Κάθε φορά που ο Χίτλερ απειλούσε μια γειτονική χώρα, οι Βέλγοι γυρνούσαν την πλάτη τους στον Degrelle, όπως περιγράφει ο ίδιος. Ας δούμε την εικόνα της εποχής που ο ίδιος εξιστορεί:
«Η ύστατη όμως καταστροφή ήρθε όταν ο Χίτλερ, εξοργισμένος από τις καμπάνιες που
γίνονταν παντού εναντίον του, άρχισε να χάνει την υπομονή του και ύψωσε τη φωνή του, πιο
σκοτεινή από ποτέ! Και κάθε φορά, η παρορμητικότητά του, η οποία στρεφόταν προς τον αυστριακό Ντον ή προς την οροσειρά Σουντέτ, ή προς τις όμορφες, μπαρόκ λίμνες της Πράγας, τύχαινε πάντοτε να εκδηλώνεται εν τω μέσω των εκλογικών εκστρατειών του REX όπου προσπαθούσαμε να πάρουμε το βελγικό κοινό με το μέρος μας. Ο Βέλγος – και αυτό είναι κατανοητό – είχε διατηρήσει τρομακτικές μνήμες από την εισβολή του 1914, η οποία ήταν άδικη και απάνθρωπη. Κάθε στρατιωτική έκρηξη προερχόμενη από τη Νέα Γερμανία που είχε στόχο μια γειτονική χώρα έκανε τους Βέλγους να παθαίνουν, ακόμα κι αν επρόκειτο για μια ειρηνική είσοδο του γερμανικού στρατού σε άλλη χώρα ή ακόμα κι αν εισερχόταν ευπρόσδεκτος, όπως με ενθουσιασμό τον δέχθηκε η Αυστρία».
Απ’ όλους τους φασίστες της εποχής εκείνης ο Degrelle εκτιμά περισσότερο απ’ όλους τον Sir Oswald Mosley, για τον οποίο μιλά με πολύ κολακευτικά λόγια δείχνοντας αισθητά μια προτίμηση προς την αριστοκρατική έκφραση του εθνικισμού κι όχι προς την προλεταριακή του Χίτλερ. Άλλωστε ο ίδιος γράφει πως δεν του άρεσε η πολιτική βία και ότι ουδέποτε την χρησιμοποίησε, ενώ το 1936 είχε δηλώσει το ίδιο και στον Brasillach: «Δεν έχουμε ούτε ανάγκη ούτε επιθυμία για παρελάσεις, δεν είμαστε ένα στρατιωτικοποιημένο κόμμα. Έκανα όλη την προεκλογική εκστρατεία χωρίς όπλα και χωρίς μπαστούνια. Μπορεί να με πλησιάσει ο οποιοσδήποτε, δεν έχω σωματοφύλακες όταν περπατώ στον δρόμο» (Brasillach, 1936).
Ας δούμε τι έγραψε όμως για τον Mosley ο Leon Degrelle:
«Όμως ακόμα και η Αγγλία είχε «φασίστες», αυτούς του Όσβαλντ Μόσλι. Ενάντια στους «φασίστες» προλετάριους του Γ’ Ράιχ, οι Άγγλοι φασίστες ήταν, στην πλειοψηφία τους, φασίστες-αριστοκράτες Πολύ συναρπαστικός και καλαίσθητος, αυτός ο φασισμός! […] Δίπλα στον προλετάριο Χίτλερ, στον θεατρικό Μουσολίνι, στον ακαδημαϊκό Σαλαζάρ, ο Μόσλι ήταν ο υπέρμαχος ενός μάλλον φανταστικού φασισμού, ο οποίος, όσο εξωπραγματικό κι αν ακούγεται αυτό, ήταν προσαρμοσμένος στα βρετανικά ήθη και έθιμα… Στο ολότελα αντίθετο άκρο, ο Μόσλι πριν από το 1940, ο άψογος αυτός φασίστας, με τα γκρίζα του μαλλιά αντί για ατσάλινο κράνος, οπλισμένος με μια μεταξωτή ομπρέλα αντί για ρόπαλο, δεν παρέκκλινε από την γραμμή της βρετανικής εκκεντρικότητας… Επιπλέον, ο Όσβαλντ Μόσλι, ο ραφιναρισμένος φασίστας του Λονδίνου, δεν ήταν το alter ego του παχύσαρκου δρ. Λέι του Βερολίνου (επικεφαλής του Γερμανικού Εργατικού Μετώπου), ο οποίος ήταν κατακόκκινος, σαν ασκί γεμάτο με καινούριο κρασί» ( Degrelle, 1969).
Πάντως, υπάρχει μια ακόμα καταγραφή που χρήζει προσοχής και προβληματισμού. Ο Degrelle εντάσσει τον Κεμάλ Ατατούρκ στις όποιες ζυμώσεις γίνονταν στην Ευρώπη κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και μιλά ιδιαίτερα εγκωμιαστικά για αυτόν: «Όλα άστραφταν: η Τουρκία του Ατατούρκ – ένας παντοδύναμος κολοσσός ο οποίος τη νύχτα γλεντοκοπούσε σαν μπράβος και το πρωί επεδείκνυε μια απόλυτη παντοδυναμία, ο μόνος δικτάτορας που είχε την τύχη να πεθάνει στην ώρα του, δηλαδή στο κρεβάτι του» (Degrelle, 1969).
Τέλος, εξαιρετικής σημασίας είναι και το ότι ο Degrelle δηλώνει πως είχε εθνικό εγωισμό απέναντι στους Γερμανούς και ότι δεν ανεχόταν από Γερμανούς αξιωματικούς καμία επικοινωνία μέσω της γερμανικής γλώσσας. Αυτό το τηρούσε ακόμα και αν επρόκειτο για τον ίδιο τον Χίτλερ:
«Η χώρα μας, επειδή ήταν πολύ μικρή, κινδύνευε να χάσει την προσωπικότητά της σε μια
κακώς ορισμένη Ευρώπη. Πάντοτε απαιτούσα ο χαρακτήρας του λαού μας να γίνεται σεβαστός στα πάντα: στην ενότητά του, στα έθιμά του, στην πίστη του, στις δύο γλώσσες του, στον εθνικό ύμνο του, στις σημαίες του. Δεν ανέχτηκα ποτέ, καθ’ όλη τη διάρκεια της ρωσικής εκστρατείας, ένας Γερμανός, όσο συμπαθητικός κι αν ήταν, να δίνει εντολές στις μονάδες μου,
ή απλά να μας μιλάει, στα γερμανικά. Έπρεπε πρώτα απ’ όλα να είμαστε ο εαυτός μας. Ύστερα, θα βλέπαμε. Ακόμα και στο σπίτι του Χίτλερ, δεν διεξήγαγα τις συνομιλίες μου παρά μόνο στα γαλλικά (που ο Χίτλερ δεν γνώριζε), κάτι που μου έδινε, μεταξύ μας, το χρόνο να σκέφτομαι προσεκτικά την απάντηση που θα του έδινα όσο μου μετέφραζαν τις ερωτήσεις, τις οποίες ήδη είχα καταλάβει» (Degrelle, 1969)
Ας θυμηθούμε όμως τι δήλωσε το 1989 στο ελληνικό περιοδικό «ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ» και τον Γιάννη Σορώτο για τον Μάο τσε Τουνγκ και τον Τσε Γκεβάρα:
ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ: Για να ξεφύγουμε κύριε Ντεγκρέλ απ ‘ αυτά τα θέματα, τα οποία μας αναπτύξατε με πολλά επιχειρήματα. Όπως θα είδατε στο 15ο τεύχος μας, είχαμε γράψει για τον Μάο. Πολλοί, ακροδεξιοί και Ναζί, μας κατηγόρησαν ως αιρετικούς. Πέστε μας την γνώμη σας για τον Μάο.
ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛ : Ο Μάο, ήταν Επαναστάτης. Πάρα πολλά χρόνια προετοίμαζε την Μεγάλη Πορεία. Οι Άγγλοι ήταν χειρότεροι από τους Κομμουνιστές. Ήταν Αποικιοκράτες. Ο Μάο αγωνίσθηκε για την ελευθερία της Κίνας. Έδωσε ψωμί στον λαό του. Αν δεν αρέσει σε πολλούς, επειδή ήταν Κομμουνιστής δικαίωμα τους. Εγώ πάντως, τον θαυμάζω.
ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ: Για τον Τσε Γκεβάρα, τί έχετε να πείτε ;
ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛ: ο Γκεβάρα, είναι μια άλλη μεγάλη μορφή. Η δεξιά δεν έχει προσωπικότητες σαν τον Τσε. Εμείς, έχουμε. Είναι η αδυναμία της δεξιάς, διότι είναι πολύ μαλθακή. Εμείς, δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε επαναστάτες σαν τον Τσε Γκεβάρα , διότι δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Οι δεξιοί, είναι δειλοί , δεν κάνουν για τίποτε.
ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ: Κάπου γράψαμε, «Κομμαντάτε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: ΠΑΡΩΝ»! Εσείς ως ηγέτης Εθνικοσοσιαλιστής, πώς το κρίνετε:
ΛΕΟΝ ΝΤΕΓΚΡΕΛ : Δυστυχώς, αυτό εννοούσα προηγουμένως ότι δεν υπάρχουν Άνδρες (με άλφα κεφαλαίο) σαν τον Τσε Γκεβάρα. Τσε βγάζει μόνο μια ιδεαλιστική εποχή. Σήμερα, όλοι είναι υλιστές.
Ανακεφαλαιώνοντας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Degrelle, παρότι συνεργάστηκε και πολέμησε με τους Γερμανούς εναντίον της ΕΣΣΔ, δεν ήταν κάποιος φανατικός αντισημίτης, ούτε καν στείρος αντικομμουνιστής, εκτιμούσε περισσότερο απ’ όλους τους φασίστες τον Sir Oswald Mosley, ήταν κατά της παραστρατιωτικής οργάνωσης και της πολιτικής βίας κι ότι η επιθετική εξωτερική πολιτική του Χίτλερ στάθηκε αιτία για να μην πάρει την εξουσία στο Βέλγιο. Επίσης, ο Degrelle δεν κατήντησε γλείφτης της γερμανικής μπότας κι ας φόρεσε την στολή των Waffen-SS. Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θέτει την εθνικότητά του πάνω από οτιδήποτε ξένο. Για πολλοστή φορά αποδεικνύεται ότι η ιστορία και η ζωή εξελίσσονται με βάση την πραγματικότητα κι όχι με εμμονές και ιδεοληψίες. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι ανθρώπινο. Ό,τι κι αν πιστεύεις και για όποια ιδέα και αν μάχεσαι οφείλεις πάνω απ’ όλα να μένεις άνθρωπος. Στην περίπτωση του Degrelle παρατηρούμε ότι αυτό ίσχυε και του έσωσε και τη ζωή. Ας το θυμούνται όσοι τον θαυμάζουν: μια Εβραία έσωσε τη ζωή του Leon Degrelle. Όπως διαπιστώθηκε και σε άλλο δημοσίευμα του «Τρίτου Δρόμου» ο Degrelle δεν ήταν υπέρ των ανόητων κι αντιεπιστημονικών φυλετικών θεωριών του Γ’ Ράιχ, ούτε φυσικά αντισλάβος. Είχε ανοιχτούς ορίζοντες χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες. Ας αναζητηθούν και οι καταβολές του στο Μεξικό και τους Cristeros, τους στρατιώτες του Χριστού. Το ότι έφτανε μάλιστα στο σημείο να αναγνωρίζει την αξία πολιτικών ανδρών αντίπαλης ιδεολογίας, όπως τον Μαο και τον Τσε, δείχνει την ανωτερότητά του.
