Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Μόλις χθες πληροφορήθηκα ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός με το οποίο ξεκίνησε η νέα χρονιά. Την Πρωτοχρονιά έφυγε από κοντά μας ένας άνθρωπος που συνεργαζόμουν μαζί του από τον Μάιο του 2017, προτού καν ανοίξει ο εκδοτικός οίκος «Νέα Γενεά». Για την απώλειά του έμαθα χθες το βράδυ από τη μητέρα του. Ο Ισίδωρος ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικά ευγενής, διακριτικός, φιλικότατος, συνεργάσιμος, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει και να εργαστεί και πάρα πολύ συναγωνιστικός. Όλα αυτά τα χρόνια δεν άκουσα ποτέ να κατηγορεί κανέναν, δεν μου ξεστόμισε κανένα κουτσομπολιό και καμία μικροπρέπεια. Ούτε συζητήσαμε ποτέ για τις αντίθετες απόψεις μας. Είχαμε μια συνεργασία στην οποία ήταν πάντοτε συνεπής στα χρονικά όρια που μου έθετε για την παράδοση των μεταφράσεων και ποτέ δε ζήτησε υπερβολικά χρήματα. Υπήρξε απόλυτα εχέμυθος και ποτέ δε διέρρευσε καμία πληροφορία για τις εκδόσεις που προγραμμάτιζα μαζί του. Και φαίνεται εν τέλει ότι συνήθως τους καλόκαρδους ανθρώπους τους προδίδει η καρδιά τους.
Ο Ισίδωρος είχε μεταφράσει το «Δεύτερο βιβλίο», το «Michael, ένα γερμανικό πεπρωμένο σε φύλλα ημερολογίου», το «Αύριο θα ζήσουμε», το «Η ζωή μου» του Mosley, το «Αυτοματοποίηση», το «Η κυβέρνηση του αύριο», το «Κείμενα και λόγοι», του Ριβέρα, το «Σημειώσεις φυλακής» και το «Εγχειρίδιο του αρχηγού της φωλιάς» του Κοντρεάνου, το «Αναμνήσεις» του Rosenberg, το «Αυτοβιογραφία» του Μουσολίνι και είχε συνεργαστεί με τη σύζυγό μου στην έκδοση «Ο βίος ενός εθνικοσοσιαλιστή» του Rockwell. Αυτό τον καιρό μετέφραζε ένα ακόμα βιβλίο για τις εκδόσεις της «Νέας Γενεάς», το οποίο δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, ενώ είχαμε προγραμματίσει αρκετές ακόμα εκδόσεις για το 2022.
Αγαπητέ Ισίδωρε, θα λείψεις πολύ από έναν κόσμο που στερείται ανθρώπους του δικού σου ήθους. Δε θα πω «αντίο». Σε χαιρετώ με τα λόγια που πάντα χρησιμοποιούσες κλείνοντας τις τηλεφωνικές μας συνομιλίες ή τα μηνύματά σου στα mail: «Και τα ξαναλέμε».
Θα τα ξαναπούμε, Ισίδωρε.
