Πολλοί καθημερινά χρησιμοποιούν την λέξη «πατρίδα» κι ο καθένας με τον δικό του τρόπο, την δική του φιλοσοφία ή ιδεολογία. Δυστυχώς ακούμε θρασύτατα και με αναισχυντία τους βουλευτές πάντων κομμάτων να ξεστομίζουν την λέξη αυτή και μάλιστα πολλές φορές ακόμα και από αριστερούς. Τι σημαίνει όμως η λέξη «πατρίδα»; Η λέξη αυτή που είναι τόσο ιερή και άγια είναι σύνθετη: πατήρ + δα, δηλαδή η γη των πατέρων. Ακόμα και ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε στίχους βασισμένους σε αυτό το νόημα Ο Πλάτων έλεγε πως από τον πατέρα και την μητέρα κι από όλους τους προγόνους πολυτιμότερο, σεβαστότερο κι αγιότερο πράγμα είναι η πατρίδα για όσους από τους ανθρώπους και τους θεούς έχουν λογική. Ο Κικέρων επίσης έγραψε πως δεν υπάρχει όριο και μέτρο για το πως να φροντίζουν την πατρίδα τους οι υπεύθυνοι πολίτες κι ότι επειδή αυτή είναι ο αρχαιότερος γονέας, της οφείλεται μεγαλύτερη χάρη απ’ ότι στον γονέα μας.
Η γη για έναν λαό αποτελεί το σημαντικότερο αγαθό καθώς στο έδαφος αυτό αναπτύσσεται τόσο ο ίδιος, όσο και ο πολιτισμός που αυτός δημιουργεί. Είναι ένας δεσμός τόσο για τους ζωντανούς όσο και για τους νεκρούς. Οι άνθρωποι είναι δεμένοι με το έδαφος στο οποίο γεννήθηκαν. Στο ίδιο έδαφος που γεννήθηκαν θα πεθάνουν και θα ταφούν – εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις – κι εκεί οι απόγονοί τους θα τους τιμούν είτε με τα θρησκευτικά έθιμα είτε αφήνοντας λουλούδια στο μνήμα τους. Ο Όμηρος έλεγε πως τίποτα δεν είναι γλυκύτερο από την πατρίδα. Για να έρθει ο Κάλβος να συμπληρώσει:
Ἂς μὴ μοῦ δώσῃ ἡ μοῖρα μου
εἰς ξένην γῆν τὸν τάφον·
εἶναι γλυκὺς ὁ θάνατος
μόνον ὅταν κοιμώμεθα
εἰς τὴν πατρίδα.
Κι ο στρατηγός Μακρυγιάννης επίσης είπε «Γλυκώτερον πράμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και θρησκεία». Ο Κικέρων ως πιστός ακόλουθος της ελληνικής φιλοσοφίας και ειδικά του Πλάτωνος δεν παραλείπει να επισημάνει πως «για τους γενναίους άνδρες αθλιότερο θεωρείται να φθαρούν από τη φύση και τα γηρατειά παρά να τους δοθεί η ευκαιρία να μπορέσουν να προσφέρουν πάνω απ’ όλα για την πατρίδα αυτή τη ζωή η οποία σε κάθε περίπτωση πρέπει να επιστραφεί στη φύση» ενώ ο Παλαμάς μπορεί να συμπληρώσει αυτά τα λόγια με τους υπέροχους στίχους του « Ποιος την αξία της η ζωή, ποιος δεν αισθάνεται ότι την έχει από θάνατο; Κι αν η πατρίδα υπάρχη, τη ζής εσύ, στρατιώτη! Για να τη ζήσης πολεμάς, καίεσαι, νικάς, πεθαίνεις…». Πόσο κοντά αυτοί οι στίχοι του Παλαμά με τον στίχο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «παιδιά μου μη με κλάψτε. Τ’ ανδρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη». Ο Γέρος του Μοριά σημειώνει στ’ απομνημονεύματά του: «Αὐτοὶ ἀφοῦ ἤκουσαν ὅτι οἱ Ροῦσοι εἶχαν πάρει ὅλους τοὺς Ἕλληνας καὶ τοὺς ἐπῆγαν εἰς τὴν Νεάπολη, μὲ ἀπεκρίθηκαν ὅλοι μὲ ἕνα στόμα, ὅτι «ἡμεῖς δὲν πηγαίνομεν εἰς τὴν Φραγκιὰ καὶ θέλομε ν᾿ ἀποθάνωμεν ἐπάνω εἰς τὴν πατρίδα μας». Ὁ ἀδελφός μου ὁ Γιάννης μὲ εἶπε ὅτι: «θέλω νὰ μὲ φάγουν τὰ ὄρνεα τοῦ τόπου μας».
Η ιστορία του έθνους μας, οι πρόγονοί μας, το αίμα που πότισε την γη μας για να υπερασπιστεί και να εξασφαλίσει την ελευθερία στις μελλοντικές γενεές όλα αυτά μας συνδέεουν, όλα αυτά ειναι η Πατρίδα μας. Δεν μπορούν λοιπόν οι βουλευτές που χτυπάνε κάρτα στην βουλή και εισπράττουν την βουλευτική τους αποζημίωση για να υπογράφουν την εξόντωση του λαού σε ηθικό και οικονομικό επίπεδο να χρησιμοποιούν την λέξη πατρίδα. Δεν δικαιούνται να καπηλεύονται οι κομμουνιστές την λέξη πατρίδα την στιγμή που αρνούνται την εθνική συνέχεια, την συνέχεια του αίματος μέσα στους αιώνες που πέρασαν και που θα περάσουν. Δεν δικαιούνται γιατί δεν αναγνωρίζουν εθνικούς αγώνες, αλλά μόνο τους δικούς τους αγώνες για την καταστροφή των εθνών που τους βαφτίζουν «εργατικούς αγώνες». Δεν δικαιούται κανείς να χρησιμοποιεί την ιερή λέξη πατρίδα χωρίς να αισθάνεται ότι κι ο Βαλαωρίτης:
Η προς την πατρίδα αγάπη μου
Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα
σχίζει τα νέφη και περνά γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π’ αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει
ούτ’ αστραπή, που σβήνεται χωρίς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,
νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό.
Το αίμα των Ελλήνων ανέκαθεν χυνόταν για την ελευθερία, για την διασφάλιση της γης τους και το μέλλον των νέων γενεών και κοντά σε όλα αυτά λυτρωνόταν κι η Ευρώπη όπως συνέβη με τους Περσικούς πολέμους. Οι Δελφοί παράγγελναν «θνήσκε υπέρ Πατρίδος» και «προγόνους στεφάνου» γιατί είναι χρέος μας να στεφανώνουμε τους προγόνους μας που μας άφησαν την γη μας ελεύθερη ποτισμένη με το δικό τους αίμα. Και πάλι ο Παλαμάς πρόσταξε:
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι. Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ‘ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.
Κόκκαλα πάτρια μέσα μας
θαφτά, ιερά, μαζί μας
και όπου σεισμοί μας τίναξαν
οι εφέστιοι πάντα θεοί μας.
Ο Ψυχάρης στο Ταξίδι μου με λέξεις γεμάτες από τα ευγενέστερα συναισθήματα, γράφει: «Οι πατέρες μας, που τώρα κοίτουνται στον τάφο, δεν είναι πεθαμένοι, μας δώσανε τη ζωή τους, εμείς την έχουμε σήμερα και τη βαστούμε. Η σειρά δεν τελειώνει, η αλυσίδα δε σπάνει. Θα ‘ρθουνε άλλοι κατόπι που θα πάρουνε, που θα βαστάξουνε και κείνοι μια ώρα την αιώνια ζωή που τους δώσαμε μεις».
Γιατί της πατρίδας η ελευθερία είναι βγαλμένη απ’ τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά κι από το αίμα των μαρτύρων και των ηρώων που αποτελούν τα σύμβολα των αγώνων που θα γίνουν για μια νέα απελευθέρωση, από τα δεσμά της παγκοσμιοποιημένης σιωνιστικής οικονομικής δικτατορίας με όπλα της τον κοινοβουλευτισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την τοκογλυφία, την μετακίνηση μουσουλμανικών αλλόφυλων πληθυσμών και τον αντιφασισμό – αντιρατσισμό. Η Ελλάδα δεν θα πεθάνει για να ζήσουν όσοι την μισούν, αλλά όσοι την αγαπούν θα πεθάνουν αν χρειαστεί για να ζήσει η Ελλάδα!
Ο Κανάρης το είπε στον Βαλαωρίτη: «όλα τα καταφέρνει η προς την πατρίδα αγάπη». Η ψυχή του Ίδα φώναζε ολημερίς «κάτω οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι σοσιαλιστές» και πρόσταζε «Όταν ένας του γένους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το γένος; Όταν ένας του γένους δε θέλει να χαθεί το γένος, πώς μπορεί το γένος να χαθεί; Οι δικοί μας οι αντάρτες είμαστε εμείς, συ και εγώ, και ο άλλος, φθάνει να το θέλουμε. Η επιτυχία θα έλθει άμα δεν την συλλογίζεστε. Θα έλθει άμα συλλογίζεσθε πάντα το σκοπό: Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται ήρωες. Γενείτε ήρωες». Γενείτε ήρωες λοιπόν γιατί «ματαίως εις την γην αυτήν η δάφνη δεν ανθίζει, ηρώων στέφει μέτωπα ή μνήματα στολίζει» όπως έγραφε η γεμάτη ενθουσιασμό και εθνική συνείδηση, πένα του Αχιλλέα Παράσχου.
Ελευθερία ή θάνατος λοιπόν, Νίκη ή θάνατος γιατί για την Πατρίδα μας μας έδειξε ο Κολοκοτρώνης πως να απαντούμε σε όσους μας φοβερίζουν: «Μόνον ἕνας Ἕλληνας νὰ μείνει, πάντα θὰ πολεμοῦμε καὶ μὴν ἐλπίζεις πὼς τὴν γῆν μας θὰ τὴν κάμεις δική σου, βγάλτο ἀπὸ τὸ νοῦ σου». Ο πληθυσμός της δικής μας γης δεν θα αλλοιωθεί και ο εθνικισμός μας αποτελεί την προάσπιση των εδαφών μας και του λαού μας.
Αλέξανδρος Καρράς
