Από το βιβλίο του Τίμου Μαλάνου «Ο Καβάφης έλεγε» των εκδόσεων Πρόσπερος, 1986:
Όταν τον πρωτογνώρισα και, μεταξύ άλλων, τον ρώτησα αν είχε γράψει πατριωτικό ποίημα, μου είπε:
«Αν και έζησα όλες τες συγκινήσεις των πολέμων του ’12 και του ’13, και συχνά αργά τα βράδυα κατέβαινα απ’ το σπίτι να μάθω τίποτα νεώτερο για τα Ιωάννινα, σχετικώς δεν έγραψα ούτε ένα στίχο. Δεν είμαι ποιητής πατριώτης, αλλά φυλετικός. Και εννοώ με την λέξη φυλετικός, την πλήρη αποκατάσταση της ελληνικής φυλής. Δηλαδή να προσαρτηθεί στην σημερινήν Ελλάδα κάθε μέρος με ελληνική συνείδηση, όπως λ.χ. ο Πόντος και τα παράλια της Μικράς Ασίας».
Με δύο λόγια, ο φυλετισμός του απέβλεπε στην αναβίωση ενός ελληνικού Βυζαντίου.
Τις μέρες της Μικρασιατικής καταστροφής, μιλώντας στο φίλο του και πρώην Απουάνο Βασίλη Αθανασόπουλο, που είχε πριν λίγα χρόνια δημοσιεύσει στο περιοδικό «Γράμματα» μανιφέστο κατά της ρουτίνας και υπέρα του Καβάφη, είπε:
«Κρίμα που χάσαμε την Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη. Θα ήσαν μεγάλα κέντρα και οι Έλληνες λόγιοι θα μπορούσαν να διαθέτουν τα έργα των».
Στην Eκκλησία
Την εκκλησίαν αγαπώ — τα εξαπτέρυγά της,
τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό —
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό —
ο νους μου πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Αγιογραφία από την Αγιά Σοφιά
«Δεν είμαι χριστιανός, μα λυπάμαι που δεν είμαι».
Κάποτε που έγινε λόγος για κείνους που κάνουν τα μύρια όσα και στο τέλος πεθαίνουν με το σταυρό στα χέρια, είπε: «Μη τους ψέγεις∙ φθάνει που μετάνοιωσαν. Αυτή άλλωστε είναι η ωραιότης της χριστιανικής θρησκείας».
Θερμοπύλες
Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
