Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Ο Ίων Δραγούμης μιλούσε για τους Εβραίους και για το πως προσπαθούσαν να κλέψουν την ελληνική γη, μαχόταν τους σοσιαλιστές και τον κοσμοπολιτισμό, τον φιλελευθερισμό και την ισότητα. Σήμερα παραθέτω αποσπάσματα από το συγγραφικό του έργο και τα ημερολόγιά του που αφορούν τη δράση των Εβραίων στη Δύση και την Ελλάδα, καθώς και τις συνεργασίες τους με τους Ευρωπαίους εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων στη Μακεδονία και την Ήπειρο. Αξίζει να τονίσω ότι ο Δραγούμης ήδη από την εποχή του είχε αναγνωρίσει ότι οι ιδέες των Εβραίων είχαν επικρατήσει στην Ευρώπη.
Στις 17 Φεβρουαρίου του 1908 ο Ίων δημοσιεύει στο «Νουμά» άρθρο του με τίτλο «Α’ προκήρυξη προς τους σκλαβωμένους και τους ελευθερωμένους Έλληνες», όπου επισημαίνει τη δράση των Αυστριακών και τη συνεργασία τους με τους Εβραίους:
«Μα και οι Α υ σ τ ρ ι α κ ο ί μας κατατρέχουν πιο κρυφά και πιο επιτήδεια. Και οι δυο τους βάζουν τους μικρότερους σλαβικούς λαούς, ― πότε τον ένα, πότε τον άλλο, (δηλαδή τους Σέρβους και Βουλγάρους), ― να μας χτυπούν, να μας βασανίζουν, να μας αδυνατίζουν, για ν’ αρπάξουν ευκολώτερα, μόλις παρουσιαστεί περίσταση, τα ελληνικά τα χώματα. Οι Αυστριακοί βάζουν κι άλλους (τους Αλβανούς, τους Εβραίους, τους Φραγκολεβαντίνους και τους Ρουμάνους).»
Οι Εβραίοι, λέει ο Δραγούμης, έφερναν στα τσιφλίκια που είχαν αγοράσει στη Μακεδονία σλάβους χωριάτες για να εργαστούν:
«Αλλά, από τα ίδια μέρη, και δικοί μας φεύγουνε στην ξενιτιά για να μαζέψουν τους θησαυρούς του Κροίσου, που θα τους βρούνε τάχα εκεί, σκορπισμένους στους δρόμους. Τη θέση λοιπόν των δικών μας πάλε οι Σλάβοι τη παίρνουν, για οι Εβραίοι, γιατί και τούτοι αγοράζουνε μεγάλα τσιφλίκια και φέρνουν Σλάβους χωριάτες να τους τα οργώσουν».
Αναφέρει επίσης ότι οι δυτικοί συνεργάζονταν με τους Ρουμάνους και τους Εβραίους για να εκρουμανιστεί ο πληθυσμός της Ηπείρου και της Μακεδονίας που είχε ελληνοβλαχική καταγωγή:
«Στην Ή π ε ι ρ ο και στη Μ α κ ε δ ο ν ί α μνήσκουν και κάμποσοι Ελληνόβλαχοι, σκόρπιοι σε διάφορες πολιτείες και χωριά. Αυτούς, με την αφορμή τάχα πως είναι συγγενείς τους, βάλθηκαν οι Ρουμάνοι να μας τους πάρουν και να τους κάμουν Ρουμάνους. Φωνάζουν οι κακόμοιροι οι Βλάχοι πως δεν είναι Ρουμάνοι, πως δε θέλουν να είναι άλλο παρά Έλληνες. Οι Ρουμάνοι, τίποτε. Με το ζόρι θα τους κάμουν δικούς τους. Τους Ρουμάνους σ’ αυτό τους το φέρσιμο τους υποστηρίζουν και άλλοι, οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί και οι Τούρκοι, που γυρεύουν με κάθε τρόπο να μας αδυνατίσουν. ― Για την ίδια αιτία έχουνε βάλει οι Γερμανοαυστριακοί και τους Εβραίους να μας χτυπούν στη Μακεδονία, Αυτοί φυσικά, εμπορικός και τραπεζιτικός λαός, μας κάνουν συναγωνισμό μέσα σ’ όλη την Τουρκιά. Αυτούς λοιπόν ηύραν κ’ έκαμαν πλάτες τους οι ΓερμανοΑυστριακοί για να διαδώσουν το εμπόριο τους και τα προϊόντα τους, και σύγκαιρα να μας αδυνατίσουν εμάς».
Το 1911 δημοσιεύεται το βιβλίο του με τίτλο «Όσοι ζωντανοί», ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο όπου ο ίδιος ο Δραγούμης εκφράζεται μέσα από τον ήρωα που καλείται «Αλέξης», (όπως και στο «Μαρτύρων και ηρώων αίμα», «Το μονοπάτι» κτλ). Εκεί εκφράζει μια απέχθεια για την εβραϊκή νοοτροπία που γεννά ιδέες αλληλοβοήθειας, φιλειρηνικές και παθητικές, νοοτροπίες που ο ίδιος τις θεωρεί κούραση. Για αυτό τον λόγο εκφράζει και την εναντίωσή του στις συγγενείς αντιλήψεις περί αλληλεγγύης των μασόνων, των εβραίων και των σοσιαλιστών. Ακολουθεί το εν λόγω απόσπασμα:
«Όσο τα έθνη μεταμορφώνονται σε απλές κοινωνίες ανθρώπων, τόσο φτωχότερα καταντούν, τόσο δηλαδή λιγότερες απαιτήσεις ανθρώπων και ορμών μπορούν να ευχαριστήσουν. Και κείνα τα έθνη φτωχαίνουν και καταντούν κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι όλοι ισοπεδώνονται μικραίνοντας και γενάμενοι φιλήσυχοι, χωρίς ορμές πολλές και έντονες, χωρίς πλούτη από νιάτα, δίχως τρέλλα και λαχτάρες και καρδιοχτύπια, δίχως τυχοδιωκτική όρεξι, χωρίς λάμψι, χωρίς πολεμική μανία. Οι κουρασμένοι κάνουν κοινωνίες εβραίικες με μόνο σκοπό τη γενική αλληλοβοήθεια, οι κουρασμένοι, που μόνο τη ζωούλα τους κυττάζουν, που αλτρουίζουν μόνο για να υπηρετήσουν καλλίτερα το μικροσυμφέρον τους, οι κουρασμένοι, που βαστιούνται από τα χέρια σε μιαν αλληλεγγύη γιατί φοβούνται να περπατήσουν μονάχοι τους, μην τύχει και κοπιάσουν πάρα πολύ, οι κουρασμένοι, που το στρατιωτικό γι’ αυτούς είναι βάσανο, γιατί δεν υπηρετεί τη ζωούλα τους, οι κουρασμένοι, που εχθρούς δεν έχουν. Του Αλέξη η ψυχή, συναρπασμένη από σιχαμάρα για το μικράνθρωπο, φώναζε ολημερίς: – Κάτω οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι σοσιαλιστές».
Στο «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες» γράφει ότι οι ταξικώς μεγάλοι του ελλαδικού κράτους συνεργάζονταν με Εβραίους και Ευρωπαίους αδιαφορώντας για τα ελληνικά συμφέροντα: «Οι «μεγάλοι» αυτοί έχουν συμφέροντα με τους Εβραίους και τους Ευρωπαίους και δε θέλουν να τους δυσαρεστούν».
Στα Φύλλα Ημερολογίου 1908 – 1912 σημειώνει ότι οι Εβραίοι έχουν κατακτήσει όλη την Ευρώπη με το χρήμα. Προφανώς εννοεί με τις τράπεζες και τον καπιταλισμό. Ιδού: «Μα και οι Εβραίοι έχουν το αίσθημα της ανάγκης να ορίζουν άλλους και το καταφέρνουν με τα πλούτια τους. Έχουν υποχείρια σχεδόν όλη την Ευρώπη με το χρήμα».
Στο καλύτερο βιβλίο του κατά την προσωπική μου εκτίμηση, στο έργο «Σαμοθράκη», αναλύει τις διαφορές των Εβραίων και των Ελλήνων σχετικά με το πώς αγωνίζονται οι μεν και οι δε για τα συμφέροντά τους:
«Οι Εβραίοι, οι τωρινοί και όχι οι αρχαίοι, με τα σαχλά ιδανικά τους και χωρίς όπλα φονικά, παν να καταχτήσουν την Ευρώπη. Και όμως δεν ξιππάζομαι. Τα ιδανικά τους – ο αντιστρατιωτισμός, ο σοσιαλισμός, η ισότητα, η δικαιοσύνη, η συμπονιά για κάθε αδυναμία ή αρρώστια, το ισοπέδωμα των ανθρώπων με τον αποκεφαλισμό των δυνατών – ιδανικά ανθρώπων απολέμων, δεν μπορούσαν να μην επικρατήσουν τώρα στην Ευρώπη αφού είναι σαχλά. Ένα προτέρημα όμως έχουν οι Εβραίοι που δεν το έχουν οι Ρωμιοί: Δε στηρίζονται στη φήμη για τις ιδέες των πατέρων τους για να συγκινήσουν τον κόσμο, παρά με τωρινά δημιουργήματά τους, όσο σαχλά και να είναι επιβάλλονται».
Στα «Φύλλα Ημερολογίου Ε’» επισημαίνει ξανά ότι οι Εβραίοι μαζί με την μπουρζουαζία έχουν επιβάλει το εβραϊκό πνεύμα σε όλο τον δυτικό πολιτισμό:
«Το πνεύμα του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι κατά πολύ Εβρέϊκο. Διευθύνουν τις κοινωνίες της Ευρώπης οι επιστημονικοί Φιλισταίοι και η μπουρζουαζική τάξι με ιδανικά Εβρέϊκα. Πάντα εξ Ανατολής το φως, ως τόσο».
Όσο κι αν κάποιοι επιχειρούν να διαστρεβλώσουν τον Δραγούμη, αυτό είναι ανέφικτο. Υπήρξε ο αγνότερος Έλλην του 20ού αιώνος. Η απάντησή του έρχεται από τον ίδιο μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου του: «Με πειράζουν κάθε τόσο τα λόγια των ανθρώπων και ύστερα γίνομαι σαν ατσάλι αδιαπέραστο και τίποτε δε με πειράζει πια».
Εν πάση περιπτώσει, δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τον λόγο για τον οποίο θεωρούσε ορθό να υποστηρίζεται η ορθόδοξη θρησκεία:
«Ὑποστηρίζω τὴν θρησκεία μας, ἐπειδὴ εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὴν ἱστορία μας, εἶναι ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας τοῦ γένους. Καὶ ὑποστηρίζω τὴν θρησκεία μας, καὶ ἐπειδή, ἂν δὲν τὴν εἶχαν αὐτήν, θὰ εἶχαν ἄλλη καὶ ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Ἂν ἔπαιρνα ἀπὸ μερικοὺς Ἕλληνες τὴ θρησκεία τους, θὰ γίνονταν ἢ ἄθεοι ἢ μασόνοι ἢ δῆθεν φιλόσοφοι ἢ θὰ ἔπαιρναν ἄλλες ἀνόητες πόζες καὶ ἰδέες τωρινές, ποὺ τὶς σιχαίνομαι.»
Θεωρούσε λοιπόν ότι η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία θα έσωζε τον ελληνικό λαό από το να γίνει μέλος μασονικών στοών ή άθεος ή να κατέληγε να ασπαστεί ιδέες της εποχής του που ο ίδιος σιχαινόταν, δηλαδή τις θεωρίες του σοσιαλισμού και του φιλελευθερισμού.
