Υπάρχουν οι εξής κατηγορίες ανθρώπων στη σημερινή ελληνική κοινωνία:
Αυτοί που θέλουν να αλλάξει κάτι αλλά δεν κάνουν τίποτα.
Αυτοί που θέλουν να αλλάξει κάτι αλλά πλήρως απαισιόδοξοι κι απογοητευμένοι πιστεύουν πως τίποτα δεν θα αλλάξει ακόμα κι αν προσπαθήσουν.
Αυτοί που είναι ικανοποιημένοι με την υπάρχουσα κατάσταση και δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.
Αυτοί που θέλουν να αλλάξει κάτι και γκρινιάζουν γιατί κάποιοι άλλοι δεν κάνουν τίποτα για να αλλάξει. Οι ίδιοι δεν κάνουν επίσης τίποτα πέρα από κριτική, συνήθως συνδεδεμένοι στο Facebook από κάποιο Wi-Fi καφετέριας.
Αυτοί που δε μιλούν αλλά μέσα τους εύχονται να άλλαζε η κατάσταση χωρίς να κινδυνεύσουν οι ίδιοι κι η οικογένειά τους. Αναμένουν να προσπαθήσουν κάποιοι άλλοι κι αυτοί να επωφεληθούν μια ενδεχόμενη επιτυχία κάποιων άλλων που θα αγωνιστούν.
Αυτοί που θέλουν να αλλάξει και θα ήθελαν να κάνουν κάτι αλλά δεν τολμούν να ξεκινήσουν κάποιον αγώνα κι αναλώνονται σε συζητήσεις, συνήθως φιλοσοφικές.
Αυτοί που θα ήθελαν να αλλάξει κάτι και να προσπαθήσουν να αγωνιστούν αλλά τρέμουν την αποτυχία.
Αυτοί που θα ήθελαν να αγωνιστούν με κάποιους άλλους αλλά δεν εμπιστεύονται κανέναν.
Αυτοί που θα ήθελαν να αλλάξει κάτι αλλά περιμένουν να ξεκινήσουν κάποιοι άλλοι δηλώνοντας ότι μετά θα ακολουθήσουν κι αυτοί. Κάτι που φυσικά δε θα κάνουν ποτέ.
Ας σκεφτεί ο καθένας μας σε ποια κατηγορία ανήκει. Το «θα ήθελα» δε είναι το ίδιο με το «θέλω». Η πράξη δεν ξεκινάει από την σκέψη αλλά από τη θέληση και την θέληση για πράξη την φέρνει η ανάγκη. Δεν μπορείς να ποθείς την αλλαγή αλλά να εφευρίσκεις χίλιες δύο δικαιολογίες οι οποίες να καταλήγουν πάντα στο συμπέρασμα ότι η αποτυχία είναι δεδομένη. Ο τροχός της ιστορίας δεν κινήθηκε ποτέ από αυτούς που σκέφτονταν την αποτυχία αλλά από αυτούς που τόλμησαν να αγωνιστούν ακόμα κι αν αποτύχουν, ακόμα κι αν στο τέλος «σταυρωθούν». Αυτοί που πιστεύουν βαθιά στην ανάγκη μιας νέας κίνησης της ιστορίας, δεν ενδιαφέρονται για το ποιος θα τους ακούσει, πόσοι θα τους ακολουθήσουν και ποιας ποιότητας είναι αυτοί στους οποίους θα απευθυνθεί το νέο μήνυμά τους, αλλά αγωνίζονται για αυτό που πιστεύουν διότι έχουν την πεποίθηση ότι έχουν δίκιο. Και το ότι έχουν δίκιο δε σημαίνει ότι θα επαληθευθεί από την απήχηση των ιδεών τους σε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Αυτοί που θέλουν να αγωνιστούν θα αγωνιστούν διότι δεν ανέχονται να είναι στην κατηγορία αυτών που δεν αγωνίζονται. Ο αγώνας όμως απαιτεί χρόνο, αφοσίωση, εργασία, κίνδυνο. Αυτός που θα εργαστεί για την εξάπλωση της ιδέας του θα καταφέρει να την διαδώσει. Ο αγώνας είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξουν τα πάντα, κι η νίκη δε χαρίζεται αλλά κερδίζεται μόνο από τους αγνούς στην ψυχή και, τους φανατικά πιστούς σε μια Ιδέα και σε ένα Ιδανικό, με ισχυρή θέληση για να κατακτήσουν τη νίκη και να επικρατήσουν. Ο αγώνας πάνω απ’ όλα απαιτεί ένα πράγμα: να αφήσεις τη ζωούλα σου στο περιθώριο και να δοθείς ολοκληρωτικά σε αυτόν.
Για αυτό και σήμερα δεν υπάρχουν πραγματικοί αγωνιστές σε έναν λαό όπως ο ελληνικός που είναι φύσει ατομικιστικός, όπως έλεγε ο Ιωάννης Μεταξάς. Αυτός ο λαός όμως που δεν υπολογίζει την ελευθερία του συνόλου αλλά μόνο την ελευθερία του ατόμου έχει προδιαγράψει το τέλος του πάνω στη γη αυτή. Αν κάποιος επιθυμεί να σώσει την ατομική του ελευθερία θα πρέπει να νoιαστεί πρωτίστως για τη συλλογική ελευθερία κι ελευθερία έξω από το σύνολο δεν υπάρχει. Στη σύγχρονη κοινωνία, όπως έχει διαμορφωθεί πλέον η εθνική και παγκόσμια πραγματικότητα, είναι πλέον ορατό αυτό. Ας συλλογιστεί ο καθένας μας το μεγάλο ερώτημα του Ίωνος Δραγούμη και ας απαντήσει κυρίως στον εαυτό του: «Θέλετε να χαθεί το Γένος; Αν θέλετε να χαθεί το Γένος πείτε το, μη ντρέπεστε!». Κι όποιος αφήνει κάθε ελπίδα στην θεία επέμβαση ας σκεφτεί καλά πως κανένας λαός δε σώθηκε προσευχόμενος με τον εχθρό στις πύλες λυσσασμένο με δίψα για κατάκτηση. Ο Θεός δεν αγάπησε ποτέ τους δειλούς λαούς αλλά μόνο λαούς με ζωτικότητα και πεπρωμένο. Και πάλι ο Ίων Δραγούμης μας έδειξε τον σωστό δρόμο:
«Ο καθένας πρέπει να ξέρεις ότι σε αυτόν έλαχε να σώσει το έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει».
«Όταν ένας του Γένους δεν φοβάται, πως μπορεί και φοβάται το Γένος; Όταν το Γένος φοβάται, πως ένας του Γένους δεν φοβάται; Εγώ να φοβηθώ δεν μπορώ, πώς να κάμω το Έθνος μου ατρόμητο; Όταν ένας του Γένους δεν θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί; Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου; Οι δικοί μας οι αντάρτες είμαστε εμείς, συ και εγώ, και ο άλλος, φθάνει να το θέλουμε. Η επιτυχία θα έλθει άμα δεν την συλλογίζεστε. Θα έλθει άμα συλλογίζεσθε πάντα το σκοπό: Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται ήρωες. Γενείτε ήρωες».
Και ήρωας δεν είναι αυτός που θα θυσιαστεί. Αυτός που θυσιάζεται είναι ο μάρτυρας. Ήρωες είναι οι καλύτεροι ενός λαού οι οποίοι δε διστάζουν να αγωνιστούν. Εμφανίζονται μέσα από την αριστοκρατία του αίματος του λαού σε καιρούς μεγάλων κρίσεων για να οδηγήσουν και πάλι στο φως τον λαό τους. Ας μην περιμένουμε πια τους ήρωες. Ας γίνουμε ήρωες!
Αλέξανδρος Καρράς
