Το θέαμα ανθρώπου, αξιούντος να δικτατορεύση και αισθανομένου την ανάγκην να αρυσθή δυνάμεις από τα πλέον θολά κατάλοιπα της ψηφοφορικής και κομματικής αγέλης διά της βεβιασμένης και ματαίας επαναβιώσεως ενός τύπου προ πολλού και εις τον Τόπον μας υπερβληθέντος και μόνον ζητήματα ογκηρά και δυσαντιμετώπιστα προωρισμένου να δημιουργήση – το θέαμα, λέγομεν, αυτό είναι ικανόν να πείση πάντα, ότι ο άνθρωπος στόφφαν δικτάτορος μίαν φοράν δεν έχει. Τα ξένα παραδείγματα βοούν περί τούτου:
ο μεν Μουσσολίνι, τον Βασιλέαν Αρχηγόν μιας εθνικής δυναστείας περιώρισε πολύ περισσότερον αφ’ όσον ο ίδιος είχε περιορίσει εαυτόν, εις ρόλον διακοσμητικής μονάδος της φασιστικής τελετουργίας. Ο Χίτλερ, ουδ’ επί στιγμήν εσκέφθη την παλινόρθωσιν του Γουλιέλμου Β’, μολονότι διήνυσε μακράν περίοδον κατά την οποίαν λίαν χρήσιμος του ήτο πάσα πρόκλησις εναντίον των εκ της Συνθήκης των Βερσαλλιών προσβολών της εθνικής φιλοτιμίας του Γερμανικού Λαού – διότι ο έχων πραγματικήν υφήν δικτάτορος μάλιστα τούτο εννοεί: ότι είναι μόναρχος.
Ρένος Αποστολίδης, Κατηγορώ
