Ο Otto Strasser έγραψε το 1940: «απέρριψε (o Χίτλερ) τους ασαφείς επαναστατικούς σκοπούς για την χειροπιαστή πραγματικότητα του Παγγερμανισμού, του Πρωσσισμού, και των ιμπεριαλιστικών σκοπών τους» (Hitler and I, σελ.204). Ο «Παγγερμανισμός αυτός στόχευε στην κυριαρχία επί της Ευρώπης», με οικονομικοπολιτικές ρίζες στον 19 αιώνα (Hitler and I, σελ.207).
Από το βιβλίο του Dominique Venner «Οι Μπολσεβίκοι της Δεξιάς»
Εύγλωττος ο Ernst Röhm, ένας από τους ελάχιστους «επαγγελματίες αξιωματικούς» που ενεργώς συμμερίστηκε τον αγώνα των Ελεύθερων Σωμάτων, δήλωσε ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να σωθεί μέσω της επιστροφής της στο «αντιδραστικό παρελθόν», που εκπροσωπούσαν οι «αποστεωμένοι στρατηγοί» και οι ακόλουθοί τους. «Τι μας χωρίζει, εμάς, τους ενεργούς πατριώτες, από τους φλογερούς κομμουνιστές;» αναρωτιούνται φωναχτά και γραπτώς επιφανείς διανοούμενοι της Δεξιάς. Και η απάντηση αναδυόταν σχεδόν αυτόματα: «Σχεδόν τίποτα!» Και αυτό το «σχεδόν τίποτα» έσπευσε να ενστερνιστεί και διακηρύξει ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ. Εξ ου και στην SA των Εθνικοσοσιαλιστών, από τους πρώτους που έσπευσαν να καταταγούν ήταν παλαιοί κομμουνιστές, η καρδιά των οποίων σταθερώς παρέμενε κόκκινη.
… Ο Vehme, που ανέλαβε να τιμωρήσει αυτούς που είχαν προδώσει το Γερμανικό Έθνος και οι οποίοι, λόγω της ήττας του 1918, είχαν προωθηθεί σε κυβερνητικές θέσεις που προσπόριζαν μισθούς παχυλούς. Μέλη αυτής της οργάνωσης ή, έστω, θυγατρικών της σκότωσαν, το καλοκαίρι του 1922, τον Walter Rathenau, Ιουδαίο, που είχε γίνει υπουργός Εξωτερικών στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, ενώ προηγουμένως, σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου, υπήρξε κυριολεκτικώς ο δικτάτορας της γερμανικής οικονομίας. (Οι ελλείψεις που, κατά τρόπο περίεργο και απροσδόκητο, αντιμετώπισε, στα τελευταία χρόνια της σύρραξης, η Γερμανία έχουν αποδοθεί σε δικές του ενέργειες.) 3. Πλαισίωσαν τον Αδόλφο Χίτλερ, στρατιώτη των χαρακωμάτων, που τον ένοιωθαν δικό τους. Η επαναστατική απόπειρα αυτού του τελευταίου στο Μόναχο, τον Νοέμβριο του 1923, δεν ήταν ενέργεια των Freikorps, μα είχε στελεχωθεί εν πολλοίς από άνδρες των Ελεύθερων Σωμάτων.
Η τότε αποτυχία, πάντως, δεν ανέκοψε την πορεία του Führer προς την εξουσία, η άνοδος των Εθνικοσοσιαλιστών στην οποία πραγματοποιήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 1933. Η S.A., Αρχηγός της οποίας ήτανε ο ήδη γνωστός μας Ernst Röhm είχε πολύ συντελέσει στην επιτυχή αυτήν πορεία. Και ο Röhm, ως γνωστόν, ήτανε ο μόνος από τους στενούς συνεργάτες του Χίτλερ που μπορούσε να του μιλάει στον ενικό. Τι θα έκανε όμως τώρα ο Führer αναφορικώς με τα Freikorps και τους επιγόνους τους; Η απάντηση στο καίριο αυτό ερώτημα δεν άργησε να έρθη.
Στις 9 Νοεμβρίου 1933, ο Χίτλερ, καγκελλάριος του Γ΄ Ράιχ πια, διέλυσε επισήμως τα Freikorps, θεωρώντας πως η αποστολή τους είχε λήξει. «Η Επανάσταση τελείωσε», δήλωσε τότε ο Führer του Γερμανικού Λαού. Ήταν ο ίδιος ο Röhm που έσπευσε να του απαντήσει: «Η Επανάσταση συνεχίζεται». Η S.A., πράγματι, όπου, εκτός από τους μαχητές των Freikorps, τόσοι και τόσοι πρώην κομμουνιστές είχαν ενταχθεί, δεν αποσκοπούσε, όπως οι μαρξιστές, στην πολιτική εξουδετέρωση των αστών μα στην εξόντωσή τους. Και βέβαια, η δίνη της εξόντωσης αυτής αναπόφευκτα θα συμπαρέσυρε την παλαιά κληρονομική πρωσσική αριστοκρατία.
Η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», κατά συνέπεια, στη διάρκεια της οποίας, το καλοκαίρι του 1934, θανατώθηκαν ο Röhm και οι βασικοί συνεργάτες του, με αποτέλεσμα η S.A. τελείως να αποδυναμωθεί, δεν ήταν παρά η αιματηρή επιβεβαίωση της άποψης του Αδόλφου, πως η «Επανάσταση είχε λήξει». Από τότε και στο εξής, ο Führer θα στηριζόταν στους αστούς και τους «αποστεωμένους στρατηγούς», που τόσο πολύ αντιπαθούσανε οι Εθελοντές των Freikorps. Η Εθνικοσοσιαλιστική Επανάσταση πάθαινε ανακοπή, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η «εθνική ενότητα» των Γερμανών. Η Νέμεσις ήρθε με το Στάλινγκραντ: η εκεί, καθοριστικής σημασίας ήττα του Γερμανικού Στρατού μόνο ως αποτέλεσμα προδοσίας είναι δυνατόν να ερμηνευθεί. Μα ειδικά το θέμα, βέβαια, αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
