– Μα και οι αναρχικοί έχουν ταυτιστεί μαζί σου, όπως κι οι φασίστες.
– Οι φασίστες; Πώς μπορούν να ταυτιστούν μαζί σου οι φασίστες;
Μπουκόβσκι: Νομίζω πως ορισμένα αποσπάσματα των γραπτών μου τους δημιούργησαν την εντύπωση πως είμαι ένας απ΄αυτούς.
– Ποια αποσπάσματα; Δε βρήκα τίποτε το φασιστικό σε όσα γράφεις.
Μπουκόβσκι: Υπάρχουν μερικά σημεία, όπου μιλάω για τον Αδόλφο Χ. Στα νιάτα μου παρίστανα τον ναζιστή. Κατά πάσα πιθανότητα με ταυτίζουν με αυτό.
– Εδώ στην Αμερική;
Μπουκόβσκι: Ναι, όταν πήγαινα στο κολλέγιο..
– Μα ήσουν πράγματι ναζιστής;
Μπουκόβσκι: Όχι, παρίστανα τον ναζιστή. Γιατί πολύ απλά, μου τα είχαν σπάσει, επειδή όλοι ήταν υπέρ του πολέμου, τραβούσαν όλοι προς την ίδια κατεύθυνση. Ήταν απλώς ένας τρόπος να μην είμαι σαν αυτούς. Πιστεύω πως αυτό το πράγμα είναι κοινό σε πολλούς συγγραφείς. Όταν βλέπουν ότι όλοι τραβάνε προς μια πλευρά, αυτοί αυτομάτως θα πάνε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι συγγραφείς. Είναι παράξενα πλάσματα.
Πιστεύω πως πιθανότατα έτσι «κάηκε» ο Σελίν, και ο Κνουτ Χάμσουν και ο Έζρα Πάουντ κι ένα σωρό άλλοι. Δε νομίζω πως πίστευαν πραγματικά στον φασισμό ή το ναζισμό. Απλώς δεν μπορούσαν να αντέξουν το γεγονός πως όλος ο κόσμος ανεξαιρέτως τραβούσε προς την ίδια κατεύθυνση. Έτσι, πέρασαν απέναντι. Δεν περιμένω να το καταλάβεις αυτό.
[…] Αλλά και οι αναρχικοί ταυτίζονται μαζί μου. Δε ξέρω γιατί. Δικό τους είναι το πρόβλημα, όχι δικό μου.
Από το βιβλίο «Στου ποτηριού το σφυροκόπημα» των εκδόσεων Ηριδανός
