Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς

Η αυτοθυσία των ατόμων που ανήκουν σε ένα σύνολο είναι μια από τις βασικότερες αξίες για τη ζωή και την υπεράσπιση της Ελευθερίας ενός λαού, ενός Έθνους, μιας πίστης. «Θνήσκε υπέρ πατρίδος», έγραφε το δελφικό παράγγελμα, πράγμα που αποδεικνύει ότι επρόκειτο για μια πανάρχαια και διαχρονική αξία. Η αυτοθυσία όμως δεν είναι αυτοσκοπός, το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» είναι μια τραγική νοοτροπία. Για να γίνεις ήρωας δεν αρκεί να πεθάνεις με αυτοθυσία, να φυλακιστείς ή να υποστείς οτιδήποτε άλλο για εκείνα που πιστεύεις, που αγαπάς κι υπερασπίζεσαι.

Όταν σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς στη Μακεδονία, ο Ίων Δραγούμης έγραψε το βιβλίο «Μαρτύρων και ηρώων αίμα». Η φράση «σώνουν οι μάρτυρες, γενείτε ήρωες» είναι πασίγνωστη. Πρέπει όμως να την αποσαφηνίσουμε. Ο Δραγούμης έστελνε το μήνυμα ότι δε χρειάζονται πλέον άλλοι μάρτυρες, δηλαδή άνθρωποι που θα σκοτωθούν για μια ιδέα, αλλά άνθρωποι που θα γίνονταν οι ήρωες ενός ολόκληρου έθνους, το οποίο θα απελευθέρωνε την Μακεδονία.

Ο σκοπός του αγώνα είναι να πετύχεις τον σκοπό. Ο αγώνας δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν αγωνιζόμαστε επειδή δεν έχουμε τι να κάνουμε, δεν είναι χόμπι.

Ο σκοπός που θέτεις προϋποθέτει πίστη, άνευ αυτής ο αγώνας δεν έχει φλόγα κι όταν δεν πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις δεν θυσιάζεις και πάρα πολλά για τον αγώνα και τον σκοπό. Θυσίες που κάνει ένα άτομο για τον αγώνα είναι το χρήμα, ο ύπνος, η προσωπική ζωή, ο ελεύθερος χρόνος, η ηρεμία του ατόμου που χάνεται από τη στιγμή που ασχολείται με τα κοινά, ο χρόνος που αφαιρείται από τις οικογενειακές στιγμές. Απλά καθημερινά πράγματα τα οποία δεν είναι και λίγα. Με λίγα λόγια, όποιος ανακατεύεται με τα κοινά χάνει την ησυχία του.

Αν διαβάσουμε τον Ιωάννη Συκουτρή, και συγκεκριμένα το βιβλίο «Η φιλοσοφία της ζωής», θα δούμε ένα τελείως διαφορετικό σκεπτικό για τον ηρωικό τρόπο ζωής από εκείνο που πολλοί έχουν στο μυαλό τους. Ο ηρωικός άνθρωπος είναι εκείνος που ζει έντονα, που έχει θέληση, που δαπανά τη ζωή του για εκείνο που πιστεύει κι αγαπά επειδή αυτό είναι ο εαυτός του. Δεν αγωνίζεται για να πεθάνει αλλά ταυτόχρονα νιώθει περιφρόνηση για τον θάνατο. Αν έρθει, ήρθε. Δεν επιζητά το θάνατο για να γίνει ήρωας. Ο θάνατός του απλώς μπορεί να επιφέρει μια επισφράγιση όλων εκείνων που έπραξε κατά τη διάρκεια της ζωής του, την οποία ξόδεψε για αυτό που πίστευε. Αυτά λέει εν συντομία ο Συκουτρής.

Ο θάνατος ή η φυλάκιση, τα έλεγα πέρυσι τον Ιούλιο σε ένα podcast, επιφέρουν την διακοπή του αγώνα, στην πρώτη περίπτωση, ή την καθυστέρηση προς τον σκοπό, στη δεύτερη περίπτωση. Συνεπώς, πρέπει να γίνεται προσπάθεια να αποφεύγονται για να μην παύσει η προσπάθεια προς τον σκοπό.

Έχουμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες τα μνημόσυνα που αφορούν θύματα που σφαγιάστηκαν, ανθρώπους που σκοτώθηκαν, ημέρες που ηττηθήκαμε ως έθνος. Μόνο σε τέτοιες θλιβερές ημέρες μαζευόμαστε τόσα χρόνια. «Προγόνους στεφάνου», έγραφε το δελφικό παράγγελμα, κι ουδείς αντιλέγει σε αυτό και δεν επιτρέπεται να αντιλέγει. Αλλά πρόγονοι δεν είναι μόνο όσοι πέθαναν ως μάρτυρες ή ως θύματα ή ως ηττημένοι. Και δεν πρέπει να αποτελεί βασική προϋπόθεση το να έχει πεθάνει κάποιος ή να έχει πέσει ηρωικά σε μια μάχη για να τον τιμήσουμε.

ΑΥΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ!

Το ελληνικό έθνος έχει άπειρες νίκες και μεγαλεία. Γιατί δε συγκεντρωνόμαστε να τιμήσουμε ημέρες νίκης; Κι οι νίκες έχουν φυσικά και τους νεκρούς τους. Θα μπορούσαμε να συγκεντρωνόμαστε για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ή για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης κι εκεί να τιμάμε και τους νεκρούς εκείνων των αγώνων που εν τέλει στεφανώθηκαν με τις δάφνες της νίκης.

Κάθε 26η Οκτωβρίου, ημέρα απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε και να στεφανώνουμε νικητές και νεκρούς. Εκείνη την ημέρα θα έπρεπε να τιμάμε τον Παύλο Μελά κι όχι την ημέρα που σκοτώθηκε. Ο Μελάς σκοτώθηκε για μια ιδέα, για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Έλεγε «μόνο να σκοτωθώ, τότε να δείτε τι έχει να γίνει». Η ιστορία απέδειξε ότι δεν έχασε άδικα τη ζωή του, ούτε τα μικρά παιδιά του έμειναν ορφανά για το τίποτα. Η καλύτερη ημέρα για να τιμάται λοιπόν ο Μελάς είναι η 26η Οκτωβρίου.

Αφήσαμε να γιορτάζουν μόνοι τους οι αριστεροί την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, τη στιγμή που εμείς είχαμε επίσης αντισταθεί δυναμικά στις κατοχικές δυνάμεις του Άξονα με την «Χ» του Γρίβα, τον ΕΔΕΣ του Ζέρβα και πολλών άλλων ακόμα εθνικιστικών οργανώσεων αντίστασης.

Πρέπει να πάψουμε να καλλιεργούμε συνεχώς την ψυχολογία του ηττημένου, πρέπει να αποβάλλουμε το σύνδρομο του ηττημένου, να πάψουμε να συγκεντρωνόμαστε σε ημέρες ήττας ή σφαγής. Δεν εννοώ φυσικά ότι πρέπει να ξεχάσουμε τα γεγονότα και τις ημέρες αυτές, εννοώ να αφήσουμε τις κλάψες, όπως έλεγε κι ο Γιαννόπουλος. Ούτε φυσικά να βαυκαλιζόμαστε με τις νίκες του παρελθόντος. Είναι το ίδιο κακό κι ίσως και χειρότερο ακόμα.

Αρκετά έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια κι αρκετά έχουμε ταπεινωθεί ως έθνος και λαός. Είτε σε θέματα πολιτικά που αφορούν τον Εθνικισμό, είτε σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, τα οποία αφορούν το Έθνος μας.

Πρέπει επίσης να τιμάμε συχνότερα τον Άγνωστο Στρατιώτη. Κι αυτοί ήρωες και μάρτυρες είναι κι ας μη τους γνωρίζουμε. Δεν είναι ούτε δίκαιο ούτε ηθικό να στερούνται δόξας και τιμών.

Να τιμάμε τις θυσίες αλλά περισσότερο να τιμάμε νίκες όπως ο Μαραθώνας, η Σαλαμίνα, η Τριπολιτσά, τα Ιωάννινα, η Θεσσαλονίκη, ο Γράμμος ή η προσάρτηση των Δωδεκανήσων μετά την Ιταλοκρατία. Έτσι θα καλλιεργήσουμε ανθρώπους που θα πιστεύουν στη Νίκη! Ο ελληνικός λαός έχει στερηθεί την υπερηφάνεια του. Οι λαοί που χάνουν την περηφάνεια τους παραμελούν την πίστη στο έθνος, γιατί αρνούνται να θυμούνται πίκρες κι επιλέγουν τη λησμονιά. Ανθρώπινο είναι κι αυτό. Είναι αναγκαίο να αναπτερώσουμε το εθνικό φρόνημα. Μόνο έτσι λοιπόν θα ανεβάσουμε το ηθικό μας, έτσι θα πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε! Κάθε έθνος οδηγείται από τις ένδοξες μέρες του, τις νικηφόρες, από τις επιτυχίες του κι όχι από τις ημέρες ήττας, θλίψης, συμφοράς και ντροπής. Η αυτοθυσία δεν είναι αυτοσκοπός, είναι απλά μια προϋπόθεση που οδήγησε, και θα οδηγήσει, στις νίκες. Ο λαός μας πάντα αγωνιζόταν για την διατήρηση της ελευθερίας του και για την τιμή του. Καιρός να ανακτήσουμε και τα δύο και για να γίνει αυτό πρέπει να γίνουμε νικητές.

Τέλος, παραθέτω στίχους ενός αγαπημένου μου ποιητή, αλλά δυστυχώς αγνώστου και λησμονημένου, του Αχιλλέα Παράσχου, οι οποίοι αναφέρονται στον Άγνωστο Στρατιώτη:

Γνωρίζουν ότι άγνωστοι θα πέσωσι, γνωρίζουν
ότι της λήθης η ψυχρά τους αναμένει κλίνη,
Και όμως εις τον θάνατον ατάραχοι βαδίζουν.
Δεν πολεμούν υπέρ αυτών ουδέποτε Εκείνοι!
Αυτοί την πείναν, τας πληγάς, το μνήμα, την σκοτίαν,
και άλλοι, άλλοι εις το φως κ’ εις την αθανασίαν!

Ω ήρωες αγνώριστοι, πεσόντες εις τα σκότη!
Εάν η μνήμη λησμονή την έξοχον θυσίαν,
εκεί επάνω του Θεού το βλέμμα δεν υπνώττει
Βλέπει τα έργα, και ποτέ, ποτέ την ιστορίαν…
Ω ήρωες αγνώριστοι, πεσόντες εις τα σκότη,
αν ήσθε κάτω έσχατοι, επάνω είσθε πρώτοι!

(Εις τας σκιάς Αγνώστων Ηρώων)

Το ίδιο θέμα συναντούμε και σε άλλο ποίημα του Παράσχου με τίτλο «Ο Λέων Καλλέργης», απόσπασμα του οποίου ακολουθεί:

Πατέρων κοιμητήριον διέρχομ’ επισήμων
Λειψάνων βλέπω σάβανα βαμμένα εις το αίμα
Είναι το κενοτάφιον ηρώων ανωνύμων
Ηρώων δίχως θρίαμβον, μαρτύρων δίχως στέμμα.
Α. πως λατρεύει μάρτυρας τοιούτους η ψυχή μου
Αυτοί είναι η Μούσα μου, αυτοί και η ωδή μου !

Το ν’ αποθάνη τις ζητών την δάφνην του αγώνος
οπίσω του αφίνων φως και μνήμης ευωδίαν
Το ν’ αποθάνη ένθους τις επί του προμαχώνος
ελπίζων νίκην ευγενή εις μάχης τρικυμίαν
Δεν λέγω, είναι ιερόν, αλλ’ ο τοιούτος ήρως
Λαμβάνει γέρας άφθιτον την δόξαν του Σωτήρος.

Αλλ’ είναι άλλο, άλλο τι το μάχεσθαι αιωνίως
Υπό το σκότος, έρημος, νεκρός κ’ εις την ελπίδα
να ην’ η δάφνη άοσμος δι’ άγνωστον πατρίδα…
Α, εις τοιαύτην ύπαρξιν κουράζονται τα στήθη
Είναι πολύ αχάριστος και ασεβής η λήθη!

Ολίγα άνθη δότε μοι ευώδη, Πατριώται
τον ύπνον των αγνώστων μου ηρώων να τιμήσω
Ολίγην δρόσον δι’ αυτούς τα δάκρυά σας δότε
Της ξηραμένης δάφνης των τα φύλλα να ραντίσω.