Ακολουθούν ορισμένα αποσπάσματα από το βιβλίο της Giorgia Meloni «Io sono Giorgia: Le mie radici le mie idee», που σκιαγραφούν την προσωπικότητά της, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε στην παιδική της ηλικία. Σήμερα, στα 44 της χρόνια είναι γεμάτη εμπειρίες και απόλυτα ώριμη. Ηγείται ενός κόμματος στην Ιταλία που αποτελεί ανερχόμενη δύναμη κι εκπροσωπεί την κεντροδεξιά, του Fratelli d’ Italia.
«Είμαι η Giorgia. Είμαι γυναίκα,είμαι μητέρα, είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή. Δεν θα μου τα αφαιρέσεις αυτά».
«Όταν κοιτάζω πίσω, συνειδητοποιώ ότι η ζωή μου ήταν μια συνεχής πρόκληση. Βγήκα μπροστά σε μια γεροντοκρατούμενη χώρα σαν τη δική μας και έκανα πολλά ρεκόρ: ήμουν η πρώτη γυναίκα επικεφαλής ενός δεξιού κινήματος νεολαίας, η νεότερη υπουργός στην ιστορία της Δημοκρατίας, η πρώτη γυναίκα που ηγήθηκε κόμματος και, πρόσφατα, η πρώτη Ιταλίδα που ηγήθηκε μιας μεγάλης ευρωπαϊκής πολιτικής οικογένειας, της ECR»
Γιατί έγραψε το βιβλίο της:
«Είδα πάρα πολλούς ανθρώπους να μιλούν για μένα και τις ιδέες μου για να συνειδητοποιήσω πόση απόσταση έχουμε στην πραγματικότητα εγώ και η ζωή μου από την ιστορία που μας πλάθουν. Και αποφάσισα να ανοιχτώ, να πω σε πρώτο πρόσωπο ποια είμαι, σε τι πιστεύω και πώς έφτασα εδώ».
Η πολιτική:
«Πάντα πίστευα ότι η βαθύτερη πρόκληση όσων επιλέγουν τον δρόμο της πολιτικής είναι να μπορούν να αφήσουν ένα σημάδι από το πέρασμά τους χωρίς να αρνηθούν να παραμείνουν πιστοί στο πιο αγνό τους κομμάτι, συνήθως σε αυτό που τους ώθησε να δεσμευτούν στο πρώτο πρόσωπο. Στο τέλος του ταξιδιού, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να απαντήσει σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα: «Κατάφερα να αλλάξω κάτι στο σύστημα ή άφησα το σύστημα να με αλλάξει;». Θέλω να γράψω ποια είμαι σήμερα για να ξαναδιαβάσω τον εαυτό μου σε δέκα, είκοσι, ίσως και τριάντα χρόνια και να μην μπορώ να του πω ψέματα»
«Σε έναν κόσμο όπου όλοι στοχεύουν να γίνουν κάποιοι, η πρόκληση που έχω επιβάλει στη ζωή μου είναι να μπορώ να παραμείνω ο εαυτός μου, όποιο κόστος κι αν έχει αυτό. Για να το κάνω όμως αυτό, πρέπει να το πω στον εαυτό μου και να σας πω ποια είμαι»
Για τον πατέρα της που την εγκατέλειψε:
«Πρώτον, όταν η μητέρα μου βγήκε από το νοσοκομείο μετά τη γέννα, δεν ήρθε καν να μας πάρει. Με λίγα λόγια, δεν ήταν ακριβώς το πρότυπο του ιδανικού συντρόφου… Όταν ήμουν ακόμη πολύ μικρή, αποφάσισε να φύγει για τα Κανάρια νησιά με ένα σκάφος που ονομάστηκε Τρελό άλογο. Απογειώθηκε και εξαφανίστηκε από τον ορίζοντά μας. Δεν θυμάμαι την ημέρα που εξαφανίστηκε. Απλώς δεν θυμάμαι να έχω ζήσει ποτέ μαζί του. Αυτό πρέπει να το κατάλαβα σιγά σιγά. Η αντίληψη ενός πατέρα που δεν είναι πια εκεί, που χάνεται, είναι κάτι που δεν εξηγείται. Είναι ίσως μια πιο βαθιά πληγή από έναν ετοιμοθάνατο πατέρα, γιατί σε αυτή την περίπτωση μπορείς να ελπίζεις ότι σε κοιτάζει από τον παράδεισο, ενώ όταν φεύγει αναγκάζεσαι να ασχοληθείς με το φάντασμά του»
Για τους εχθρούς της:
«Χρόνια αργότερα, ευχαριστώ αυτούς τους αγρότες. Πρώτα μου έμαθαν ότι οι εχθροί είναι χρήσιμοι. Είναι ένα κίνητρο για να κάνεις πράγματα που διαφορετικά θα πίστευες ότι μπορείς να τα αναβάλεις, εν τέλει τα κάνεις για να ξεπεράσεις τα όριά σου και να διορθώσεις τα λάθη σου. Φυσικά, ο Πλούταρχος το εξηγεί πολύ καλύτερα από εμένα όταν μιλάει για τη «χρησιμότητα των εχθρών».
«Δεν κατηγόρησα τον πατέρα μου για το ότι ήμουν δύσκολο παιδί και, μέχρι τα τριάντα, ήμουν πεπεισμένη ότι η εγκατάλειψή του ήταν εντελώς αδιάφορη για μένα. Κάποια στιγμή, κοίταξα προς τα μέσα και κατάλαβα ότι ίσως έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Αλλά το να λες ψέματα στον εαυτό σου δεν είναι καλό για σένα: πρέπει πάντα να έχεις το θάρρος να πεις στον εαυτό σου την αλήθεια. Ακόμα κι όταν κάνεις λάθος. Γιατί μπορεί να κάνεις λάθος, φυσικά, αλλά πρέπει να το γνωρίζεις, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη γι’ αυτό. Ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία, για να ακούμε ανθρώπους να μιλάνε, την ευθύνη για όλα όσα συμβαίνουν βαρύνουν πάντα κάποιον άλλο. Δεν είναι έτσι. Ο καθένας μας έχει έναν ρόλο, καλώς ή κακώς. Η Ιταλία θα αλλάξει πραγματικά όταν καταλάβουμε επιτέλους ότι ο καθένας μας είναι μέρος του συνόλου, όταν μάθουμε ότι δεν μπορούμε να κοιτάμε πάντα την Ιταλία από έξω, σαν να μην είμαστε μέρος της. “Ξεκινάω με τον άνθρωπο στον καθρέφτη», θα έλεγε ο Μάικλ Τζάκσον. Αν θέλετε να αλλάξετε, ξεκινήστε με τον άνθρωπο στον καθρέφτη. Όλα τα λάθος πράγματα που έχω κάνει στη ζωή, αυτά που με θυμώνουν, αυτά που δεν μου αρέσουν, γι’ αυτά που δεν καταλαβαίνω πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ να διερευνήσω τις αιτίες. Πρέπει να πω την αλήθεια στον εαυτό μου για να ξέρω ποια είμαι»
Ορμπάν και τραγούδι για την ουγγρική επανάσταση:
«Ο Master Pier Francesco Pingitore, ιδρυτής του Bagaglino, είχε γράψει μετά την εισβολή των σοβιετικών αρμάτων μάχης στην Ουγγαρία ένα τραγούδι που μαζί μας έχουν τραγουδήσει ολόκληρες γενιές. Λέγεται «Avanti ragazzi di Buda». Όταν το 2019 ο Ούγγρος πρωθυπουργός Viktor Orbán ήταν καλεσμένος στο Atreju, στην ομιλία του ευχαρίστησε την Ιταλία και είπε: «Το πιο όμορφο τραγούδι για την ουγγρική επανάσταση του 1956 γράφτηκε από Ιταλούς, είναι το «Avanti ragazzi di Buda». Σε μια στιγμή το κοινό άρχισε να τραγουδά, πρώτα σιγά, μετά όλο και πιο δυνατά, όρθιο. Χιλιάδες άνθρωποι στην αίθουσα, και όλοι θυμήθηκαν από πού ήρθαν. Σε περισσότερα από είκοσι χρόνια Atreju, νομίζω ότι ήταν η πιο συναρπαστική στιγμή»
Το περιστατικό που περιγράφει είναι το βίντεο που ακολουθεί.
Για τη νοσταλγία του παρελθόντος και τη σύγχρονη πολιτική:
«Γνωρίζαμε ότι με νοσταλγία δεν θα χτίζαμε ποτέ τίποτα. Εάν θέλεις πραγματικά να είσαι πολιτικός, πρέπει να θέσεις το πρόβλημα της συναίνεσης. Πρέπει να γίνεις κατανοητός από τον άνθρωπο του δρόμου, που είναι ξένος στις ιδεολογικές αγκυλώσεις αλλά αναζητά την καθοδήγηση. Εάν οι ιδέες σου δεν πείθουν κανέναν, αν παραμείνουν αποκλειστικά για λίγους εκλεκτούς, τότε δεν τις υπερασπίζεσαι. Τις υπερασπίζεσαι όταν τις μοιράζεσαι και η πιο δύσκολη και συναρπαστική πρόκληση, και σήμερα όπως και χθες, είναι να μπορείς να πείσεις όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους χωρίς να γίνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι».
«Κάθε γενιά έχει την ευθύνη να χαράξει το δικό της μονοπάτι σε αυτό το ταξίδι. Όποιος σκέφτεται να κάνει πολιτική μιμούμενος αυτό που έκαναν άλλα παιδιά πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, δεν θα πάει πουθενά. Θέλαμε να δείξουμε τι μπορούσε να κάνει η γενιά μας»
Για το πως αντιμετωπίστηκε από πολιτικούς αντιπάλους όταν έμεινε έγκυος:
«Περνούν λίγες ώρες για να διαδοθεί η είδηση και αμέσως εξαπολύεται μια τεράστια επίθεση με χυδαίο σαρκασμό, όλα ως συνήθως ενισχύονται από το θανατηφόρο μπλέντερ του ιστού των κοινωνικών δικτύων, από τα οποία προέρχονται και άγριες προσβολές. Έχω συνηθίσει να με προσβάλλουν, τόσο που κάποια στιγμή έπαθα ανοσία στο κακό, αλλά όχι εκείνη τη στιγμή. Διαβάζοντας ότι κάποιος μου ευχήθηκε να κάνω έκτρωση πόνεσα, και μάλιστα πολύ. Όχι για μένα, που δεν φοβήθηκα ποτέ τέσσερις δειλούς του πληκτρολογίου, αλλά για εκείνη την ανήμπορη ζωή που είχα στα σπλάχνα μου και που, εν αγνοία μου, την είχα εκθέσει σε αυτή την κακία. Ήταν σαν να είχα αποτύχει στην πρώτη μου αποστολή ως μαμά»
«Θέλω σε μια κοινωνία όπου υπάρχουν ολοένα και λιγότερα παιδιά, η μητρότητα να θεωρείται αξία που πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε, όχι πρόβλημα ή περιορισμός»
Στα 31 της χρόνια έγινε η νεαρότερη υπουργός:
«Στο υπουργείο ξεκινήσαμε με την αλλαγή επωνυμίας, η οποία άλλαξε από Υπουργείο Πολιτικών για τη Νεολαία σε Υπουργείο Νεολαίας. Αν ρωτήσετε φωτισμένους και ευφυείς ανθρώπους όπως ο Gad Lerner, θα σας πουν ότι το όνομα ήταν αποτέλεσμα μιας από τις πάρα πολλές φασιστικές μνήμες που κουβαλάω. Για όσους δεν θολώνουν από τις ιδεολογικές εμμονές, η απάντηση είναι πολύ πιο γραμμική. Απλώς πίστευα, και πιστεύω ακόμα σήμερα, ότι οι πολιτικές για τη νεολαία, όπως οι πολιτικές για τις γυναίκες, που νοούνται ως τομεακές πολιτικές, δεν υπάρχουν. Και, όταν υπάρχουν, είναι ακριβοδίκαιες. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η πρόκληση της κατοχύρωσης του δικαιώματος της ιθαγένειας στους φορείς της νεολαίας και των γυναικών σε όλες τις μεγάλες πολιτικές επιλογές. Για να είμαι ξεκάθαρη, δεν καταπολεμώ τη γυναικεία ανεργία ως απλό πρόβλημα των γυναικών, αλλά ως εθνικό ζήτημα»
«Με αυτή τη νοοτροπία έχω δουλέψει τέσσερα χρόνια. Με μια μικρή αλλά συμπαγή ομάδα, ένα ξεκάθαρο όραμα και θάρρος για περιπέτεια, κάναμε το Υπουργείο Νεολαίας μια ευέλικτη και μάχιμη δομή, ικανή να κινείται γρήγορα ανάμεσα στα θωρηκτά των μεγάλων υπουργείων. Και ίσως σε αυτή την ταχύτητα με βοήθησε και το γεγονός ότι προτιμούσα να κυκλοφορώ με μοτοποδήλατο παρά με μπλε αυτοκίνητο. Θυμάμαι την έκφραση απογοήτευσης των ανδρών που μου είχαν ορίσει ως συνοδό όταν τους είπα ότι θα αρνιόμουν αυτό το προνόμιο, προτιμώντας να οδηγώ μόνη και μάλιστα το δικό μου αυτοκίνητό. Δεν ήταν μόνο λόγω της συνέπειας με τη μάχη που είχαμε δώσει για χρόνια ενάντια στη σπατάλη της πολιτικής, αλλά κυρίως ήταν ένας τρόπος να παραμείνω ο εαυτός μου, να μην επιτρέψω σε αυτό το σύστημα να με παρακάμψει και να γίνει απαραίτητο για μένα»
«Και έπειτα, όπως όλοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει κυμαινόμενες οικονομικές συνθήκες, πάντα φοβάμαι το αύριο, οπότε πρέπει να είμαι σίγουρη ότι είμαι σε θέση να αντιμετωπίσω όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Στη σχέση με το σπίτι είμαι όπως ο τυπικός Ιταλός: για πολλούς από τους συμπατριώτες μου το πρώτο σπίτι είναι το κύριο οικονομικό καταφύγιο και συμβολικά, αλλά και υλικά, αντιπροσωπεύει τον καρπό των θυσιών μιας ζωής, μερικές φορές
πολλών γενεών, το τελευταίο δώρο που θα δοθεί στα παιδιά του, για να θυμούνται τι έχει χτιστεί. Η πρώτη κατοικία δεν είναι περιουσιακό στοιχείο που παράγει εισόδημα, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως εταιρεία ή επένδυση που αποσκοπεί στην απόκτηση εισοδήματος: η πρώτη κατοικία είναι απαραίτητο για την επιβίωση της οικογενειακής μονάδας. Είναι ένα πολιτιστικό γεγονός, και επίσης για αυτόν τον λόγο εμείς, ως Fratelli d’ Italia, το θεωρούμε ιερό, αφορολόγητο και μη καταχρηστικό αγαθό»
