«Από τις μέχρι τώρα αναφορές μας προκύπτει ότι όλα όσα από τον σημερινό «συντηρητισμό» έχουν σχέση με την πραγματικότητα ανήκουν κατά βάθος ήδη στις (παλαιό)φιλελεύθερες ιδέες, αυτονόητο συστατικό των οποίων, από τα τέλη του 19ου αιώνα, είναι και η κριτική της μαζικής δημοκρατίας και του κράτους πρόνοιας. Τόσο ο μεταφυσικός – μη πολιτικός «συντηρητισμός» όσο και η «συντηρητική» κριτική της καπιταλιστικής – οικονομικιστικής αστικής τάξης ή του πολιτισμού της μαζικής δημοκρατίας είναι κατασκευάσματα διανοουμένων οι οποίοι ήδη από την πνευματική τους διάπλαση δεν μπορούν να αισθανθούν άνετα στον σύγχρονο κόσμο της υψηλής τεχνικής (…) Το συγκεκριμένο πρακτικό αποτέλεσμα της αναδρομής στην κοσμοθεωρία του ιστορικού συντηρητισμού δεν μπορεί υπό τις συνθήκες της σημερινής οψιμοφιλελεύθερης κοινωνίας να είναι παρά η άρνηση αυτής της κοινωνίας».
Απόσπασμα από το βιβλίο Συντηρητισμός του Παναγιώτη Κονδύλη, σελ. 58 – 59, εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Το απόσπασμα αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς αποκαλύπτει την φύση ορισμένων «συντηρητικών» και καταδεικνύει ότι ο πολυδιαφημιζόμενος «φιλελεύθερος συντηρητισμός» δεν είναι παρά μασκαρεμένος φιλελευθερισμός και ως εκ τούτου πρόκειται για μια προσπάθεια αξιοποίησης στοιχείων από την πλούσια συντηρητική ιδεολογική παράδοση, που γίνεται επιλεκτικά και με τελικό στόχο να υπηρετηθεί το αστικό – φιλελεύθερο καθεστώς.
