Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία: Φίλοι και Εχθροί, η Μάχη για τη Rimland

Παρακάτω παραθέτουμε ένα σημαντικό κείμενο σχετικά με τα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, γραμμένο από μια νέα και αναδυόμενη Ρωσίδα διανοήτρια τη Ντάρια Πλατόνοβα – Ντούγκιν (Daria Platonova.- Dugin), η οποία όπως διαφαίνεται από το επίθετό της είναι κόρη του γνωστού πλέον σε μας Αλεξάντρ Ντούγκιν. Κύριος σκοπός μας είναι να κάνουμε σταδιακά γνωστή την ίδια και τις απόψεις της στο ελληνικό κοινό, το οποίο τόσο ταλαιπωρείται από την παραπληροφόρηση παρακρατικών αλλά και άλλων πιο «καθωσπρέπει» συστημικών φερέφωνων της κυριαρχούσας φιλοαμερικάνικης και φιλοδυτικής γραμμής (μια κατάσταση την οποία «φωτοδότησε» απλόχερα με καθαρτικό φως, ήδη από το πρώτο λεπτό του πολέμου, η πάντα αναμμένη δάδα του νεοδημοκρατικού συνασπισμού, συσπειρώνοντας κάτω από το λαμπερό μανδύα της, πέρα όλων των άλλων, και διαφόρους ψυχικά ασταθείς, είτε «αιρετικούς» είτε «ορθόδοξους», οπαδούς του νεοναζισμού στην Ελλάδα, θυμίζοντας σε όλους μας την παρακρατική προέλευσή τους).

Νίκος Βοματίδης

Η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία: Φίλοι και Εχθροί, η Μάχη για τη Rimland

Της Ντάρια Πλατόνοβα-Ντούγκιν

Μετάφραση: Νίκος Βοματίδης

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων σκιαγράφησαν καλύτερα τους άξονες των νέων γεωπολιτικών συμμαχιών και της ολοκληρωτικής επαναδημιουργίας του γεωπολιτικού χάρτη του κόσμου. Έτσι, ο γεωγραφικός χώρος της Ευρώπης, ο οποίος τοποθετείται μεταξύ του πόλου της Ευρασίας και αυτού των Η.Π.Α. (ο «πολιτισμός της θάλασσας») και το διαμορφωνόμενο τμήμα μιας ευρύτερης περιοχής, η οποία στην επιστήμη της γεωπολιτικής καλείται «Rimland» ( «η γη της περιφέρειας»), έχει πλέον χάσει την κρατική κυριαρχία του (η οποία ακόμη και πριν, ήταν κατά κύριο λόγο εικονική, περισσότερο κάτι που ήταν «πιθανό» να υπάρξει παρά κάτι αληθινό) και τον προσανατολισμό του προς τον «ηπειρωτισμό». Όλη η Ευρώπη σήμερα είναι «Ατλαντιστική».

Ο γεωπολιτικός Νίκολας Σπάικμαν σημείωνε ήδη από το 1942, ότι ακριβώς αυτή η δυνατότητα ελέγχου της περιφέρειας της «Rimland» (η οποία περιλαμβάνει από την Ευρώπη, την Τουρκία, και, τις χώρες της Νότιας Ασίας μέχρι την Κίνα και την Ινδονησία) είναι το κλειδί για τη νίκη των Η.Π.Α. στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία. Αναλύοντας τις αντιδράσεις σχετικά με τη παρούσα σύγκρουση, διαφαίνεται ότι ένα σημαντικό τμήμα της «Rimland» μετακινήθηκε προς μια πιο έντονα (Ατλαντική) στάση. Αλλά αυτό το γεγονός θα οδηγήσει σε μια αμερικανική παγκόσμια κυριαρχία ή στην επανασχεδίαση του γεωπολιτικού χάρτη του κόσμου;

Μη στοχαζόμενη πάνω στο πραγματικό πλαίσιο πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι αμερικανικές κατηγορίες περί «ρωσικής επιθετικότητας», οι οποίες έκαναν την εμφάνισή τους πολύ πριν τη ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση, η Ε.Ε. προφανέστερα ριζοσπαστικοποίησε τη στάση της, με τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών χωρών να κατηγορούν τη Ρωσία για ιμπεριαλισμό και να επιβάλλουν κυρώσεις σε όλα: από τις οικονομικές συνεργασίες, τις αερομεταφορές και τις αθλητικές διοργανώσεις μέχρι την απαγόρευση συμμετοχής ..γατών σε διεθνείς διαγωνισμούς.

Στον συνασπισμό της «καταδίκης» και της υποστήριξης των κυρώσεων συμμετείχαν επίσης χώρες που διαμορφώθηκαν με τέτοιον τρόπο ως κρατικές οντότητες, ώστε να συνεργάζονται με τις Η.Π.Α. τόσο στην Αφρικανική Ήπειρο (Γκάνα, Λιβερία) και τη Μέση Ανατολή (Ισραήλ, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη) όσο και στην Ασία (Αυτονομιστές της Ταϊβάν, Ιαπωνία, Νότια Κορέα). Γενικότερα, αυτές οι χώρες, σύμφωνα με τα γεωπολιτικά μοντέλα, αποτελούν σημαντικά τμήματα της παραθαλάσσιας γραμμής που περικυκλώνει τη Ρωσία («Heartland», ενδοχώρα) από τη Δύση, τον Νότο και τα Νοτιοανατολικά.

Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο οι χώρες αυτές βρίσκονταν σε προτεραιότητα για τις Η.Π.Α., ως θεμέλιοι λίθοι για την οικοδόμηση ενός δικτύου στρατιωτικών βάσεων στην επικράτειά τους.

Παρά ταύτα, οι κυρώσεις ενισχύθηκαν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα από τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ και των γειτονικών χωρών της Ε.Ε., όπως επίσης και από αυτές τις χώρες που ήταν ούτως ή άλλως σύμμαχοι των Η.Π.Α., κυρίως στην Ανατολική Ασία. ΟΙ Η.Π.Α. είχαν τη μεγαλύτερη επιτυχία στην Ευρώπη, όπου και τέθηκε το ερώτημα περί της εισόδου στο ΝΑΤΟ της Φιλανδίας και της Σουηδίας, μέχρι πρότινος ουδέτερων χωρών.

Την ίδια στιγμή αρκετές χώρες εκδήλωσαν την υποστήριξή τους στις ενέργειες του Ρώσου Προέδρου ή εκδήλωσαν την κατανόηση τους σχετικά με τη γενικότερη γεωπολιτική κατάσταση, θεωρώντας τις Η.Π.Α. βασικό υπαίτιο του πολέμου. Αυτές οι χώρες, αν περιγράψουμε την κατάσταση με γεωπολιτικούς όρους, έχουν επιλέξει να συνεργαστούν με τον «ηπειρωτισμό».

Η εκτέλεση της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η ανάλυση των αντιδράσεων κατέδειξε:

α) τον επαναπροσανατολισμό της Ε.Ε. προς τις Η.Π.Α., ακολουθώντας την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης.

β) την ενεργοποίηση της παγκοσμιοποιητικής επιρροής στην περιοχή της «Rimland».

γ) την παρουσία συμμάχων στη Λατινική Αμερική (Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Κούβα), η οποία σημαίνει ότι διαμορφώνεται ένα αποκεντρωμένο τμήμα της «Heartland».

δ) τη στενή υποστήριξη από χώρες της Μέσης Ανατολής (Συρία, Ιράν).

ε) την υποστήριξη της Ρωσίας στην Ινδοκίνα (Μιανμάρ).

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, αναφερόμενοι στη Ρωσική Ομοσπονδία, ότι ειδικά μέσα σε αυτές τις συγκεκριμένες περιοχές οι Η.Π.Α. έχουν κάνει προσπάθειες για να εγκαθιδρύσουν την ηγεμονία της αμερικανικής παγκόσμιας τάξης, μέσω της αποσταθεροποίησης της εσωτερικής πολιτικής τους ζωής (απόπειρες για «Maidan» στην Κούβα το Φθινόπωρο του 2021, υποστήριξη της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα και στη Συρία, οικονομικός αποκλεισμός στο Ιράν, κυρώσεις και υποστήριξη στους αντιπάλους του στρατιωτικού καθεστώτος της Μιανμάρ το 2021). Οι προσπάθειες για να βγάλουν εκτός παιχνιδιού συμμάχους της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχουν αποτύχει.

Η ουδετερότητα μιας πλειάδας χωρών σηματοδοτεί τη δημιουργία ενός νέου άξονα χωρών, γεωπολιτικά «δίχως συμμάχων», η οποία μπορεί να περιγραφεί ως μια ανάγκη για μια νέα «Rimland», ένα ουδέτερο χώρο στον «Μεγάλο Ηπειρωτικό Πόλεμο». Οι χώρες που έχουν διατηρήσει την ουδετερότητά τους συμπεριλαμβάνουν: το Αζερμπαϊτζάν, το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Μπουτάν, τον Βιετνάμ, την Αίγυπτο, την Ινδία, το Καζακστάν, το Κατάρ, την Κίνα, το Κιρζικιστάν, τη Μαλαισία, τη Μογγολία, τη Νιγηρία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Πακιστάν, τη Σερβία, το Τατζικιστάν, την Ταϊλάνδη, το Τουρκμενιστάν, τις Φιλιππίνες, τη Σρι-Λάνκα, τη Νότια Αφρική, την Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, τη Βραζιλία και το Μεξικό.

Η ουδετερότητα αρκετών χωρών μπορεί να θεωρηθεί «φιλική» προς τη Ρωσία. Ως εκ τούτου, η Αργεντινή, η Γουατεμάλα, η Χιλή και η Κολομβία είχαν ζητήσει μεν από τη Μόσχα να σταματήσει τη στρατιωτική επιχείρηση, αλλά από την άλλη αρνήθηκαν να επιβάλλουν κυρώσεις παρά τα αιτήματα της Δύσης. Καμία Λατινοαμερικανική χώρα (ούτε ακόμη αυτές που καταδίκασαν τη στρατιωτική επιχείρηση) επέβαλλαν εμπορικές κυρώσεις στη Ρωσία. Το Πακιστάν και η Ινδία, παρόλη την πίεση των Η.Π.Α., έχουν αφήσει στην άκρη όλα τα αντι-ρωσικά μέτρα.

Η κατάσταση είναι όμοια με τον πόλεμο στον Περσικό Κόλπο, όπου τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία δεν συμμετείχαν στις πιέσεις που ασκήθηκαν μέσω των δυτικών κυρώσεων (σ.μ. κατά του Ιράκ).

Η Τουρκία αρνήθηκε να επιβάλλει κυρώσεις, στο νότιο τμήμα της «Rimland» – καθώς επίσης και στην «πίσω αυλή» της Λατινικής Αμερικής – οι Η.Π.Α. αντιμετώπισαν μια κατάφωρη αποτυχία στους σχεδιασμούς τους για την απομόνωση της Ρωσίας. Τόσο οι πιο δυνατοί σύμμαχοι και συνεργάτες της Αμερικής όσο και οι αντίπαλοι των Η.Π.Α. δεν ..βιάζονται για να συμμετάσχουν στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Στον μετα-σοβιετικό χώρο, ακόμη και οι φιλο-δυτικές κυβερνήσεις της Μολδαβίας και της Γεωργίας, σύμμαχοι των Η.Π.Α., δεν έχουν αρχίσει να επιβάλλουν κυρώσεις κατά της Ρωσίας.

Είναι αυτή η διάταξη και η εικόνα που προέκυψε μετά τη ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία που φανερώνει την τωρινή γεωπολιτική κατάσταση, η οποία είναι πολύ διαφορετική από τον Ψυχρό Πόλεμο και τη τότε διπολική αντιπαράθεση. Δεν είμαστε πλέον σύμμαχοι ή συνεργάτες της Ευρώπης μέσα στο πλαίσιο της Ε.Ε. (με πιθανή εξαίρεση ίσως την Ουγγαρία). Την ίδια στιγμή έχουμε λάβει υποστήριξη ή εκφράσεις ουδετερότητας τόσο από μεγάλες δυνάμεις, που επικεντρώνουν τις ενέργειές τους στη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου, όσο και από μια πλειάδα μικρών δυνάμεων, ακόμη και φιλο-αμερικάνικων, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν την είσοδο τους σε μία ανοιχτή γεωπολιτική σύγκρουση με τη Ρωσία.

Με βάση τα όσα προαναφέραμε, μπορούμε να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα:

α) ο κύριος αντικειμενικός σκοπός της Ρωσικής Ομοσπονδίας στο εγγύς μέλλον θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας με τις «ουδέτερες» χώρες. Ειδικά η Κίνα και το Πακιστάν είναι σημαντικές χώρες και την ίδια στιγμή ενδυναμώνουν τη συνεργασία τους με την Ινδία, (η οποία βρίσκεται υπό την επιρροή των Η.Π.Α. και σε διαδικασία εγκαθίδρυσης της τετραπλής συμμαχίας QUAD, του ειρηνικού ανάλογου του ΝΑΤΟ). Η οικονομική και πολιτική αλληλεπίδραση με τις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής είναι σημαντική: τόσο με το Ιράν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα όσο και με τη Σαουδική Αραβία.

β) οι κυρώσεις και η πολιτική πίεση των Η.Π.Α. σε χώρες που εξέφρασαν την υποστήριξή τους προς τη Ρωσία θα αυξηθούν (έχουν γίνει προσπάθειες να αποσταθεροποιηθούν οι Βενεζουέλα, Νικαράγουα, Κούβα και Μιανμάρ).

γ) οι Η.Π.Α. θα κάνουν τα πάντα για να «περάσουν» οι κυρώσεις όπου έχουν μεγάλη επιρροή στις ντόπιες ελίτ, όπως στη Γεωργία και τη Μολδαβία. Θα δωροδοκήσουν αφρικανικές χώρες και μικρές χώρες της Λατινικής Αμερικής με σκοπό να δημιουργήσουν υποθετικά τη μεγαλύτερη δυνατή καταδίκη της Ρωσίας. Στην Ευρώπη οι Η.Π.Α. θα κάνουν τα πάντα ώστε να αποτρέψουν τον Βίκτωρ Ορμπάν από το να κερδίσει της κοινοβουλευτικές εκλογές του Απριλίου (σ.μ. κάτι που τελικά απέτυχε).

δ) οι «ουδέτερες» χώρες θα γίνουν πεδίο μάχης δύο παγκόσμιων τάξεων: της αμερικανικής παγκοσμιοποίησης και του ρωσικού πολυπολισμού.

ε) οι Η.Π.Α. και τα «Ατλαντικά δίκτυα» θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την εσωτερική ενότητα του ΝΑΤΟ σαν κύριο προπύργιο τους, από το οποίο εκπορεύεται η γεωπολιτική επιθετικότητα κατά της Ρωσίας. Θα υπάρξει καταστολή κατά των αντιπάλων της παγκοσμιοποίησης και του αμερικάνικου προσανατολισμού και θα αναδειχθεί μια «κουλτούρα ακύρωσης» (πιθανότατα κατά των φιλο-ρωσικών τοποθετήσεων).

Αναρτήθηκε στις 06.03.2022 στον ιστότοπο https://www.geopolitica.ru/en