Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
Ο Καρλ Σμιτ ήταν νομικός, πολιτικός επιστήμων, πολιτειολόγος, συνταγματολόγος και φιλόσοφος του Δημοσίου Δικαίου. Πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1922 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, το 1926 έγινε καθηγητής του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Hochschule für Politik στο Βερολίνο και το 1932 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Παράλληλα ασκούσε καθήκοντα συμβούλου για την κυβέρνηση του Ράιχ. Από το 1933 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και διατηρησε τη θέση του ως το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάληψη της Γερμανίας από τις δυνάμεις των Συμμάχων, ο Σμιτ συνελήφθη και φυλακίστηκε σε στρατόπεδο εγκλεισμού. Δεν παραπέμφθηκε κατηγορούμενος στην δίκη της Νυρεμβέργης, ανακρίθηκε όμως από τον Ρόμπερτ Κέμπνερ.
Πριν μερικά χρόνια κυκλοφόρησε στα ελληνικά, από τις εκδόσεις «Συγχρονικότητα», ένα μέρος από το περιεχόμενο των ανακρίσεων που έγιναν στον Καρλ Σμιτ. Για περίεργους λόγους δεν έχουν γίνει και πολύ γνωστά τα όσα απάντησε ο Σμιτ στον Κέμπνερ. Αρκετοί νοσταλγοί του Ναζισμού εν Ελλάδι, προσπαθώντας να παρουσιάσουν ότι η θεωρία τους είχε καταξιωμένους διανοητές και επιστήμονες, τον επικαλούνται και τον παρουσιάζουν ως δικό τους.
Τα SS εναντίον του Σμιτ
Τα SS είχαν δημιουργηθεί για να προστατεύουν τον Χίτλερ. Σύντομα όμως ανέλαβαν καθήκοντα αστυνόμευσης και ασφαλείας του Ράιχ. ΤοReichsführung SS SD Hauptamt ήταν το εσωτερικό τμήμα ασφαλείας των SS. Μια έρευνα της υπηρεσίας αυτής η οποία έγινε το 1936, απέδειξε ότι ο Σμιτ είχε αντιναζιστικές απόψεις και φιλοεβραϊκό υπόβαθρο. Το περιεχόμενό του φακέλου ήταν αλληλογραφία του Σμιτ με συναδέλφους του και κάποιες αναφορές αυτών σχετικά με τον ίδιο. Ο Σμιτ αρνήθηκε στην ανάκρισή του ότι υπήρξε συνεργάτης στη διαμόρφωση της ιδεολογίας των SS κι ότι ήταν αντίπαλός τους: «Δέχτηκα επίθεση δημοσίως και δυσφημίστηκα από την εφημερίδα Das Schwarze Korps». Ερωτηθείς αν υπήρξε ίνδαλμα των καθηγητών των SS αποκρίθηκε: «Δεν μπορούμε να πούμε κάτι τέτοιο όταν σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ένας κρατικός λειτουργός εξυβρίζεται δημοσίως, όπως έκανε για παράδειγμα η Das Schwarze Korps απέναντί μου». Ο Κέμπνερ τον ρώτησε: «Δεν είχατε καμία απολύτως σχέση με τα SS;» κι ο Σμιτ του απάντησε: «Η αντίθεσή μου δεν θα μπορούσε να ήταν πιο ξεκάθαρη. Τα SS με κατασκόπευαν και με παρακολουθούσαν μυστικά» (Απρίλιος 1947, αρ. 2161).
Το περιοδικό των SS, «Das Schwarze Korps», το 1936 του άσκησε δριμεία κριτική κατηγορώντας ότι ήταν οπορτουνιστής κι ότι ο αντισημιτισμός του ήταν υποκριτικός. Του στερήθηκε κάθε πολιτικό αξίωμα αλλά διατήρησε την θέση του καθηγητή στο Βερολίνο.
Ο Σμιτ για τον Χίτλερ
Πρέπει να σταθούμε και σε κάτι που είπε για τον Χίτλερ, τον οποίο απαξίωσε με περιφρόνηση, αλλά και για τον εθνικοσοσιαλισμό. Ο Σμιτ δήλωσε στον Κέμπνερ ότι ήθελε να προωθήσει έναν δικό του εθνικοσοσιαλισμό, διαφορετικό από αυτόν του Χίτλερ. Αυτό, λέει ο Σμιτ, επιχείρησε να το κάνει από το 1935 έως το 1936, σε μια περίοδο που ήταν επικεφαλής του Πειθαρχικού Συμβουλίου Δικηγόρων. Τότε είχε υποστηρίξει ότι η δικαιοσύνη κι η γερμανική νομοθεσία έπρεπε να εναρμονιστούν με το πνεύμα του εθνικοσοσιαλισμού. «Εκείνη την εποχή ένιωθα ανώτερος, ήθελα να δώσω τη δική μου έννοια στον όρο εθνικοσοσιαλισμός», είπε ο Σμιτ. Ο Κέμπνερ ίσως να εξεπλάγη με την απάντηση του Σμιτ και τον ρώτησε αν εκείνος είχε την δική του άποψη για τον εθνικοσοσιαλισμό κι ο Χίτλερ την δική του. Ο Σμιτ απάντησε κοφτά: «Ένιωθα ανώτερος». Ο Κέμπνερ τον ρώτησε αν ένιωθε ανώτερος από τον Αδόλφο Χίτλερ και τότε ο Σμιτ ακύρωσε απόλυτα τον Χίτλερ: «Από πνευματικής απόψεως, βεβαίως. Παρουσίαζε τόσο μικρό ενδιαφέρον για εμένα που δεν θέλω να χάσω τον χρόνο μου μιλώντας για αυτόν» (Απρίλιος 1947, αρ. 2161). Στη συνέχεια δήλωσε ότι απαρνήθηκε τον Χίτλερ το 1936 κι είναι ευνόητο ότι αυτό έγινε κατόπιν της επιθέσεως που δέχτηκε από τις μυστικές υπηρεσίες των SS.
Δικτατορία κι εθνικοσιαλισμός
Ο Κέμπνερ τον ρώτησε αν ένιωθε ντροπή που έγραφε τέτοια πράγματα, όπως το ότι το Δίκαιο έπρεπε να γίνει εθνικοσοσιαλιστικό. Ο Σμιτ είπε ότι αυτό έγινε το 1933 κι ότι απλά δεν είχε καταλάβει ότι επρόκειτο για μια δικτατορία, διότι, ήταν κάτι το εντελώς καινούριο, ότι η μέθοδος του Χίτλερ ήταν κάτι εντελώς νέο κι ότι παρόμοιο στον κόσμο ήταν μόνο η μπολσεβικική δικτατορία του Λένιν. Αρνήθηκε ότι είχε γράψει για ολοκληρωτική δικτατορία και πλέον ντρεπόταν για όσα είχε γράψει στο παρελθόν. Μεταφέρω επακριβώς τα λόγια του: «Σήμερα ναι, προφανώς. Δεν βρίσκω σωστό να συνεχίζουμε να αναμοχλεύουμε τη γελοιότητα στην οποία είχαμε πέσει τότε». Ο ολοκληρωτισμός του Χίτλερ ήταν μια γελοιότητα, σύμφωνα με τον Σμιτ. Ο Κέμπνερ τον ρώτησε αν επιθυμούσε μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων βάσει των χιτλερικών ιδεών: «Όχι σύμφωνα με τις χιτλερικές ιδέες και σίγουρα δεν το επιθυμούσα». Από το 1936 ένιωθε υπερήφανος, είπε ο Σμιτ, που είχε πάψει πια να εκφράζει τις χιτλερικές ιδέες και τόνισε ότι κάποιος που είχε δυσφημιστεί από την Das Schwarze Korps δεν θα μπορούσε επουδενί να χαρακτηριστεί νομικός μέντορας του Γ’ Ράιχ. Για το εβραϊκό ζήτημα είπε ότι ήταν εξαρχής μια μεγάλη συμφορά το πώς αντιμετωπίστηκε από το Γ’ Ράιχ!
Ο Σμιτ και οι Σλάβοι
Ο Σμιτ φαίνεται ότι ταυτιζόταν με τις απόψεις του Ντεγκρέλ εις ό,τι αφορά τη Ρωσία και τους Σλάβους. Αρνήθηκε στον Κέμπνερ ότι θεωρούσε σαγηνευτική την Εκστρατεία προς Ανατολάς. Συγκεκριμένα: «…αγαπώ τους Ρώσους. Η γυναίκα μου είναι από τη Σερβία, γεννήθηκε εκεί. Αγαπώ τους σλαβικούς λαούς».
Συμπεράσματα
Ακόμα κι αν ο Σμιτ υπήρξε Ναζί για μια περίοδο, σίγουρα δεν παρέμεινε ναζιστής ως το τέλος του. Και σίγουρα αποκήρυξε όσα πίστεψε κάποτε. Μόλις ένιωσε στο πετσί του την πραγματικότητα, αποκήρυξε τον χιτλερικό ολοκληρωτισμό. Και δικαίως δηλαδή, αφού πρώτο το ναζιστικό καθεστώς αποκήρυξε τον Σμιτ. Περιφρονούσε τον Χίτλερ θεωρώντας τον πολύ κατώτερό του πνευματικά και ντρεπόταν για την γελοιότητα στην οποία είχε πιστέψει μέχρι το 1936. Σίγουρα δεν αποδεχόταν τις ανόητες αντισλαβικές θεωρίες των Ναζί και του Χίμλερ. Ο Σμιτ δεν ανήκει λοιπόν στους Ναζί. Έπαψε να ανήκει από το 1936. Ας το μάθουν πλέον και οσοι τον επικαλούνται προκειμένου να προσδώσουν λίγο κύρος στο αφήγημά τους.
Βιβλιογραφία
Ο Καρλ Σμιτ στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης, εκδόσεις Συγχρονικότητα, 2013
