Χρόνια συντηρείται αυτό το «Παραμύθι για κουτά παιδιά», που τους συντηρεί, διότι ευνοεί την ιδεολογικοποίηση της αμάθειας. Ο «προοδευτισμός» ήταν και είναι το άσυλο της αγραμματοσύνης. «Αγραφιώτες» συγγραφείς, όπως ονόμαζε ο Ρένος Αποστολίδης όσους δεν έχουν γράψει καμμία σπουδαία εργασία, αναλαμβάνουν κατ’ ανάθεση τη συγγραφή σχολικών εγχειριδίων, με σκοπό να υπηρετήσουν κάποια θολά ιδεολογήματα και όχι την παιδαγωγική λειτουργία. Γι’ αυτό προσπάθησαν με τους δημοσιογραφικούς παρακεντέδες τους να μεταφέρουν τη συζήτηση στο δικό τους «γήπεδο», στο γήπεδο του διχασμού σε «προοδευτικούς» και «αντιδραστικούς», ώστε η συζήτηση να διεξαχθεί με όρους εμφυλίου πολέμου που τους συμφέρει. Διότι μέσα σ’ ένα διχαστικό κλίμα ακόμη και η πιο άναρθρη κραυγή περνά σαν επιχείρημα. Για να επιχειρηματολογήσει κανείς σε αυτό το επίπεδο συζητήσεων πρέπει να διαθέτει γρόνθους και πνεύμονες γοριλανθρώπου. […]
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται οξύνοια Αϊνστάιν για να καταλάβει κανείς «που το πάει» η αριστερολογούσα κοσμοπολίτικη ιντελιγκέντσια που μειοψηφικώς δυναστεύει τον τόπο αυτό. Είναι σαφές ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάς δεν είναι απλώς διχασμένη, είναι πολυτεμαχισμένη. Μια σακατεμένη πνευματικά, ηθικά και πολιτικά χώρα. Είναι εμφανείς εκείνοι που μας σπρώχνουν στον αλληλοσπαραγμό. Δεν έχω καμμία διάθεση να χορέψω μαζί τους το «Χορό των Σκελετών», γι’ αυτό δημόσια δήλωσα αποχή από πλήθος «στημένες» συζητήσεις, προβάλλοντας ως δικαιολογητική άρνηση τη φράση του Μακρυγιάννη: «Εγώ κρέας για εμφύλιο δεν πουλώ».
