ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Δικαιώνουν την πολιτικήν μου αι χιλιάδες των σφαγιασθέντων εθνικιστών Ελλήνων
Είναι πράγματι ανάγκη να απολογηθώ ώς προς την κατηγορίαν, ότι ώπλισα πολίτας,προκαλών εμφύλιον σπαραγμόν και βοηθών ούτω τους εχθρούς της Πατρίδος ; Δεν φθάνουν λοιπόν μέχρι των ώτων παντός τιμίου Έλληνος αί κατακερματίζουσαι την σαθράν αυτήν κατηγορίαν άραι, αί προερχόμεναι εκ του βάθους των κρημνών και τών φαράγγων, έκ του πυθμένος των φρεάτων πάσης γωνίας της χώρας μας, οπόθεν κατά δεκάδας καθ’ημέραν απο του παρελθόντος Δεκεμβρίου ανασύρονται κατακρεουργημένα τα πτώματα των αποτροπαίως σφαγιασθέντων εθνικιστών Ελλήνων;
[…] Αφού όμως η κατηγορία διετυπώθη, αφού ευρέθησαν μάρτυρες, οι οποίοι ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα πρέπει να είπω ολίγας λέξεις, διά να υπενθυμίσω είς το δικαστήριον σας, ότι εάν ο κ. Παπανδρέου και ο κύριος Κανελλόπουλος δεν ωμιλούν εναντίον των Ταγμάτων Ασφαλείας θα ωμιλούν κατά της πολιτείας αυτών,καθ’ ής στρέφεται πας εχέφρων Έλλην αναλογιζόμενος την…αναίμακτον της Πελοποννήσου κατάκτησιν. Ας μην λησμονή όμως ο κ. Παπανδρέου το μέν ότι, ότε έστειλε μιαν έκθεσιν του εντεύθεν είς Καϊρον πρίν ή μεταβή εκεί και εν ή ήλεγεν ότι ο λαός των Αθηνών ήρξατο δυστυχώς να αποβλέπη πρός τα Ταγματα Ασφαλείας μετά συμπαθείας, διότι αντιτάσσονται είς τα κακουργήματα του ΕΑΜ, τα οποία ευρύτατα εν τη αυτή έκθεση εξετραγώδη, ομοίως μοι απέστηλε κοινόν φίλον διά να δικαιολογήσει τα ούτω γραφόμενα, αφ ετέρου δε ότι από της εν Λιβάνω συγκεντρώσεως μέχρι ενότητως ουδέν έλεγε κατά των Ταγμάτων αναγνωρίζων σιωπηρώς την ανάγκην της διατηρήσεως των και μόνον αφού ενηγκαλίσθη τους επτά κομμουνιστάς υπουργούς ήρχισε να ζητή την διάλυσίν των. Ας ενθυμηθή επίσης ο τόσον ασθενή,είς ωρισμένας περιπτώσεις, μνήμην έχων κύριος Παπανδρέου ότι άμα ως τα απεκύρηξεν έλαβε εξ Αθήνων παρ άπάντων των ενταύθα πολιτικών αρχηγών τηλεγραφήματα διά των οποίων τον κατέκριναν διά την άφρονα ταύτην του ενέργειαν. Πρίν ομιλήσω όμως διά τα Τάγματα,οφείλω να ειπώ ολίγας λέξεις, ίνα εκφράσω την ευγνωμοσύνην μου είς το μεγαλύτερον μέρος της Χωροφυλακής (άνδρας και Αξιωματικούς) ώς και είς πλείστους της Αστυνομίας Πόλεων,επιτελέσαντας κατά την κατοχήν το καθήκον των ευόρκως. Δεν δύναμαι ειμή να ομολογήσω ότι η Χωροφυλακή, κατα πρώτον λόγον, η Αστυνομία Πόλεων, κατά δεύτερον, παρ’ όλον ότι από της αρχής της κατοχής είχον απ’ αυτών εκδηλωθή εντονώταται αί πιέσεις των κατακτητών πρώτον, των κομμουνιστών μετέπειτα,εξετέλεσαν το καθήκον των και ότι δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον επέσυρον κατ’ αυτών την μήνιν του ΕΑΜ προσπαθήσαντος δια παντός μέσου να διαλύση τα σώματα ταύτα.
ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Τάγματα ασφαλείας ήσαν τα έν Πελοποννήσω καταρτισθέντα τά οποία ουδεμίαν απολύτως είχον σχέσιν πρός τους ευζωνικούς σχηματισμούς, έδρασαν δέ τελείως ανεξαρτήτως τού τε έν Πάτραις ευζωνικού Συντ/τος, όπερ διετέλει υπό την διοίκησιν του γενναίου Συντ/χου του Πεζικού κ.Κουρκουλάκου και του έν Πύργω της Ηλείας Ευζωνικού Τάγματος,διατελέσαντος υπό τας διαταγάς του δολοφονηθέντος υπό των συμμοριτών του ΕΛΑΣ ‘Αντ/χου Κοκκώνη. Το ιστορικόν της συγκροτήσεως τής δυνάμεως ταύτης έχει ώς εξής : Επόμενον το ΕΑΜ του προγράμματος του ΚΚΕ, είς το οποίον εξ’ ολοκλήρου πλέον ανήκε, διά των υπό το όνομα ΕΛΑΣ συμμοριών του, έσφαξεν εν Πελοποννήσω ώς αλλαχού, πάν εθνικιστικόν στοιχείον, ελήστευσε τας περιουσίας των κατοίκων, επυρπόλει πόλεις και χωριά.
Έντρομοι οι κάτοικοι έφευγον διωκόμενοι υπό των προδοτών και κατεφεύγον δι’ αναφορών των αρχών, διά λαϊκών επιτροπών καθ’ ημέραν παρουσιαζομένων,είς την κυβέρνησίν μου ζητούντες την αποστολήν δυνάμεως Χωροφυλακής ή Ευζόνων ή τουλάχιστον όπλων. Ατυχώς ουδέν των αιτημάτων των δυστυχών αυτών υπάρξεων ηδυνάμεθα να ικανοποιήσωμεν, ώς στερούμενοι όπλων και πυρομαχικών. Έν τη απελπισία των οι κάτοικοι προσέφευγον εκάστοτε πρός τας τοπικάς γερμανικάς στρατιωτικάς αρχάς ζητούντες όπλα και ενίοτε επετύγχανον να τοίς χορηγηθή αριθμός τις διά του οποίου και ώπλιζον συμπολίτας των,αναλαμβάνοντας την προστασίαν των υπολοίπων. Οι ένοπλοι αυτοί,ολίγον κατ’ ολίγον, επληθύνθησαν και απεφασίσθη να υπαχθούν είς σώμα πλέον υπό τας διαταγάς του έκ Μάνης Συν/χου του Πεζικού Δ. Παπαδόγκωνα, του μετά την απελευθέρωσιν της Ελλάδος φονευθέντος υπό των κομμουνιστών έν Στρατώνες Γουδί,ένθα είχεν εγκλεισθή κατά διαταγήν της Κυβερνήσεως Παπανδρέου, δι’ ασφάλειαν του υποθέτω, απαραλλάκτως ώς δι’ ασφαλείαν μας είχομεν εγκλεισθή ημείς είς τάς φυλακάς Αβέρωφ. Ο τότε Υπουργός των Εσωτερικών διεμαρτυρήθη διότι, και πολύ ορθώς,εύρισκεν ότι δεν ήτο δυνατόν να επιτρέψωμεν δράσιν ενόπλων ομάδων εντελώς ανεξαρτήτως της Χωροφυλακής ή των Ευζωνικών σχηματισμών και ούτω επήλθεν συμφωνία διά της οποίας ιδρύθη εν Πελοποννήσω το Β’ Αρχηγείον Χωροφυλακής έχον την έδρα του έν Τριπόλει και ο ανέλαβεν ο Συν/χης Παπαδόγκωνας. Με αυτό δεν θέλω να είπω ότι τα Τάγματα Ασφαλείας δεν έπραξαν το καθήκον των. Κάθε άλλο. Ήσαν και οι άνδρες αυτοί πολίται Ελληνες μεγάλως δεινοπαθήσαντες υπό των κομμουνιστικών συμμοριών, αναγκασθέντες να λάβουν τα όπλα κατ’ αυτών και κατορθώσαντες ούτω να προστατεύσουν την τιμήν και την ζωήν πλείστων όσων συμπολιτών των. Εξ’ άλλου ο τρόπος της δημιουργίας των Ταγμάτων αυτών, αποδεικνύει πόσον μεγάλη ήτο η επιθυμία του Λαού μας να σχηματισθούν ένοπλα σώματα διά να αναλάβουν την άμυναν του πληθυσμού κατά των δήθεν απελευθερωτικών Οργανώσεων του ΕΑΜ.
Και δύνανται βεβαίως οι ξένοι, οι μή γνωρίζοντες τάς συνθήκας υφ’ άς κατά την κατοχήν έζησεν ο Ελληνικός Λαός, να ομιλούν μετά περιφρονήσεως περί των Ταγμάτων Ασφαλείας ισχυριζόμενοι ότι ταύτα ήσαν οργανώσεις φασιστικαί, αντεθνικαί και αντιλαϊκαί, δεν επιτρέπεται όμως να πράττουν τούτο οι Έλληνες,έχοντες μάλιστα την απάιτησιν να λέγωνται Εθνικισταί. Μήπως άλλωστε δεν ήσαν και οι αρματωλοί πρό του 1821 – είς διοικητικήν πρός τους Τούρκους, παρ’ ών και διωρίζοντο,ευρισκόμενοι εξάρτησιν – ειδός τι ταγμάτων Ασφαλείας είς ούς, νομίζω,ότι οπωσδήποτε μικρόν τι τουλάχιστον οφείλουν οι Έλληνες,είτε μεταξύ των ελευθερωτών καταλέγουν αυτούς, είτε μεταξύ των απλώς απελευθερωθέντων;
Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου – Γεώργιος Ράλλης (1947)
