Ο Léon Degrelle είπε:
«Αγαπάμε τη λέξη «κοινότητα», είπε. «Οικογενειακή κοινότητα, θρησκευτική κοινότητα. Θέλουμε να χτίσουμε την κοινότητα μας. Παρόμοια κοινότητα μ’ αυτό το χωριό που διασχίσαμε μόλις τώρα, δείτε το, αυτό το χωριό το τόσο πνευματικό, που έχει χτιστεί με τους στριφτούς του δρόμους γύρω από την εκκλησία που δεσπόζει στο κέντρο. Υπάρχει μια θέση για όλους στη δική μας κοινότητα. Κι αυτός είναι ο αληθινός πατριωτισμός, η αληθινή παράδοση»
Ο Léon Degrelle και το μέλλον του «REX», εκδόσεις «Νέα Γενεά»
Από το βιβλίο «Ο Ελληνισμός μου και οι Έλληνες» του Ίωνος Δραγούμη:
Όταν έγινε κράτος η Ελλάς, δεν ήταν ανάγκη, δεν έπρεπε, να καταστρέψουν τις κοινότητες και να κάμουν δήμους. Οι άνθρωποι των κοινοτήτων ήταν καλλίτεροι από τους ανθρώπους των δήμων. Οι κοινότητες ήταν αποτέλεσμα ζωής ελληνικής πολλών ετών, ήταν τύπος ελληνικών υπάρξεων, όπως στον αρχαίον καιρό ήταν οι μικρές πολιτείες, δημοκρατίες, κρατίδια.
Της κοινότητος ο άνθρωπος είναι δεμένος με την κοινότητά του, και την αγαπά περισσότερο παρ’ όσο αγαπά ο δημότης το δήμο του. Ο άνθρωπος της κοινότητος σκέπτεται για τα σχολεία της κοινότητος και φροντίζει γι’ αυτά· Άμεσος ο σύνδεσμος με τα σχολεία, με τη κοινότητα. Κάνει και εκλογές ο άνθρωπος της κοινότητος· διαλέγει τη δημογεροντία, τους εφόρους των σχολείων και τους επιτρόπους της εκκλησίας· εκλέγει μόνον εκείνους που θα διευθύνουν την κοινότητά του, δεν σκέπτεται για άλλους· μεγάλες φιλοδοξίες δεν έχει· το πολύ-πολύ να γίνη έφορος, δημογέρων, επίτροπος ή πρόεδρος της εφορίας κλπ. · δεν έχει τις φιλοδοξίες του μικρού δημότου εκλογέως, που, εκτός από το δήμαρχό του, εκλέγει και το βουλευτή του και θα ήθελε και το βασιλιά του να εκλέγη, και τον κόσμον όλο να τον εκλέγη αυτός, για να μπορέσει να βγάλη εκείνους που θέλει, εκείνους που θα τον προστατέψουν και για να τον έχουν ανάγκη εκείνοι που θα τους εκλέξη.
Για τα σχολεία του ο δημότης δεν φροντίζει ούτε σκέπτεται. Στέλνει μόνο το παιδί του στο σχολείο και πληρώνει κ’ έναν κάποιο φόρο σχολειακό (έμμεσο) κοντά στους άλλους φόρους που πληρώνει. Το κράτος φροντίζει για τα σχολεία, όπως το κράτος φροντίζει για όλα. Τι ανάγκη έχω εγώ να σκοτιστώ; Εμένα η αποστολή μου είναι πιο μεγάλη. Έγινα φιλόδοξος. Εγώ σχολεία θα κοιτάξω τώρα και κοινότητα; Ή θα γυρέψω να μεγαλώσω, να δυναμώσω λίγο για να πάγω κ’ εγώ στην Αθήνα να γίνω πρωθυπουργός ή στην Αμερική για να γίνω πλούσιος; Η μόνιμη, η κληρονομική αρχή άλλοτε ήταν ο πατριάρχης και ο δεσπότης (μητροπολίτης, εκείνος που δεν τον εκλέγουν). Τύραννος ο σουλτάνος (εκείνος που δεν τον θέλει κανείς).
Τώρα, μόλις πάρωμε την Ήπειρο, θα καταργήσωμε τις κοινότητες και θα κολλήσωμε δήμους. Έτσι και με τη Μακεδονία, με τα νησιά κτλ.
Τοπικισμός είναι καλός, όσο είναι μόνον αποκέντρωση. Η συγκέντρωση είναι ξερίζωμα.
Τοπικισμός = α΄) προσκόλληση στο χωριό που γεννήθηκα, β΄) έχθρα στα άλλα χωριά και στο κράτος. Το πρώτο καλό· το δεύτερο κακό. – Αν έμεναν όπως πριν οι κοινότητες, πώς θα είχαν την ιδέα του κράτους οι άνθρωποι; Θα έμενε η εκλογή της δημογεροντίας· ένας από τη δημογεροντία θα ψήφιζε τους βουλευτές μαζί με έναν από κάθε δημογεροντία, κάθε κοινότητος μεγάλης. Διπλή ψηφοφορία, όχι γιατί αυτή είναι καλλίτερη απολύτως, αλλά πηγαίνει καλλίτερα στις ιστορικές συνήθειές μας. – Αυτά, αν ήταν ανάγκη να έχωμε το βουλευτιλίκι. Αν μπορούσαμε να ζήσωμε χωρίς αυτό, τόσο το καλλίτερο.
Ένας κοινός άνθρωπος, ο ψωμάς μου, δεν μπορεί να νοιώση πολλά πράγματα, που δεν βλέπει μπροστά του· ενώ μπορεί να νοιώση περισσότερο όσα βλέπει μπροστά του. Τα συμφέροντα της κοινότητος τα νοιώθει, γιατί είναι μπροστά του. Είναι απλότερη η ζωή μιας κοινότητος από τη ζωή ενός κράτους· απλότερος οργανισμός· απλότερος μηχανισμός. Ήταν καλός, όσο έβγαζε τη δημογεροντία του· και έβγαζε πάντα όσο μπορούσε καλλίτερη δημογεροντία, γιατί ένοιωθε πως ήταν το συμφέρον της κοινότητος τέτοιο. Μα το συμφέρον του κράτους είναι εύκολο να το νοιώση καλά ο ψωμάς μου; Γίνεται κακός πολίτης, άμα τον κάμης πολίτη. – Χαλνώντας τις κοινότητες χαλάσαμε κάτι στερεό, κάτι που ζούσε, κάτι που ήταν φυσικό. Και θα ήταν απλότερο και καλλίτερο να μην κάναμε την ελληνική ζωή tabula rasa για να οργανώσωμε επάνω της τις δημοκρατικές περιφέρειες, τους δήμους και τους δημάρχους.
Ίσως και η αποδημία προς το κέντρο, την πρωτεύουσα, (συγκέντρωση) θα ήταν μικρότερη και η μετανάστευση σε ξένα μέρη, στην Αμερική, μικρότερη. Θα ήταν πιο δεμένοι οι άνθρωποι με την κοινότητά τους.
Η φιλοδοξία φέρνει τη συγκέντρωση στην πρωτεύουσα. Η φιλοχρηματία φέρνει τη μετανάστευση στην Αμερική. Και οι Έλληνες είμαστε ή φιλόδοξοι ή φιλοχρήματοι ή και τα δύο. Και γι’ αυτό πηγαίνουν άλλοι στην Αθήνα και άλλοι στην Αμερική.
Καλά προσόντα, αλλά δεν είναι για όλους η φιλοδοξία, γιατί τότε γίνεται δημοκρατική και χορταίνει με λίγα, με πάρα πολύ μικρά και θέλει να κατεβάση και τους μεγάλους, να τους ισοπεδώση. Γιατί τον Τρικούπη να τον πολεμά στην Αθήνα η φιλοδοξία ενός Α., Β. ή Γ.; Ο Α., Β. και Γ. επειδή χόρταιναν με λίγα· επειδή δεν μπορούσαν να τον φτάσουν τον Τρικούπη, πολεμούσαν να τον κατεβάσουν έως στον εαυτό τους για να τον φτάσουν. Και σ’ αυτούς τους πολέμους πάει ο Τρικούπης· έχασε όλη τη δύναμή του. Ο βασιλιάς, που μπορούσε να τον κρατήση ψηλά, δεν το έκαμε.
Επιμέλεια κειμένου:
Άλκης Θρασκιάς
