«Υπάρχει τόσος δόλος, μίσος, βία,
ανοησία στο μέσο ανθρώπινο πλάσμα
ώστε να μπορεί να επανδρωθεί οποιοσδήποτε στρατός
οποιαδήποτε ημέρα.
και οι καλύτεροι στον φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του
και οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν την αγάπη
και οι καλύτεροι στον πόλεμο – τελικά – είναι αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη
αυτοί που κηρύττουν τον θεό, χρειάζονται θεό
αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη δεν έχουνε ειρήνη
αυτοί που κηρύττουν την ειρήνη δεν έχουνε αγάπη
να φοβάσαι τους κήρυκες
να φοβάσαι τους γνωρίζοντες
να φοβάσαι αυτούς που πάντα διαβάζουν βιβλία
να φοβάσαι αυτούς που είτε απεχθάνονται την φτώχεια
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν
να φοβάσαι αυτούς που είναι γρήγοροι στους επαίνους
γιατί αυτοί είναι που χρειάζονται επαίνους για αντάλλαγμα
να φοβάσαι αυτούς που είναι γρήγοροι στην απαγόρευση
αυτοί φοβούνται αυτά που δεν γνωρίζουν
να φοβάσαι αυτούς που αναζητούν συνεχώς τα πλήθη γιατί
είναι ένα τίποτα μονάχοι τους
να φοβάσαι τον μέσο άντρα τη μέση γυναίκα
να φοβάσαι την αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια
αναζητά το μέτριο
αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους
υπάρχει τόση ιδιοφυΐα στο μίσος τους που μπορεί να σε σκοτώσει
που μπορεί να σκοτώσει τον καθένα μας
μη μπορώντας την μοναξιά
μη καταλαβαίνοντας τη μοναξιά
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε
διαφέρει απ’ αυτούς
μη μπορώντας να δημιουργήσουν τέχνη
δεν θα καταλάβουν την τέχνη
θα θεωρήσουν την αποτυχία τους στην δημιουργία
ως μια αποτυχία του κόσμου
μη μπορώντας να αγαπήσουν πλήρως
θα θεωρήσουν την αγάπη σου λειψή
και θα σε μισήσουνε
και το μίσος τους θα είναι τέλειο
σαν λαμπερό διαμάντι
σαν μαχαίρι
σαν βουνό
σαν τίγρης
σαν κώνειο
Η καλύτερη των τεχνών τους
Τσαρλς Μπουκόβσκι
«Δεν ήμουν μισάνθρωπος ούτε μισογύνης, αλλά μου άρεσε να είμαι μόνος μου. Ενιωθα ωραία να κάθομαι μόνος σε έναν μικρό χώρο, να καπνίζω και να πίνω. Ημουν πάντα καλή παρέα για τον εαυτό μου».
«Τους ανθρώπους τους μισείς;»
«Δεν τους μισώ…απλά νιώθω καλύτερα όταν δεν βρίσκονται τριγύρω».
«
Μου αρέσει να τριγυρίζω σε πολυσύχναστα μέρη
και να παίρνω μια γεύση από τους ανθρώπους
από απόσταση
δε θέλω πολύ κοντά μου να τους έχω
γιατί τότε είναι που αρχίζει
η φθορά.
[…]
παρατηρώ τον τρόπο που βαδίζουν
ή στέκονται
ή κάνουν οτιδήποτε
μοιάζω με μηχάνημα που βγάζει ακτινογραφίες
μ’ αρέσουν έτσι:
σε κοινή θεά.
[…]
μ’ αρέσει να τριγυρίζω σε πολυσύχναστα μέρη
νιώθω μια θλίψη για όλους μας ή χαρά
για όλους εμάς
παγιδευμένους μαζί σ’ αυτή τη ζωή
και αμήχανους έτσι.»
Γεννηθήκαμε σ’ έναν πολιτισμό σαστισμένο
από τη συντριπτική μετριότητα.
Αυτό που μας παρουσιάζουν είναι ψεύτικο, ένα ψέμα, μία πλάνη.
Η μήτρα μας ξέβρασε μέσα σε έναν υπόνομο.
Χρειάζονται νέοι θεοί.
Καινούργιες πόρτες πρέπει να ανοίξουμε.
Προσμέναμε τόσο πολύ για τόσο λίγο.
Πρέπει να συντρίψουμε τους περιορισμούς.
Τσαρλς Μπουκόβσκι
