Ύμνησε τη χαρά! Θέλω να σε αγκαλιάσω
με όλα τα λουλούδια για να γιορτάσεις
τη χαρά, τη χαρά, τη χαρά,
αυτή τη θαυμάσια δωρήτρια!
Ύμνησε την απέραντη χαρά του να ζεις
του να είσαι δυνατή και να είσαι νέα,
του να δαγκώνεις γήινους καρπούς
με σφιχτά λευκά αδηφάγα δόντια,
να βάλεις τολμηρά και άπληστα χέρια
σε κάθε γλυκό χειροπιαστό πράγμα,
να τραβήξεις το τόξο προς κάθε
νέα λεία που η επιθυμία σου στοχεύει,
και να ακούσεις όλη τη μουσική,
και να κοιτάζεις με φλεγόμενα μάτια
το θεϊκό πρόσωπο του κόσμου
καθώς ο εραστής κοιτάζει την αγαπημένη,
και να λατρεύεις κάθε εφήμερη
μορφή, κάθε περιπλάνηση, κάθε φαντασία
μάταια, κάθε αβέβαιη ομορφιά,
κάθε σύντομη λάμψη.
Ύμνησε τη χαρά! Μακριά από την ψυχή μας
η θλίψη, το γκρίζο ρούχο.
Είναι μια άθλια σκλαβιά
το ντύσιμο αυτό της θλίψης.
Στη χαρά σου, Ξένη! θέλω
να ντυθείς με την πιο κόκκινη πορφύρα
αν χρειαστεί βάψε το δικό σου
ψιλό λινάρι στο αίμα των φλεβών μου.
Από όλα τα άνθη που θέλω να σε αγκαλιάσω
μεταμορφώθηκα για να γιορτάσεις
τη χαρά, τη χαρά, τη χαρά,
αυτόν τον ανίκητο δημιουργό!
Gabriele D’ Annunzio
