Γράφει ο Κωνσταντίνος Κομνηνός
Με την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία ξεπρόβαλλε στο διεθνές σύστημα μια νέα δύναμη, η οποία δεν μάχεται απλώς με τα ανδρείκελα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία, αλλά με την ίδια την αμερικανική ηγεμονία. Όπως κάθε ηγεμονία έτσι και η αμερικανική είναι φορέας μιας ιδεολογίας, αυτής του νεοφιλελευθερισμού και ενός τρόπου ζωής που εκφράζει αυτή την ιδεολογία σε επίπεδο καθημερινότητας, αυτόν του ηδονιστικού ατομικισμού και της μαζικής κατανάλωσης.
Όπως η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η κινεζική στηρίχθηκαν στο παρελθόν στην πολιτισμική υπεροχή για να διατηρήσουν τον έλεγχο επί των υπολοίπων πληθυσμών που ήλεγχαν έτσι και η αμερικανική στηρίζεται σε μια προβολή της δικής της πολιτισμικής υπεροχής. Ο Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του με τίτλο Η Μεγάλη Σκακιέρα είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικός ως προς αυτό: «πολιτισμικά, παρά κάποιες άξεστες πλευρές, ασκεί αδιαμφισβήτητη έλξη, ιδιαίτερα μεταξύ της παγκόσμιας νεολαίας, γνωρίσματα που δίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες πολιτική επιρροή με την οποία κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να αντιπαραβληθεί». Και συνεχίζει κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στο αμερικανικό οικονομικό σύστημα, που δεν είναι άλλο από του μονεταριστικού νεοφιλελευθερισμού, γράφοντας χαρακτηριστικά «η έλξη και η επίδραση τις οποίες ασκεί το δημοκρατικό αμερικανικό πολιτικό σύστημα συνοδεύονται από την αυξανόμενη έλξη την οποία ασκεί το αμερικανικό επιχειρηματικό οικονομικό πρότυπο, το οποίο δίνει έμφαση στο παγκόσμιο ελεύθερο εμπόριο και στον ανεμπόδιστο ανταγωνισμό».
Μάλιστα, σε ένα άλλο σημείο εκφράζει και την δυσφορία του για το ευρωπαϊκό μεταπολεμικό οικονομικό σύστημα που έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο κοινωνικό κράτος. Σημειώνει επί του προκείμενου: «Καθώς το δυτικό κράτος πρόνοιας, στο οποίο περιλαμβάνονταν η σημασία την οποία απέδιδε η Γερμανία στην συναπόφαση μεταξύ επιχειρηματιών και συνδικάτων, αρχίζει να χάνει την οικονομική ωστική δύναμη του, περισσότεροι Ευρωπαίοι εκφράζουν την άποψη ότι η Ευρώπη θα πρέπει να μιμηθεί την πιο ανταγωνιστική και ανελέητη αμερικανική κουλτούρα». Αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι από πού προκύπτει αυτή η κουλτούρα; Ποια θρησκευτική αντίληψη την υποβαστάζει;
Ο Μαξ Βέμπερ ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ως προς αυτό στο βιβλίο του Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, όπου και αναλύει πως ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε στην Δύση μέσω της συγκριτικής ανάλυσης, καθώς και σε άλλους πολιτισμούς συνέτρεχαν οι υλικές προϋποθέσεις γέννησής του. Ο προτεσταντισμός και ιδιαίτερα η πουριτανική έκφρασή του εστίαζε στην αδιαμεσολάβητη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό (ατομικισμός) και διεκήρυσσε ότι η κατοχή πλούτου σήμαινε εύνοια του Θεού και αποτελούσε σημάδι ότι αυτός που τον κατείχε άνηκε στους εκλεκτούς του Θεού που θα μετέβαιναν στον παράδεισο μετά θάνατον. Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονιστεί ότι οι δεκατρείς αρχικά αποικίες στην Αμερική αποτελούνταν από πουριτανούς, δηλαδή ανθρώπους που έφεραν το καπιταλιστικό πνεύμα στην πιο ανηλεή του εκδοχή.
Ωστόσο, ο Μπρεζίνσκι όταν αναφέρεται στις διαφορές της αμερικανικής ηγεμονίας μας αποκαλύπτει και μια άλλη διάστασή της, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για εμάς τους Έλληνες. Πιο συγκεκριμένα γράφει: «στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην έμμεση άσκηση επιρροής σε εξαρτημένες ξένες ελίτ». Σε μια πρόταση μας έδωσε τον ορισμό της νεοαποικιοκρατίας, η οποία ταλανίζει και την πατρίδα μας.
Με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου οι Η.Π.Α. κατεστήθησαν πράγματι η παγκόσμια υπερδύναμη, αλλά σταδιακά φαίνεται ότι έχει περιέλθει σε παρακμή. Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία καταδεικνύει την πλήρη αδυναμία των Η.Π.Α να ανταγωνιστούν την Ρωσία στο στρατιωτικό πεδίο, γι’ αυτό και κρύβονται πίσω από μια εμμονική προσήλωση στις οικονομικές κυρώσεις.
Ο SamuelHuntingtonείχε ορθώς εκτιμήσει ότι θα έρχονταν η περίοδος σύγκρουσης των πολιτισμών και πράγματι αυτό βιώνουμε, όσον δε αφορά την Ελλάδα είναι παραπάνω από ξεκάθαρος γράφοντας «η Ελλάδα είναι μια ανωμαλία, ένας ορθόδοξος παρείσακτος στους δυτικούς οργανισμούς». Η Ρωσία δρα πλέον, και παρότι εντός των εδαφών της υπάρχουν και μουσουλμανικοί πληθυσμοί, ως φάρος του συντηρητισμού και της Ορθοδοξίας. Η Ορθοδοξία αποτελεί τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό της πολιτιστικής διάστασης του αμερικανικού ηγεμονισμού, καθότι δίνει βαρύτητα στην κοινότητα των πιστών, αλλά και προβάλλει έναν τρόπο ζωής περισσότερο ασκητικό και ταπεινόφρων, ευθέως αντίθετο με το «αυτοδιαφημιζόμενο υποκείμενο του νεοφιλελευθερισμού», όπως χαρακτηριστικά γράφει και ο καθηγητής Κύρκος Δοξιάδης. Τώρα καθίσταται παραπάνω από εμφανές γιατί οι δυτικιστές εν Ελλάδι επιτίθενται με τόσο μένος εναντίον της Ορθοδοξίας, καθώς την θεωρούν εμπόδιο για τον εκσυγχρονισμό, έναν εκσυγχρονισμό καταστροφικό της ανθρώπινης υπόστασης. Επίσης, είναι καταφανές πλέον ότι η δημιουργία του Κοσσόβου, της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και των Σκοπίων, καθώς και οι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ αποσκοπούσαν στην διάσπαση του ορθόδοξου χριστιανικού τόξου Ελλάδας – Σερβίας και Ρωσίας.
Εφόσον λοιπόν, ξεδιαλύναμε ποια είναι η κουλτούρα των δύο στρατοπέδων μένει να επιλέξουμε. Ο πόλεμος αυτός δεν είναι απλά γεωπολιτικός, αλλά όπως και κάθε σύγκρουση συμπλέκεται με στοιχεία πολιτισμικά και ιδεολογικά. Η Ελλάδα σαφώς και είναι δύσκολο να πάρει θέση υπέρ της Ρωσίας, αλλά αυτό που επιβάλλεται να κάνει είναι να κρατήσει στάση ουδετερότητας σε αυτήν την σύγκρουση και να μην λησμονεί ότι χάρη στην Συνθήκη της Ανδριανουπόλεως το 1829 η Ρωσία ανάγκασε τον Σουλτάνο να αναγνωρίσει την ελληνική ανεξαρτησία. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι απίθανο να πράξουν οι υποταγμένες στον αμερικανικό παράγοντα ελληνόφωνες ελίτ γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι σε εγρήγορση.
