Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδία μου δεν τινάχτηκε.
– Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δωσ΄ μου μια πιο δύσκολή, πιο κρητική προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλία του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
– Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο, είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα σωπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν, τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.
– Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Ήταν η φωνή σου, κανείς άλλος στον κόσμο δεν θα μπορούσε έναν τέτοιο αρσενικό λόγο να ξεστομίσει, μονάχα εσύ, Παππού ανεχόρταγε!
Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο
«Οι φυσιολογικοί άνθρωποι μπορούν να είναι ευχαριστημένοι με μια κανονική ζωή. Εγώ ήμουν διαφορετικός. Ένιωθα ότι υπήρχε κάτι περισσότερο από το να υπερβείς ένα μέσο όρο ζωής. Πάντα με εντυπωσίαζαν ιστορίες μεγαλείου και δύναμης. Ο Καίσαρας, ο Καρλομάγνος, ο Ναπολέων ήταν ονόματα που ήξερα και θυμόμουν. Ήθελα να κάνω κάτι ξεχωριστό, να αναγνωριστώ ως ο καλύτερος. Είδα το bodybuilding ως το όχημα που θα με οδηγούσε στην κορυφή και έβαλα όλη μου την ενέργεια σε αυτό. Έξι ημέρες την εβδομάδα, προπονούμουν, δουλεύοντας συνεχώς για να αυξήσω το βάρος που μπορούσα να αντέξω…»
Arnold Schwarzenegger
