Ο κομμουνιστής είναι διαχρονικά ο ίδιος. Το 1940 έβλεπε ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ στο Καθεστώς Μεταξά ιμπεριαλισμό και φασισμό και καλούσε τον λαό σε ανατροπή του Κυβερνήτη:
«Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκαμε το αντίθετο, έκαμε πόλεμο φασιστικό, καταχτητικό πόλεμο. Ενώ, αφού διώξαμε τους ιταλούς από την Ελλάδα, βασική προσπάθειά μας έπρεπε να είναι να κάνουμε μια ξεχωριστή, έντιμη και δίχως παραχωρήσεις ελληνοϊταλική ειρήνη, πράγμα που μπορούσε να γίνει με τη μεσολάβηση της ΕΣΣΔ, η μοναρχοφασιστική διχτατορία συνέχισε τον πόλεμο για λογαριασμό όχι του λαού της Ελλάδας μα της πλουτοκρατίας και του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Μετά το διώξιμο δε των ιταλών από την Ελλάδα, το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας τους τόκους των κεφαλαίων που διέθεσε στα 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεώργιου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά. Αφού δε ο Μεταξάς αρνιέται να αποκαταστήσει τις ελευθερίες του λαού, να εξασφαλίσει την ειρήνη της Ελλάδας και κάνει πόλεμο καταχτητικό ιμπεριαλιστικό, που όλα του τα βάρη τα πληρώνει ο λαός, παραμένει (ο Μεταξάς) κύριος εχθρός του λαού και της χώρας. Η ανατροπή του είναι το πιο άμεσο και ζωτικό συμφέρον του λαού μας. Λαός και στρατός πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους τη διαχείριση της χώρας και του πολέμου με σκοπό ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, εσωτερικό αντιφασιστικό λαϊκό καθεστώς, ολόπλευρη προσέγγιση προς την ΕΣΣΔ και βαλκανική συνεργασία με βάση την ειρηνική λύση των εσωβαλκανικών διαφορών.»
Αθήνα, 15 Γενάρη 1941.
Ν. Ζαχαριάδης
Πηγή: Ριζοσπάστης
Ιδεολογική συνέπεια μέχρι σήμερα για τους μπολσεβίκους ενώ απέναντι έχουμε τον πραγματικό ιμπεριαλιστή Τούρκο. Στις 11 έως 14 Απριλίου του 2013 το ΚΚΕ πραγματοποίησε το 19ο συνέδριό του. Μεταξύ άλλων «δημοκρατικών» του σκοπών που διόλου ανησυχούν φυσικά το αντιφασιστικό κοινοβουλευτικό σύστημα αναφέρθηκε η εξής προδοσία:
«Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό – λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.»
Πηγή: Ριζοσπάστης
Στις 4 Μαρτίου του 2017, λόγω του 20ού συνεδρίου του κόμματος των μπολσεβίκων, των ορφανών του Στάλιν, η παραπάνω θέση αναφέρθηκε και υποστηρίχτηκε ξανά:
«Το Κόμμα στο 19ο Συνέδριο συμπεριέλαβε εύστοχα στο Πρόγραμμα το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών σε μια τέτοια περίπτωση: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας». Η λενινιστική αυτή θέση έρχεται στο προσκήνιο, καθώς αυξάνεται η τουρκική προκλητικότητα.»
Πηγή: Ριζοσπάστης
Αξίζει να υπενθυμίσουμε, για ιστορικούς λόγους, πως τέτοιες θέσεις υποστήριζαν και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Ιταλοί σοσιαλιστές και για τον λόγο αυτό ο Μπενίτο Μουσολίνι τους εγκατέλειψε, πήγε εθελοντικά στον πόλεμο, τραυματίστηκε, έγινε αρχιδεκανέας και επιστρέφοντας δημιούργησε το Ιταλικό Φασιστικό Κίνημα:
«Το Σοσιαλιστικό Συνέδριο, βλέποντας προς τα που πήγαινα, απέσπασε την Αβάντι από τον έλεγχό μου. Δεν μπορούσα πια να κηρύξω με αυτό το μέσο την παρέμβαση της Ιταλίας στον πόλεμο. Αντιμετώπιζα τους σοσιαλιστές στα συνέδριά μας. Με απέβαλαν. Οργάνωσα δημόσιες συγκεντρώσεις. Δημιούργησα τους Φασίστι – μια ομάδα τολμηρών νέων που πίστευαν ότι η παρέμβαση θα έπρεπε να επιβληθεί. Χωρίς καμία αμφιβολία οι δράσεις τους τράνταξαν το πολιτικό πλαίσιό μας, που υπήρχε από την εποχή της ανεξαρτησίας της Ιταλίας μέχρι το 1914. Εγώ ήμουν ο αρχηγός τους.
[…] Οι Ιταλοί έβλεπαν πέρα από αυτές τις ειρηνικές παραχωρήσεις και όλες αυτές τις ανούσιες βελτιώσεις των συνόρων. Δεν πίστευαν στην ειλικρίνεια αυτής της ραδιουργίας. Την θεωρούσα αδύναμη πολιτική ικανότητα – μια πολιτική συμβιβασμού. Υπήρχαν μάντεις που στην ευρωπαϊκή σύρραξη δεν έβλεπαν μόνο εθνικά πλεονεκτήματα αλλά και την πιθανότητα μιας φυλετικής κυριαρχίας. Στον κύκλο των εποχών, είχε έρθει και πάλι μια δραματική περίοδος που έδινε την δυνατότητα στην Ιταλία με το βάρος των όπλων της να αντιμετωπίσει ως ίση τα ηγετικά έθνη του κόσμου. Αυτή ήταν η ευκαιρία μας. Ήθελα να την αρπάξουμε. Αυτό έγινε η μοναδική σφοδρή σκέψη μου. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε στις 28 Ιουλίου του 1914. Μέσα σε εξήντα μέρες έκοψα κάθε επίσημη σχέση με το σοσιαλιστικό κόμμα. Είχα ήδη πάψει να είμαι αρχισυντάκτης της Αβάντι. Ένιωθα πιο ελαφρύς, πιο φρέσκος. Ήμουν ελεύθερος! Ήμουν καλύτερα προετοιμασμένος να δώσω τις μάχες μου απ’ όταν ήμουν δεσμευμένος από τα δόγματα οποιασδήποτε πολιτικής οργάνωσης. Κατάλαβα όμως ότι δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω με αποτελεσματική δύναμη τις πεποιθήσεις μου αν δεν είχα σύγχρονα όπλα, ικανά να αντιμετωπίσουν κάθε πιθανότητα, έτοιμα να εξοπλίσουν και να βοηθήσουν, κατάλληλα για επίθεση και άμυνα – την εφημερίδα.»
Πηγή: Benito Mussolini, Η αυτοβιογραφία μου, εκδόσεις Νέα Γενεά
Σε κάθε χώρα, σε κάθε λαό, βρίσκεται ο εσωτερικός προδότης, ο μπολσεβίκος, ο κομμουνιστής!
Αλέξανδρος Καρράς
